กลับไปในยุค 80 จนกลายเป็นที่ชื่นชอบของอดีตสามี - บทที่ 402 ไม่ได้ต้องการให้คุณเข้าใจ

บทที่ 402 ไม่ได้ต้องการให้คุณเข้าใจ

บทที่ 402 ไม่ได้ต้องการให้คุณเข้าใจ

หลังจากมื้อเช้า คนจากหมู่บ้านซิ่งฮวาก็โทรศัพท์มา

คนในครอบครัวล้วนอวยพรให้เซี่ยชิงหยวนกันคนละประโยคสองประโยค ยกเว้นหวังผิง

เซี่ยโยว่หมิงกังวลว่าเซี่ยชิงหยวนจะแอบคิดมาก จึงกล่าวว่า “มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นที่บ้านน่ะ แม่ของลูกเลยอาการไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ลูกไม่ต้องเก็บเอาไปใส่ใจนะ”

เซี่ยชิงหยวนหัวเราะเบา ๆ จากปลายสาย “พ่อคะ หนูไม่เอามาใส่ใจหรอก”

นับตั้งแต่การหย่าร้างของเซี่ยจิ่งเฉิน ก็ดูเหมือนว่าหวังผิงจะไม่สามารถปลุกปั่นคลื่นลูกใหญ่ในใจของเธอได้อีกต่อไปแล้ว

ในตอนที่ยังอยู่ที่หมู่บ้านซีสุ่ย ในวันเกิดของเซี่ยชิงหยวน เซี่ยโยว่หมิงจะเชิญคู่สามีภรรยาไปกินมื้อกลางวัน ถือว่าเป็นการฉลองวันเกิดของเธอด้วยกัน

แต่ด้วยตอนนี้พวกเขาอยู่ห่างไกลกัน การจะทำแบบนั้นจึงไม่ใช่เรื่องง่ายนัก

เซี่ยโยว่หมิงเอ่ยแนะนำขึ้นว่า”วันส่งท้ายปีเก่าปีนี้ พวกลูกไม่ต้องกลับมาที่นี้แล้วนะ การเดินทางมันยาวไกล ไปกลับต้องใช้เวลาถึงสองวัน ยุ่งยากวุ่นวายเกินไป”

ก่อนหน้ากงเหลียนซินเคยเสนอให้ครอบครัวของเราย้ายไปอยู่ที่เตียนเฉิง และในตอนนี้เขาเองก็มีความคิดเช่นนั้น

ไม่มีเหตุผลอื่นนอกจากเพราะอยู่ห่างไกลจากลูกสาวเกินไป

เซี่ยชิงหยวนยังไม่ได้บอกครอบครัวของเธอถึงเรื่องที่ตัวเองกำลังตั้งครรภ์

เดิมทีคิดว่าจะกลับไปบอกในตอนที่กลับไปเยี่ยมครอบครัวในช่วงตรุษจีน หากแต่ตอนนี้สภาพร่างกายของเธอค่อนข้างอ่อนแอ จึงทำได้เพียงรอดูก่อนเท่านั้น

แต่เนื่องจากเรื่องของเซี่ยจิ่งเฉิน อย่างไรเธอก็ยังต้องกลับไปยังหมู่บ้านซิ่งฮวาอยู่ดี

เซี่ยชิงหยวนไม่ได้บอกกล่าวอะไรล่วงหน้ามากนัก เพียงพูดว่า “เข้าใจแล้วค่ะ ไว้หนูดูเรื่องนี้อีกทีนะ”

หลังจากที่เซี่ยชิงหยวนวางสาย โทรศัพท์ถึงเสิ่นอี้โจวก็พลันดังขึ้น

เสิ่นอี้โจวรับสายพลางจัดการบางอย่าง จากนั้นจึงพูดว่า ”ทางผมยังมีเรื่องที่ต้องจัดการอีก ตอนเช้าผมคงไม่ได้เข้าไปที่ทำงาน คุณให้เพื่อนร่วมงานพาเสี่ยวตงไปตรวจที่โรงพยาบาลนะ ส่วนค่ารักษาพยาบาล ทางหน่วยงานจะเบิกจ่ายให้เอง”

เมื่อเซี่ยชิงหยวนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ได้ยินคำว่า ‘เสี่ยวตง’ แววตาของเธอพลันวูบไหว

ไม่อย่างนั้นหลิงหลินคงไม่ตอบสนองแบบนั้นในตอนที่รู้ว่าผู้ช่วยหญิงคนนั้นจะไปด้วยกันหรอก

เธอเงยหน้าขึ้นมองเสิ่นอี้โจวซึ่งอยู่ข้าง ๆ

ชายหนุ่มนั่งหลังตรงอยู่บนโซฟา ใบหน้าหล่อเหล่า คิ้วคมเข้ม น้ำเสียงในยามเอ่ยคำนั้นสุขุมและมั่นคง กลิ่นอายของผู้มีอำนาจถูกแผ่ออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

