แม่สาวเข็มเงิน - ตอนที่ 515 : รบกวนองค์หญิงให้ต้องเป็ นห่วงแล้ว

องค์หญิงเต๋อหลงหมายความว่าอย่างไรนั’นสามารถเข้าใจได้โดยทีไม่ต้องพูด ออกมาด้วยซํ’า
เจียงป่ าวชิงหลุบตาลง “น้องสาวข้าพบเจอเรืองน่าตกใจเมือสองสามวันก่อนจึง เป็ นไข้สูง ตอนนี’ไข้ลดแล้วแต่ร่างกายของนางยังคงอ่อนแออยู่เล็กน้อย ในเมือ องค์หญิงให้ความสําคัญขนาดนี’ ข้าก็มิเสียมารยาท… หมอหลวงหลี เช่นนั’น รบกวนท่านมากับข้าด้วยจ้ะ”
หมอหลวงหลีรู้สึกหนักใจ ในเรืองรักษาผู้คน แม่นางเจียงยอดเยียมมาก ไม่รู้ว่า องค์หญิงคิดอะไรอยู่ถึงได้ส่งเขามารักษา… นีไม่เท่ากับเป็ นการแสดงให้เห็นว่า
ต้องการให้แม่นางน้อยคนนั’นไปเข้าร่วมงานเลี’ยงชมดอกไม้ทีจวนให้ได้หรอกรึ …?
ผู้สูงศักดิGเหล่านี’สงสัยจะว่างมาก… แม่นางเจียงนางเป็ นหมอเทวดาทีโดยปกติ นางมักอารมณ์ดีมีรอยยิมประดับใบหน้า แต่ ‘ ตอนนี’ใบหน้านางปกคลุมไปด้วย ความเคร่งขรึมเสียแล้ว เฮ้อ…
หมอหลวงหลีส่ายหน้าก่อนจะเดินตามเจียงป่ าวชิงเข้าไปในห้องของเจียงฉิง
เมือเจียงฉิงเห็นว่ามีชายชราไว้เคราสีขาวไม่คุ้นตาเข้ามานางก็ชะงักไป เจียงป่ าว ชิงจึงรีบอธิบาย “นีคือหมอหลวงหลีทีองค์หญิงเต๋อหลงส่งมาให้ช่วยตรวจอาการ เจ้า”
เจียงฉิงติดตามเจียงป่ าวชิงมาหลายปี นางเองก็ไม่ใช่คนทีไม่มีสมองคิดตาม สถานการณ์ความเหมาะสมจึงไม่ถามสิงทีไม่ควรถามอย่างโง่เขลา ความเป็ นไป ได้นับไม่ถ้วนผุดขึ’นมาในหัวนาง สุดท้ายนางก็เผยรอยยิมออกมาทางสีหน้า ‘ “ข้า รบกวนองค์หญิงให้ต้องเป็ นห่วงเสียแล้ว” พูดจบนางก็ยืนแขนออกมาทางหมอ หลวงหลี “เช่นนั’นข้ารบกวนหมอหลวงหลีด้วยเจ้าค่ะ”
หมอหลวงหลีจับชีพจรให้เจียงฉิง เขาไตร่ตรองเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า “เป็ น เหมือนทีแม่นางเจียงพูดจริง ๆ ความอ่อนแอภายในทีเกิดจากความตกใจมาก เกินไปเมือไม่กีวันก่อนทําให้ไข้ขึ’น แม่นางน้อยจําเป็ นต้องพักฟื’ นร่างกายให้ดี ๆ ไม่เช่นนั’นไข้จะไม่หายและอ่อนเพลียง่าย” พูดจบหมอหลวงหลีก็มองเจียงป่ าว ชิงอย่างลําบากใจ “นีอาจต้องใช้เวลาสองสามวันในการฟื’ นตัว ซึงข้าเกรงว่ามัน จะไม่ส่งผลต่องานเลี’ยงชมดอกไม้ขององค์หญิง…”
ความหมายโดยนัยของหมอหลวงหลีชัดเจนมาก เจียงป่ าวชิงกําลังคิดหาวิธีรับมือ แต่จู่ ๆ เจียงฉิงกลับพูดขึ’นด้วยใบหน้ายิมแย้ม ‘ “ข้าป่ วยเพียงเล็กน้อยเท่านั’น แม้ กลัวว่านีจะรบกวนงานเลี’ยง แต่ในเมือองค์หญิงเป็ นห่วงข้าขนาดนี’ ทั’งยังส่งหมอ หลวงมาช่วยรักษา แน่นอนว่าข้าซาบซึ’งใจไม่มีวันลืมและจะไปเข้าร่วมงานเลี’ยง ชมดอกไม้ในอีกไม่กีวันข้างหน้าอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ”
