กลับไปในยุค 80 จนกลายเป็นที่ชื่นชอบของอดีตสามี - บทที่ 111 การแข่งขัน

บทที่ 111 การแข่งขัน

บทที่ 111 การแข่งขัน

“ร้านขายของชำ?” มือของเซี่ยชิงหยวนหยุดชะงักทันที

เจียงเพ่ยหลานพูดว่า “ก็เธอไม่ได้บอกให้ฉันคอยจับตาดูพวกเขาหรอกเหรอ เมื่อวานก่อนกลับบ้าน ฉันเห็นลูกชายของหญิงคนนั้นกำลังเล่นอยู่ที่หน้าประตูร้านของพวกเขา”

เธอชี้ไปยังร้านขายของชำที่อยู่เยื้องกับแผงขายของฝั่งตรงข้าม “ต่อมาภรรยาของเขาก็เดินออกมาจากที่นั่น เสียงของพวกเขาดังมาก ฉันจึงหันไปดูอีกครั้ง”

เซี่ยชิงหยวนก็ดูจะจำได้แล้วเช่นกัน

เจ้าของร้านขายของชำเป็นชายวัยสามสิบปี รูปร่างผอมแต่ดวงตาเป็นประกาย

เจียงเพ่ยหลานเป็นกังวล “ราคาถูกกว่าของเราหนึ่งเหมาแหน่ะ เธอว่าเราควร…”

เมื่อเทียบกับความกังวลของเจียงเพ่ยหลานแล้ว เซี่ยชิงหยวนกลับสงบกว่ามาก

เธอส่ายหัวและพูดว่า “ไม่ต้องหรอก ต่อให้ไม่มีพวกเขาวันนี้ พรุ่งนี้ก็จะมีรายอื่นขายแข่งกับเราอยู่ดี และเราไม่สามารถใช้การลดราคาเพื่อเอาชนะใจลูกค้าได้เสมอไป สิ่งที่เราต้องทำคือทำงานของเราให้ดี ทำให้คุณภาพของสินค้าคงที่เพื่อรักษาฐานลูกค้าไว้ก็พอ”

เธอลูบมือของเจียงเพ่ยหลานเบา ๆ “อย่ากังวลเลย การขายในวันนี้อาจได้รับผลกระทบอยู่บ้าง แต่มันจะไม่เลวร้ายเกินไป เพราะคุณภาพอาหารของพวกเขาไม่ได้ดีเท่าของเรา”

โดยเฉพาะการทำธุรกิจอาหาร พวกเธอจะพึ่งพาแต่การขายในราคาที่ต่ำกว่าได้ยังไง

ยิ่งกว่านั้น สลัดเย็นของเธอซึ่งจะมีขายอยู่ทั่วไปในยุคหลังจากนี้ จะเป็นของที่มีแต่ครอบครัวฐานะปานกลางค่อนไปทางดีเท่านั้นที่ซื้อกิน

ฐานลูกค้าส่วนใหญ่นั้นจะซื้อเพราะรสชาติ ไม่ใช่ราคา

ตรงร้านขายสลัดเย็นเลียนแบบข้าง ๆ กัน ก็มีคนมามุงดูเรื่อย ในขณะที่แผนขายของเซี่ยชิงหยวนมีลูกประจำเพียงไม่กี่คนเข้ามาซื้อเท่านั้น

เจียงเพ่ยหลานดูกังวล แต่เซี่ยชิงหยวนกลับยังคงสงบนิ่ง

แม้แต่ลูกค้าเก่าบางคนยังอดไม่ได้ที่จะถามว่า “เถ้าแก่เนี้ย ทำไมคุณไม่ลดราคาอาหารของคุณลงหน่อยล่ะ เห็นไหม พวกเขาได้ยึดกิจการของคุณไปแล้ว”

เซี่ยชิงหยวนยิ้มบาง “ทุกคนมีรสชาติที่ตัวเองชอบ พวกเขาสามารถเลือกได้อย่างอิสระนี่คะ”

