กลับไปในยุค 80 จนกลายเป็นที่ชื่นชอบของอดีตสามี - บทที่ 223 วนเวียนกลับมา

บทที่ 223 วนเวียนกลับมา

บทที่ 223 วนเวียนกลับมา

เช้าวันรุ่งขึ้นเหล่าไต้มายังที่พักเพื่อตามหาเซี่ยชิงหยวน

เฮ่ออวี้เฟิงกำลังจะออกไปด้วย แต่ดันมีลูกน้องของเขาวิ่งมาบอกว่ามีลูกค้าคนหนึ่งมาร้องเรียนว่าพวกเขาทำรถพังและยืนยันว่าเฮ่ออวี้เฟิงต้องอยู่คุยกันก่อนเท่านั้น

เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น เขาจึงพูดว่า “บอกที่อยู่มา แล้วผมจะไปหาทีหลัง”

สำหรับการกระทำของเฮ่ออวี้เฟิง เหล่าไต้รู้สึกว่าอีกฝ่ายทำลายความนับถือตนเองอย่างเห็นได้ชัด

เขาก็เป็นผู้ชายเหมือนกันและอยู่กับเซี่ยชิงหยวนในตอนกลางวัน ยังจะมากังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของเธออยู่อีกหรือไง?

นี่มันไม่ได้เป็นการดูถูกเขาหรอกเหรอ?

แต่เห็นแก่ใบหน้าของเซี่ยชิงหยวน เหล่าไต้พยายามไม่สนใจ เขาฉีกหนังสือพิมพ์ในร้านและเขียนที่อยู่บนนั้น “นี่ที่อยู่”

หลังจากส่งที่อยู่ให้เสร็จ เหล่าไต้ก็หันไปพยักหน้าให้เซี่ยชิงหยวนแล้วเดินออกไป

เซี่ยชิงหยวนโค้งตัวให้เฮ่ออวี้เฟิงอย่างขอโทษ “พี่เฮ่อ ฉันขอโทษแทนเหล่าไต้ด้วยนะ แกไม่ได้มีจิตใจไม่ดีอะไรหรอกค่ะ”

เฮ่ออวี้เฟิงไม่สนใจอะไรมากเช่นกัน

เขาพับกระดาษครึ่งหนึ่งแล้วใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อ “ไม่เป็นไร ระวังตัวด้วยนะ เดี๋ยวผมเสร็จงานแล้วจะรีบไปสมทบ”

จากนั้นเขาก็หันหลังกลับเข้าไปในร้านเพื่อจัดการกับสิ่งต่าง ๆ ทันที

เซี่ยชิงหยวนมองไปที่เหล่าไต้ เธอยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และออกไปด้วยกัน

ในขณะที่นำทาง เหล่าไต้พูดคุยกับเซี่ยชิงหยวนเกี่ยวกับธุรกิจของเขาเอง

ในตอนท้าย เหล่าไต้ได้พูดถึงลูกพี่ลูกน้องของเขาว่า “เธอเรียกลูกพี่ลูกน้องของฉันว่าหม่าเก๋อได้เลยนะ เสื้อผ้าของฉันส่วนใหญ่เอามาจากโรงงานของเขาเนี่ยแหละ แม้โรงงานของเขาจะไม่ใหญ่ แต่เสื้อผ้าดีมาก โรงงานของเขาทำเสื้อผ้าแบบไหนมาก็ขายดีทุกฤดูกาลเลย”

ขณะเหล่าไต้พูด สีหน้าของเขาก็อดชื่นชมไม่ได้

จะเห็นได้ว่าเหล่าไต้ชื่นชมโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าของลูกพี่ลูกน้องของเขามากจริงๆ

เซี่ยชิงหยวนพยักหน้า “ดีเลยค่ะ”

เธอเข้าใจเช่นกันว่าโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าแห่งนี้ดีแน่นอนจากสินค้าที่เหล่าไต้เอามา

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เธอก็นึกถึงโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าที่ตัวเองเคยอยู่เมื่อชาติที่แล้ว

