กลับไปในยุค 80 จนกลายเป็นที่ชื่นชอบของอดีตสามี - บทที่ 215 ถอยไม่ได้

บทที่ 215 ถอยไม่ได้

บทที่ 215 ถอยไม่ได้

เสิ่นอี้โจวชำเลืองมองที่เซี่ยจื่ออี้และพูดเบา ๆ “พรุ่งนี้ผมมีธุระอื่น ดังนั้นน้ำใจนี้ผมคงทำได้แค่ขอรับไว้ด้วยใจเท่านั้น ขอบคุณคุณเซี่ยมากนะครับ”

ทางด้านฉู่ซิงอวี่ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็เลิกคิ้วขึ้นเมื่อเซี่ยจื่ออี้พูดแบบนั้น

เขายืนนิ่งก้มหน้าและไม่พูดอะไร

เซี่ยจื่ออี้ยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยน “เลขาธิการเสิ่นสุภาพเกินไปแล้วค่ะ พ่อของฉันขอให้ฉันปฏิบัติต่อเลขาธิการเสิ่นเป็นอย่างดี แต่หากคุณปฏิเสธฉันโดยไม่ลังเลแบบนี้ ฉันก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายกับพ่อของฉันได้ยังไงเลย”

เสิ่นอี้โจวพยักหน้า “ถ้างั้นผมรบกวนฝากคุณเซี่ยขอบคุณท่านเซี่ยแทนผมด้วยนะครับสำหรับน้ำใจที่มีให้ แต่ผมสัญญากับภรรยาของผมไว้แล้ว ในวันพรุ่งนี้ผมจะใช้เวลากับเธอเป็นอย่างดีน่ะ”

“คุณเซี่ยคือแก้วตาดวงใจของท่านเซี่ย ดังนั้นเขาจะไม่ตำหนิคุณในเรื่องนี้แน่นอน หรือไม่ หลังจากนี้ผมจะไปอธิบายกับท่านเซี่ยเองเป็นการส่วนตัวเองครับ”

สิ่งที่เสิ่นอี้โจวพูดไม่มีข้อบกพร่องเลยแม้แต่น้อย

ไม่ว่าเซี่ยเจิ้งจะมีความคิดแบบไหน เขาก็ไม่สามารถรบกวนเวลาของสองสามีภรรยาที่จะอยู่ด้วยกันตามลำพังได้ใช่ไหม?

เมื่อเห็นท่าทีที่แน่วแน่ของเสิ่นอี้โจว เซี่ยจื่ออี้ก็แอบกำมือตัวเองแน่นขึ้น

แต่ภายนอกเธอทำหน้าตาเสียใจและเกรงใจ “ถ้างั้นฉันคงไม่รบกวนเวลาระหว่างเลขาธิการเสิ่นและภรรยาแล้วกันค่ะ”

มุมปากของเสิ่นอี้โจวยกขึ้น “งั้นเราขอตัวก่อนนะครับ”

ค่ำคืนนี้ยังมีการรับประทานอาหารเพื่อฉลองความสำเร็จของการประชุมครั้งนี้อยู่อีก

ในฐานะผู้เข้าร่วมประชุมคนสำคัญ เสิ่นอี้โจวย่อมต้องไปร่วมงาน

เมื่อพูดจบ เสิ่นอี้โจวก็มองไปที่ฉู่ซิงอวี่ และส่งสัญญาณให้ตามออกไป

ฉู่ซิงอวี่ติดตามไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อเดินผ่านด้านข้างของเซี่ยจื่ออี้ ฉู่ซิงอวี่ก็มองเธออีกครั้ง

คิ้วและดวงตาของเธอยังคงสว่าง มุมปากโค้งอย่างงดงาม และทุกอย่างดูไร้ที่ติ

แม้ว่าเขาจะมองไปที่เธอ หญิงสาวก็ยังยิ้มให้เขา ราวกับว่าเธอยังคงเป็นน้องสาวข้างบ้านที่ไร้เดียงสา

เมื่อเห็นท่าทางสงบของเธอ ฉู่ซิงอวี่ก็รู้สึกผิดที่คาดเดาไปเมื่อกี้นี้ขึ้นมา

เขาพยักหน้าให้เธอและจากไปพร้อมกับเสิ่นอี้โจว

ในขณะเดียวกัน เสี่ยวหลิวก็ช่วยเซี่ยชิงหยวนขนข้าวของกลับเข้าไปในห้อง และกำลังจะออกไป

