กลับไปในยุค 80 จนกลายเป็นที่ชื่นชอบของอดีตสามี - บทที่ 277 ฉันจะหย่ากับคุณ

บทที่ 277 ฉันจะหย่ากับคุณ

บทที่ 277 ฉันจะหย่ากับคุณ

กงเหลียนซินไม่ได้คาดคิดไว้เลยว่าลูกชายของเธอจะพลั้งปากพูดแบบนี้ออกไป

เธอทำได้เพียงพูดอย่างคลุมเครือเท่านั้น “ดูเหมือนว่าจะมีอะไรแบบนั้นเกิดขึ้น แต่พี่ก็ไม่ได้รู้อะไรมากเท่าไหร่หรอก”

เซี่ยไป่เหิงคิดไปว่ากงเหลียนซินไม่รู้เรื่องจริง ๆ ดังนั้นเขาจึงพูดต่อ “ยังมีเสื้อผ้าที่อาผมซื้อให้น้องสาวของผมด้วยนะ แล้วอาสะใภ้รองก็เอาพวกมันทั้งหมดออกไปจากบ้าน มันหายไปหมดเลย”

กงเหลียนซินตกใจมากจนเธอรีบดึงเซี่ยไป่เหิงมาไว้ในอ้อมแขนทันที และถึงกับตีก้นเขาเป็นการเตือน “เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าพูดอะไรไร้สาระ!”

พอโดนแบบนี้เซี่ยไป่เหิงก็รู้สึกเสียใจ “แต่ผมไม่ได้พูดไร้สาระนะ! อาสะใภ้รองพูดอีกด้วยว่าน้องซือถงกับซือเหยียนไม่จำเป็นต้องสวมเสื้อผ้าดี ๆ ให้เปลืองข้าวของเงินทองหรอก”

ตอนนี้กงเหลียนซินกังวลมากจนเริ่มเหงื่อออก

หากเซี่ยจิ่งเฉินและภรรยาของเขาทะเลาะกันเพราะเรื่องนี้ จางอวี้เจียวจะต้องเดาว่าเป็นเธอที่พูดออกไปอย่างแน่นอน หลังจากนั้นก็จะมีปัญหาตามมาไม่จบ

อาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน ต้องเผชิญกับคนหน้ามืดมนทั้งวันคงไม่มีใครมีความสุข

ทุกครั้งถ้าไม่ใช่เพราะเซี่ยจิ่งเยว่รั้งเธอไว้ และคำนึงถึงความรู้สึกของพ่อแม่สามี ป่านนี้เธอคงเอาเรื่องกับจางอวี้เจียวนานแล้วเช่นกัน

กงเหลียนซินยิ้มแห้ง ๆ “น้องรอง อย่าคิดมากเลยนะ เด็ก ๆ ยังไม่รู้เหตุรู้ผลน่ะ”

ถึงอย่างนั้น เซี่ยจิ่งเฉินก็เข้าใจเรื่องส่วนใหญ่แล้ว

ริมฝีปากของเขาเม้มเป็นเส้นตรง และพยักหน้า “พี่สะใภ้ ผมเข้าใจแล้วครับ”

เสิ่นอี้โจววางมือบนไหล่ของเขา “อาหารพร้อมแล้ว กินข้าวกันก่อนเถอะ”

เซี่ยชิงหยวนยังกล่าวอีกว่า ” ใช่ มากินข้าวกันก่อนเถอะ อย่าพูดถึงเรื่องพวกนี้เลย”

หญิงสาววางชามและตะเกียบแล้วพูดว่า “ครั้งสุดท้ายที่ฉันไปกว่างโจว ฉันซื้อของมากมายมาฝากพวกเราทุกคนด้วย เมื่อไหร่ที่พี่สะใภ้จะกลับ ฉันวานพี่เอาของต่าง ๆ กลับไปด้วยนะ ฉันซื้อมาเยอะมากจนมันหนักเกินไป ฉันก็เลยยังไม่ได้ส่งไปให้น่ะค่ะ”

ในสถานที่อย่างกว่างโจว นมผงจากต่างประเทศมีขายเยอะมาก และราคาถูกกว่าที่อื่น

ตอนนั้นเหล่าไต้พาเธอไปพบคนรู้จัก เธอได้ซื้อนมผงยี่สิบกระป๋องและส่งกลับมาที่นี่ทางไปรษณีย์พร้อมกับเสื้อผ้า

นมผงในยุคนี้ทั้งบริสุทธิ์และยังได้กลิ่นหอมของนมทันทีที่เปิดกระป๋องอีกด้วย ซึ่งแตกต่างจากนมกระป๋องในยุคหลังอย่างสิ้นเชิง

