กลับไปในยุค 80 จนกลายเป็นที่ชื่นชอบของอดีตสามี - บทที่ 306 คุณนายเสิ่นงดงามราวกับดอกไม้

บทที่ 306 คุณนายเสิ่นงดงามราวกับดอกไม้

บทที่ 306 คุณนายเสิ่นงดงามราวกับดอกไม้

สำหรับเซี่ยชิงหยวนแล้ว โจวจิ่นจือคือลูกพี่ใหญ่ของเมืองกว่างโจว

ตลอดมาเธอได้ยินเหล่าไต้และคนอื่น ๆ เรียกเขาว่าพี่โจวหรือพี่ใหญ่โจว และเธอก็ไม่เคยตั้งใจจะถามชื่อจริง ๆ ของเขา

เธอคิดว่านามสกุลของเขาคือโจวหรือโจ่ว แต่เธอไม่คาดคิดว่าเขาจะกลายเป็นลูกชายของผู้อำนวยการฉีเลย

คนร้ายที่กลายเป็นลูกชายหัวหน้าสำนักงานความมั่นคงสาธารณะเนี่ยนะ?

ขนาดละครทีวียังไม่เคยไร้สาระขนาดนี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ!

เซี่ยชิงหยวนสงสัยว่าเธอดูผิด จึงขยี้ตาแล้วมองฉีจิ่นจืออย่างระมัดระวังตั้งแต่หัวจรดเท้า

เธอตกใจอีกครั้งกับสิ่งที่พบ

คล้ายกันมาก!

เป็นไปไม่ได้ที่คนสองคนที่เหมือนกันจะอยู่ในโลกและในเวลาเดียวกัน แม้ว่าพวกเขาจะเป็นฝาแฝด แต่ก็ต้องมีความแตกต่างบ้างสิ!

เธอตัวแข็งอยู่กับที่ และเฝ้าดูฉีจิ่นจือเดินตามฉีหยวนซานเดินเข้ามาหาพวกเธอ

เธอนึกถึงฉากที่เขาอยู่ท่ามกลางกองเพลิงและถือมีดในวันนั้นทันที

แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเพื่อเปลี่ยนจากโจวจิ่นจือของเมืองกว่างโจวให้กลายเป็นฉีจิ่นจือแห่งมณฑลอวิ๋น แต่เธอก็รู้ดีว่าหลังจากได้รู้เรื่องที่เขาฆ่าใครบางคนและรู้เกี่ยวกับอดีตอันดำมืดของเขา เธออาจจะถูกตระกูลฉีปิดปากก็ได้!

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เซี่ยชิงหยวนก็อดไม่ได้ที่จะเหงื่อออก

ฉีหยวนซานนำฉีจิ่นจือและเผ่ยอิ่งเดินเข้ามาหาเซี่ยเจิ้งกับเสิ่นอี้โจว และพูดด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณเลขาธิการเสิ่นมากนะ นับเป็นเกียรติอย่างยิ่งจริง ๆ ที่คุณมาด้วย!”

เซี่ยเจิ้งและเสิ่นอี้โจวรีบพูดทักทายกลับอย่างสุภาพ และผู้ชายทั้งสามคนก็สนทนากลับไปมาอย่างให้เกียรติกันและกัน

คุณหญิงเผ่ยยืนเคียงข้างอย่างนิ่งเงียบ

เธอเสียลูกชายในขณะที่อายุเยอะ ดังนั้นสภาพของเธอจึงดูไม่ดีนัก

มือข้างหนึ่งของฉีจิ่นจือล้วงไว้ในกระเป๋ากางเกง หรี่ตาลง และดูเฉยเมยราวกับว่าไม่มีอะไรดึงดูดสายตาของเขาได้

แม้ว่าฉีหยวนซานและคนอื่น ๆ กำลังคุยกัน เขาก็ดึงปกเสื้อด้วยความเบื่อหน่าย

กระดุมสองเม็ดบนของเสื้อเชิ้ตไม่ได้ติดกระดุม และในขณะที่เขาเคลื่อนไหว รอยบุ๋มทั้งสองบนสะบักก็ปรากฏขึ้น ซึ่งเป็นกระดูกไหปลาร้าที่ละเอียดอ่อนมาก

รูปลักษณ์ที่ดูขบถหน่อย ๆ และไม่ถูกจำกัดของเขาทำให้หูของเซี่ยจื่ออี้เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ

