กลับไปในยุค 80 จนกลายเป็นที่ชื่นชอบของอดีตสามี - บทที่ 150 อย่ากัดผมได้ไหมฮะ

บทที่ 150 อย่ากัดผมได้ไหมฮะ

บทที่ 150 อย่ากัดผมได้ไหมฮะ

ดวงตาของเธอขึ้นสีแดงเรื่อในขณะที่กำลังดิ้นรน เธอกลับจ้องมองเขาอย่างขมขื่นใจ

เสิ่นอี้โจวไม่รู้ว่าทำไม แต่เขายังพยุงเซี่ยชิงหยวนขึ้นแล้วปล่อยเธอไป

เขาเอื้อมมือออกไปเชิดคางของเซี่ยชิงหยวน แต่เธอกลับหลบเลี่ยง

ชายหนุ่มพลันขมวดคิ้ว “ชิงหยวน เกิดอะไรขึ้น?”

ความโกรธและความคับแค้นใจที่เซี่ยชิงหยวนระงับมาตลอดทางพังทลายลงในช่วงเวลาที่อีกฝ่ายถามเธอ

เธอกำลังจะพูดทั้งน้ำตา

ทว่าเธอกลับกัดปากแน่น ขณะจ้องมองเขาก่อนจะหันหลังและจากไป

“ชิงหยวน!” เสิ่นอี้โจวเรียกเธอจากด้านหลัง แต่ก็ได้รับคำตอบเพียงการหันหลังให้และเดินจากไปอย่างเด็ดเดี่ยว

เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องรีบเข็นรถสามล้อกลับมาและวิ่งเหยาะ ๆ ตามเธอให้ทัน

หลินตงซิ่วกับเสิ่นอี้หลินยังอยู่ในครัว เซี่ยชิงหยวนเดินตรงกลับเข้าไปที่ห้องนอนทันที

เธอกำลังจะปิดประตู แต่แล้วเสิ่นอี้โจวก็วิ่งไล่ตามเธอทัน

เซี่ยชิงหยวนอยู่ข้างในห้อง พยายามปิดประตูที่เสิ่นอี้โจวรั้งไว้ “ปล่อยมือนะ!”

เสิ่นอี้โจวขัดเท้าไว้ตรงประตูแล้วจับลูกบิดประตู “คุณเป็นแบบนี้ผมจะปล่อยได้ยังไง?”

เขาเพิ่งกลับมาจากที่ทำงาน เพิ่งดื่มซุปที่ทั้งเหม็นและขมซึ่งหลินตงซิ่วทำให้เต็มหม้อ จากนั้นเขาก็รีบออกไปรอรับเซี่ยชิงหยวน

ทันทีที่พวกเขาพบกัน เธอกลับโมโหมากมายใส่เขาโดยไม่ทันตั้งตัว

เซี่ยชิงหยวนไม่เคยอารมณ์เสียโดยไม่มีเหตุผล ดังนั้นต้องมีบางอย่างเกิดขึ้น และมันก็เกี่ยวข้องกับตัวเขาด้วย

เสิ่นอี้โจวคิดถึงเรื่องฉู่ซิงอวี่และหลิงเยี่ยทันที

คนหนึ่งถูกเขาส่งไปยังชนบทแล้ว ส่วนอีกคนหนึ่งก็มีผู้หญิงที่ชอบแล้ว ดังนั้นมันจะมีอะไรเกิดขึ้นได้อีก?

เซี่ยชิงหยวนกำลังโกรธ เธอยกเท้าเหยียบเท้าเสิ่นอี้โจวอีกครั้ง

เสิ่นอี้โจวทนทรมานกับความเจ็บปวด แต่ก็ยังไม่ยอมถอยเท้าออก

เซี่ยชิงหยวนตวาดว่า “ถ้าคุณไม่ถอยไป ฉันจะหยิกขาสุนัขของคุณซะ!”

เสิ่นอี้โจวตัวสั่นเมื่อเขาได้ยิน

เขาไม่กลัวการคุกคามของเธอ แต่เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าคราวนี้เซี่ยชิงหยวนโกรธมากกว่าครั้งไหน ๆ

เขาพยายามเกลี้ยกล่อมอีกฝ่าย “ถ้าผมทำอะไรให้คุณไม่พอใจ คุณสามารถตีหรือด่าผมได้เลย แต่อย่าโกรธแบบนี้ได้ไหม ถ้าคุณโกรธสุขภาพของคุณจะแย่เอานะ”

เมื่อเซี่ยชิงหยวนได้ยินสิ่งนี้ เธอก็ยิ่งรู้สึกโกรธมากขึ้น

เธอพูดด้วยเสียงต่ำ “เสิ่นอี้โจว คุณยังกล้าเล่นละครต่อหน้าฉันอีกเหรอ!”

