กลับไปในยุค 80 จนกลายเป็นที่ชื่นชอบของอดีตสามี - บทที่ 424 อย่าเพิ่งไป

บทที่ 424 อย่าเพิ่งไป

บทที่ 424 อย่าเพิ่งไป

“อ๊าก!”

“อาจารย์!”

เสียงกรีดร้องดังก้องไปทั่วบริเวณ ตามมาด้วยเสียงของหัวใจที่แหลกสลายของฉีจิ่นจือ

ฉีจิ่นจือเพิ่งเฝ้าดูลูกตาเปื้อนเลือดที่ถูกควักออกมาจากเบ้าตาของปี่เหลาซานแล้วโยนมาตรงหน้าเขา

ลูกพี่เตาปายิ้มอย่างน่ากลัวแล้วพูดว่า “ถือมันไว้ให้ฉันดี ๆ ล่ะ ถ้าแกทำมันตก ฉันจะควักลูกตาอีกข้างของอาจารย์แกออกมา”

ฉีจิ่นจือที่อายุเพียง 12 ปี เขาถือดวงตาเปื้อนเลือดพลางมองดูปี่เหลาซานที่พยายามเอื้อมมือที่เปื้อนเลือดอยากจะคว้าตัวเขากลับไป แต่เขาก็ถูกอุ้มไปไกลเรื่อย ๆ จนหายลับไปแล้ว…

ปี่เหลาซานถูกตำรวจสายตรวจพบและส่งตัวไปโรงพยาบาล ส่วนปี่ฟู่หมานถูกเพื่อนร่วมงานของปี่เหลาซานช่วยกันลดไข้ด้วยวิธีพื้นบ้าน

ปี่เหลาซานพาปี่ฟู่หมานออกเดินทางไปทั่วประเทศ แต่ไม่มีข่าวเกี่ยวกับฉีจิ่นจือเลย

….

เซี่ยชิงหยวนอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ขณะที่ฟังเรื่องของปี่เหลาซานที่เกิดขึ้นในตอนนั้น

เธอจับมือของปี่เหลาซานแน่นพลางน้ำตาไหลอาบหน้า และไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง

ในชีวิตก่อน เธอไม่เคยรู้เลยว่าในอดีตของปี่เหลาซานจะมีเหตุการณ์อันเลวร้ายและเจ็บปวดเช่นนี้

เมื่อนึกถึงการเสียชีวิตของปี่ฟู่หมานและตัวเธอเองเมื่อชาติที่แล้ว มันคงยิ่งสร้างความเจ็บปวดให้กับปี่เหลาซานอย่างเหลือทนแน่นอน

หัวใจของเซี่ยชิงหยวนรู้สึกอึดอัดและไม่สบายใจอย่างมาก

เมื่อปี่เหลาซานเห็นว่าเซี่ยชิงหยวนกำลังร้องไห้ อารมณ์เศร้าของเขาก็เบาบางลง

นิ้วที่หยาบกร้านของเขาเช็ดน้ำตาของเธอเบา ๆ และถึงแม้เขาจะยิ้มแต่ก็มีน้ำตาคลอในดวงตา “เด็กโง่ มันจบลงแล้ว ทำไมเธอถึงร้องไห้อีกล่ะ?”

เมื่อปี่เหลาซานพูดแบบนี้ น้ำตาของเซี่ยชิงหยวนก็รินไหลกว่าเดิม “อาจารย์ไม่ต้องกังวลอะไรอีกต่อไปแล้วนะคะ ในอนาคตหนูจะดูแลอาจารย์ให้ดีที่สุดอย่างแน่นอน”

เซี่ยชิงหยวนจะไม่ยอมให้อาจารย์ของเธอสัมผัสกับความเหงาในชีวิตเหมือนชาติที่แล้วอีกครั้ง

ปี่เหลาซานสับสนและหัวเราะ “เธอกำลังพูดถึงอะไรเนี่ยเด็กโง่”

เซี่ยชิงหยวนสาบาน “อาจารย์คะ หนูจะช่วยให้อาจารย์ได้รู้จักกับศิษย์พี่ใหญ่อย่างแน่นอน”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของปี่เหลาซานก็เปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดอีกครั้งแล้วถามว่า “เธอจะทำยังไง?”

เซี่ยชิงหยวนวิเคราะห์ “ศิษย์พี่ใหญ่ไม่เต็มใจที่จะทักอาจารย์ หนูเชื่อว่าเขาต้องมีเหตุผลของเขาแน่ค่ะ”

“หนูคิดว่านอกเหนือจากปัจจัยเรื่องตระกูลฉีแล้ว บางทีมันอาจจะเป็นเพราะประสบการณ์ที่เขาผ่านมาหลังจากที่ถูกแยกจากอาจารย์ไปด้วย”

“แต่ถ้าเรามีวิธีพิสูจน์ว่าเขาเป็นศิษย์พี่ใหญ่จริง ๆ ก็ไม่มีทางที่เขาจะบ่ายเบี่ยงได้อีกไม่ว่าเขาจะพยายามมากแค่ไหนก็ตาม”

นาทีนี้ปี่เหลาซานก็โกรธขึ้นมา “ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ถ้าเขาเข้าร่วมกับพวกคนในโลกใต้ดินจริง ๆ หรือต่อให้เขาจะฆ่าคนไปมากมายเท่าไหร่ มันก็ไม่ใช่ความตั้งใจเดิมของเขา ฉันจะตำหนิเขาได้ยังไง?”

