กลับไปในยุค 80 จนกลายเป็นที่ชื่นชอบของอดีตสามี - บทที่ 125 ความหึงหวง

บทที่ 125 ความหึงหวง

บทที่ 125 ความหึงหวง

เสิ่นอี้โจวมองไปทางไฟฉายของเซี่ยชิงหยวน

ไอ้ที่มีหัวโผล่ออกมา กรามโปน ถ้าไม่ใช่กบแล้วจะเป็นอะไรไปได้?

จากนั้นเขาจึงก้าวเข้าไปเงียบ ๆ มือของเขาเป็นเหมือนกรงเล็บ พุ่งออกไปอย่างรวดเร็วและคว้ามันไว้!

เสิ่นอี้โจวจับกบตัวอ้วนได้ก่อนที่มันจะร้องด้วยซ้ำ

เสิ่นอี้หลินเห็นการเคลื่อนไหวนั้น

เขากระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข แต่มันก็เป็นช่วงเวลาตื่นตาตื่นใจอันแสนเงียบงัน

เขาส่องกบตัวนั้นด้วยไฟฉาย จึงเห็นว่ามันมีขนาดใหญ่เท่าฝ่ามือของพี่ชายเลย!

เขารีบยื่นตะกร้าไม้ไผ่ออกมาข้างหน้า ส่งสัญญาณให้เสิ่นอี้โจวใส่กบลงไป

เสิ่นอี้โจวยิ้มและใส่กบเข้าไป

เสิ่นอี้หลินรีบปิดฝา จากนั้นลองยกตะกร้าไม้ไผ่ขึ้นมาชั่งน้ำหนัก แล้วกระซิบว่า “มันน่าจะหนักมากกว่าครึ่งจินเลยฮะ!”

ด้วยการจับกบตัวแรกได้อย่างไม่ยากเย็น ทุกคนก็ยิ่งรู้สึกมีกำลังใจ

ในเวลาเพียงชั่วโมงกว่า ๆ ตะกร้าไม้ไผ่ก็เต็มไปแล้วครึ่งหนึ่ง

เสิ่นอี้โจวกล่าวว่า “พอแล้ว เรากลับกันเถอะ”

จริง ๆ แล้วเสิ่นอี้หลินยังรู้สึกว่าตนยังเล่นสนุกไม่พอ แต่เขาก็กลับบ้านอย่างเชื่อฟังเช่นกัน

ทันทีที่เขากลับถึงบ้าน เสิ่นอี้หลินก็เทสิ่งที่จับได้ทั้งหมดลงในถัง

เมื่อมองใกล้ ๆ จะเห็นว่านอกจากปลาไหลกับกบในนาข้าวแล้ว ยังมีปลาหมูอีกสองสามตัวด้วย

หลินตงซิ่วนำฟางมาหนึ่งกำมือ จากนั้นเสิ่นอี้หลินก็ผูกกบทีละตัวอย่างรวดเร็วแล้วร้อยเป็นเชือก

เมื่อเห็นเซี่ยชิงหยวนมองจากทางด้านข้าง เสิ่นอี้หลินก็รู้สึกเขินอาย “ถ้าทำแบบนี้ เราจะได้ไม่ต้องกลัวว่าพวกมันจะกระโดดหนีไป”

เซี่ยชิงหยวนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

เธอลูบหัวของเด็กน้อย “อี้หลินของเราเก่งมากเลย”

เสิ่นอี้หลินรู้สึกเขินอายมากขึ้นเมื่อได้รับคำชมจากเซี่ยชิงหยวน

เขาหัวเราะเล็กน้อย จากนั้นก้มศีรษะลงและจ้องมองกบในถัง

พี่สะใภ้เปลี่ยนไปมากจริง ๆ

เสิ่นอี้โจวเดินมาจากทางด้านข้าง

เขาขมวดคิ้วเมื่อมองดูท่าทีของทั้งคู่ จากนั้นเอื้อมแขนยาวออกไป และยกตัวเซี่ยชิงหยวนขึ้น

หญิงสาวเอ่ยถาม “มีอะไรเหรอ?”

เสิ่นอี้โจวพูดว่า “อืม อี้หลินยังเด็กอยู่”

เซี่ยชิงหยวนงงงวย “แล้วยังไงคะ?”

มุมปากของเสิ่นอี้โจวกระตุก “คุณไปอาบน้ำเถอะ”

เซี่ยชิงหยวน “?”