ผู้ชายแบบนี้อาจจะเป็นความฝันของผู้หญิงทุกคนเสียด้วยซ้ำ

เป็นธรรมชาติของมนุษย์ที่จะโหยหาสิ่งสวยงามหรือจริงใจ

ผู้หญิงบางคนรู้ในความถูกต้อง ความชอบธรรม ศีลธรรม และเกียรติยศ เมื่อทราบว่าเสิ่นอี้โจวแต่งงานแล้ว พวกเธอก็จะแยกแยะเรื่องของหัวใจตัวเองได้

แต่ก็มีผู้หญิงบางคนที่ไม่สนใจหลักจริยธรรม และคิดว่าสิ่งที่ภรรยาของเสิ่นอี้โจวมีได้นั้น หากตนพยายามสักหน่อยก็จะได้มาครอบครองเช่นกัน

เซี่ยชิงหยวนรู้ดีว่าผู้หญิงที่อยู่ในกลุ่มหลังจะไม่มีวันหยุด

หญิงสาวหยิบน้ำแกงโสมบนโต๊ะขึ้นมาจิบ

ก่อนหน้านี้ เธอไม่รู้ถึงการเปลี่ยนแปลงทางจิตใจที่เกิดขึ้นจากการตั้งครรภ์ แต่ตอนนี้เธอตระหนักรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้แล้ว จึงต้องพยายามควบคุมและปรับเปลี่ยนมัน

การปล่อยให้อารมณ์เป็นที่ตั้ง มัวเสียอกเสียใจก็รังแต่จะทำให้เสน่ห์น้อยลงเรื่อย ๆ ทั้งยังทำให้สูญเสียความเป็นตัวเองไป

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ทั้งตัวและหัวใจของเสิ่นอี้โจวล้วนมีแต่เธอ ทำไมเธอจะต้องมาทำอะไรที่น่ารำคาญพวกนั้นด้วย?

เมื่อได้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง หญิงสาวจึงเห็นสัจธรรมนี้อย่างชัดเจน

อะไรที่เป็นของเราย่อมไม่มีใครแย่งชิงไปได้ ส่วนอะไรที่ไม่ใช่ของเรา ต่อให้พยายามยื้อไว้อย่างไรก็ไม่อาจจะรักษาไว้ได้

รักษาความงดงามและคงไว้ซึ่งความเปล่งประกายถือเป็นเรื่องสำคัญที่สุด

เสิ่นอี้โจววางสายโทรศัพท์แล้วยิ้มให้เซี่ยชิงหยวน “ผมให้เสี่ยวฉู่ติดต่อคุณหมอฮวงไว้ให้แล้ว เราไปกันเถอะ”

เซี่ยชิงหยวนพยักหน้าพร้อมยกยิ้มอย่างอ่อนโยน “ค่ะ”

….

ที่โรงพยาบาล คุณหมอฮวงตรวจร่างกายเซี่ยชิงหยวนและซักประวัติ จากนั้นจึงให้พยาบาลพาเธอไปฝากครรภ์

เมื่อเซี่ยชิงหยวนออกไปข้างนอกแล้ว คุณหมอฮวงกล่าวว่า “อาการของเธอนั้นคืออาการเริ่มต้นของภาวะซึมเศร้าระหว่างตั้งครรภ์”

เธอเงียบลงครู่หนึ่ง “โชคดีที่ตรวจพบตั้งแต่ตอนนี้ หากทำการรักษาอย่างจริงจัง ก็จะได้ผลลัพธ์ที่ดียิ่งขึ้นนะ”

สีหน้าของเสิ่นอี้โจวหนักอึ้ง “เป็นเพราะผมเองที่ยุ่งเกินไปในช่วงนี้จึงไม่ได้ดูแลเธอให้ดีเองครับ”

ด้วยเพราะเป็นห่วงเรื่องสุขภาพร่างกายของเซี่ยชิงหยวน สิ่งที่เธอเคยทำได้ด้วยตัวเองก่อนหน้านี้จึงถูกห้ามไม่ให้ทำ พร้อมกับประโยคอันสวยงามที่ว่ากลัวว่าจะส่งผลต่อร่างกายของเธอ

อันที่จริง การเปลี่ยนแปลงเช่นนี้จะไม่ถือว่าเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้เธอหดหู่ใจได้อย่างไร?