เจียงป่ าวชิงขมวดคิ’วมองเจียงฉิงแต่ไม่ได้พูดอะไร
เจียงป่ าวชิงนําเงินใส่ซองแดงเป็ นค่ารักษาพยาบาลแล้วนําไปยัดใส่มือของหมอ หลวงหลี จากนั’นก็ไปส่งเขาทีประตูจวนด้วยตัวเอง
หมอหลวงหลีพูดอย่างมีความหมายลึกซึ’ง “แม่นางเจียงไม่ต้องห่วง ในบางคําพูด ข้าจะพยายามทําให้สําเร็จลุล่วงด้วยดี”
เจียงป่ าวชิงพูดยิม ๆ ‘ “คงต้องขอรบกวนหมอหลวงแล้วจ้ะ” นางรู้ว่าหมอหลวง หลีไม่ได้ทําเพือซองแดงเล็ก ๆ น้อย ๆ นั’น นางจึงพูดปิ ดท้ายด้วยใบหน้ายิมแย้ม ‘ “ข้าจะจดจํานํ’าใจของหมอหลวงหลีไว้จ้ะ”
เมือหมอหลวงหลีนึกถึงทักษะเข็มเงินทียอดเยียมของเจียงป่ าวชิงเขาก็รู้สึกดีใจ มาก เขาไม่ต้องการอย่างอืน เพียงแค่อยากศึกษาการฝังเข็มอย่างใกล้ชิดอีกครั’งก็ เท่านั’น
เจียงป่ าวชิงแอบถอนหายใจก่อนจะกลับเข้าไปในบ้าน
เจียงฉิงสวมเสื’อคลุมทีปี’ หลิวช่วยใส่คลุมให้นางและกําลังยืนรอเจียงป่ าวชิงอยู่ที ใต้ระเบียงทางเดิน
เจียงป่ าวชิงตําหนิอีกฝ่ ายเสียงเบา “มายืนอยู่ตรงทีทีลมโกรกอีกแล้ว รีบเข้าไปใน ห้องซะเจ้าเด็กน้อย”
เจียงฉิงเดินตามเจียงป่ าวชิงเข้าไปในห้องอย่างเชือฟัง แต่สายตาก็ไม่วายแอบมอง พีสาวตัวเองอย่างกระวนกระวาย “พีสาว ข้าตอบรับเรืองงานเลี’ยงชมดอกไม้นั’น ไปแล้ว พีโกรธหรือเปล่าจ๊ะ ?”
เจียงป่ าวชิงนวดหัวคิ’ว “ทีองค์หญิงเต๋อหลงพยายามขนาดนี’ก็เพราะต้องการให้ เจ้าเข้าร่วมงานเลี’ยงชมดอกไม้ นีแสดงว่าต้องมีจุดประสงค์อะไรบางอย่างอย่าง แน่นอนเลย”
ยิงเป็ นเช่ นนี’ เจียงป่ าวชิงก็ยิงไม่ อยากให้เจียงฉิงไปเข้าร่วมงานเลี’ยง แต่ใครจะไป รู้ว่าเด็กหญิงจะตอบรับคําเชิญไปผ่านหมอหลวงหลี เจียงฉิงคงกลัวว่าพีสาวอย่าง นางจะลําบากใจถึงได้เอ่ยถามทีหลัง
เจียงฉิงพูดขึ’น “ข้าไม่ได้คิดอะไรเป็ นพิเศษ มันก็แค่เรืองเกียวกับการแต่งงาน หรือหมั’นทีสามารถวางแผนได้เท่านั’น”
เด็กหญิงมองได้อย่างทะลุปรุโปร่งและยังยิมอีกต่ ‘ างหาก “ข้าว่านีก็เป็ น สถานการณ์ทีเลวร้ายทีสุดเช่นกัน ไม่เห็นเป็ นไรเลย พีสาว มีอะไรให้ต้องเป็ น ห่วงกันล่ะ สําหรับข้า เพียงแค่ไม่สร้างปัญหาให้พวกพี ๆ ก็พอแล้ว”
เจียงป่ าวชิงรู้สึกเป็ นห่วงท่าทีของเจียงฉิงทีสามารถละทิงทุกอย่ ‘ างได้เพือนางจริง ๆ นางมองอีกฝ่ ายอย่างเคร่งขรึม “อาฉิง เจ้าต้องรู้ว่าเจ้าเป็ นน้องสาวของข้า สําหรับเจ้า พีสาวอย่างข้าให้เจ้ามีอิสระได้เต็มที แต่เจ้าจงอย่าลืมว่าไม่ว่าใน สถานการณ์ไหนก็ต้องให้ความสําคัญกับความปลอดภัยของตัวเองก่อน ข้ากับพี
หยุนชานของเจ้าไม่อยากให้เจ้าไม่สนใจตัวเองเพือข้ากับเขา เข้าใจแล้วหรือยัง
?”