เนื่องจากช่วงนี้เธอยิ่งอยู่แต่กับเรื่องการจัดการกับจางอวี้เอ๋อ ดังนั้นเซี่ยชิงหยวนจึงลืมที่จะนำพวกมันออกมา

กงเหลียนซินยิ้มและพูดว่า “เราทำให้ชิงหยวนต้องเสียเงินอีกแล้ว”

จากนั้นเธอก็พูดกับเซี่ยไป่เหิงว่า “ขอบคุณคุณอาเร็วเข้า”

เซี่ยไป่เหิงตะโกนอย่างไพเราะทันที “ขอบคุณครับคุณอา!”

เซี่ยชิงหยวนหัวเราะอย่างมีความสุข “พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ”

แน่นอนว่าในเมื่อเซี่ยชิงหยวนสามารถซื้อนมผงให้กับพ่อแม่ทั้งสองคนในครอบครัวได้ ดังนั้นเธอจะไม่คำนึงถึงหลานชายและหลานสาวของเธอเองได้ยังไง

แต่ไม่ว่าเซี่ยชิงหยวนจะรวยแค่ไหน เงินก็ไม่ได้หล่นลงมาจากท้องฟ้า ดังนั้นการกล่าว ‘ขอบคุณ’ ยังคงต้องทำอยู่

เรื่องนี้ กงเหลียนซินชัดเจนกว่าจางอวี้เจียวมาก ดังนั้นเซี่ยชิงหยวนจึงยินดีที่จะมอบสิ่งต่าง ๆ ให้พี่สะใภ้ใหญ่ด้วยความเต็มใจ

หลายคนนั่งคุยกันเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานี้ โดยจงใจหลีกเลี่ยงหัวข้อของสองพี่น้องสกุลจาง และบรรยากาศบนโต๊ะอาหารเย็นก็ค่อนข้างมีความสุข

ทันใดนั้นในขณะที่กำลังสนทนากันอย่างชื่นมื่น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

เซี่ยชิงหยวนพูดว่า “ทุกคนกินข้าวไปก่อนนะ ฉันจะไปรับสายเอง”

เธอเดินไปยังโทรศัพท์ที่อยู่ถัดจากโซฟา หยิบหูโทรศัพท์ขึ้นมา “สวัสดีค่ะ?”

“เซี่ยชิงหยวน?” เสียงสุภาพดังมาจากปลายสาย

มีรอยยิ้มเยาะเย้ยปรากฏขึ้นที่มุมริมฝีปากของเซี่ยชิงหยวนทันที ในที่สุดเป้าหมายของเธอก็โทรมา!

เซี่ยชิงหยวนตอบกลับ “ฉันเองค่ะ”

จางอวี้เจียวแทบสำลักเพราะน้ำเสียงเย็นชาของเซี่ยชิงหยวน ด้วยความโกรธในใจเธอพูดว่า “พอเป็นภรรยาของข้าราชการใหญ่ก็เปลี่ยนไปจริง ๆ สินะ เดี๋ยวนี้ไม่เรียกฉันว่าพี่สะใภ้รองแล้วด้วยซ้ำ”

เซี่ยชิงหยวนอดไม่ได้ที่จะก่นด่าอีกฝ่ายว่าโง่เง่าในใจ

จางอวี้เจียวโทรมาเพราะมีเรื่องจะขอร้อง แต่กลับกล้าพูดจาใหญ่โตบราวนี่ออนไลน์

เธอขึ้นเสียง “พี่สะใภ้รองมีอะไร?”

ห้องนั่งเล่นและห้องรับประทานอาหารเชื่อมต่อกัน มีเพียงฉากกั้นตรงกลางง่าย ๆ เท่านั้น คำว่า ‘พี่สะใภ้รอง’ ของเซี่ยชิงหยวน ทำให้ทุกคนในห้องรับประทานอาหารได้ยินไปพร้อม ๆ กัน

เสิ่นอี้หลินกลอกตามองระหว่างผู้ใหญ่หลายคน แล้วก้มหน้ากินข้าวต่อ

เซี่ยไป่เหิงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ อย่างโง่เขลา คว้าซี่โครงยาวมากัดคำใหญ่แล้วยิ้มให้ “พี่ชาย มันอร่อยนะ”

เสิ่นอี้หลินกลอกตาของเขา เอื้อมมือออกไปจิ้มหัวของเซี่ยไป่เหิงเบา ๆ “บอกแล้วไงว่าอย่าเรียกฉันว่าพี่ชาย!”