เซี่ยชิงหยวนจึงเรียกให้เขาหยุด “รอเดี๋ยวก่อนค่ะ ฉันมีบางอย่างจะให้คุณ”

ขณะที่เธอพูด มือก็หยิบกระป๋องนมผงสองกระป๋องสำหรับผู้ที่อยู่ในวัยกลางคนและสูงอายุออกจากกระเป๋า “วันนี้ฉันซื้อของฝากหลายอย่างเพื่อจะเอากลับไปให้คนที่บ้านและยังซื้อนมผงมาอีกหลายกระป๋อง คุณเอานมผงสองกระป๋องกลับไปให้แม่ของคุณที่อยู่ที่บ้านนะคะ ให้เธอชงกินเช้าและเย็นนะ”

พอเห็นแบบนั้นเสี่ยวหลิวก็โบกมือทันที “คุณนาย แบบนี้ไม่ได้นะครับ แบบนี้ไม่ดีแน่”

เซี่ยชิงหยวนยัดนมผงลงในอ้อมแขนของเขา “นมผงอันนี้เป็นสูตรพิเศษ เหมาะสำหรับแม่ของคุณที่สุด ถ้าคุณไม่เอาไปฉันจะโกรธนะ”

นมผงที่เซี่ยชิงหยวนมอบให้เสี่ยวหลิวเป็นแบบเดียวกับที่เธอซื้อให้หลินตงซิ่ว

หญิงชราในยุคนี้ส่วนใหญ่ต้องทนทุกข์ทรมาน เพราะเมื่อยังเด็ก พวกเธอต้องทำงานหนักจนร่างกายเสียหาย ซึ่งตอนนี้พวกเธอมักจะปวดหลังและขาเป็นประจำ

การเสริมสร้างโภชนาการและการเสริมแคลเซียมจึงเหมาะสมที่สุดสำหรับหญิงสูงอายุบราวนี่ออนไลน์

เมื่อมองไปที่คำบนกระป๋องนมผง เสี่ยวหลิวก็รู้เลยว่าเซี่ยชิงหยวนเลือกมันมาอย่างดีมาก และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกปริ่มในใจ พลางรู้สึกเจ็บที่ปลายจมูกอย่างเลี่ยงไม่ได้

ก่อนที่จะทำงานเป็นคนขับรถให้กับเสิ่นอี้โจว เขายังเคยขับรถให้กับข้าราชการระดับสูงคนอื่น ๆ ในศาลากลางด้วย

แต่เจ้านายเก่าของเขาคนนั้นรวมถึงสมาชิกในครอบครัวปฏิบัติต่อเขาอย่างหยิ่งยโส ไม่เหมือนกับครอบครัวของเสิ่นอี้โจวเลย ซึ่งทักทายเขาด้วยรอยยิ้มทุกครั้งที่เห็นเขา และพวกเขาไม่ได้ดูถูกเขาเลยเพียงเพราะเขาเป็นแค่คนขับรถ

เขายังรู้สึกโกรธมากเมื่อมีคนกระจายข่าวลือเกี่ยวกับเซี่ยชิงหยวนในศาลากลางครั้งล่าสุด มีบางคนมาถามเขาเกี่ยวกับเรื่องราวในบ้านของเลขาธิการเสิ่นด้วย แต่เขาไม่เพียงอธิบายให้ผู้คนเข้าใจให้ถูกเท่านั้น แต่ยังต่อว่าพวกคนที่เชื่อข่าวลืออย่างรุนแรงอีกด้วย

เสี่ยวหลิวรู้สึกเหมือนนมผงในมือของเขาหนักเท่ากับพันจิน เสียงของเขาสั่นเครือ “ขอบคุณครับ คุณนาย!”

เซี่ยชิงหยวนโบกมือให้เขา แสร้งทำเป็นใจร้อน “ไปเถอะ ไปเถอะ”

เมื่อเสิ่นอี้โจวกลับมาในตอนกลางคืน เซี่ยชิงหยวนก็ได้กลิ่นแอลกอฮอล์จาง ๆ ทำให้คิ้วของเธอขมวดขึ้น

ช่วงนี้เขาค่อนข้างดื่มบ่อย ไม่เพียงแต่ทำให้รับประทานยาไม่ได้ในมื้อนั้น แต่มันยังส่งผลเสียต่อสุขภาพอีกด้วย