มันยังเป็นแนวหน้าของกระแสนิยมอยู่เสมอด้วยฝีมือที่ประณีตและคุณภาพที่ยอดเยี่ยม ทำให้โรงงานผลิตเสื้อผ้าขนาดเล็กเติบโตกลายเป็นขนาดใหญ่ได้ในภายหลัง

เมื่อเดินไปเรื่อย ๆ เซี่ยชิงหยวนก็รู้สึกว่าคุ้นเคยกับเส้นทางที่พวกเขาเดิน หญิงสาวอดขมวดคิ้วไม่ได้

หลังจากเลี้ยวตรงหัวมุม ป้ายที่มีอักษรใหญ่ก็ปรากฏตรงหน้า โรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าหมานต๋า

เซี่ยชิงหยวนยืนตกตะลึงอยู่กับที่

เมื่อเห็นว่าเซี่ยชิงหยวนหยุดเดิน เหล่าไต้จึงหันกลับมาและเรียกเธอ “น้องสาว เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

เซี่ยชิงหยวนสงบลง และส่ายหัว “ไม่มีอะไรหรอก”

อันที่จริงตอนที่เหล่าไต้อธิบายโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าของลูกพี่ลูกน้อง มีส่วนหนึ่งในใจของเธอคิดว่าจะใช่โรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าหมานต๋าไหม

หรือไม่เธอก็สงสัยว่าโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าไหนกันถึงได้มีความคล้ายคลึงกับโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าหมานต๋ามากขนาดนี้บราวนี่ออนไลน์

โดยไม่คาดคิดว่ามันคือโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าหมานต๋าจริง ๆ ช่างเป็นเหมือนโชคชะตาที่เธอยังคงวนเวียนกลับมาที่นี่อีกรอบหลังจากเกิดใหม่

สถานที่แห่งนี้เธอมีประสบการณ์ทั้งรอยยิ้มและน้ำตามากมาย

เหล่าไต้ดูเหมือนจะคุ้นเคยกับผู้คนที่นี่ และหลังจากทักทายยาม เขาก็พาเธอเข้าไป

ทันทีที่เหล่าไต้พาเซี่ยชิงหยวนไปที่ประตูของอาคารโรงงาน ชายวัยกลางคนก็ออกมาจากข้างใน

เขาสูงปานกลาง มีผมบาง ส่วนหน้าผากของเขาก็เปลือยเปล่าเป็นวงกว้าง

ทันทีที่ชายคนนั้นเห็นเหล่าไต้ เขาก็ยิ้มทันที “ญาติของฉันเอง นายมาเร็วจัง!’

ขณะที่เขาพูดนั้น ตาก็เหลือบมองไปยังเซี่ยชิงหยวน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ แต่เขาก็เก็บอาการอย่างรวดเร็ว

เขายิ้มและพูดว่า “นี่คือเพื่อนที่นายพูดถึงใช่ไหม?”

เหล่าไต้ตบไหล่อีกฝ่ายแล้วยิ้ม “ใช่แล้ว นี่คือน้องสาวเซี่ยที่ฉันพูดถึง”

จากนั้นเหล่าไต้ชี้ไปที่ชายอีกฝ่าย “นี่คือพี่หม่า ลูกพี่ลูกน้องของฉันเอง”

เมื่อมองไปยังชายชราที่เคยอยู่ในอดีตความทรงจำของเธอ เซี่ยชิงหยวนก็ยิ้มและทักทายว่า “สวัสดีค่ะพี่หม่า”

เธอรู้จักพี่หม่าคนนี้ เขาเป็นผู้ดูแลหนึ่งในห้องตัดเย็บของโรงงาน เขากล้าหาญและไม่โอ้อวด มีนิสัยที่เถรตรง ไม่ชอบความอยุติธรรม

ทว่าวันหนึ่งจู่ ๆ เขาก็ลาออก

เธอได้ยินมาว่าเขาทำให้ใครบางคนไม่พอใจในโรงงาน

เธอไม่ได้ทำงานในทีมเดียวกับเขา และเธอไม่ได้ติดต่อกับเขามากนัก ดังนั้นเธอจึงไม่รู้เกี่ยวกับเขามากเท่าไหร่

