กลับไปในยุค 80 จนกลายเป็นที่ชื่นชอบของอดีตสามี - บทที่ 113 ทายาให้เธอ

บทที่ 113 ทายาให้เธอ

บทที่ 113 ทายาให้เธอ

เซี่ยชิงหยวนพยายามเอนตัวหนีไปทางด้านหลัง “คุณ…คุณต้องการอะไร…”

เสิ่นอี้โจวเอื้อมไปกุมมือเธอแน่น ประสานนิ้วของเขากับเธอ

ด้วยเหตุนี้ หญิงสาวจึงไม่อาจขัดขืนได้อีกต่อไป

เขามองตาเธอ “คืนนี้ มาทานของว่างยามดึกกันเถอะ”

เซี่ยชิงหยวน “!?”

หลังจากนั้นชั่ววินาที ดวงตาของหญิงสาวก็เบิกกว้าง

เธอยื่นมือออกเพื่อป้องกันตัวเอง ก่อนจะตระหนักได้ว่ามือข้างหนึ่งของเธอถูกเขาจับไว้แน่น

เธอพูดตะกุกตะกัก “ฉัน…ฉันยังไม่อยากได้ตอนนี้!”

เสิ่นอี้โจวกล่าว “งั้นผมจะเป็นฝ่ายกินเอง คุณคอยดูอย่างเดียวก็ได้”

เซี่ยชิงหยวนหันร่างของเธอเพื่อหลบหนีจากตรงนี้ “แค่ดู ฉันก็ไม่อยากทำ!”

แต่เธอจะหนีสำเร็จได้ยังไง? ฝ่ายตรงข้ามคือเสิ่นอี้โจวซึ่งกำลังรอโอกาสนี้อยู่ก่อนแล้ว!

เขาจับเอวบางแล้วตรึงเธอไว้กับเตียงอย่างแน่นหนา

เซี่ยชิงหยวนทรุดตัวนอนบนเตียงนุ่ม

เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหันหน้าไปทางด้านข้าง “เสิ่นอี้โจว ฉันยังไม่ค่อยสบายตัวเลย แล้วก็ต้องการพักผ่อนด้วย!”

เสียงหัวเราะเบา ๆ ของเสิ่นอี้โจวดังมาจากด้านบนตัวเธอราวกับเขากำลังมีความสุขมาก

เขาพูดว่า “ชิงหยวน คุณเคยได้ยินคำคำหนึ่งไหม”

เซี่ยชิงหยวนตกใจอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นส่ายหัว “ฉันไม่อยากฟัง ไม่เอานะ!”

เสิ่นอี้โจวโน้มตัวลงมาแนบกับหูของเธอ “ไม่ คุณต้องอยากฟังมันแน่นอน”

เสียงของเขาทั้งทุ้มต่ำและน่าดึงดูด โดยเฉพาะตอนนี้ที่มันฟังดูจะเกียจคร้าน

เธอปิดปากของเขาไม่ได้ และทำได้เพียงฟังคำพูดของเขาอย่างเฉยเมย

เธอได้ยินเขาพูดว่า “ใคร ๆ ก็บอกว่าไร้ที่ดินใดให้เก็บเกี่ยว มีแต่เพียงควายที่ล้มตาย*[1] ชิงหยวน ผมยังไม่เหนื่อยเลย จะยอมแพ้ตั้งแต่ต้นปีได้ยังไง”

เซี่ยชิงหยวน “!”

เธอกำผ้าปูที่นอนแน่น ใบหน้าแดงก่ำแสดงถึงเลือดที่พลุ่งพล่าน

เสียงของเธอตื่นตระหนก “เสิ่นอี้โจว คุณกำลังพูดถึงเรื่องไร้สาระอะไรน่ะ!”

เธอบิดตัวพยายามเหวี่ยงเขาออกไป

แต่หญิงสาวจะต้านทานชายหนุ่มได้อย่างไร?