หัวใจของเสิ่นอี้โจวรัดเกร็งเมื่อได้ยินเช่นนั้น

จากนั้นเขาก็ได้ยินเซี่ยชิงหยวนพูดว่า “วันนี้ฉันได้พบกับหลิงเยี่ย!”

เสิ่นอี้โจว “!”

เซี่ยชิงหยวนกล่าวต่อ “เรื่องของฉู่ซิงอวี่กับหลิงเยี่ย คุณอยากให้ฉันพูดต่อเลยไหม!”

เขาไม่รู้ว่าเซี่ยชิงหยวนรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร เขารู้แค่ว่าถ้าตัวเขาไม่อธิบายกับอีกฝ่ายให้กระจ่าง เรื่องนี้จะกลายเป็นเรื่องบานปลาย

เขารั้งประตูไว้อย่างแข็งขัน “ชิงหยวน ฟังคำอธิบายของผมก่อน”

เซี่ยชิงหยวนไม่ยอมล่าถอยเช่นกัน “คุณยังจะอธิบายอะไรอีก? หรือคุณต้องการจะบอกว่าคุณจะหย่ากับฉันเมื่อไหร่น่ะรึ? หรือคุณต้องการบอกเหตุผลที่น่าสนใจของคุณกับฉันว่ามันคืออะไร?”

เธอหยุดพูดชั่วคราว “ทำไมคุณถึงอยากยกภรรยาของตัวเองให้กับคนอื่นนัก? เสิ่นอี้โจวให้ฉันบอกคุณไว้เลยนะ อย่ามาทำแบบนี้กับฉันเพราะฉันจะไม่ทน!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของเสิ่นอี้โจวก็ขาวซีด

รอยยิ้มขมขื่นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

ใช่ นี่มันเรื่องบ้าอะไร เขาถึงต้องการส่งคนที่ตัวเองรักไปอยู่ในอ้อมแขนของคนอื่น?

เขาจะพูดอย่างไรดีล่ะ? กับความคิดเหล่านั้นที่เขาทนเห็นเธอต้องอยู่คนเดียวหลังจากที่เขาจากไปไม่ได้อย่างนั้นเรอะ?

ทั้งหมดเป็นเพียงความคิดโอหังของเขาทั้งเพ และตอนนี้เขาก็ต้องมาเสียใจกับมัน

ในขณะที่เขาเงียบ เสิ่นอี้หลินก็กระโดดโลดเต้นมาที่ห้องนั่งเล่น

เด็กชายเห็นเสิ่นอี้โจวกับเซี่ยชิงหยวนคุยกันผ่านประตู เขาก็ถามขึ้นว่า “พี่ฮะ พี่กำลังทำอะไรอยู่น่ะ?”

เสิ่นอี้โจวปรับสีหน้าของเขาอย่างรวดเร็ว ส่งยิ้มบางให้แก่เสิ่นอี้หลิน “พี่กำลังคุยกับพี่สะใภ้ของนายอยู่น่ะ”

ในขณะที่พูด เขายื่นมือเข้าไปในประตูที่เปิดแง้มอยู่เล็กน้อย จับมือของเซี่ยชิงหยวนแล้วพูดอย่างระมัดระวังว่า “ใช่ไหม? ชิงหยวน?”

จู่ ๆ ก็ถูกเสิ่นอี้โจวจับมือ ชิงหยวนผงะไปชั่วขณะ

แต่ด้วยการมาของเสิ่นอี้หลิน เธอรู้ว่าไม่ควรโวยวาย

จากนั้นเธอก็โผล่หัวออกมาจากประตู “ใช่ เรากำลังคุยกันอยู่”

ในเวลาเดียวกัน เธอขยิบตาให้เสิ่นอี้โจวส่งสัญญาณให้เขาปล่อยมือ

แน่นอนว่าเสิ่นอี้โจวย่อมไม่ปล่อย

เขามองอย่างอ้อนวอนไปยังหญิงสาวซึ่งกำลังมองตัวเขาด้วยสายตาเย็นชา

แค่ปล่อยให้เขาจับมือเธอชั่วครู่เพื่อเห็นแก่หน้าอี้หลินไม่ได้หรือ?