ลูกค้าหญิงอีกคนพูดว่า “อย่าถูกหลอกด้วยราคาถูก ๆ ของร้านนั้นเลย ฉันแวะไปดูมาแล้ว ขายถูกแล้วไง หน้าตาอาหารของพวกเขาไม่มีทางเทียบกับของร้านนี้ได้เลยจริง ๆ”

จากนั้นเธอก็ยิ้มและกล่าวกับเซี่ยชิงหยวน “อย่าตกใจเลยนะ หลังจากคนอื่น ๆ ลองแล้ว พวกเขาจะรู้ว่าของใครดีกว่ากัน”

เซี่ยชิงหยวนจำผู้หญิงคนนี้ได้ อีกฝ่ายคือพี่สาวคนที่เคยถูกเพื่อนข้างบ้านซื้อสลัดเย็นไปยั่ววันนั้น

เซี่ยชิงหยวนยิ้มและพยักหน้า “ยังคงเป็นพี่สาวที่สามารถมองมันได้อย่างชัดเจน”

แต่หญิงสาวก็ไม่ได้ยืนเฉย ๆ เช่นกัน

เธอออกมายืนอยู่หน้าแผงขายของและเริ่มตะโกน

เจียงเพ่ยหลานตามมาด้วยและทั้งสองก็ตะโกนเร่ขายของไปพร้อมกัน

ต้องบอกว่าวิธีนี้ยังคงใช้งานได้ดี

ลูกค้าบางคนที่เห็นป้ายร้านเลียนแบบและกำลังจะเดินเข้าไปมุงดู เมื่อเห็น เซี่ยชิงหยวนและเจียงเพ่ยหลานตะโกนแบบนี้ พวกเขาทั้งหมดก็หันกลับไปเมื่อนึกถึงความอร่อยที่เคยได้ลิ้มลอง

ผู้หญิงวัยกลางคนร้านเลียนแบบเห็นเข้าก็รู้สึกไม่ยินยอมขึ้นมา

เธอตบหัวลูกชายตนเอง แล้วบอกให้เขาไปยืนหน้าร้านและตะโกนเหมือนกับเซี่ยชิงหยวน

ทว่าใครจะไปรู้ เด็กชายมองดูฝูงชนที่เดินไปมาด้วยความเขินอายและไม่กล้าพูดอย่างที่มารดาสั่ง

ผู้หญิงคนนั้นหมดความอดทนและยื่นเท้าออกไปเตะก้นของลูกชาย เด็กชายจำต้องยืนขึ้นด้วยความเสียใจ

เขาอาจจะยังเขินอายอยู่บ้าง เสียงของเขาจึงไม่ได้ดังอย่างที่ควรจะเป็น และมีแนวโน้มที่จะเบาลงเรื่อย ๆ ด้วย

แน่นอนว่า หญิงวัยกลางคนคนนี้คงไม่สามารถทิ้งงานชั่งน้ำหนักและคิดเงินให้เป็นหน้าที่ของเด็กชายตัวน้อยได้ เธอจึงทำได้เพียงเฝ้ามองลูกค้าบางคนที่เดินผ่านไปยังร้านของเซี่ยชิงหยวนเท่านั้น

ในที่สุดหลังจากผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมง อาหารจานเย็นที่บรรทุกเต็มคันรถของเซี่ยชิงหยวนก็ขายจนหมดเกลี้ยง

เซี่ยชิงหยวนกับเจียงเพ่ยหลานมองหน้ากันด้วยรอยยิ้มอันแสนเหนื่อยล้า เก็บข้าวของและเตรียมตัวกลับบ้าน

เมื่อเทียบกับตอนแรก ขณะนี้มีเพียงลูกค้าสองสามคนเท่านั้นที่คนยืนอยู่หน้าแผงขายสลัดเย็นของผู้หญิงวัยกลางคน ยิ่งไปกว่านั้น สลัดเย็นครึ่งหนึ่งที่เธอนำมาขายยังไม่หมดอีกด้วย เธอจึงรู้สึกไม่เต็มใจและเดินมาที่รถสามล้อของเซี่ยชิงหยวน มองดูพวกเธอด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก

หนังตาของเซี่ยชิงหยวนกระตุก “มีอะไรเหรอคะ?”