เมือเจียงฉิงเห็นว่าเจียงป่ าวชิงพูดอย่างจริงจัง นางก็รู้ว่าการตบตาอย่างลวก ๆ นั’น ไม่สามารถทําอย่างขอไปทีได้จึงพยักหน้า แต่ก็พูดขึ’นอย่างตั’งใจอีกครั’ง “พีสาว พีกับพีหยุนชานและชุนหยู่ล้วนเป็ นครอบครัวทีข้าให้ความสําคัญทีสุด การ เสียสละเพือคนในครอบครัวเป็ นสิงทีข้าคิดว่าเล็กน้อยมาก ข้าคิดว่ามันไม่น่าจะ เป็ นปัญหาอะไรนีนา และนีคือเส้นทางทีข้าเลือก แบบนี’เท่านั’นทีข้าจะมีความสุข หรือว่าพีไม่อยากเห็นข้ามีความสุข ?”
เป็ นอย่างทีเจียงป่ าวชิงคิดจริง ๆ เด็กอย่างอาฉิงดูโอนอ่อนผ่อนตามคนและน่า เอ็นดู แต่จริง ๆ แล้วในใจนางกลับดื’อรั’นและมุ่งมันมาก
“สิงทีเล็กน้อย” ในคําพูดของนาง เกรงว่าจะรวมชีวิตไปด้วย
เจียงป่ าวชิงถอนหายใจ นางรู้ว่าเด็กคนนี’เด็ดเดียวเเละไม่สามารถพูดโน้มน้าวให้ เปลียนความคิดได้ด้วยคําพูดเพียงไม่กีคํา นางจึงทําได้เพียงให้ความสนใจกับการ เฝ้าดูน้องสาวคนนี’มากขึ’นเท่านั’น
เจียงป่ าวชิงลูบศีรษะเล็กของเจียงฉิงแล้วพูดคล้อยตามคําพูดของน้องสาว “ข้าก็ เหมือนเจ้านันแหละ เจ้าเองก็ อยากให้คนในครอบครัวมีความสุขไม่ใช่รึ ? ถ้า หากว่ามีอะไรผิดพลาดกับเจ้า คนในครอบครัวก็จะไม่มีความสุข ก่อนทีเจ้าจะ ตัดสินใจอะไรก็อย่าลืมปรึกษาคนในครอบครัวก่อนล่ะ เข้าใจไหม ?”
เจียงฉิงครุ่นคิดสักครู่ ไม่นานก็พยักหน้าช้า ๆ
เจียงป่ าวชิงมองต้นหลิวข้างนอกทีงอกหน่ออ่อนใหม่และกําลังแผ่กิงก้าน นาง ถอนหายใจและไม่ได้พูดอะไรอีก
……
ตกกลางคืนมีแขกไม่ได้รับเชิญอีกคนมาอยู่ตรงนอกหน้าต่างห้องของเจียงป่ าวชิง กงจี’นันเอง…
เขาเคาะหน้าต่างสองทีแล้วแต่ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองจากคนข้างในเลยจึงต้อง เคาะอีกครั’งอย่างอดทน และครั’งนี’ หญิงงามทีเขาคิดถึงตลอดทั’งวันทั’งคืนถึงจะ ค่อย ๆ เปิ ดหน้าต่างช้า ๆ
เขาถลึงตาใส่นางพลางกระโดดเข้าไปทางหน้าต่าง “นีดีนะทีเจ้าเปิ ด ถ้าเมือกี’นี’เจ้า ยังไม่เปิ ดหน้าต่างอีก ข้าจะพังเข้ามาเองแล้ว”
เจียงป่ าวชิงรู้สึกจิตใจอ่อนล้าราวกับว่าตอนนี’นางไม่มีจิตวิญญาณอย่างไรอย่าง นั’น
กงจี’รู้สึกปวดใจเมือได้เห็นท่าทีของคนรัก เขานังลงบนเตียงพลางโอบกอดเอาร่ าง บางมานังบนขาของตัวเองและเล่ นมือนางไปด้วย “ทําไม เจ้าไม่พอใจเรืององค์ หญิงเต๋อหลงรึ ?”
เจียงป่ าวชิงเงยหน้ามองกงจี’ “หืม เจ้าได้ข่าวแล้วรึ ?”
