กลับไปในยุค 80 จนกลายเป็นที่ชื่นชอบของอดีตสามี - บทที่ 210 ผมทำไม่ได้ถ้าไม่มีภรรยา

บทที่ 210 ผมทำไม่ได้ถ้าไม่มีภรรยา

บทที่ 210 ผมทำไม่ได้ถ้าไม่มีภรรยา

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซี่ยชิงหยวนก็รู้สึกได้ถึงความมุ่งร้ายของอีกฝ่าย

ในขณะเดียวกัน เซี่ยชิงหยวนก็ตระหนักได้ว่าอีกฝ่ายอาจเข้าใจบางอย่างผิดไป

เธอรู้สึกหมดหนทางที่ดันก่อความวุ่นวายนี้โดยตัวเองยังไม่ได้ทำอะไรเลย

เซี่ยชิงหยวนพยักหน้าไปทางเจ้าของร้านและพูดด้วยรอยยิ้ม “ฉันกับสามีมาที่นี่เพื่อทำธุระในเมืองหลวงของมณฑลน่ะค่ะ ฉันมาที่นี่เพื่อมาเดินดูของเท่านั้น”

ทันทีที่เธอเปิดปาก เธอก็ระบุว่าตัวเองไม่ใช่สาวน้อยที่ยังไม่ได้แต่งงานที่เดินไปมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

บทสนทนาของเธอดูสง่างามและยืนอยู่ตรงนั้นด้วยรูปร่างผอมเพรียว มองแวบเดียวก็รู้ว่าเธอไม่ใช่คนธรรมดา

คนแบบนี้จะเกี่ยวข้องกับลอบขโมยเก็บข้อมูลร้านเธอได้อย่างไร?

เจ้าของร้านสูญเสียความมั่นใจไปครึ่งหนึ่งในทันที

เธอเม้มริมฝีปากด้วยรอยยิ้มซุกซนบนใบหน้า “ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่เห็นว่าเสื้อผ้าของเธอดูดี ฉันเลยอดไม่ได้ที่จะถามน่ะ”

ตราบใดที่สาวสวยตรงหน้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อรบกวนธุรกิจของเธอ เธอจะปล่อยให้อีกฝ่ายทำอะไรก็ได้ตามต้องการ

ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าเธอสามารถถามได้ว่าเซี่ยชิงหยวนซื้อเสื้อผ้าที่ใส่อยู่มาจากไหน มันจะเป็นประโยชน์มาก

เธอถามว่า “น้องสาว เธอช่วยบอกพี่สาวคนนี้ได้ไหมว่าเธอซื้อเสื้อผ้าที่ใส่อยู่มาจากไหนเหรอ?”

ในเมืองหลวงของมณฑล ร้านเสื้อผ้าของเธอเป็นหนึ่งในสามอันดับแรกอย่างแน่นอน

ถ้าเซี่ยชิงหยวนบอกว่าซื้อมาจากร้านอื่นใกล้เคียง เธอจะไม่เชื่อแน่นอน

เมื่อมองไปที่สายตาที่คาดหวังของทุกคน เซี่ยชิงหยวนก็ตระหนักได้ทันทีว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไรในคำพูดเหล่านี้

เซี่ยชิงหยวนยิ้มแล้วตอบกลับ “สามีของฉันซื้อให้ฉันมาจากกว่างโจวน่ะค่ะ”

ด้วยประโยคเดียว ปากของทุกคนก็ถูกปิดกั้น

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเจ้าของร้านก็แข็งค้าง

เสื้อผ้าในร้านของเธอซื้อส่งมาจากเพื่อนในหมู่บ้านคนหนึ่งของเธอ

เพื่อนคนนั้นของเธอบอกชัดเจนว่าเสื้อผ้าที่ส่งขายให้เป็นสไตล์ล่าสุด แต่ทำไมเมื่อเทียบกับของสาวสวยตรงหน้ามันดูเหมือนไม่ใช่แบบนั้นเลย?