เมื่อไม่กี่วันก่อน เธอเคยเห็นเขาที่บ้านตระกูลฉีครั้งหนึ่งแล้ว

ตอนนั้นหญิงสาวได้ยินมาว่าเขาเพิ่งกลับมาจากเมืองหลวง และได้รับบาดเจ็บ ต้องใช้เวลานานกว่าจะหายดี

ส่วนเรื่องการเจรจาเรื่องการแต่งงานระหว่างทั้งสองครอบครัว เขาแค่ยิ้มอย่างมีความหมาย ไม่พูดอะไร พลันหันหลังกลับขึ้นไปชั้นบน

เธอยังคงไม่เข้าใจความคิดของฉีจิ่นจือ ทำให้หญิงสาวไม่สบายใจมาก

นอกจากเสิ่นอี้โจวแล้ว เขาเป็นคนที่สองที่ทำให้เธอรู้สึกแบบนี้ได้

ความทุกข์ที่เกิดจากเซี่ยชิงหยวนเมื่อกี้มลายหายไปทันที เธอรีบดึงมือของฉินซูอวี้และส่งสัญญาณให้อีกฝ่ายหยุดพูดเรื่องไร้สาระเหมือนเด็กสาวที่ไม่รู้ความ พลันส่งสายตาเขินอายไปที่ฉีจิ่นจือ

ฉีจิ่นจือมองไปทางอื่นราวกับว่าเขาไม่เห็นมัน

เซี่ยชิงหยวนก็มองไปที่ฉีจิ่นจือโดยไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ

ก่อนที่เธอจะละสายตาออกไป เธอก็ได้พบกับสายตาจ้องมองของฉีจิ่นจือ

เซี่ยชิงหยวนทำได้เพียงกัดฟันและพยักหน้าให้เขาเท่านั้น

ถ้าศัตรูไม่เคลื่อนไหว เธอเองก็ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เช่นกัน

การแสดงออกของฉีจิ่นจือยังคงเฉยเมย เขาไม่ได้แสดงสีหน้าใด ๆ ให้เธอด้วยซ้ำ และหันหน้าหนีไป

นี่คืออะไร?

เขากำลังวางแผนที่จะชำระบัญชีหลังจากงานเลี้ยงเลิกรา หรือว่าเธอแต่งหน้าแล้วเขาก็จำเธอไม่ได้กัน?

ขณะที่กำลังงุนงง เธอก็ได้ยินเสิ่นอี้โจวเรียก

หญิงสาวดึงตัวเองออกจากความคิดของตัวเองอย่างรวดเร็ว เพราะตอนนี้เสิ่นอี้โจวกำลังแนะนำตัวเธอกับทุกคน

เซี่ยชิงหยวนยิ้มและพยักหน้าให้ฉีหยวนซาน “สวัสดีค่ะผู้อำนวยการฉี”

ฉีหยวนซานก็พยักหน้าให้เธอเช่นกัน แล้วหันกลับไปเรียกลูกชาย “จิ่นจือมานี่และทักทายเลขาธิการเสิ่นสิ”

จากนั้นเขาผายมือไปที่เซี่ยชิงหยวนแล้วพูดว่า ” นี่คือภรรยาของเลขาธิการเสิ่น”

ฉีจิ่นจือเดินมาที่ด้านข้างของฉีหยวนซาน พยักหน้าแล้วพูดทักทาย “เลขาธิการเสิ่น”

ดวงตาที่เย็นชาของเขาจ้องมองเซี่ยชิงหยวน ริมฝีปากของเขาพลันยกขึ้นและชมเชยเธอราวกับไม่สนใครที่อยู่รอบ ๆ “คุณนายเสิ่นงดงามราวกับดอกไม้จริง ๆ”

คำว่า ‘ราวกับดอกไม้’ ดูเหมือนจะม้วนอยู่ระหว่างริมฝีปากและฟันของเขา ซึ่งเมื่อพูดออกไปมันดูมีความหมายที่พิเศษ

เซี่ยชิงหยวน “!”

เขาชมเธอเหรอ?

หรือว่าเขากำลังเตือนตัวเธอว่าเขาจำได้ที่เธอเคยบอกกับเขาว่าชื่อหรูฮวา ซึ่งแปลว่าดอกไม้ก่อนหน้านี้?

