กลับไปในยุค 80 จนกลายเป็นที่ชื่นชอบของอดีตสามี - บทที่ 238 ฉันจะไปหาเขา

บทที่ 238 ฉันจะไปหาเขา

บทที่ 238 ฉันจะไปหาเขา

หลิงเยี่ยไม่เคยคิดว่าเขาจะได้เจอเซี่ยชิงหยวนอีกครั้งภายใต้สถานการณ์เช่นนี้

ใบหน้าของเธอเปื้อนน้ำตา ดวงตาของหญิงสาวหมองหม่นและเธอเกือบสะดุดเมื่อเดินผ่านประตูห้องผู้ป่วยหนัก

สายตาของเธอมองไปในห้อง เดินผ่านเขาไปอย่างรวดเร็วและจับจ้องไปที่ฉู่ซิงอวี่ที่ยืนอยู่ตรงหน้า

เธอวิ่งไปด้วยความตื่นตระหนกที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน “เขาอยู่ที่ไหน?”

สีหน้าของฉู่ซิงอวี่ก็มืดหม่นเช่นกัน

เขาก้มศีรษะลงแววตาเจือรู้สึกขอโทษ “เลขาธิการ… เขายังคงอยู่ข้างใน…”

เหมือนมีเสียงระเบิดดังในหัว เซี่ยชิงหยวนรู้สึกหูอื้อและเกือบจะยืนไม่ได้

“ระวัง!”

“ระวัง!”

หลิงเยี่ยตอบสนองเร็วกว่าสมองของเขา ทั้งเขาและฉู่ซิงอวี่ต่างก็รีบประคองเซี่ยชิงหยวนด้วยกัน

เขาเข้าใจทุกอย่างในทันที

ร่างกายของเซี่ยชิงหยวนอ่อนปวกเปียกราวกับว่าเธอสูญเสียจิตวิญญาณไปแล้ว

เมื่อเขาสัมผัสแขนของเธอ เขารู้ว่าร่างกายของเธอกำลังสั่นระริก

เซี่ยชิงหยวนพยายามอย่างเต็มที่ที่จะทำให้ร่างกายของเธอมั่นคง และบอกตัวเองว่าเธอต้องสงบสติอารมณ์

เธอเอนหลังพิงกำแพงและไม่พูดอะไรเป็นเวลานาน

เมื่อเธอได้ยินว่าเสิ่นอี้โจวถูกส่งมาโรงพยาบาล แค่นั้นหญิงสาวก็มีความรู้สึกที่ไม่ดีแล้ว

หน่วยงานขอให้เสี่ยวหลิวมารับเธอเป็นพิเศษ

ภายใต้คำถามของเธอ เสี่ยวหลิวไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพูดว่า “ผมได้ยินจากผู้คนในที่เกิดเหตุว่าเลขาธิการดูเหมือนจะอาเจียนเป็นเลือดน่ะครับ”

เมื่อเขาเห็นใบหน้าของเซี่ยชิงหยวนซีดลงอย่างทันที เขาก็รีบปลอบโยนเธอ “บางทีเลขาธิการอาจแค่เหนื่อยเกินไปก็ได้ครับ คุณนายอย่าได้เอาคำพูดไร้สาระของคนอื่นมาคิดเป็นจริงเป็นจังเลย”

ว่าแล้วก็เหยียบคันเร่งให้แรงขึ้น

ระหว่างทางมาที่นี่ เซี่ยชิงหยวนได้คาดการณ์ไว้มากมาย เมื่อเธอเห็นคำว่า ‘แผนกผู้ป่วยหนักศัลยกรรม’ หัวใจของเธอก็จมลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

สถานการณ์ของเสิ่นอี้โจวต้องแย่มาก

แผ่นหลังของเธอเปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็น และร่างกายของเธอเย็นเฉียบ

เมื่อประตูห้องผ่าตัดเปิดออก หยางฉุนอี้และหนิงเซี่ยวเฉิงก็รีบเข้ามา

เซี่ยชิงหยวนรีบวิ่งไปเช่นกัน “คุณหมอ สามีของฉันเป็นยังไงบ้างคะ!?”

หมอรู้ว่าเสิ่นอี้โจวคือเลขาธิการเสิ่นที่ประสบความสำเร็จในการควบคุมฝนและดับไฟ ดังนั้นเขาจึงรู้สึกหวาดกลัวอยู่แล้ว

ต่อมาเมื่อเห็นว่าเสิ่นอี้โจวและเซี่ยชิงหยวนอายุยังน้อย เขาก็อดรู้สึกเสียใจไม่ได้

เขากล่าวว่า “อาการของผู้ป่วยไม่ดีเลยครับ”

ในประโยคเดียว ทุกคนตกใจและหยุดอยู่กับที่

หยางฉุนอี้ฟื้นสติได้ก่อนและถามว่า “หมอพูดให้ชัดเจนหน่อยได้ไหมครับ ไม่ดียังไง?”