แถมราคาเสื้อผ้าที่เธอรับซื้อมาก็ไม่ถูกเลย

เป็นไปได้ไหมว่าเพื่อนจากบ้านเกิดของเธอโกหก?

ความคิดเกี่ยวกับความเป็นไปได้นี้ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดมาก

ต่อมาทุกคนก็ถามคำถามเซี่ยชิงหยวนต่อ แต่เจ้าของร้านไม่มีใจที่จะฟังแล้ว

เมื่อเผชิญกับความกระตือรือร้นของทุกคน เซี่ยชิงหยวนจึงตอบคำถามสองสามข้อและจากไปด้วยข้อแก้ตัวที่สุภาพ

เซี่ยชิงหยวนเดินไปตามถนนคนเดินต่อ เธอพบว่ามีร้านอาหารอยู่ด้วย และมีร้านขายสลัดเย็นถึงสองร้าน

ถ้ามาเปิดร้านสลัดเย็นเกรงว่าจะแข่งขันกันเยอะไม่น้อย

เธอเดินไปรอบ ๆ ครู่หนึ่ง และเห็นว่าใกล้ค่ำแล้วเธอจึงกลับไปที่หอพัก

ขณะที่เซี่ยชิงหยวนเพิ่งเดินมาถึงชั้นล่างของอาคาร เธอบังเอิญเจอกับเสิ่นอี้โจวที่เพิ่งกลับมาพอดี

เขายังมีกระเป๋าเอกสารอยู่ในมือ แต่มันพองกว่าตอนที่เขาออกไปไม่น้อย

เขายืนอยู่กับคนอีกหลายคนที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนบราวนี่ออนไลน์

ดูจากท่าทางแล้วทุกคนน่าจะเพิ่งกลับจากการประชุม

พวกเขากำลังพูดด้วยเสียงเบาและแสดงรัศมีของผู้บังคับบัญชาในท่าทางของพวกเขาเอง

ต้องบอกว่าเสิ่นอี้โจวก็แสดงออร่าบางอย่างที่เขาไม่มีในชีวิตก่อนหน้านี้เช่นกัน

ในชีวิตก่อนหน้านี้ เสิ่นอี้โจวมีภาพลักษณ์ที่อ่อนโยนและสงบมากกว่า แต่ตอนนี้เขาแผ่ออร่าที่สามารถครอบงำผู้คนได้แทน

เธอคิดว่าอาจเป็นเพราะการเปลี่ยนงาน

เซี่ยชิงหยวนยืนอยู่ห่าง ๆ และไม่ได้ไปรบกวนเขาโดยตรง

บนใบหน้าของเขา เสิ่นอี้โจวดูเหนื่อยล้า แต่เขายังคงพูดคุยกับคนอื่น ๆ ด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ บนใบหน้า

เธอรู้สึกเสมอว่าไม่ว่าเสิ่นอี้โจวจะอยู่ที่ไหนหรือใครอยู่รอบตัวเขา เขามักจะโดดเด่นกว่าใคร

ราวกับสัมผัสได้ จู่ ๆ เสิ่นอี้โจวก็เหลือบมองมาทางเซี่ยชิงหยวน

เพียงแค่แวบเดียว ดวงตาที่อ่อนล้าของเขาก็สว่างขึ้น

เขามองเธอด้วยรอยยิ้มจางๆ บนริมฝีปาก

เขาหันหลังกลับและกำลังจะเดินเข้ามาหาเธอ แต่ทันใดนั้นก็มีคนข้าง ๆ หยุดเขาไว้

เขาทำได้เพียงยิ้มให้เธออย่างขอโทษ และกลับไปที่บทสนทนาเดิมก่อนหน้า

เมื่อเห็นเช่นนี้ เซี่ยชิงหยวนจึงวางแผนที่จะกลับไปชั้นบนเพื่อรอเขา

แต่ทันใดนั้น เสียงผู้หญิงที่ฟังดูอ่อนโยนก็ดังมาจากข้างหลัง “ขอโทษทีค่ะ ขอทางหน่อยนะคะ”