กงจี’พูดไปออกไปโดยไม่ต้องคิด “แน่นอนว่าข้าต้องฟังเรืองทีเกียวกับเจ้าให้มาก ๆ”
เจียงป่ าวชิงรู้ว่าข้างกายนางมีองครักษ์ทีกงจี’ส่งมาเพือให้คอยช่วยคุ้มกัน เรืองบาง เรืองไม่สามารถปิ ดบังกงจี’ได้ นางจึงขยับเข้าไปในอ้อมกอดของกงจี’ “องค์ หญิงเต๋อหลงเป็ นคนยังไงหรือ ?”
โอ้! สาวน้อยของเขาคนนี’ใช้วิธีออดอ้อนแบบสาวงามเป็ นด้วย แต่นีทําให้รู้สึก เพลินมากและแน่นอนเขาไม่ได้ต่อต้าน กลับยิงกระชับกอดให้แน่ นขึ’นแม้สีหน้า จะราบเรียบ “อืม ข้าขอคิดหน่อย”
เจียงป่ าวชิงมองกงจี’อย่างคาดหวัง
แม้มีข่าวลือมากมายเกียวกับองค์หญิงเต๋อหลง แต่ข่าวลือพื’น ๆ เหล่านี’ส่วนใหญ่ จะถูกเติมเชื’อเพลิงหรือเรียกง่าย ๆ ว่าถูกใส่สีตีไข่เพิม ฉะนั’นแล้วมันจะเทียบกับ ความจริงทีรู้จากคนทีมีอํานาจเฉกเช่นกงจี’ได้อย่างไร และอันทีจริง แม้นาง สามารถไปถามหลินยู่หยุนได้ แต่ในแง่ของความสัมพันธ์ระหว่างหลินยู่หยุนกับ องค์หญิงเต๋อหลงนั’นเป็ นป้ากับหลานสาว การทีไปถามหลานสาวว่า “ท่านป้า ของเจ้าเป็ นคนยังไง มีเรืองซุบซิบนินทาอะไรทีเกียวกับท่านป้าของเจ้าบ้าง” ก็ดู จะเป็ นการเสียมารยาท
ดังนั’น การถามกงจี’ในตอนนี’คือทางเลือกทีดีทีสุด
และกงจี’ก็ไม่ทําให้ผิดหวัง เขาบอกเกียวกับเรืองขององค์หญิงเต๋อหลงมากมาย แม้แต่เรืองทีองค์หญิงเต๋อหลงเคยเลี’ยงหนุ่มรูปงามเมือหลายปี ก่อนเขาก็ยังพูด ออกมาด้วยท่าทีสบาย ๆ
เจียงป่ าวชิงตกตะลึงเมือได้ฟัง และรู้สึกนับถือเขาอย่างยิง “โห! เจ้ารู้เยอะ เหมือนกันนะนี…”
“ไร้สาระ หลังจากทีรู้ว่าองค์หญิงเต๋อหลงส่งหมอหลวงมาทีจวนของเจ้า ข้าก็ส่ง คนไปตรวจสอบทันที” กงจี’ส่งเสียงออกมาทางจมูกแล้วบีบแก้มขาวนุ่มของร่าง บางในอ้อมกอดอย่างไม่พอใจเล็กน้อย “ดูสิ ช่วงนี’เจ้ามีเรืองให้ต้องกังวลมาก เกินไปใช่ไหม เนื’อทีแก้มเจ้าลดลงไปมาก ความรู้สึกตอนบีบเปลียนไป หมดแล้ว”

ตอนที่ 427 คำสั่งของบรรพจำรย์ขง
วินำทีต่อมำ เย่ฉำงชิงรีบก้ำวเท้ำอีกข้ำงลงไปในสระบัวทันทีโดย มิลังเล
ในตอนแรกนั้นน้ำศักดิ์สิทธิ์ในสระบัวเหมือนจะดูใสและเย็นสด ชื่น แต่หลังจำกเกิดนิมิตต่ำง ๆ ขึ้นมำ น้ำศักดิ์สิทธิ์ภำยในสระบัวกลับ อุ่นขึ้นรำวกับน้ำพุร ้อน
ขณะเดียวกัน เมื่อเย่ฉำงชิงจุ่มฝ่ ำเท้ำลงไปในสระบัว ก็สำมำรถ สัมผัสได้อย่ำงชัดเจนว่ำมีจิตวิญญำณที่บำงเบำ ทะลุผ่ำนทุกรูขุมขน เพื่อเข้ำสู่ภำยในร่ำงกำย
หลังจำกนั้นเขำก็ได้เดินเข้ำไปตรงกลำงของสระบัวอย่ำง ระมัดระวัง ก่อนจะค่อย ๆ นั่งลง