เธอไม่ถามเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก

เธอลูบหัวของเด็กชายอีกครั้งและพูดว่า “อี้หลิน พี่จะไปอาบน้ำก่อนนะ”

เสิ่นอี้หลินรู้สึกแปลก ๆ แต่ไม่รู้ว่าทำไม และตอบพร้อมด้วยรอยยิ้ม “ครับ!”

ทันทีที่เซี่ยชิงหยวนเดินออกไป เสิ่นอี้หลินก็เห็นสายตาของพี่ชายที่กำลังจ้องเขม็งมาทางตน

เด็กชายลูบจมูกตัวเองแผ่วเบา “พี่ครับ เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

เสิ่นอี้โจว “มือของนายไม่สะอาด ไปล้างซะ”

จากนั้นเสิ่นอี้หลินก็ระลึกได้ว่ามือของเขาเพิ่งจับกบและปลาไหลมา เด็กชายตกใจมากและรีบล้างมือทันที

เสิ่นอี้โจวคิดว่ามันจบลงแล้ว

แต่เมื่อเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ เขาก็เห็นเสิ่นอี้หลินกับเซี่ยชิงหยวนนั่งอยู่บนม้านั่งตัวเล็กใกล้กัน ศีรษะของพวกเขาโน้มเข้าหากัน ขณะพึมพำบางอย่างด้วยเสียงแผ่วเบา

เสิ่นอี้โจวเดินเข้าไปฟัง

เซี่ยชิงหยวน “นายชอบแบบเคี่ยวกับซีอิ๊วดำหรือแบบผัด?”

เสิ่นอี้หลิน “ปลาไหลผัดคลุกกับปลาหมูเคี่ยวกับซีอิ๊วดำ”

เซี่ยชิงหยวน “ได้สิ พี่จะผัดปลากับปลาหมูคลุกข้าวอีกที จนกระทั่งพวกมันมีสีเหลืองกรอบดูน่าอร่อยเอง”

เสิ่นอี้โจวได้ยินเสิ่นอี้หลินลอบกลืนน้ำลาย “ใส่พริกกับพริกไทยด้วยนะ ผมอยากกินรสเผ็ด ชาหนึบนิด ๆ”

เสิ่นอี้โจว “แล้วยี่หร่าด้วย”

เซี่ยชิงหยวน “ได้ส…อี้โจว?”

เธอกับเสิ่นอี้หลินหันกลับไปและพบว่าเสิ่นอี้โจวยืนอยู่ทางด้านหลัง

เสิ่นอี้หลินยิ้มและกล่าวว่า “พี่ฮะ เรากำลังปรึกษากันว่าจะทำอาหารอร่อย ๆ แบบไหนดีในวันพรุ่งนี้ล่ะ!”

เสิ่นอี้โจวชำเลืองมองเสิ่นอี้หลินตั้งแต่หัวจรดเท้า “รสชาติจะดีที่สุดถ้านายปล่อยมันไป”

เสิ่นอี้หลินงุนงง “ปล่อยพวกมันไป?”

เด็กชายต้องการถามเซี่ยชิงหยวนด้วย แต่เสิ่นอี้โจวคว้าข้อมือของหญิงสาวไว้แล้ว “พี่สะใภ้ของนายกับฉันจะไปพักผ่อนแล้ว นายก็รีบอาบน้ำนอนซะ”

หลังจากพูดจบ ก่อนที่เสิ่นอี้หลินจะตกลง เขาก็ลากเซี่ยชิงหยวนเข้าไปในห้องนอนแล้ว

เสิ่นอี้หลินเกาหัวของเขา “ทำไมถึงต้องปล่อยมันไปด้วยล่ะ?”