แต่เธอก็รู้เช่นกันว่าในงานเลี้ยงอาหารค่ำที่มีผู้คนมากมายเฝ้ามอง แถมหลายคนยังเป็นข้าราชการระดับสูงและมีอายุมากกว่า ดังนั้นเสิ่นอี้โจวจึงจำเป็นต้องดื่มอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

ถ้าเธอรู้เรื่องเร็วกว่านี้ เธอคงขอให้เขาเป็นแค่เพียงหัวหน้าแผนกเล็ก ๆ ของสถาบันธรณีวิทยาก็พอ

แม้ว่างานจะหนักกว่า แต่อย่างน้อยก็ไม่มีการสังสรรค์มากนัก

โชคดีที่เสิ่นอี้โจวสัญญาว่าจะเข้ารับการตรวจร่างกายด้วยกันเมื่อไปโรงพยาบาลในวันพรุ่งนี้ เพื่อที่จะได้รู้ว่าตอนนี้เขาฟื้นตัวขนาดไหน

เมื่อสังเกตเห็นสีหน้าไม่พอใจของเซี่ยชิงหยวน เสิ่นอี้โจวก็กอดเอวของเธอแล้วพูดว่า “ผมสบายดี ผมดื่มไปแค่สองสามแก้วเท่านั้นเอง”

เขาไม่กล้าบอกเธอว่าจริง ๆ แล้วเขาอาเจียนไปรอบหนึ่งแล้วที่ข้างนอก และเพิ่งจะกล้ากลับมาหลังจากสร่างเมาได้บ้าง

แม้ว่าฉู่ซิงอวี่จะพยายามช่วยกันไม่ให้เขาดื่มเยอะแล้ว แต่เขาก็เมามากอยู่ดี

เมื่อทั้งสองแยกจากกัน เสิ่นอี้โจวจึงสั่งไว้ “จำไว้ อย่าบอกภรรยาของผม”

ฉู่ซิงอวี่ตะลึงไปชั่วขณะแล้วพยักหน้า “ครับผม”

แม้ว่าเส้นทางนี้จะยากลำบาก แต่ก็เป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เขาสามารถทำให้เธอได้

เขาถอยไม่ได้

เซี่ยชิงหยวนถอนหายใจ “ฉันไม่โทษคุณหรอก ฉันรู้ว่าคุณไม่มีทางเลือก”

เสิ่นอี้โจวจับมือเธอและพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่เป็นไร คุณไม่ต้องกังวลนะ”

เขาวางมือของเธอไว้บนหน้าอกของเขา “สิ่งที่คุณต้องคิดในตอนนี้คือการดูแลร่างกายของคุณให้ดี ส่วนเรื่องอื่นคุณไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น ผมจะจัดการทุกอย่างเอง”

เซี่ยชิงหยวนเอนตัวซบในอ้อมแขนของเขา เธอจึงไม่เห็นสีหน้าของสามี ซึ่งเป็นสีหน้าของเขาที่พยายามอดทนอยู่

นี่เป็นสีหน้าที่เขาจะแสดงออกมาเมื่อเขารู้สึกอึดอัด

เซี่ยชิงหยวนพยักหน้าและพูดว่า “อืม ฉันเข้าใจแล้ว”

หลังจากที่วันนี้เดินเที่ยวไปเยอะมากในระหว่างวัน เซี่ยชิงหยวนก็หลับสนิทจนกระทั่งเสิ่นอี้โจวตื่นขึ้นอย่างเงียบ ๆ ในตอนกลางคืน เขาหยิบยาแก้ปวดที่สั่งจ่ายโดยหมอและแอบกินมันโดยไม่ให้เธอสังเกตเห็น

ดูเหมือนตอนนี้เธอกำลังฝันหวาน บนใบหน้ามีรอยยิ้มจาง ๆ ที่มุมปาก อีกทั้งยังมีบางครั้งที่เสียงหัวเราะของเธอดังออกมาจากลำคอ

เสิ่นอี้โจวได้ยินเสียงและเกือบจะสำลักยาในปากของเขา

ภายใต้แสงสลัว ใบหน้าของเขาซีดขาว

ดวงตาฟีนิกซ์มองไปยังทิศทางของห้องอย่างระแวดระวัง และไม่รู้สึกโล่งใจจนกว่าจะได้รับการยืนยันว่าคนบนเตียงยังคงหลับสนิท

เขามองไปที่ดวงจันทร์ที่สว่างไสวและเย็นเยียบนอกหน้าต่าง แววตาของชายหนุ่มพลันฉายแววเศร้าสร้อย