มินำนหลังจำกนั้นเคล็ดเทพปี ศำจโบรำณ ก็เริ่มโคจรภำยใน ร่ำงกำย
ทำให้จุดเซินฉำงทั้งหกตำแหน่งเปิดขึ้น จำกนั้นก็ดูดซับเอำจิต วิญญำณต่ำง ๆ ที่แฝงอยู่ภำยในสระน้ำศักดิ์สิทธิ์เข้ำสู่ร่ำงอย่ำงบ้ำ คลั่ง
มิกี่อึดใจต่อมำ
เย่ฉำงชิงก็ถูกหมอกแสงหลำกสีที่เปล่งประกำยระยิบระยับจำนวน มหำศำลปกคลุมเอำไว้ และบดบังร่ำงของเขำไปจนหมด
ส่วนจุดเซินฉำงทั้งหกภำยในร่ำงของเขำที่เปิดออกนั้น รำวกับมี สะพำนสำยรุ ้งทั้งหกเชื่อมกับสระบัว จิตวิญญำณธำตุต่ำง ๆ เรียกได้ ว่ำหลั่งไหลเข้ำสู่จุดเซินชำงอย่ำงต่อเนื่อง
ขณะเดียวกัน แผ่นหยกหลำกสีที่อบอวลไปด้วยไอพลังหยินห ยำง ที่ลอยอยู่ภำยในจุดตันเถียนของเขำ
หลังจำกดูดซับจิตวิญญำณธำตุต่ำง ๆ เข้ำไปอย่ำงต่อเนื่องแล้ว บัดนี้ก็ลุกโชนขึ้นรำวกับเปลวเพลิง จนเกิดคลื่นแสงเป็ นชั้น ๆ รำวกับ ร่ำงกำลังจะเกิดกำรพัฒนำขึ้นมิหยุด
จนเวลำผ่ำนไปประมำณหนึ่งชั่วยำม
หลังจำกนั้นเย่ฉำงชิงก็ยกยิ้มพึงพอใจออกมำ
ผมดำสลวยของเขำพลันขยับ ร่ำงกำยเริ่มเปล่งแสงระยิบระยับ ออกมำ
ขณะเดียวกันร่ำงของเขำก็ได้แผ่คลื่นแสงอันรุนแรงออกมำ สำด ส่องไปทั่วทุกทิศทุกทำง
วินำทีนี้ เย่ฉำงชิงจึงดูรำวกับเทพ ที่กำลังนั่งสมำธิอยู่ในสระบัวก็ มิปำน
ถูกต้อง !
เขำบรรลุแล้ว !
ภำยในสระบัวแห่งนี้ เขำใช ้เวลำสั้น ๆ แค่หนึ่งชั่วยำม ก็สำมำรถ บรรลุอย่ำงก้ำวกระโดด จำกระดับ สร ้ำงรำกฐำนปรำณขั้นท้ำย ไปสู่ ระดับแดนสร ้ำงแก่นได้เป็ นที่เรียบร ้อยแล้ว
เพียงแต่ระดับแดนสร ้ำงแก่นของเขำนั้น กลับแตกต่ำงจำกระดับ แดนสร ้ำงแก่นของผู้บำเพ็ญเพียรคนอื่น ๆ เนื่องจำกจินตำนของเขำ ได้มีแสงหลำกสีสันปรำกฏขึ้น และอบอวลไปด้วยไอพลังหยินหยำง
รำวกับมีสัญลักษณ์มหำมรรคำมำกมำยนับมิถ้วนเปล่งแสงรำง ๆ ออกมำ ขณะเดียวกันยังได้แผ่ไอพลังอันน่ำสะพรึงกลัวออกมำด้วย
มินำน เย่ฉำงชิงก็ลืมตำทั้งสองข้ำงขึ้น
วินำทีที่ลืมตำขึ้นมำนั้น ดวงตำของเขำกลับมีแสงเปล่งประกำย ระยิบระยับออกมำด้วย
“จิตวิญญำณธำตุต่ำง ๆ ที่แฝงอยู่ภำยในสระแห่งนี้เรียกได้ว่ำมิมี ที่สิ้นสุด หำกข้ำสำมำรถกลั่นจนหมดได้จริง ๆ มิแน่อำจจะสำมำรถ บรรลุจุดสุดยอดแห่งวิถีเซียน กลำยเป็ นผู้ที่ไร ้พ่ำยจริง ๆ ก็เป็ นได้”
เอ่ยเพียงเท่ำนั้น เย่ฉำงชิงก็หันไปมองภำพโบรำณที่ยังคงลอย อยู่กลำงอำกำศ จำกนั้นก็หลับตำทั้งสองข้ำงลง และโคจรบำเพ็ญ เพียรเคล็ดเทพปีศำจโบรำณอีกครั้ง……
ขณะเดียวกัน ห่ำงจำกสถำนที่ทดสอบบันไดเมฆำออกไปมิไกล นัก ก็ได้มีจัตุรัสที่ลอยอยู่กลำงอำกำศ