เธอพยายามอยู่นาน แต่เขากลับยังนิ่งงันราวกับภูเขา

ในขณะที่เธอรู้สึกว่าการหายใจของเสิ่นอี้โจวเริ่มถี่รัว

ชายหนุ่มคว้าข้อมือบาง และตรึงไว้บนศีรษะของเธอ

จากนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงที่น่าหลงใหล “ถ้าคุณขยับมากกว่านี้ คุณอาจจะต้องกินของว่างกับผมจริง ๆ แล้วนะ”

หลังจากพูดจบ เขาก็พลิกตัวและนอนข้าง ๆ เธอ

น้ำหนักบนร่างกายของเธอหายไปทันที เซี่ยชิงหยวนรีบกลิ้งลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว สายตามองไปยังเสิ่นอี้โจวอย่างระแวดระวัง

เสิ่นอี้โจวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

เขากล่าวว่า “ไม่ต้องกังวล ผมก็ไม่สามารถขอลางานในวันพรุ่งนี้ได้เหมือนกัน”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เซี่ยชิงหยวนก็ดุว่า “คุณมันคนพาล!”

เสิ่นอี้โจวหรี่ตามองเธอ “หือ?”

เซี่ยชิงหยวนกระเถิบตัวหนีไปอีกราวหนึ่งเมตร “ฉัน…ฉันไม่ได้พูดอะไรเลยนะ”

เมื่อเซี่ยชิงหยวนคิดว่าตัวเองรอดตัวแล้ว และจะได้นอนหลับอย่างสงบ เสิ่นอี้โจวก็ลุกขึ้นจากเตียง

หญิงสาวคิดว่า อีกฝ่ายจะลุกไปเข้าห้องน้ำตอนกลางคืน เธอจึงทำเมินไป

โดยไม่คาดคิด เมื่อเสิ่นอี้โจวกลับเข้ามาอีกครั้ง เขาก็ถือขวดขนาดเล็กอยู่ในมือ

เขาเดินมาที่เตียง เปิดฝาขวดก่อนจะเทของเหลวในขวดออกมาสองสามหยดแล้วพูดว่า “ผมเกือบลืมเลย คุณนอนลงสิ ผมจะทายาให้”

เซี่ยชิงหยวนงง “ทายา? ที่ไหน? คุณจะเอามาทาให้ฉันตรงไหน?”

เธอไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหนนี่?

เสิ่นอี้โจวกะพริบตาปริบ ๆ “ก็เมื่อคืนนี้เราทำกันหนักไปหน่อย ตอนที่ผมผ่านโรงพยาบาลวันนี้ ก็เลยแวะไปซื้อยามา”

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ เซี่ยชิงหยวนก็กระโดดลงจากเตียง เธอจ้องมองเสิ่นอี้โจวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ ใช้เวลานานกว่าเธอจะหาเสียงของตนพบ “เสิ่นอี้โจว สมองคุณป่วยเหรอ?”

เสิ่นอี้โจวไม่ได้โกรธเลยสักนิด อีกทั้งยังยกยิ้ม จากนั้นเขาก็พูดว่า “ชิงหยวน คุณรู้ไหมว่าคืนนี้คุณเรียกชื่อเต็มของผมกี่ครั้งแล้ว”

เขาเดินเข้ามาหาเธอทีละก้าว “ถ้าคุณตะโกนหนึ่งครั้ง คุณก็จะต้องจ่ายมากขึ้น ตอนนี้คุณลองนึกคร่าว ๆ สิว่าเรียกออกมาแล้วกี่ครั้ง และครั้งต่อไปที่คุณเรียก ผมจะไม่เมตตาอีกแล้วนะ”

เซี่ยชิงหยวนเมินเขาและวิ่งออกไปทางประตูห้อง

เสิ่นอี้โจวเอื้อมมาโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขนแกร่ง

จากนั้นเขาก็ผลักเธอลงบนเตียงอีกครั้ง

เขารั้งเธอไว้ “ทำตัวดี ๆ ”

เซี่ยชิงหยวนรู้สึกว่าตัวเองถูกพันรัดอย่างสมบูรณ์ ไม่อาจต้านทานได้เลย

เธอทำได้เพียงคร่ำครวญเป็นครั้งสุดท้าย “ปิดไฟ! คุณต้องปิดไฟ และถ้าอยากทาก็ทาไป!”บราวนี่ออนไลน์

มุมปากของเสิ่นอี้โจวกระตุกยิ้มอย่างควบคุมไม่ได้ “ปิดไฟ? ผมจะทามันตรงจุดได้ยังไง? หรือจะให้ผมคลำหาดี?”

เซี่ยชิงหยวน “…”

เธอเอาหัวซุกหมอนแล้วไม่พูดอะไรอีก

เธอจะปล่อยให้เขาทำก็ได้!