อาจารย์ของหมอคนนี้ยังคงทำหน้าที่ผ่าตัดขั้นสุดท้ายอยู่ภายในห้องผ่าตัด และทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าคำพูดต่อไปนี้หนักมาก “เดิมทีคนไข้มีอาการป่วยหนักอยู่แล้ว ท้องไส้ปั่นป่วน ช่วงนี้โหมงานหนักไม่ได้สนใจเรื่องอาหาร อาการจึงแย่ลง ตอนนี้มีโอกาสมากที่จะกลายเป็นมะเร็งกระเพาะอาหารครับ”

มะเร็งกระเพาะอาหารกระทบแก้วหูของเซี่ยชิงหยวนอย่างหนัก

เธอไม่ได้ยินด้วยซ้ำว่าหมอพูดอะไรในภายหลัง

อาการหูอื้อเมื่อกี้ก็กลับมาอีกครั้ง

ราวกับว่าหัวใจของเธอถูกใครบางคนจับไว้แน่นแล้วบีบอย่างแรง

สมองขาดออกซิเจน และหัวใจก็เจ็บปวดจนหายใจไม่ออก

เป็นไปได้ยังไง!

ร่างกายของเธอแข็งทื่อไปหมด เธอเอื้อมมือไปจับหมอ “หมอคะ ช่วยเขาด้วย… ได้โปรดช่วยเขาด้วย!”

ทำไม?

มันไม่ใช่แค่ปัญหากระเพาะอาหารปกติเหรอ?

จู่ ๆ ก็กลายเป็นมะเร็งกระเพาะอาหารได้ยังไง?

เธอโทษตัวเองในฐานะภรรยาของเขา เธอไม่รู้ว่าสุขภาพของเขาแย่แค่ไหนได้ยังไง เขายังอายุน้อยและมีอนาคตที่สดใส มันไม่ควรเป็นแบบนี้…

หัวของเซี่ยชิงหยวนเจ็บปวดอย่างกะทันหัน ในที่สุดเธอก็ทนไม่ได้อีกต่อไป ดวงตาของเธอมืดลงและสลบไป

เมื่อเซี่ยชิงหยวนตื่นขึ้นอีกครั้ง เธอพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล

สิ่งที่ดึงดูดสายตาของเธอที่สุดคือขวดน้ำเกลือที่แขวนอยู่ข้างเตียง และฟางเยว่ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ

เมื่อเห็นว่าเซี่ยชิงหยวนตื่นขึ้นในที่สุด ฟางเยว่ยิ้มอย่างคลายกังวลและพูดว่า “เธอตื่นแล้วเหรอ?”

ขณะที่พูด เธอช่วยเซี่ยชิงหยวนลุกขึ้น

เซี่ยชิงหยวนตระหนักได้ในทันทีว่าทำไมเธอถึงมานอนที่นี่

เมื่อเธออ้าปาก แต่คอของเธอก็แห้งและเจ็บ “แล้วเขาล่ะ?”

เมื่อเห็นเซี่ยชิงหยวนเป็นเช่นนี้ ฟางเยว่อดไม่ได้ที่จะตาแดง

เธอพยุงเซี่ยชิงหยวนและวางหมอนไว้ให้หนุนหลัง “เลขาธิการเสิ่น เขายังอยู่ในหอผู้ป่วยหนักอยู่น่ะ”

ฟางเยว่ถูกเรียกมาโดยหนิงเซี่ยวเฉิงให้ดูแลเซี่ยชิงหยวน เมื่อเข้ามาครั้งแรกเธอแทบจะจำเซี่ยชิงหยวนไม่ได้เลย

ในเวลาเพียงไม่กี่วันเซี่ยชิงหยวนก็ผอมแห้งจนจำแทบไม่ได้

ต้องเป็นเพราะกังวลเกี่ยวกับเสิ่นอี้โจวในทุกวันจนสภาพถึงได้กลายเป็นแบบนี้

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสารทั้งคู่

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเป็นคู่ที่สร้างมาจากสวรรค์ พวกเขาจะต้องทนทุกข์ทรมานกับสิ่งนี้ได้ยังไง?