ขณะเดียวกัน เซี่ยจื่ออี้ก็สังเกตเห็นคลื่นใต้น้ำระหว่างทั้งสองและยิ้มออกมา

“ดูเหมือนว่าทั้งสองคนจะเคยรู้จักกันมาก่อนนะคะ?”

“ไม่!”

“ไม่” เซี่ยชิงหยวนและฉีจิ่นจือพูดพร้อมกัน

เซี่ยจื่ออี้พยักหน้าและยิ้มอย่างขอโทษ “ฉันขอโทษด้วยนะคะ บางทีฉันก็เข้าใจผิดไปน่ะค่ะ”

จากนั้นเธอก็กล่าวเสริม “แต่มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วสิเนอะ จิ่นจือเคยอยู่แต่ที่เมืองหลวง เป็นไปไม่ได้ที่จะเคยพบกับชิงหยวน”

สายตาของเซี่ยจื่ออี้เฉียบคมมาก เธอสังเกตดวงตาของฉีจิ่นจือและเซี่ยชิงหยวนที่เปลี่ยนแปลงอยู่ครู่หนึ่ง

แม้ว่าตอนนี้เธอจะไม่ได้ชอบเขามากนัก แต่ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากให้ผู้ชายในอนาคตของตัวเองมีความคิดเกินเลยกับผู้หญิงคนอื่นหรอก

ประโยคคำถามที่เธอเพิ่งถามออกไปครึ่งหนึ่งเป็นการทดสอบเท่านั้น และครึ่งหนึ่งเป็นเรื่องตลก

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของฉีจิ่นจือ เซี่ยชิงหยวนก็เม้มริมฝีปาก เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะตอบพร้อมกับเขาสักหน่อย

แต่ถึงอย่างนั้นเซี่ยเจิ้งก็หัวเราะเสียงดัง “ใช่แล้ว จิ่นจืออาศัยอยู่แต่ในเมืองหลวงมาตั้งแต่เด็ก และคุณนายเสิ่นอยู่แต่ในมณฑลยูนนาน เป็นไปไม่ได้ที่จะรู้จักกันหรอก”

เสิ่นอี้โจวยังกล่าวเสริมอีกว่า “นั่นเป็นเรื่องที่ปกติเลยล่ะครับ”

หลายคนที่อยู่รอบ ๆ ยิ้มและเปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที

เสิ่นอี้โจวสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในดวงตาของเซี่ยชิงหยวน ขณะที่คนอื่นกำลังพูดกันอยู่

เขาหันไปแล้วถามเซี่ยชิงหยวนเบา ๆ ว่า “มีอะไรรึเปล่า?”

ตอนนี้ไม่เหมาะที่จะพูดคุยกัน เซี่ยชิงหยวนจึงส่ายหัวปฏิเสธ “ไม่มีอะไร”

เธอทำได้เพียงรอจนกว่าจะกลับถึงบ้านก่อนแล้วค่อยบอกเสิ่นอี้โจว

…

เมื่อแขกมาถึงงานเลี้ยงครบแล้ว อาหารค่ำก็จะเริ่มเร็ว ๆ นี้

ฉีหยวนซานขึ้นมาบนเวทีและพูดอะไรบางอย่าง จากนั้นแนะนำฉีจิ่นจือให้กับทุกคนอย่างเป็นพิธีการ

นี่แสดงให้เห็นว่าลูกพี่ใหญ่ที่เคยปกครองโลกใต้ดินของกว่างโจวกำลังจะเปลี่ยนตัวตนกลายเป็นเจ้าหน้าที่รัฐในนามลูกชายคนที่สองของตระกูลฉี

เซี่ยเจิ้งและเซี่ยจื่ออี้นั่งโต๊ะที่ใกล้ที่สุด พวกเขารอจนกระทั่งฉีหยวนซานและฉีจิ่นจือลงจากเวที แต่กลับไม่ได้ยินสิ่งที่พวกเขาต้องการจะได้ยินเลยแม้แต่น้อย

สีหน้าของเซี่ยเจิ้งมืดหม่น และเซี่ยจื่ออี้กำผ้าเช็ดหน้าในมือแน่น

ขณะที่นั่งอยู่โต๊ะข้าง ๆ เซี่ยชิงหยวนรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้เห็นสีหน้าบอกบุญไม่รับของเซี่ยจื่ออี้ แต่ยังคงรักษารอยยิ้มที่ดีไว้ได้

เธออดไม่ได้ที่จะหันไปถามเสิ่นอี้โจวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ฉันได้ยินมาว่าทั้งสองครอบครัวของพวกเขาอยากแต่งงานกันไม่ใช่เหรอ?”