เด็กชายไม่คิดมากอีกต่อไปและหันกลับไปดูผลงานของตัวเองในคืนนี้

ในสายตาของเขา พวกมันย่อมเป็นอาหารที่มีรสชาติอร่อยอยู่แล้ว

เซี่ยชิงหยวนถูกเสิ่นอี้โจวลากเข้าไปในห้อง จากนั้นชายหนุ่มก็หันหลังกลับและปิดประตู

เมื่อเห็นเขาเดินตรงไปที่เตียง เซี่ยชิงหยวนก็ถามว่า “คุณง่วงมากเลยเหรอคะ”

หลังจากขับรถกับเสี่ยวหลิวนานกว่าสองชั่วโมง เขาคงจะเหนื่อยล้ามาก

เสิ่นอี้โจวนั่งบนเตียง เขายังคงจับมือของเซี่ยชิงหยวนไว้ “มานี่สิ”

เซี่ยชิงหยวนไม่ได้คิดมาก และเดินเข้าไปหาตามเสียงเรียกของเขา

โดยไม่คาดคิด เสิ่นอี้โจวคว้าข้อมือของเธอและฉุดร่างบางมายังเตียง

เซี่ยชิงหยวนถูกเขารั้งไปที่เตียงโดยไม่ทันตั้งตัว

เสิ่นอี้โจวหันกลับมาอีกครั้ง เขาจับคางเธอเบา ๆ “คืนนี้มีความสุขมากไหม”

เซี่ยชิงหยวนพยักหน้า “มีความสุขสิ”

ในที่สุดเธอก็สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติในท่าทางของเสิ่นอี้โจว

ทันใดนั้น หญิงสาวก็รู้สึกประหลาดใจและถามว่า “คุณไม่มีความสุขเหรอคะ?”

การยอมรับว่าตัวเองไม่สบายใจนั้นเป็นเรื่องยากสำหรับเสิ่นอี้โจว

แต่ถึงอย่างไร มันก็เป็นแค่ความรู้สึกที่เขาคิดไปเอง

หลังจากคิดทบทวนครู่หนึ่ง แม้แต่เขาก็ยังหัวเราะเยาะตัวเอง

แต่คนที่เกี่ยวข้องไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย

เขากัดริมฝีปากเป็นเชิงลงโทษตัวเองและพูดว่า “มีความสุขสิ ผมจะไม่มีความสุขได้ยังไง”

เซี่ยชิงหยวนขมวดคิ้ว “แต่ทำไมฉันรู้สึกว่าคืนนี้มีบางอย่างผิดปกติ”

เสิ่นอี้โจวดึงมุ้งลงก่อนจะถอนหายใจ “ไม่มีอะไรหรอก จริง ๆ ผมแค่อยากจะทดสอบร่วมกับคุณว่าเตียงนอนที่บ้านเราแข็งแรงหรือเปล่า”

เซี่ยชิงหยวน “!”

เธอยกหมัดขึ้นทันทีและทุบที่ไหล่ของอีกฝ่าย “เดี๋ยวเถอะ!”

รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากของเสิ่นอี้โจว

เขาคว้ามือของเธอขณะมองมาด้วยสายตาอ่อนโยน “ผมผิดไปแล้ว”

เขาผละตัวจากเธอแล้วนอนลงข้าง ๆ หญิงสาว เสียงกล่าวของเขาแผ่วเบา “เอาล่ะ มันดึกมากแล้ว เรานอนกันเถอะ”

เซี่ยชิงหยวน “…”

เธอลุกขึ้นนั่งและมองไปยังเสิ่นอี้โจวที่ดูงัวเงีย “คุณล้อฉันเล่นอีกแล้วเหรอคะ”

เสิ่นอี้โจวปรือตาขึ้น “คุณบอกว่าคุณไม่อยากลองไม่ใช่เหรอ”

เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ “ก็ได้ นอนก็นอน”

หลังจากพูดจบ เธอก็เอนตัวนอนแล้วเป่าตะเกียงให้ดับ เมื่อกลับไปที่มุ้ง มือเล็ก ๆ ของเธอก็ ‘บังเอิญ’ กดไปที่ใต้สะดือของเสิ่นอี้โจว

เสิ่นอี้โจวไม่ทันระวังตัว เขาก็ร้องคร่ำครวญทันที

เซี่ยชิงหยวนยิ้มอย่างสดใสให้กับเสิ่นอี้โจว “นอน นอน!”

หลังจากพูดจบ เธอก็ทิ้งตัวนอนทางด้านข้างของเสิ่นอี้โจว หันหลังให้เขา ขณะดึงผ้านวมคลุมโปงก่อนจะหลับตาลง การเคลื่อนไหวทั้งหมดใช้เวลาเพียงไม่นาน

เสิ่นอี้โจว “…”

ดีมาก! เธอปลุกเขาเองนะ!

เขาใช้หัวของตัวเองดุนเซี่ยชิงหยวน “ชิงหยวน ผมเจ็บจัง”

———————–