เขาดูเป็นคนอายุมากกว่าเซี่ยไป่เหิงอย่างชัดเจนเลยรึไงกัน?

กงเหลียนซินใช้ตะเกียบคีบผักให้เซี่ยไป่เหิง “อย่ามัวแต่เน้นกินเนื้อสัตว์สิ กินผักที่มีประโยชน์บ้าง”

เนื่องจากเสิ่นอี้โจวและเซี่ยจิ่งเฉินอยู่ที่นี่ทั้งคู่ จึงเป็นการดีกว่าสำหรับเธอที่จะไม่แสดงความคิดเห็นในตอนนี้

เซี่ยจิ่งเฉินวางชามกับตะเกียบลงแล้วลุกขึ้น เขาเดินไปที่ด้านข้างของเซี่ยชิงหยวนพลางกดปุ่มเปิดลำโพง

ยุคนี้โทรศัพท์มีฟังก์ชันลำโพงบ้างแล้ว แต่หลังจากเปิดลำโพง เสียงจะผิดเพี้ยนมาก

ถึงกระนั้นเซี่ยจิ่งเฉินก็จำน้ำเสียงชอบกดขี่ผู้คนของจางอวี้เจียวได้ในทันที

“ท้ายที่สุดแล้วเราก็เป็นญาติกันทั้งนั้น เธอและสามีคงไม่สามารถเพิกเฉยต่อเรื่องนี้ได้ถูกไหม? เห็นได้ชัดว่าคนพวกนั้นขุดหลุมพลาง เพื่อให้อวี้เอ๋อกระโดดลงไป อวี้เอ๋อถูกจัดฉาก!”

“นอกจากนี้ หากอวี้เอ๋อกลายเป็นภรรยาของรองผอ. ไม่ใช่ว่ามันจะเป็นการช่วยให้สามีของเธอมีตำแหน่งมั่นคงขึ้นเหรอ? ถ้าอวี้เอ๋อถูกตัดสินลงโทษฐานเล่นชู้ เธอกับสามีจะได้ประโยชน์อะไรล่ะ?”

“และเธอไม่กลัวคนอื่นจะว่าตัวเองมีญาติเป็นคนผิดรึไง? นี่มันจะไม่กระทบกับอาชีพของสามีของเธอเหรอ? มันเป็นหลักการง่าย ๆ ที่ไม่ต้องสอนกันด้วยซ้ำ ทำไมเธอถึงเข้าใจอะไรยากแบบนี้?”

“รีบบอกสามีของเธอซะ ให้เขารีบโทรหาหัวหน้าสำนักความมั่นคงสาธารณะ และขอให้พวกเขาปล่อยอวี้เอ๋อไป แล้วเราจะไม่ติดตามเอาเรื่องอะไรอีก”

คำพูดของจางอวี้เจียวเหมือนกับการทุบถั่ว จู่ ๆ ก็พ่นออกมาโดยไม่ให้ใครได้หายใจหรือขัดจังหวะ

เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังขอความช่วยเหลือจากเซี่ยชิงหยวน แต่เธอพูดจาหยาบคายยิ่งกว่าผู้บังคับบัญชาสั่งลูกน้อง

หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ เซี่ยชิงหยวนก็มองไปที่เซี่ยจิ่งเฉินด้วยท่าทางหยอกล้อ

ใบหน้าของเซี่ยจิ่งเฉินดำราวกับถ่าน และหน้าอกของเขาก็สั่นเทา

เมื่อจางอวี้เจียวไม่ได้ยินคำตอบของเซี่ยชิงหยวน ดังนั้นเธอจึงถามเสียงแข็งขึ้นมาอีกรอบหนึ่ง “ฉันกำลังพูดกับเธอออยู่นะ เธอได้ยินฉันไหม!?”

ขณะที่เซี่ยชิงหยวนกำลังจะตอบ เซี่ยจิ่งเฉินก็พูดออกไป “คุณรู้ตัวไหมว่ากำลังรบกวนชิงหยวนอยู่ เรื่องนี้มีผลกับชิงหยวนยังไม่ถึงครึ่งสลึงด้วยซ้ำ และนี่เป็นผลมาจากความต้องการผิด ๆ ของจางอวี้เอ๋อที่ต้องการได้รับในสิ่งที่ตัวไม่สมควรได้ ฉันขอพูดตรงนี้เอาไว้เลยว่าอวี้เอ๋อสมควรได้รับการลงโทษแล้ว!”