คุณหมอฮวงยกยิ้ม ”อย่าโทษตัวเองไปเลย เลขาธิการเสิ่น คุณปฏิบัติต่อคุณนายเสิ่นแบบนี้ ผู้ชายหลายคนในแผ่นดินจีนหาใครเทียบไม่ได้เสียด้วยซ้ำ ฉันเห็นเธอเมื่อครู่ สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล ฉันคิดว่าเธอเองก็กดดันและทุกข์ใจอยู่ไม่น้อย ตอนนี้ทารกในครรภ์เริ่มแข็งแรงแล้ว อะไรที่ควรทำก็ทำ ไม่ต้องเคร่งครัดจนเกินไปนักหรอก ถ้ามีเวลาก็พาเธอออกไปเดินเล่นผ่อนคลายบ้าง สามีภรรยาน่ะ พูดคุยและใช้เวลาด้วยกันให้มากสักหน่อย สิ่งต่าง ๆ จะค่อย ๆ ดีขึ้นเองค่ะ”

เสิ่นอี้โจวพยักหน้ารับ “เข้าใจแล้วครับ ขอบคุณครับคุณหมอฮวง”

เสิ่นอี้โจวปรึกษาคุณหมอฮวงอีกเล็กน้อยถึงข้อควรระวังต่าง ๆ ก่อนจะเดินออกมาด้วยความสบายใจ

หลังจากออกจากโรงพยาบาล เซี่ยชิงหยวนก็ถามเขาว่า “เราจะกลับบ้านกันเลยรึเปล่า?”

เสิ่นอี้โจวส่ายหน้า “ยังไม่สายเท่าไหร่ พาคุณไปเดินเล่นสักหน่อยดีกว่า”

เซี่ยชิงหยวยกยิ้ม “ยังไม่สาย แต่วันนี้เป็นวันก่อนตรุษจีน มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ฉันต้องกลับไปทำนะ”

เธอให้ป้าอู๋หยุดพักผ่อน ตอนนี้จึงมีหลินตงซิ่วเพียงคนเดียวที่ดูแลบ้าน ส่วนปี่เหลาซานและปี่ฟู่หมานนั้นยากที่จะฝากความหวังไว้ได้

เสิ่นอี้โจวแสร้งทำเป็นเสียใจ “ถ้าอย่างนั้นก็กลับบ้านกันเถอะ”

เขาพูดพร้อมพาเธอออกไป

เซี่ยชิงหยวนสั่นศีรษะ

เสิ่นอี้โจวหันกลับมา “มีอะไรรึเปล่า?”

เซี่ยชิงหยวนหัวเราะ “ไม่ใช่ว่าคุณคุยโทรศัพท์ว่าตอนบ่ายต้องกลับเข้าไปทำงานอีกหรอกเหรอ? ถ้าคุณไปตอนนี้ก็จะได้จัดการภาระการงานให้เสร็จเร็วขึ้น จะได้กลับบ้านเร็วขึ้นด้วยไง”

ร่องรอยของความเจ็บปวดใจพลันฉายขึ้นมาในดวงตาของเสิ่นอี้โจว

เขาลูบปอยผมของภรรยาอย่างแผ่วเบา “ชิงหยวน คุณไม่จำเป็นต้องเข้าใจและมีน้ำใจมากขนาดนี้ก็ได้นะ”

ที่เขาปีนขึ้นไปในตำแหน่งนี้ก็เพราะต้องการให้เธอมีอิสระ ได้ทำสิ่งที่เธอต้องการ

แม้ว่ามันจะดูมีเหมือนเด็กเอาแต่ใจและไร้เหตุผล แต่ก็ยังเป็นสิ่งที่เขาคาดหวัง

ความเข้าใจและการเอาอกเอาใจเป็นสิ่งที่ผู้ชายที่ไร้ความสามารถและไม่ได้รับความรักมากพอโหยหามาโดยตลอด

ดวงตาของเซี่ยชิงหยวนรื้นน้ำตาเล็กน้อยพลางเอ่ย “แต่ฉันไม่ได้รู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมหรือเป็นการบีบบังคับตัวเองนะ ในเมื่อคุณดูแลความรู้สึกของฉัน ฉันเองก็อยากจะแบ่งเบาภาระจากคุณในจุดที่ฉันทำได้ ฉันไม่รู้เรื่องการเมืองจึงทำได้เพียงทำให้คุณกังวลเรื่องอื่นน้อยลงเท่านั้น คุณวางใจเถอะ ถ้าฉันรู้สึกไม่มีความสุข ฉันจะบอกคุณเอง สามีภรรยาร่วมใจกัน ไม่ใช่แบบนี้หรอกเหรอ?”

เสิ่นอี้โจวมองดูดวงตาใสกระจ่างของผู้เป็นภรรยา ภาพสะท้อนของเธอในรูม่านตาอันหนักแน่น ภาพที่เขารัก ภาพของหญิงสาวที่อุ้มลูกของพวกเขา

เสียงของเสิ่นอี้โจวติดขัดเล็กน้อย “ชิงหยวน ผม…”

ทว่า

“เลขาธิการเสิ่น!” จู่ ๆ เสียงประหลาดใจของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังมาจากด้านหลังและขัดจังหวะเขา