ซึ่งก่อนหน้ำนี้ชวี่เหวินเซี่ยรวมถึงศิษย์หญิงของสำนักต่ำง ๆ หลังจำกเข้ำไปในค่ำยกลห้วงเวลำบนบันไดเมฆำแล้ว
วินำทีต่อมำพวกนำงก็ได้มำปรำกฏขึ้นบนจัตุรัสลอยฟ้ ำแห่งนี้
เพียงแต่สิ่งที่ทำให้พวกนำงรู ้สึกมึนงง ก็คือ เมื่อพวกนำงปรำกฏ ตัวขึ้นที่จัตุรัสแห่งนี้ บนจัตุรัสอันกว้ำงใหญ่กลับไร ้ซึ่งผู้คน
ทว่ำหลังจำกพวกนำงยืนรออยู่พักใหญ่ ก็มีชำยชรำกลุ่มหนึ่ง ทยอยมำถึงที่นี่
หลังจำกที่อีกฝ่ำยพิจำรณำดูพวกนำงแล้ว ก็ได้ส่ำยหน้ำเล็กน้อย จำกนั้นก็มิได้สนใจพวกนำงอีก
แต่ก็มิได้มีท่ำทีเช่นนี้ทั้งหมด
เมื่อเหล่ำผู้อำวุโสเหล่ำนี้เห็นชวี่เหวินเซี่ยและศิษย์หญิงที่มี ใบหน้ำพริ้มพรำย ท่ำทำงโดดเด่นอีกนำงหนึ่ง กลับมีสีหน้ำประหลำด ใจ ก่อนจะเดินเข้ำมำถำม
จนสุดท้ำยเมื่อท่ำนประมุขเหยำห้ำวหยำนปรำกฏตัวขึ้น
“ศิษย์ทุกท่ำน ข้ำคือ ประมุขของนิกำยกระบี่สวรรค์ ประกำรแรก ข้ำขอแสดงควำมยินดีด้วยที่พวกเจ้ำสำมำรถผ่ำนกำรทดสอบครั้งนี้ มำได้ และได้กลำยเป็ นศิษย์คนหนึ่งของนิกำยกระบี่สวรรค์ของเรำ แล้ว”
เหยำห้ำวหยำนกวำดสำยตำมองทุกคน พลำงเอ่ยด้วยใบหน้ำที่ แฝงรอยยิ้มอ่อนโยนว่ำ “ประกำรที่สอง เนื่องจำกกำรทดสอบยัง
ดำเนินอยู่ ดังนั้นต้องรอกำรทดสอบสิ้นสุดลงเสียก่อน พวกเจ้ำจึง สำมำรถไปจำกที่นี่ได้”
เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนก็นิ่งอึ้งไป ก่อนจะหันมำสบตำกันเล็กน้อย ก่อนจะคำรวะให้
เหยำห้ำวหยำนพยักหน้ำให้ จำกนั้นก็ลอบพิจำรณำพวกนำงที ละคน
เหมือนกับที่เขำคำดกำรณ์เอำไว้ก่อนหน้ำนี้มิมีผิด ศิษย์หญิง เหล่ำนี้แม้ว่ำจะสำมำรถก้ำวขึ้นบันไดเมฆำหกสิบขั้นได้สำเร็จ แต่ คุณสมบัติของพวกนำงนั้นยังมิดีพอ
แต่หนึ่งในนั้นกลับมีคนหนึ่ง ที่มีคุณสมบัติโดดเด่นมำกที่สุด และ เหมำะสมที่จะเข้ำมำเป็ นศิษย์สำยใน และมี 11 คนที่พอถู ๆ ไถ ๆ ให้ บ ำเพ็ญเพียรเป็ นศิษย์สำยนอกได้
ส่วนคนอื่น ๆ กำรให้บำเพ็ญเพียรที่นิกำยกระบี่สวรรค์ นับเป็ น กำรสิ้นเปลืองทรัพยำกรในกำรบำเพ็ญเพียรโดยใช่เหตุ
ทว่ำท่ำนบรรพจำรย์ขงกลับสั่งเอำไว้ ว่ำให้รับศิษย์หญิงเหล่ำนี้ เอำไว้เป็ นศิษย์สำยในทั้งหมด
เรื่องนี้สร ้ำงควำมงุนงงให้เขำเป็ นอย่ำงมำก แต่ก็ทำได้เพียงทำ ตำมคำสั่งเท่ำนั้น
ทว่ำเมื่อเหยำห้ำวหยำนที่พร่ำบ่นอยู่ในใจนั้น บังเอิญเหลือบไป เห็นชวี่เหวินเซี่ยที่ยืนอยู่มิไกลนัก
ทันใดนั้นแม้แต่เขำเองก็ยังอดมิได้ที่มีสีหน้ำเปลี่ยนไป
รำกปรำณชั้นยอดสองธำตุงั้นหรือ ?