เมื่อได้ยินแบบนี้ เซี่ยชิงหยวนก็ดึงเข็มน้ำเกลือที่เสียบตรงข้อมือของเธอออก “ฉันจะไปหาเขา”

เธอเคลื่อนตัวเร็วเกินไปและเมื่อเข็มบาง ๆ ถูกดึงออกอย่างกะทันหัน เลือดสองสามหยดก็กระเซ็นออกมา และเซี่ยชิงหยวนก็ไม่ได้แม้แต่จะสังเกตเห็นมัน

เธอลุกจากเตียงและกำลังจะไปหาเสิ่นอี้โจว

สิ่งนี้ทำให้ฟางเยว่ตกใจอย่างมาก

เธอรีบหยุดเซี่ยชิงหยวน “นี่เธอเพิ่งฟื้นขึ้นมาเองนะ เธอไม่สนใจเกี่ยวกับร่างกายของเธอเองเลยเหรอ?”

เซี่ยชิงหยวนโอบกอดฟางเยว่ไว้ครึ่งหนึ่ง และในวินาทีถัดมาเธอก็หลั่งน้ำตา

เธอยังคงพูดว่า “ฉันต้องการพบเขา!”

เมื่อนึกถึงเสิ่นอี้โจวที่นอนอยู่ที่นั่นคนเดียว เซี่ยชิงหยวนรู้สึกราวกับว่าเธอถูกเข็มแทงใจ

เมื่อเห็นเธอเช่นนี้ ฟางเยว่ก็รู้สึกไม่สบายใจเช่นกัน

เธอกระทืบเท้า “ได้สิ ฉันจะไปกับเธอด้วย”

เมื่อฟางเยว่มาพร้อมกับเซี่ยชิงหยวนไปที่ห้องของเสิ่นอี้โจว ฉู่ซิงอวี่และหลิงเยี่ยก็ยังอยู่ที่นั่นเช่นกัน

หยางฉุนอี้และหนิงเซี่ยวเฉิงรีบมา และหลังจากจัดการเรื่องต่าง ๆ พวกเขาไปที่ฝูเถียนเพื่อจัดการกับผลที่ตามมา

ฉู่ซิงอวี่และหลิงเยี่ยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเมื่อเห็นเซี่ยชิงหยวน

ทั้งสองคนไม่ใช่คนโง่ ตั้งแต่ตอนที่พวกเขามาถึงเตียนเฉิงจนถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในภายหลัง ทุกอย่างเข้าใจได้เมื่อพวกเขาเชื่อมโยงเรื่องเข้าด้วยกัน

สำหรับเหตุใดความสัมพันธ์ระหว่างเสิ่นอี้โจวและเซี่ยชิงหยวนจึงดีขึ้นในภายหลังนั้นก็ไม่เป็นที่ทราบแน่ชัด

พวกเขาเข้าใจสิ่งหนึ่งในเวลาเดียวกัน เสิ่นอี้โจวต้องการหาคู่หูที่ดีสำหรับเซี่ยชิงหยวนไม่ใช่เพราะเขาไม่รักเธอ แต่เป็นเพราะเขารักเธอมากเกินไป

เมื่อเข้าใจทุกอย่างแล้ว พวกเขาไม่มีความคิดอื่นนอกจากตกใจอย่างมาก

ผ่านกระจกด้านนอก เซี่ยชิงหยวนมองไปที่เสิ่นอี้โจวที่นอนอยู่บนเตียงพร้อมด้วยการที่มีท่อสอดเข้าไปในร่างกายของเขา เธอรู้สึกเศร้าอีกครั้ง

เขาเคยเป็นคนที่แข็งแรงมาก แต่ตอนนี้เขานอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลแบบนี้ซะแล้ว

เธอกำมือแน่นเพื่อไม่ให้ร้องไห้

เธอสะอื้นและถามว่า “เขาเป็นยังไงบ้าง?”

หลิงเยี่ยเป็นผู้นำและพูดว่า “หมอบอกว่าเพื่อป้องกันไม่ให้เซลล์มะเร็งแพร่กระจาย แนะนำให้เข้าสู่กระบวนการรักษาทันที แต่เป็นเพียงว่าสภาพร่างกายของเลขาธิการในปัจจุบันไม่ค่อยดีนัก และจะมีอันตรายมากขึ้นหากทำการผ่าตัดครับ”

ในที่สุดผลลัพธ์ก็เป็นแบบนี้

เซี่ยชิงหยวนทำให้ความคิดของเธอมั่นคงและถามต่อไป “ทางหมอมีวิธีอื่นสำหรับเรื่องนี้อีกไหมคะ?”

ฉู่ซิงอวี่เข้าร่วมการสนทนา “ผมโทรหาหมอหมิ่นแล้ว เขาบอกว่าถ้าส่งคนไข้ไปหาอาจเป็นไปได้ แต่ความหวังก็ริบหรี่ครับ”

เมื่อได้ยินแบบนี้ เซี่ยชิงหยวนก็ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดทันที “งั้นไปที่เมืองหลวงของมณฑลกันเถอะ!”

———————