น้ำเสียงของเธอทั้งสงบและไม่ได้ร้อนรน

ผู้หญิงคนนั้นแทบสำลักก่อนจะพูดว่า “เธอไม่ควรเรียกลูกค้าแบบนี้”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เซี่ยชิงหยวนก็หัวเราะราวกับว่าเธอได้ยินเรื่องที่ตลกเป็นพิเศษ

เธอมองผู้หญิงคนนั้นด้วยดวงตาเย็นชา “คุณขายอาหารเลียนแบบคนอื่น แถมยังใช้แผนการกดราคาสินค้าเพื่อแข่งขันกับฉันอย่างโหดร้าย ถึงยังไงฉันก็เป็นต้นตำรับที่ทำมาก่อนไม่ใช่หรือยังไงคะ?”

ผู้หญิงคนนั้นเข้าใจคำพูดของเซี่ยชิงหยวนเพียงครึ่งเดียว และไม่เข้าใจอีกครึ่งหนึ่ง

เพื่อไม่ให้ดูด้อยกว่า หญิงวัยกลางคนจึงเท้าสะเอว “อย่าพูดวกไปวนมาได้ไหม ฉันฟังไม่เข้าใจ”

เมื่อเผชิญหน้ากับการจ้องมองของเซี่ยชิงหยวน เธอรู้สึกว่ายิ่งพูด เธอก็ยิ่งมั่นใจมากขึ้น

“ฉันขอแนะนำคุณสั้น ๆ แล้วกัน อย่าทำแบบนี้อีกในอนาคต”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ สีหน้าของเซี่ยชิงหยวนก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา “นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นคนที่มั่นใจมากขนาดนี้หลังจากถูกทำให้พ่ายแพ้ย่อยยับ”

เซี่ยชิงหยวนยืนหลังตรง ก่อนจะเลิกคิ้วคล้ายรู้สึกแปลกใจเสียเต็มประดา “ทุกคนสามารถทำธุรกิจได้อย่างอิสระ จึงไม่มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะต้องทำตามที่คุณบอก ส่วนวิธีการทำนั้นล้วนขึ้นอยู่กับความสามารถของแต่ละคน ฉันไม่ได้ขโมยหรือปล้นใครมา ฉันไม่ได้ละเมิดกฎหมาย ดังนั้นต่อให้เง็กเซียนเสด็จลงมาจากสวรรค์เพื่อห้ามปรามฉัน ฉันก็ไม่ทำ เพราะฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน”

เซี่ยชิงหยวนยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย “ถ้าฉันเป็นคุณ ฉันจะเอาเวลาไปพัฒนากิจการของตัวเองให้ดี หรือถ้าคุณมีข้อโต้แย้งเพิ่มเติม เราสามารถไปคุยกันได้ที่สำนักงานรักษาความปลอดภัย คุณจะลองไปดูไหมล่ะ!”

สามีของหญิงวัยกลางคนรีบเดินเข้ามา

เดิมที เขาต้องการเข้ามาช่วยภรรยาของตัวเองพูด แต่สุดท้ายเขาก็เปลี่ยนใจ เพราะได้รับความเย็นชาที่ส่งมาจากสีหน้าของเซี่ยชิงหยวน

แม้หญิงสาวจะเดินผ่านเขาไป เจ้าตัวก็ต้องก้มหัวอย่างรู้สึกผิด

หลังจากเดินไปสองสามก้าวแล้ว เจียงเพ่ยหลานจึงค่อยกล้าพูดกับเซี่ยชิงหยวนว่า “ชิงหยวน เมื่อกี้เธอน่าทึ่งมากจริง ๆ ”