หรือว่ำศิษย์หญิงผู้นี้ ก็คือ ชวี่เหวินเซี่ยที่บรรพจำรย์ขงเอ่ยถึง ?
อืม !
คงจะใช่ !
อีกทั้งด้วยนิสัยของท่ำนบรรพจำรย์หนิง ไหนเลยจะเห็นกำร ทดสอบศิษย์อยู่ในสำยตำ ?
เหยำห้ำวหยำนนิ่งเงียบอยู่สักพัก จำกนั้นก็ได้ส่งกระแสจิต ออกไป
“ผู้อำวุโสทุกท่ำน ท่ำนบรรพจำรย์ขงมีคำสั่งให้พวกเจ้ำรับศิษย์ หญิงเหล่ำนี้เข้ำเป็ นศิษย์สำยใน พวกเจ้ำจัดสรรกันเองก็แล้วกันนะ”
ทันทีที่สิ้นเสียงเหล่ำผู้อำวุโสที่ยืนอยู่ตรงหน้ำเหยำห้ำวหยำน ต่ำงก็มีสีหน้ำเปลี่ยนไปทันทีที่ได้ยิน
นี่มัน !
นี่มัน !
นี่มัน !
เป็ นคำสั่งของท่ำนบรรพจำรย์ขงจริงหรือ ?
นี่มันไร ้สำระเกินไปกระมัง !
เหยำห้ำวหยำนกวำดสำยตำมองทุกคน ก่อนจะส่งกระแสจิตอีก ครั้ง “พวกเจ้ำมิต้องตื่นตระหนกไป ข้ำรู ้ดีว่ำศิษย์หญิงเหล่ำนี้มี คุณสมบัติที่ยังดีมิพอ แต่กำรที่ท่ำนบรรพจำรย์ขงทำเช่นนี้ ย่อมต้อง มีเหตุผลของท่ำน ดังนั้นพวกเจ้ำมิต้องสงสัยใด ๆ ทั้งสิ้น”
ผู้อำวุโสท่ำนหนึ่งจึงตอบกลับทันทีว่ำ “ท่ำนประมุข ในบรรดำ ศิษย์หญิงเหล่ำนี้ ส่วนใหญ่ล้วนมิมีแม้แต่คุณสมบัติที่จะเข้ำเป็ นศิษย์ สำยนอกด้วยซ้ำ ให้พวกนำงมำเป็ นศิษย์สำยใน ถือเป็ นกำรสิ้นเปลือง ทรัพยำกรในกำรบ ำเพ็ญเพียรโดยใช่เหตุนะขอรับ ! ”
ผู้อำวุโสอีกคนเอ่ยอย่ำงมิพอใจว่ำ “ท่ำนประมุข เพื่ออนำคตของ นิกำยกระบี่สวรรค์ของเรำ พวกเรำจะทำเรื่องสิ้นคิดเช่นนี้มิได้ เด็ดขำดนะขอรับ ! ”
เหยำห้ำวหยำนส่ำยหน้ำไปมำ ก่อนจะตอบว่ำ “ควำมจริงแล้วข้ำ เองก็จนปัญญำเช่นกัน รวมทั้งมิเข้ำใจอีกด้วย แต่ด้วยนิสัยของท่ำน บรรพจำรย์ขง ทุกคนก็คงจะทรำบดี”
“อีกอย่ำงศิษย์หญิงนำมว่ำชวี่เหวินเซี่ยผู้นั้นเข้ำตำของท่ำน บรรพจำรย์หนิงแล้ว ดังนั้นพวกเจ้ำมิต้องฝำกควำมหวังเอำไว้ที่นำงจะ ดีกว่ำ”
หลังจำกนิ่งเงียบไปสักพัก ผู้อำวุโสทุกท่ำนก็ถอนหำยใจออกมำ พร ้อมทั้งส่ำยหน้ำไปมำ ทำได้เพียงเดินเข้ำไป และพยำยำมเลือก ศิษย์หญิงที่เข้ำตำมำกที่สุด ก่อนจะรับเป็ นศิษย์สำยในอย่ำงจำยอม
ทว่ำด้วยเหตุนี้ ท ำให้ศิษย์หญิงจำกส ำนักต่ำง ๆ กลับรู ้สึกคำดมิ ถึง
โดยเฉพำะศิษย์หญิงหลำยคนที่มำจำกสำนักระดับล่ำง ๆ เดิมที พวกนำงตั้งใจมำ แค่หำประสบกำรณ์ในกำรทดสอบของนิกำยกระบี่ สวรรค์เท่ำนั้น
แต่มิมีผู้ใดคำดคิดว่ำ กำรติดตำมข้ำงกำยท่ำนพี่เย่ท่ำนนั้น มิ เพียงพวกนำงจะได้สัมผัสกับกำรทดสอบของนิกำยกระบี่สวรรค์แล้ว ยังสำมำรถผ่ำนด่ำนได้อย่ำงรำบรื่นอีกด้วย
และสิ่งที่ทำให้พวกนำงคำดมิถึงมำกที่สุด ก็คือ พวกนำงกลับได้ เป็ นถึงศิษย์สำยในของนิกำยกระบี่สวรรค์อีกด้วย
ทั้งหมดนี้รำวกับควำมฝันก็มิปำน !