เซี่ยชิงหยวนหันไปด้านข้างโดยไม่รู้ตัว ทันเวลาที่จะพบกับสายตาของผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ข้างหลังเธอ

หญิงสาวผู้มาใหม่มีผิวขาว คิ้วสีอ่อน และผมสีดำสยายอย่างเรียบร้อย ดูอ่อนโยนและบอบบาง

เมื่อเซี่ยชิงหยวนมองไปที่อีกฝ่าย อีกฝ่ายก็มองมาที่เธอเช่นกัน

ความประหลาดใจฉายวาบในดวงตาของหญิงสาวผู้มาใหม่ และในที่สุด ดวงตาของเธอก็กวาดอย่างรวดเร็วตั้งแต่ศีรษะจนถึงเท้าของเซี่ยชิงหยวนก่อนจะเดินผ่านไป

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เซี่ยชิงหยวนรู้สึกอึดอัดในทันที

สิ่งที่ทำให้เซี่ยชิงหยวนประหลาดใจยิ่งกว่าคือผู้หญิงคนนั้นเดินไปหาเสิ่นอี้โจวและคนอื่น ๆ แล้วทักทายว่า “เลขาธิการเสิ่นคะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เสิ่นอี้โจวก็หันศีรษะมามองและรู้สึกประหลาดใจ

ไม่รู้ว่าพวกเขาพูดอะไรอีก แต่สักพักทุกคนก็หัวเราะออกมา

ทันใดนั้นเสิ่นอี้โจวก็มองไปที่เซี่ยชิงหยวนและเดินมาหาอย่างรวดเร็ว

เซี่ยชิงหยวนมองเขาอย่างงุนงง และค่อย ๆ ก้าวเดินไปหาเขาทีละก้าวเช่นกัน

ราวกับว่าความร้อนที่แผดเผาของปลายฤดูร้อนและเสียงรถที่อยู่ข้างหลังเธอหายไปหมดสิ้น

เสิ่นอี้โจวจับมือเธอด้วยดวงตาที่อ่อนโยน

และจากนั้น เธอก็ได้ยินเขาแนะนำต่อคนอื่นๆ “นี่คือภรรยาของผม เซี่ยชิงหยวน”

คนอื่น ๆ ตกใจอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็หัวเราะอีกครั้ง

คนอื่นพูดติดตลก “มีข่าวลือว่าเลขาธิการเสิ่นรักภรรยาของเขามาก ดูเหมือนจะเป็นเรื่องจริงนะ!”

“มีภรรยาสวยขนาดนี้ สามีคนไหนจะไม่รักได้?”

เซี่ยชิงหยวนพยักหน้าอย่างสุภาพ ยิ้มแย้มและยืนอยู่ข้างกับเสิ่นอี้โจว

เซี่ยชิงหยวนเห็นแววตาที่ซับซ้อนฉายชัดในดวงตาของผู้หญิงคนนั้น

จากนั้นผู้หญิงคนนั้นก็หัวเราะกับทุกคนก่อนจะมองดูนาฬิกาแล้วพูดว่า “เริ่มสายแล้วนะคะ เลขาธิการเสิ่นไปกันเถอะค่ะ”

วันนี้เธอมาที่นี่ตามคำขอของพ่อเธอเพื่อเชิญเสิ่นอี้โจวไปทานอาหารกับเหล่าข้าราชการชั้นผู้ใหญ่อีกหลายคน

แต่ใครจะรู้ว่าเสิ่นอี้โจวไม่ใช่แค่ไม่ตอบตกลงในทันที แต่ยังบอกว่าเขาต้องการไปกับภรรยาของเขาอีกต่างหาก และก็บอกอีกว่าครั้งต่อไปที่เขามาที่เมืองหลวงของมณฑล เขาจะเลี้ยงอาหารค่ำคนอื่น ๆ แทน

คำตอบดังกล่าวทำให้เธอไม่ทันตั้งตัวจริง ๆ

เซี่ยชิงหยวนมากับเสิ่นอี้โจว แต่ฉู่ซิงอวี่คนนั้นกลับไม่ได้บอกเธอก่อน!