ถ้าทุกสิ่งเป็นอย่างที่เซี่ยชิงหยวนคาดเดา หลังจากที่ฉีจิ่นจือถูกลูกพี่เตาปาอะไรนั่นพาตัวไป ฉีจิ่นจือน่าจะถูกบังคับให้ไปเข้าร่วมกับพวกกลุ่มคนในโลกใต้ดิน และน่าจะเป็นไปได้ว่าลูกพี่เตาปาบังคับให้เขาทำสิ่งเลวร้ายเพื่อเป็นการฝึกฝน

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ปี่เหลาซานก็รู้สึกเป็นทุกข์อีกครั้งและลูบเคราของตัวเอง “แล้วเธอคิดว่าเราควรทำยังไงดีล่ะ?”

เซี่ยชิงหยวนพูดต่อ “ถ้าเราเพียงแต่บอกว่าเขาดูเหมือนศิษย์พี่ใหญ่ที่หายไปในความทรงจำของอาจารย์ และด้วยลวดลายเมฆมงคลนี้ หนูว่ามันยังไม่มีความน่าเชื่อถือเพียงพอค่ะ เราต้องมาลองคิดทบทวนอีกครั้ง นอกเหนือจากเรื่องพวกนี้แล้ว มีอะไรอีกไหมที่พิสูจน์ได้ว่าเขาคือศิษย์พี่ใหญ่คะ?”

“หรือไม่อาจารย์มีทางไหนให้หนูช่วยพิสูจน์ได้ไหม?”

เมื่อได้ยินดังนั้น ปี่เหลาซานก็นั่งครุ่นคิด

จากนั้นเขาก็ปรบมือแล้วพูดว่า “ศิษย์พี่ใหญ่ของเธอมีปานสีแดงที่เอว และมีรูปร่างเหมือนเมฆมงคลด้วย!”

ขณะที่พูด เขาก็ชี้ไปที่เอวเกือบแถวหน้าท้องของตัวเองแล้วพูดว่า “ตรงนี้”

ถ้ามองตามจุดที่ปี่เหลาซานชี้มันเกือบอยู่ใต้สะดือแล้ว

เซี่ยชิงหยวนเงียบไป “…”

สีหน้าของเธอแข็งค้าง “อาจารย์…ฉันเกรงว่าฉันคงทำสิ่งนี้ด้วยตัวเองไม่ได้น่ะค่ะ”

ด้วยปานที่อยู่ในตำแหน่งนั้น ไม่ว่าเธอจะอ้างเหตุผลดีแค่ไหนก็ตาม เธอก็ไม่สามารถขอดูได้แน่นอน

เธอไม่มีสิทธิ์ไปถลกเสื้อผ้าของฉีจิ่นจือในบริเวณนั้นได้จริงไหมล่ะ?

ถ้าเสิ่นอี้โจวไม่ทุบตีเธอจนตาย เธอก็คงจมอยู่ในน้ำลายของผู้คน

ไม่ ไม่ เรื่องนี้เธอทำไม่ได้

แต่เมื่อปี่เหลาซานเห็นเธอส่ายหัว เขาก็ถอนหายใจด้วยความผิดหวัง “เฮ้อ”

ทันใดนั้นเซี่ยชิงหยวนมีความคิดหนึ่งผุดขึ้นในหัว “อาจารย์คะ ถึงหนูจะทำเองไม่ได้ แต่หนูสามารถให้คนอื่นช่วยได้นะ!”

ปี่เหลาซานสนใจอีกครั้ง “ใคร?”

เซี่ยชิงหยวนชี้ไปที่เสิ่นอี้โจวที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องอาหาร

เสิ่นอี้โจว “?”

ปี่เหลาซาน”!”

เซี่ยชิงหยวนโน้มตัวไปกระซิบข้างหูของปี่เหลาซาน

เสิ่นอี้โจวเฝ้าดูดวงตาของคู่ศิษย์อาจารย์ที่เป็นประกายสว่างขึ้นเรื่อย ๆ และรู้สึกหนาวสั่นที่หลังคอของเขา

เขาหันหลังกลับและวางแผนที่จะจากไป

แต่ทันใดนั้นเซี่ยชิงหยวนก็คว้ามือเขาเอาไว้แล้วดึงเขาเข้ามา

เธอยิ้มหวานให้เขา “อี้โจว อย่าเพิ่งไปสิคะ~”