จางอวี้เจียวที่อยู่ปลายสายอีกด้านของโทรศัพท์โง่งมไปในทันที

เธอโทรหาบ้านของเซี่ยจิ่งเฉินก่อนแต่ไม่มีใครตอบ เธอคิดว่าเขายังไม่กลับมา แล้วใครจะรู้ว่าเขาอยู่ที่บ้านของเซี่ยชิงหยวน!

นี่หมายความว่าตอนที่จางอวี้เอ๋อถูกจับตัวไป เขาก็อาจอยู่ที่นั่นด้วยหรือเปล่า?

น้องสาวของเธอถูกจับ แต่ผู้ชายของเธอยังอยากกินอาหารเย็นกับครอบครัวของเซี่ยชิงหยวนอยู่เนี่ยนะ?

เมื่อคิดแบบนี้ น้ำเสียงของเธอก็หนักแน่นขึ้นมา “เซี่ยจิ่งเฉิน! คุณกำลังหมายถึงอะไร? ฉันแค่ขอความช่วยเหลือจากน้องเขยของฉัน ทำไมมันถึงกลายเป็นเรื่องรบกวนอะไรนักหนา และอวี้เอ๋อเพียงทำตามสิ่งที่เธอต้องการเท่านั้น ทำไมคุณต้องพูดรุนแรงขนาดนี้ด้วย!”

เซี่ยจิ่งเฉินรู้สึกเจ็บหน้าอก เพราะเรื่องไร้สาระของจางอวี้เจียว

เขาเอ่ยคำพูดเด็ดเดี่ยวออกไป “สรุปว่าถ้าคุณโทรมาเพราะเรื่องนี้ งั้นก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีกแล้ว คุณจะทำอะไรต่อก็ทำไปตามใจของคุณ แต่มันไม่มีประโยชน์ที่จะมาขอให้น้องเขยของผมช่วยในเรื่องนี้ อันที่จริงแทนที่คุณจะมานั่งเสียเวลาทำอะไรแบบนี้ คุณควรไปเกลี้ยกล่อมให้น้องสาวตัวเองพยายามคิดกลับตัวกลับใจในคุกจะดีกว่า!”

ในอดีตเมื่อเขากลับบ้านอย่างเหนื่อยล้า จางอวี้เจียวก็จะทำสีหน้าท่าทางเหมือนคนร้องไห้ และบอกว่าครอบครัวของเขาปฏิบัติต่อเธออย่างเลวร้าย ทั้งยังใส่ร้ายคนอื่นอีกมากมาย

เซี่ยจิ่งเฉินรู้อยู่แก่ใจดีว่าครอบครัวของเขาไม่ได้เป็นแบบนั้น แต่ถ้าเขาโต้แย้งเธอก็จะสร้างปัญหาอีก

เขาไม่อยากพูดอีกต่อไป ทำเพียงฟังไปเท่านั้น แล้วปล่อยให้เธอพูดในสิ่งที่ต้องการ

ตอนนั้นแม้แต่หวังผิงก็ยังเกลี้ยกล่อมเขาว่า “เป็นเรื่องปกติที่เธอจะรู้สึกอึดอัดเมื่อลูกไม่อยู่บ้านตลอดนั่นแหละ ลูกกลับมาบ้านแค่สองสามวันต่อเดือนเอง เพราะงั้นอดทนและปล่อยให้มันผ่านไปเถอะ หากเพื่อนบ้านได้ยินเรื่องทะเลาะวิวาท มันจะส่งผลเสียเอา”

ดังนั้นเขาจึงทนมาหลายปีแล้ว

ตอนนี้เมื่อเห็นว่าจางอวี้เจียวหยิ่งยโสแค่ไหน และสิ่งที่เซี่ยชิงหยวนพูดกับเขาในระหว่างวันอีก ความอดทนหลายปีก็ระเบิดขึ้นในที่สุด

เมื่อเผชิญหน้ากับการไม่เชื่อฟังของเซี่ยจิ่งเฉินกับตัวเองเป็นครั้งแรก จางอวี้เจียวจึงตะโกนใส่โทรศัพท์อย่างไม่อายใคร “เซี่ยจิ่งเฉิน! ฉันบอกคุณไว้เลยนะ เซี่ยชิงหยวนและคนอื่น ๆ ต้องเห็นด้วยกับเรื่องช่วยน้องสาวของฉัน ไม่อย่างนั้น…”

เซี่ยจิ่งเฉินฟังน้ำเสียงและประโยคขู่ที่คุ้นเคย เขาอดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย “ไม่อย่างนั้นอะไรล่ะ?”

จางอวี้เจียวหยุดชั่วคราวแล้วพูดว่า “ไม่อย่างนั้น ฉันจะหย่ากับคุณ!”