กลับไปในยุค 80 จนกลายเป็นที่ชื่นชอบของอดีตสามี - บทที่ 179 ผมจะจูบคุณอีกรอบ

บทที่ 179 ผมจะจูบคุณอีกรอบ

บทที่ 179 ผมจะจูบคุณอีกรอบ

เมื่อเธอกำลังจะตะโกน หูก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยขึ้นมาเสียก่อน “ไม่ต้องกลัว นี่ผมเอง”

เสิ่นอี้โจวพูดข้างหูของเธอ พร้อมลมหายใจที่ชัดเจนออกมาจากเขา

ลมหายใจที่คุ้นเคยยังคงอยู่ที่ปลายจมูกของเธอ และหลังจากที่หวาดกลัว หญิงสาวก็ค่อย ๆ รู้สึกปลอดภัย

ในความมืดมิด เซี่ยชิงหยวนเกือบจะร้องไห้ออกมา

เธอโอบกอดที่คอของชายตรงหน้าทันที “คุณทำให้ฉันกลัวแทบตาย”

หญิงสาวคิดว่าเป็นนักเลงหัวไม้ที่ปีนขึ้นบนรถจากที่ไหนสักแห่งเสียอีก!

ในขณะที่พูด เสิ่นอี้โจวกอดรัดเธอแน่นและพึมพำเบา ๆ “ผมขอโทษที่ทำให้คุณกลัว”

เซี่ยชิงหยวนกำหมัดและตีหลังสองสามครั้งราวกับเป็นการระบาย

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอารมณ์ที่ตึงเครียดตลอดสองวันที่ผ่านมาหรือความสุขที่ได้เห็นเขากันแน่

หลังจากที่อารมณ์ค่อย ๆ สงบลง เซี่ยชิงหยวนก็ถามว่า “ทำไมคุณถึงมาที่นี่ได้ล่ะ?”

เสิ่นอี้โจวลุกขึ้นนั่งโดยยังโอบกอดเธอไว้ และพูดว่า “ผมมาเพราะคิดถึงคุณ”

หลังจากรับสายของเซี่ยชิงหยวนเมื่อวานนี้เขาก็ยากที่จะอยู่เฉย

แม้ว่าเธอจะไม่ได้พูดอะไรทางโทรศัพท์ แต่เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอเสมอ

ทุกครั้งที่เซี่ยชิงหยวนพยายามปกปิดบางอย่าง น้ำเสียงของเธอจะสงบนิ่ง

เนื่องจากเธอไม่ต้องการพูด เขาจึงไม่สามารถถามต่อไปได้

เมื่อเธอรู้สึกปลอดภัยและเป็นเวลาที่เหมาะสม เธอถึงจะพูดออกมา

เมื่อคิดแบบนี้ เสิ่นอี้โจวก็ไม่สามารถดูแลงานของวันต่อไปได้

เขายอมทำงานล่วงเวลาจนถึงดึกดื่นเมื่อคืนนี้ และมาที่นี่แต่เช้าตรู่โดยรถยนต์

เพื่อเห็นแก่คนรักที่เขาเฝ้าคิดถึง

เมื่อได้ยินเช่นนี้ มุมปากของเซี่ยชิงหยวนก็โค้งขึ้น

เธอมีความสุขจริง ๆ

พอเอนกายอยู่ในอ้อมแขนของเขา เธอรู้สึกสบายใจมาก เมื่อได้กลิ่นลมหายใจที่คุ้นเคยบราวนี่ออนไลน์

เสิ่นอี้โจวแค่กอดเธอแบบนี้ ลูบหลังเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็เพียงพอแล้ว

อารมณ์ประหม่าของเซี่ยชิงหยวนค่อย ๆ สงบลง

ในพื้นที่เล็ก ๆ นี้มีเพียงพวกเขาสองคน

ยกเว้นเสียงรถไฟที่ดังก้องบนรางนอกหน้าต่าง มีเพียงเสียงหายใจแผ่วเบาของพวกเขาเท่านั้น

ภายในความมืด พวกเขาคลำหาร่างของกันและกัน และสุดท้ายก็สัมผัสแก้มของอีกฝ่าย ดวงตาทั้งสองสบกัน

ในที่สุดเสิ่นอี้โจวก็จับคางของเธอไว้ ลดศีรษะลงและจูบอย่างอ่อนโยน

เซี่ยชิงหยวนหลับตาลง มือเล็ก ๆ ของเธอกำเสื้อด้านหน้าของเขาไว้แน่น

เขาบดจูบพลางเปิดปากเธอ ก่อนจะกวาดลิ้นสำรวจไปทั่วทุกซอกมุมอย่างนุ่มนวล ทว่าแฝงไปด้วยอำนาจที่เหนือกว่า

ความปรารถนาในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาหลอมรวมเข้ากับจุมพิตนี้แล้ว

เสิ่นอี้โจวค่อย ๆ จับตัวเธอให้นอนราบไปกับเตียง ทั้งสองเพลิดเพลินกับการจูบ ในขณะที่เซี่ยชิงหยวนกังวลเรื่องพนักงานบนรถไฟที่มักจะเดินตรวจตรา

ด้วยเหตุนี้ ประสาทสัมผัสของเธอจึงไวกว่าปกติมาก

ทว่าการรุกแต่ละครั้งของเสิ่นอี้โจวทำให้เธอต้องแอ่นหลังลงอย่างห้ามไม่ได้

ท่าทีเหมือนเป็นการหลบเลี่ยง แต่ก็ดูแฝงความท้าทาย ทำให้เสิ่นอี้โจวจูบได้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

ท้ายที่สุดแล้วนี่คือข้างนอกบ้าน เสิ่นอี้โจวจึงไม่ได้ทำอะไรเกินเลยนัก

เมื่อเซี่ยชิงหยวนจวนจะหมดลมหายใจ เขาก็ปล่อยเธอไปแต่โดยดี

เซี่ยชิงหยวนผลักเขาทันที “คุณอยู่ในรถไฟคันไหนน่ะ รีบกลับไปเถอะ”

เสิ่นอี้โจวยิ้มกริ่ม “มันเป็นคันเดียวกับคุณเนี่ยแหละ”

ดวงตาที่สวยงามของเซี่ยชิงหยวนเบิกกว้าง “บังเอิญอะไรขนาดนั้นน่ะ?”