เมื่อเห็นว่าสัญญาณที่ให้ปล่อยมือของตัวเองถูกเพิกเฉย เซี่ยชิงหยวนก็โกรธมาก เธอก้มศีรษะไปทางมือของเสิ่นอี้โจวที่จับมือเธอไว้ และกัดมือของเขาเข้าเต็ม ๆ

ทีแรกเธอยังยั้งแรงบ้าง แต่เมื่อเห็นว่าเสิ่นอี้โจวไม่แม้แต่จะย่นคิ้ว เธอก็รู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องปรานีอีกต่อไป

เธอจึงกัดแรงขึ้น

หญิงสาวรู้สึกได้ว่าฟันของเธอจมลึกลงบนผิวหนังของเขาเรื่อย ๆ

ทันใดนั้น กล้ามเนื้อของเสิ่นอี้โจวก็เกร็งขึ้น

เขาเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด

เซี่ยชิงหยวนกัดหลังมือของเขาก่อนจะเงยหน้าขึ้นถามอีกฝ่ายว่าจะปล่อยหรือไม่

ทว่าในทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้น กลับเห็นเสิ่นอี้หลินวิ่งเข้ามาและพยายามเบียดศีรษะเล็ก ๆ เข้ามาข้างใน

แม้ว่าเสิ่นอี้โจวจะจับมือน้องชายของตัวเองไว้แล้ว แต่ก็ไม่ได้ส่งผลต่อเสิ่นอี้หลินเลย และในที่สุดเด็กชายก็เห็นฉากในประตู

การจ้องมองของเสิ่นอี้หลินสลับไปมาระหว่างมือของเสิ่นอี้โจวกับการจ้องมองที่ดุเดือดของเซี่ยชิงหยวนซึ่งสายเกินกว่าถอนกลับ

และในที่สุด เสิ่นอี้หลินก็เบิกตากว้างและมองเธอด้วยความไม่เชื่อ

เซี่ยชิงหยวนเพิ่งรู้สึกว่าไม่มีอะไรน่าอายมากไปกว่าช่วงเวลานี้แล้ว

ในวินาทีต่อมา เสิ่นอี้หลินถูกเสิ่นอี้โจวลากออกจากประตู

เธอได้ยินเสิ่นอี้หลินพูดว่า “พี่ใหญ่! พี่สะใภ้ถูกจิ้งจอกเข้าสิง เธอจึงอยากกินเนื้อของพี่!”

เซี่ยชิงหยวน “…”

ฉันเนี่ยนะอยากกินเนื้อคน? ฉันยังไม่ได้กัดเข้าถึงเนื้อเลยไหม?

เซี่ยชิงหยวนคายมือของเสิ่นอี้โจวออกทันที

เมื่อถอนฟันออกมา เธอแค่อยากจะพูดบางอย่าง แต่น้ำลายหยดหนึ่งก็หยดลงบนหลังมือของเสิ่นอี้โจวเข้า

เซี่ยชิงหยวนตกใจและรีบเอื้อมมือไปเช็ดออกทันที

แต่เสิ่นอี้โจวไวกว่า ใช้โอกาสที่มือของเขาเป็นอิสระรีบชักกลับทันที

เซี่ยชิงหยวนจึงทำได้แค่ดูมืออีกฝ่ายที่มีรอยฟันลึกและน้ำลายหยดหนึ่งจากปากของเธอหดกลับไปเท่านั้น

จากนั้นเสียงทุ้มต่ำของเสิ่นอี้โจวก็ดังขึ้น เขาพยายามอธิบายกับเสิ่นอี้หลินว่าทำไมเซี่ยชิงหยวนถึงทำสิ่งนี้ในตอนนี้

ด้วยเหตุนี้ เซี่ยชิงหยวนจะอารมณ์เสียต่อได้อย่างไร?

เธอเช็ดมุมปากเผื่อว่าจะยังมีน้ำลายหลงเหลืออยู่

จากนั้นก็จัดแจงเสื้อผ้า เปิดประตูและเดินออกไป

ในห้องนั่งเล่น เสิ่นอี้โจวกำลังโน้มตัวคุยกับอี้หลินอยู่

ขณะที่ฟัง เสิ่นอี้หลินเบนสายตากลมโตของเขาไปรอบ ๆ

เมื่อสายตาของเขาสบกับเซี่ยชิงหยวน เด็กชายก็รีบหันหน้าหนีอย่างรวดเร็ว

จากมุมมองนี้หมายความว่าเขาไม่ได้ฟังคำพูดของเสิ่นอี้โจวเลย

ถึงอย่างไร เซี่ยชิงหยวนก็ได้ยินเพียงประโยคเดียว “อย่าบอกแม่”

จากนั้นเสิ่นอี้โจวก็ปล่อยเสิ่นอี้หลิน

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ เสิ่นอี้หลินก็พยักหน้าอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นเซี่ยชิงหยวนเดินเข้ามา เด็กชายจึงรวบรวมความกล้าและพูดว่า “พี่สะใภ้ ผมจะไม่บอกใครเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่พี่อย่ากัดผมได้ไหมฮะ…”