หม่าเก๋อกล่าวว่า “ลูกพี่ลูกน้องของผมบอกว่าคุณต้องการสินค้าของฤดูกาลก่อนหน้า เรากำลังเคลียร์สินค้าคงคลังที่นี่พอดี คุณมาถูกเวลาจริง ๆ”

ในขณะเดียวกัน มีคนงานคนหนึ่งกำลังถือกล่องเสื้อผ้าออกไปข้างนอก “นั่นไง คุณจะเอาอะไรก็ได้นะ เราขายเป็นน้ำหนักหนึ่งจินต่อหนึ่งหยวน และแน่นอนว่ายิ่งคุณซื้อมากเท่าไหร่ ราคาก็จะยิ่งถูกลงเท่านั้น”

เซี่ยชิงหยวนรู้ดีว่าโรงงานนี้ไม่เหมือนกับโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าอื่น ๆ ที่มักจะเก็บเสื้อผ้าที่ขายไม่ออกไว้ขายใหม่ปีหน้า แต่โรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าหมานต๋าจะโละขายเสื้อผ้าที่ขายไม่ออก ลดราคาทุกไตรมาสและผลิตเสื้อผ้าแบบใหม่ไปเลยสำหรับในปีหน้า

ดังนั้นโรงงานแห่งนี้จึงมีรูปแบบเสื้อผ้าที่ล้ำหน้ากว่าโรงงานอื่นทุกครั้ง

เซี่ยชิงหยวนกล่าวว่า “ขอบคุณค่ะพี่หม่า”

เหล่าไต้ยิ้มและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นเราขอไม่เกรงใจล่ะนะ”

เหล่าไต้มองไปที่พวกกล่องเสื้อผ้า “เดี๋ยวฉันขอยืมรถเข็นสักคันหน่อยนะ เพื่อจะได้ลากของไปที่ประตูได้สะดวกด้วย”

หม่าเก๋อโบกมือทันที “เอาไปเถอะๆ”

หม่าเก๋อสั่งกับคนงานที่กำลังย้ายของก่อนที่เขาจะเข้าไปทำงานข้างในต่อ

เหล่าไต้รู้สึกตื่นเต้นยิ่งกว่าเซี่ยชิงหยวน เขาคลี่ถุงกระสอบของตัวเองแล้วยัดเสื้อผ้าใส่ลงไป “ที่นี่เราไม่จำเป็นต้องเลือกเสื้อผ้าหรอก ทุกตัวดีหมด”

เสื้อผ้าแบบฤดูร้อนส่วนใหญ่จะเบาและบางอยู่แล้ว จากการคำนวณแบบราคาหนึ่งจินต่อหนึ่งหยวน ต้นทุนเฉลี่ยของเสื้อผ้าแต่ละตัวจะน้อยกว่าสามเหมา

และถ้าเขาเอาเซี่ยชิงหยวนเป็นหุ้นส่วนด้วย มันจะถูกกว่านี้อีก

ในแง่ของสไตล์ เสื้อผ้าหลายชิ้นของโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าหมานต๋าดีกว่าในท้องตลาด และคนทั่วไปมองไม่ออกเลยว่าเป็นสินค้าที่โละขายทิ้ง

เซี่ยชิงหยวนไม่สนใจอะไรอีกต่อไป เธอจับเสื้อผ้ายัดลงในถุงกระสอบพร้อมกับเหล่าไต้

เมื่อทั้งสองคนกำลังจะเก็บเสื้อผ้าเสร็จ ทันใดนั้นเสียงผู้หญิงที่แหลมคมก็ดังมาจากด้านหลัง “คุณสองคนเป็นใคร? ทำไมคุณมาที่โรงงานของเราน่ะ?”

เซี่ยชิงหยวนตัวแข็งค้างทันทีเมื่อได้ยินเสียงนี้

ถนนหนทางของเธอช่างแคบจริง ๆ

แต่คงทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องเดินต่อไป!

———————