เสิ่นอี้โจวจูบกระหม่อมของเธอและตอบว่า “มันหมายความว่าเราถูกกำหนดให้อยู่ด้วยกันไง”

เมื่อวานเขาซื้อตั๋วรถไฟคันเดียวกับเซี่ยชิงหยวน และหลังจากแลกเปลี่ยนอีกสองสามครั้ง เขาก็สามารถนั่งในช่องเดียวกันกับเธอได้

จุดประสงค์คือ เพื่อความสุขที่ได้อยู่กับเธอมากขึ้น ไม่ว่าเธอจะต้องการเขาหรือไม่ก็ตาม

เขารู้สึกมากขึ้นเรื่อย ๆ ว่าตัวเองคงอยู่ไม่ได้หากไม่มีเธอ

เรื่องที่ฟังดูเพ้อพกแบบนี้ถ้าเขาพูดออกไปมันคงดูไม่เหมือนบุคลิกที่เคร่งขรึมของเขาเลยสักนิด

ดังนั้น มันจะดีกว่าที่จะเก็บไว้ในใจ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซี่ยชิงหยวนก็ฝังใบหน้าไว้ที่หน้าอกของเขาอีกครั้ง

เธอจำได้ว่านี่เป็นเวลากลางคืน และเสิ่นอี้โจวคงมองใบหน้าของตนได้ไม่ชัดเจน เธอจึงเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง

เธอยื่นมือออกและหยิกเอวของเขา “อย่าทำแบบนี้อีกนะ”

ถ้าเธอจำไม่ผิด วันนี้คือวันพฤหัสบดี และเสิ่นอี้โจวต้องไปทำงาน

เสิ่นอี้โจวกอดเธอแน่น “ตอนแรกผมก็ไม่ได้อยากจะทำแบบนี้หรอก แต่เมื่อผมคิดว่าคุณต้องอยู่คนเดียวในรถ ผมก็อดเป็นห่วงไม่ได้ เสียอะไรก็เสียไป สิ่งสำคัญที่สุดคือการดูแลภรรยาให้ดี”

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ เซี่ยชิงหยวนรู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอถูกอาบย้อมไปด้วยน้ำผึ้ง

มุมปากของเธออดไม่ได้ที่จะยิ้ม “ฉันอยู่คนเดียวที่ไหน อาเซียงก็อยู่กับฉันไม่ใช่เหรอ”

เสิ่นอี้โจวกอดเธอแน่น และจูบที่มุมปากของเธออีกครั้ง

เขารู้สึกว่าร่างกายของเซี่ยชิงหยวนมีกลิ่นที่ทำให้เขามึนเมา จึงจูบเธออีกหลายครั้ง

ริมฝีปากของเขาเย็น พอมันแตะลงบนผิวของเธอจึงรู้สึกจั๊กจี้

เซี่ยชิงหยวนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดัง ๆ

เธอจำได้ว่ามีคนนั่งอยู่ช่องที่นั่งข้าง ๆ เธอจึงรีบปิดปากและผลักเสิ่นอี้โจวอย่างเขินอาย “อย่าสร้างปัญหาสิ”

น้ำเสียงของเธอฟังดูกำลังเขินอายอย่างหนัก

เสิ่นอี้โจวดันหลังของเธอให้นอนราบบนเตียงอีกครั้ง “ถ้าคุณทำแบบนี้อีก ผมจะจูบคุณอีกรอบนะ”

เซี่ยชิงหยวนปิดปากของเธอทันที “ทำไมคุณถึงชอบเป็นอย่างนี้อยู่เรื่อย”

เสิ่นอี้โจวถามกลับ “ผมเป็นยังไง?”

เขาจูบที่คอของเธออีกครั้ง “บอกผมสิ ผมเป็นแบบไหนล่ะ”

เซี่ยชิงหยวนทนไม่ได้อีกต่อไป ท้องของเธอเริ่มเจ็บจากการที่พยายามอดกลั้น

เธอจึงพูดว่า “ลุกขึ้นไปเลยเร็ว ๆ เดี๋ยวเจ้าหน้าที่ก็มาเห็นหรอก”

ทันทีที่เธอพูดจบ ลำแสงไฟฉายก็กระทบทั้งสองคน

เซี่ยชิงหยวนเผชิญหน้ากับแสง ดวงตาของเธอถูกแสงจ้าอย่างแรงจนไม่สามารถลืมตาได้

เสิ่นอี้โจวหันไปด้านข้างและบังแสงให้เธอ

จากนั้นพวกเขาก็ได้ยินคนพูดว่า “อะไรเนี่ย เล่นบทอันธพาลเหรอ?”

เซี่ยชิงหยวนคิดกับตัวเองว่าไม่เคยมีช่วงเวลาไหนที่น่าอายไปมากกว่านี้อีกแล้วจริงๆ!