ผู้หญิงวัยกลางคนนั้นทั้งแข็งแรง ดูดุร้ายและเอาแต่ใจมาก เจียงเพ่ยหลานไม่กล้าพูดกับอีกฝ่ายด้วยซ้ำ

เซี่ยชิงหยวนเข็นรถสามล้อขณะตอบ “คนพวกนั้นเป็นพวกชอบรังแกผู้ที่อ่อนแอกว่า แต่หวาดกลัวผู้แข็งแกร่ง พอเห็นเราเป็นแค่ผู้หญิงสองคน พวกเขาจึงคิดว่าจะรังแกเราได้ง่าย ๆ”

ไม่อย่างนั้น คนดีที่ไหนจะกล้าแย่งธุรกิจคนอื่นอย่างหน้าด้าน ๆ แบบนั้น?

โดยไม่มีการอ้อมค้อมใด ๆ ทั้งสิ้น เพราะเห็นว่าเซี่ยชิงหยวนกับเจียงเพ่ยหลานดูเป็นพวกไม่กล้าต่อต้านอย่างนั้นน่ะเหรอ?

อันที่จริง นี่เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่สามีของหญิงวัยกลางคนจะไม่เดินเข้ามาตั้งแต่แรก มันเป็นเพราะเขาไม่คาดคิดว่าเซี่ยชิงหยวนจะไม่ยอมคนขนาดนี้

เจียงเพ่ยหลานพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า “ใช่ ในอนาคตเธอต้องเข้มแข็งมากกว่านี้แน่นอน”

เธอหันกลับมาและกล่าวอีกว่า “ยังไงก็เถอะ ฉันก็เริ่มกังวลแล้วเหมือนกัน เธอเห็นไหมว่าอาหารของเราวันนี้ไม่มากเท่าเมื่อวาน แต่เราต้องใช้เวลาขายนานกว่าหนึ่งชั่วโมง ถ้าพรุ่งนี้พวกเขามาไม้อื่นอีก เราจะทำยังไง”

เซี่ยชิงหยวนลูบมือของอีกฝ่าย “เธอไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นหรอก แค่ช่วยฉันขายอาหารดี ๆ ก็พอ ปัญหาทุกอย่างย่อมมีทางออกเสมอ”

เมื่อได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูด เจียงเพ่ยหลานก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้าง “ได้สิ ฉันจะทำงานให้หนักขึ้นนะ!”

หลังจากกล่าวอำลากับเจียงเพ่ยหลานแล้ว เซี่ยชิงหยวนก็ถีบสามล้อของเธอกลับบ้านคนเดียว

เมื่อคืนเธอรับศึกหนักมาก ดังนั้นขณะที่ขี่สามล้อ ขาของเธอก็รู้สึกอ่อนแรงเล็กน้อย

โดยเฉพาะบริเวณสะโพกและจุดที่นั่งทับเบาะรองนั่งนั้นไม่ค่อยสบายเท่าไหร่นัก

เธอสาปแช่งเสิ่นอี้โจวในใจอีกครั้ง

เมื่อคืนเขาเกลี้ยกล่อมเธอครั้งแล้วครั้งเล่าโดยบอกว่ามันเป็นรอบสุดท้าย แต่หลังจากพูดอย่างนั้นทุกครั้ง เขาก็จะทำมันอีก

เขาในชาติที่แล้วไม่เคยเป็นแบบนี้

เธอจำได้ว่าเมื่อตัวเองร้องไห้ เขาจะหยุดทันทีและไม่กล้าขยับตัวอีก

แม้ว่าคราวนี้จะไม่เจ็บปวดเหมือนชาติที่แล้วอีก และยังรู้สึกสนุกไปกับมันได้ แต่เธอก็ไม่อาจทนต่อการถูกกระทำตลอดทั้งคืนแบบนี้ได้

เมื่อเธอกัดฟันและขี่สามล้อไปที่ประตูใหญ่ของเขตที่พัก หญิงสาวก็บังเอิญเจอกับเสิ่นอี้โจวโดยไม่คาดคิด

———————–