“ก่อนหน้ำนี้อำจำรย์ได้บอกเอำไว้ว่ำ ขอเพียงข้ำสำมำรถผ่ำน กำรทดสอบของนิกำยกระบี่สวรรค์ได้ เขำจะยอมกลืนกระบี่ของเขำ เล่มนั้น”
“หำกเขำรู ้ว่ำเจ้ำได้กลำยเป็ นศิษย์สำยใน เขำจะทำเยี่ยงไรกันนะ ? ”
“ใช่แล้ว ศิษย์พี่ของข้ำบอกว่ำกำรทดสอบของนิกำยกระบี่สวรรค์ นั้นยำกมำก หำกข้ำสำมำรถผ่ำนกำรประลองที่เมืองกระบี่สวรรค์ได้ คงเป็ นเพรำะใช ้โชคทั้งหมดที่เหลือในชีวิตนี้ไปหมดแล้ว”
“และหำกข้ำสำมำรถผ่ำนกำรทดสอบทั้งหมด เขำจะออกจำก ส ำนักสือเชวียน กลับบ้ำนไปท ำไร่ ต่อไป จะมิคิดถึงกำรฝึกเซียนอีก”
“สำวน้อยทุกคน เยี่ยงไรซะกำรที่พวกเรำสำมำรถเดินมำถึงจุดนี้ ได้นั้น เป็ นเพรำะท่ำนพี่เย่คอยเมตตำ ภำยภำคหน้ำมิว่ำจะเยี่ยงไรก็ ต้องจดจ ำบุญคุณนี้ของท่ำนพี่เย่เอำไว้ให้ดี”
“……”
“……”
ระหว่ำงที่ศิษย์หญิงของสำนักต่ำง ๆ กำลังพูดคุยกันอยู่นั้น เหยำ ห้ำวหยำนรวมทั้งเหล่ำผู้อำวุโสที่ยืนอยู่มิไกลนัก กลับมีสีหน้ำย่ำแย่ลง ก่อนจะถอนหำยใจและส่ำยหน้ำไปมำอย่ำงอดมิได้
ทว่ำในที่สุดพวกเขำก็เข้ำใจถึงที่มำที่ไปของเรื่องนี้แล้ว
ที่แท้ก่อนหน้ำนี้พวกเขำเข้ำใจซ่งจืออวี่ผิดไปจริง ๆ ผู้ร ้ำยตัวจริง ก็คือเย่ฉำงชิง ที่บัดนี้ได้ก้ำวขึ้นไปอยู่ด้ำนบนของบันไดเมฆำเป็ นที่ เรียบร ้อยแล้ว
จนเวลำผ่ำนไปประมำณหนึ่งชั่วยำม
ทันใดนั้นด้ำนบนของบันไดเมฆำก็เกิดลมกระโชกแรง ลำแสง หลำกสีสันมำกมำยสำดส่องออกมำ และหมอกค่อย ๆ ลอยต่ำลง ไอ พลังเต๋ำแผ่ซ่ำนไปทั่ว
เพียงมินำน ห้วงอำกำศด้ำนบนทั่วทั้งนิกำยกระบี่สวรรค์ ก็เกิด กำรสั่นสะเทือน พร ้อมกับมีไอพลังสีม่วงรูปร่ำงคล้ำยมังกรตัวหนึ่ง ปรำกฏขึ้นกลำงอำกำศ ทอดตัวยำวอยู่บนท้องนภำ รำวกับพลังแห่ง โชคที่ไร ้รูปร่ำงของนิกำยกระบี่สวรรค์