สีหน้าลำบากใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเสิ่นอี้โจว เขาพูดว่า “ขอโทษด้วย ผม…”

เซี่ยชิงหยวนสะกิดฝ่ามือของเขา

เสิ่นอี้โจวมองลงไปที่เธอ

เซี่ยชิงหยวนพยักหน้าด้วยรอยยิ้มแสดงว่าไม่เป็นไร

เมื่อเห็นสิ่งนี้ เซี่ยจื่ออี้ยิ้มและพูดว่า “เลขาธิการเสิ่นและคุณนายสนิทกันจริง ๆ แค่มื้ออาหารหนึ่งแต่ก็ไม่เต็มใจที่จะจากกันซะแล้ว หรือเป็นเพราะเลขาธิการเสิ่นกังวลว่าคุณนายจะโกรธเลยไม่กล้าไปเหรอคะ?”

เธอพูดด้วยน้ำเสียงติดตลกและน้ำเสียงของเธอก็อ่อนโยนเช่นกัน แต่ระหว่างคำพูดพวกนั้นดูเหมือนว่าเธอกำลังแฝงความนัยบางอย่าง

นี่ไม่ได้หมายความว่าภรรยาของเสิ่นอี้โจวเข้มงวดหรอกเหรอ?

ทว่าโดยไม่มีใครคาดคิด เสิ่นอี้โจวยิ้ม พลางโอบไหล่เซี่ยชิงหยวนและพูดว่า “คุณคิดผิดแล้ว มันเป็นผมเองต่างหากที่ทำไม่ได้ถ้าไม่มีภรรยาของผม”

ขณะที่พูด เขาและเซี่ยชิงหยวนก็มองหน้ากัน

ความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกันขนาดนี้ทำให้ทุกคนที่อยู่รอบ ๆ รู้สึกชมชอบในสายตาของพวกเขา

คำพูดของเสิ่นอี้โจวสามารถแก้ไขความลำบากใจของเซี่ยชิงหยวนได้อย่างง่ายดาย และทำให้หัวใจของเธออบอุ่น

เธอยิ้มเขิน ๆ กึ่งเสแสร้ง กึ่งจริงใจ

เซี่ยชิงหยวนรู้สึกสดชื่นในใจของเธออย่างอธิบายไม่ได้

เธอพูดว่า “คุณไปเถอะ ฉันกินคนเดียวได้ แค่กลับมาเร็ว ๆ หน่อยก็พอ”

ดูเผิน ๆ มันอาจเป็นแค่อาหารค่ำ แต่จริง ๆ แล้วมันเป็นโอกาสที่หายากที่จะผูกมิตรกับชนชั้นสูงต่างหาก

เสิ่นอี้โจวเห็นความแน่วแน่ในดวงตาของภรรยา เขารู้ว่าเธอสนับสนุนให้เขาไป

เขาพูดว่า “ตกลง งั้นรอผมกลับมานะ หรือถ้าคุณรู้สึกเบื่อก็ให้เสี่ยวหลิวไปเที่ยวกับคุณตอนกลางคืนก็ได้”

เซี่ยชิงหยวนพยักหน้าราวกับเป็นคนใจร้อน “ไปเถอะ ไป ๆ”

หลังจากพูดจบ ทั้งสองก็แยกจากกัน ‘อย่างไม่เต็มใจ’

เมื่อรถของตระกูลเซี่ยแห่งเมืองหลวงของมณฑลมารับ เซี่ยจื่ออี้ก็เชิญทุกคนให้ขึ้นรถไปด้วยกัน

ท้ายที่สุดเธอก็ยิ้มให้เซี่ยชิงหยวนและเข้าไปในรถ

ถ้าเซี่ยชิงหยวนจำไม่ผิด เซี่ยจื่ออี้ขึ้นไปนั่งในรถถัดจากเสิ่นอี้โจว

แต่เสิ่นอี้โจวก็ย้ายตำแหน่งของเขาไปข้างในขณะที่เธอเข้ามานั่งทันที