เมื่อเธอใกล้จะสลบในที่สุด เสิ่นอี้โจวก็อุ้มหญิงสาวไว้ในอ้อมแขน “สุดสัปดาห์นี้พวกเรากลับบ้านกันเถอะ”

เซี่ยชิงหยวนง่วงนอนจริง ๆ เธอตอบสนองอย่างขอไปที และผล็อยหลับไปอีกครั้ง

เสิ่นอี้โจวกับหลินตงซิ่วรู้เรื่องราวของครอบครัวเซี่ยผ่านทางโทรศัพท์

ดังนั้นความหดหู่ของเซี่ยชิงหยวนก่อนหน้านี้ เขาก็เข้าใจได้ในทันที

เธอเป็นคนกตัญญูมากและเห็นคุณค่าของความรักในครอบครัว

ถึงอีกฝ่ายจะไม่พูดถึงเรื่องที่บ้าน แต่เขาก็สัมผัสได้ถึงความกังวลของเธอ

เขาจึงพยายามคิดหาวิธีแก้ให้ตรงที่สุดก็คือการกลับไปบ้าน

เมื่อหญิงสาวตื่นขึ้นในตอนเช้า เซี่ยชิงหยวนก็ทนมองเสิ่นอี้โจวตรง ๆ ไม่ได้

แม้ว่าจะเดินผ่านเขาไป เธอก็จะก้มหน้าลง

เธออยากจะถามอีกฝ่ายมากว่า เขารู้ได้ยังไงว่าโรงพยาบาลขายยาพวกนี้

แต่เมื่อคืนนี้ ฉากนั้นมันน่าอายจนเธอพูดไม่ออก

เธอรู้สึกว่าตั้งแต่ตัวเองเกิดใหม่ สิ่งต่าง ๆ กำลังดำเนินไปในทิศทางที่เหนือการควบคุมของเธอ

โดยเฉพาะเสิ่นอี้โจวที่ตอนนี้ได้กลายเป็นเจ้าชายปีศาจที่มีอายุหลายร้อยปีไปแล้ว

เมื่อเสิ่นอี้โจวกำลังจะไปทำงาน เขาก็พูดกับเธอขึ้นมาว่า

“สุดสัปดาห์นี้ เราจะกลับไปที่หมู่บ้านซีสุ่ยและหมู่บ้านซิ่งฮวากัน”

จากนั้นเซี่ยชิงหยวนก็ตระหนักได้ว่าสิ่งที่เธอได้ยินราง ๆ เมื่อคืนนี้ไม่ใช่ความฝัน

เธอประหลาดใจเล็กน้อย “แต่คุณยังมีเรื่องต้องจัดการอีกมากไม่ใช่เหรอ” มันจะต้องใช้เวลาทั้งวันในการกลับไปกลับมา

เสิ่นอี้โจวขมวดคิ้ว “ไม่ว่างานจะสำคัญแค่ไหน มันก็ไม่สำคัญไปกว่าคุณไม่ใช่เหรอ”

เขาพูดต่อ “งานของพี่รอง ผมสามารถช่วยเขาได้ที่นี่”

เซี่ยชิงหยวนพยายามระงับความดีใจของตัวเองไว้ “คุณว่ายังไงนะ?”

เสิ่นอี้โจวกล่าวว่า “เมื่อเร็ว ๆ นี้ศาลากลางกำลังรับสมัครพนักงานขับรถ ซึ่งส่วนใหญ่รับผิดชอบในการขนส่งเสบียงไปยังเมืองในการปกครอง”

เมื่อเทียบกับงานของเซี่ยจิ่งเฉินในปัจจุบันที่ต้องตระเวนส่งของไปทั่วจังหวัด ซึ่งมีรายได้ไม่แน่นอน การงานที่ศาลากลางนี้ย่อมดีกว่ามาก

ไม่ใช่แค่มีเงินเดือนประจำ แต่ยังมีเบี้ยเลี้ยงเบ็ดเตล็ดอีกด้วย

ยิ่งกว่านั้น ทางหน่วยงานยังมีสวัสดิการจัดสรรบ้านพักตามอายุงานให้อีกด้วย

[1] ไร้ที่ดินใดให้เก็บเกี่ยว มีแต่เพียงควายที่ล้มตาย เป็นการล้อเลียนความสัมพันธ์ของอี้โจวกับชิงหยวนว่า พวกเขายังไม่ได้หลับนอนกันเลย ผู้ชายจะหมดแรงได้อย่างไร