เสิ่นอี้โจวเล่นกับแก้วในมือของเขาแล้วมองอย่างจริงจัง “ผมเกรงว่าลูกชายคนเล็กของตระกูลฉีจะไม่เห็นด้วยนะ”

เซี่ยชิงหยวนพยักหน้าเพื่อแสดงให้เห็นว่าเธอเข้าใจแล้ว จากนั้นก้มศีรษะลงแล้วกินอาหาร

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตระกูลฉีและฉีจิ่นจื่อ เธอจะต้องเติมอาหารให้ท้องของตัวเองก่อนเผื่อเวลาตายจะได้ไม่เป็นผีหิวโหย

นอกจากนี้ เสิ่นอี้โจวก็อยู่ที่นี่ด้วย

ถ้ากล้าแตะต้องเธอ ผู้ชายของเธอคงไม่อยู่เฉยแน่นอนใช่ไหม?

ใต้โต๊ะ หญิงสาวถอดรองเท้าส้นสูงออกเพื่อให้เท้าได้พัก

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอสวมรองเท้าส้นสูง และเมื่อกี้เธอติดตามเสิ่นอี้โจวและพบปะผู้คนมากมาย รองเท้าก็ใหม่ มันเลยกัดเท้าของเธอจนผิวหนังถลอกหมดแล้ว

ในช่วงบ่ายวันนี้ เธอล้างเท้าอย่างพิถีพิถัน และใช้ผลิตภัณฑ์ดูแลผิวที่มีกลิ่นหอม ซึ่งจะไม่ส่งกลิ่นเหม็น

ด้วยความกังวลว่าจะมีใครไม่พอใจหรือมองไม่ดี เธอจึงขยับเท้าไปในทิศทางของเสิ่นอี้โจว

ด้วยระยะการเคลื่อนไหวที่กว้างเกินไป เธอจึงไปโดนน่องของเสิ่นอี้โจวโดยไม่ได้ตั้งใจเข้า

เขาหยุดชะงักแล้วมองใต้โต๊ะ

รอยยิ้มพลันปรากฏบนคิ้วของเขาทันที

เขามองไปที่ภรรยา “เจ็บเหรอ?”

เซี่ยชิงหยวนพยักหน้าทันที

เธอลูบเอวอีกครั้ง “เอวก็เจ็บเหมือนกันนะ”

หลังจากยืนบนรองเท้าส้นสูงเป็นเวลานาน มันจะเจ็บแน่นอน

เธอนั่งทางซ้ายมือของเสิ่นอี้โจว ทันทีที่พูดจบปลายนิ้วอันแข็งแกร่งของเขาก็แตะที่หลังเธอ จากนั้นเลื่อนไปที่เอวแล้วนวดด้วยแรงเล็กน้อย

เซี่ยชิงหยวน “!”

นี่คือที่สาธารณะนะ!

เธอตำหนิเขาด้วยสายตาอย่างรวดเร็ว

เสิ่นอี้โจวยิ้มอ่อน “ผมถูเอวภรรยาของผม มันผิดกฎหมายหรือไง?”

ท่าทางของเขาควบคุมอย่างดี มีเพียงปลายนิ้วที่อยู่ใกล้กับเอวของเซี่ยชิงหยวนเท่านั้น ซึ่งหากใช้ทั้งฝ่ามือแทนมันน่าจะชวนตื่นเต้นมากกว่านี้

ฉีจิ่นจือนั่งที่โต๊ะเดียวกับเซี่ยเจิ้งและลูกสาวของเขาพร้อมกับฉีหยวนซาน

ราวไม่ได้ตั้งใจ สายตาของเขาพลางเห็นสามีภรรยาคู่หนึ่งของโต๊ะถัดไป จากนั้นเขามองไล่ต่ำลงไปเรื่อย ๆ และหยุดชั่วครู่เมื่อเห็นมือของเสิ่นอี้โจววางบนเอวของเซี่ยชิงหยวน

เขาก้มศีรษะลงพร้อมรอยยิ้มเยาะเย้ยบนริมฝีปาก พลันหยิบแก้วขึ้นมาแล้วดื่มลงคอ

———————