กลับไปในยุค 80 จนกลายเป็นที่ชื่นชอบของอดีตสามี - บทที่ 447 พื้นกระเบื้องห้องน้ำไม่ใช่แบบกันลื่น

บทที่ 447 พื้นกระเบื้องห้องน้ำไม่ใช่แบบกันลื่น

บทที่ 447 พื้นกระเบื้องห้องน้ำไม่ใช่แบบกันลื่น

ภาพถ่ายนั้นเป็นภาพของชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลามาก เค้าโครงใบหน้าของชายหนุ่มมีความคล้ายคลึงกับหญิงชราอยู่พอสมควร

เซี่ยชิงหยวนคาดเดาบางอย่างได้คลุมเครือและปฏิเสธอย่างรวดเร็ว “คุณยายคะ ฉันไม่ได้ช่วยอะไรมากมายเลย แค่ความพยายามเล็ก ๆ น้อย ๆ ทุกคนล้วนทำกันได้ค่ะ”

เหล่าไต้ยังพูดเสริม “ใช่ครับคุณยาย คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้หรอกครับ”

เมื่อเห็นทั้งสองคนปฏิเสธอย่างหนักแน่น หญิงชราก็ปาดน้ำตาแล้วสะอื้นไห้ “ยังไงฉันก็ต้องขอบคุณสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นนะ สามีของฉันแซ่เติ้ง เขาเป็นอาจารย์อยู่ที่มหาวิทยาลัยแห่งชาติจีน ในอนาคตถ้าพวกเธอมีปัญหาอะไรก็สามารถไปถามหาเขาได้เลยนะ”

เซี่ยชิงหยวนจับมือหญิงชราและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เข้าใจแล้วค่ะคุณยาย อย่าคิดมากเลยค่ะ โปรดดูแลตัวเองด้วยนะคะ”

เหล่าไต้สับสนเกี่ยวกับปฏิกิริยาของเซี่ยชิงหยวน แต่เขาอดกลั้นไว้ไม่ถามและพูดสนับสนุน “ใช่แล้วคุณยาย ดูแลตัวเองด้วยนะครับ”

หลังจากได้ยินสิ่งที่เซี่ยชิงหยวนและเหล่าไต้พูด ดวงตาของหญิงชราก็เป็นประกายด้วยอารมณ์ เธอพยักหน้า “พวกเธอเป็นคนดี ในอนาคตย่อมได้รับโชคลาภแน่นอน”

หญิงชราจ้องมองที่ท้องของเซี่ยชิงหยวนด้วยสายตารักใคร่ “ขอสวรรค์อวยพรให้เธอปลอดภัยและมีลูกที่แข็งแรงคู่หนึ่งนะ”

เซี่ยชิงหยวนยิ้มเช่นกัน “ขอบคุณนะคะ ฉันซาบซึ้งในคำพูดของคุณยายมากค่ะ”

ทั้งสองเฝ้าดูหญิงชราจากไป เหล่าไต้ยิ้มและพูดว่า “หญิงชราคนนี้มีสายตาที่เฉียบคมมากเลย”

เซี่ยชิงหยวนยิ้ม “ใช่”

เหล่าไต้ถามอีกครั้ง “ทำไมเมื่อกี้นี้เธอถึงขอให้หญิงชราดูแลตัวเองล่ะ?”

เซี่ยชิงหยวนถอนหายใจและพูดว่า “ถ้าฉันเดาไม่ผิด คนในภาพน่าจะเป็นลูกชายของหญิงชราที่เสียชีวิตไปแล้วน่ะ”

หญิงชราคนนั้นดูอายุไม่ถึงหกสิบปี แต่ผมของเธอเป็นสีเทาแล้ว ซึ่งอาจเป็นเพราะคิดถึงลูกชายอย่างมากก็ได้

เมื่อได้ยินแบบนี้เหล่าไต้ก็เงียบไป

เซี่ยชิงหยวนจ้องมองเขาแล้วพูดว่า “มาดูกันว่าในอนาคตคุณจะกล้าหุนหันพลันแล่นขนาดนี้อีกไหมเถอะ ถ้าวันนี้ไม่ใช่เพราะฉันอยู่ด้วย คุณคงมีปู่เพิ่มอีกคนไปแล้ว!”

เหล่าไต้หน้าแดง “ฉันผิดไปแล้ว เป็นความผิดพลาดของฉันเองจริง ๆ นั่นแหละ”

เซี่ยชิงหยวนยังตั้งครรภ์อยู่ หากเกิดการกระทบกระทั่งร้ายแรงขึ้นมา เขาคงไม่สามารถชดใช้ให้เธอได้เลยจริง ๆ

พอมาคิดทบทวนตอนนี้แล้วเหงื่อของเขาก็ชุ่มเต็มหลัง

เซี่ยชิงหยวนตบเขาเบา ๆ “เอาละ รีบไปกินเถอะ ฉันหิวแล้ว”

เหล่าไต้มีสีหน้าเคร่งเครียดและรีบตามไป “ใช่ ๆ ไปกินข้าวกันเถอะ”

หลังจากที่เซี่ยชิงหยวนและเหล่าไต้กินเสร็จ เหล่าไต้ก็พาเธอไปส่งที่ชั้นล่างของห้องพักแล้วค่อยจากไป

เธอมองดูนาฬิกาบนผนัง ตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว

ไม่มีอะไรในห้องขยับ เพียงแต่มีกระดาษข้อความที่เธอทิ้งไว้บนโต๊ะก่อนออกไปข้างนอกเอาไว้ให้เสิ่นอี้โจวเผื่อเขากลับมาก่อน ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเขายังไม่กลับมา

เซี่ยชิงหยวนเดาว่าเสิ่นอี้โจวคงยังไม่กลับมาเร็ว ๆ นี้จากการเข้าสังคมแน่ ดังนั้นเธอจึงจัดระเบียบข้าวของและวางแผนที่จะอาบน้ำ

แต่ห้องนี้ไม่มีน้ำร้อน เธอจึงต้องออกไปที่ทางเดินด้านนอกเพื่อตักน้ำร้อนแทน

หญิงสาวมองดูถังน้ำใหม่เอี่ยมในห้องน้ำและข้างนอกห้องที่ไม่มีไฟ เธอรู้สึกลังเลขึ้นมา

หมอฮวงอธิบายว่าไม่ควรให้สตรีมีครรภ์ยกของหนัก

หากคุณพักในโรงแรมคนเดียว คุณจะต้องขอความช่วยเหลือจากพนักงาน

เพียงแค่ว่าตอนนี้เธอเป็นคุณนายเสิ่นและที่นี่คือหอพักของหน่วยงานราชการด้วย อีกทั้งตั้งแต่เธอมาถึงก็ถูกเจ้าหน้าที่จ้องมองหลายครั้งหลายครา หากเธอขอให้ใครช่วยขนน้ำ เกรงว่าเช้าวันรุ่งขึ้นข่าวที่ว่าภรรยาของเลขาธิการเสิ่นชอบได้รับการปฏิบัติเหนือกว่าคนอื่นคงแพร่สะพัดไปถึงมณฑลอวิ๋นแน่ ๆ

เซี่ยชิงหยวนคิดที่จะอะลุ้มอล่วยกับตัวเองโดยวางแผนว่าจะตักไปทีละน้อย เดินหลายเที่ยวหน่อยก็น่าจะได้เช่นกัน

เธอสวมรองเท้าผ้าพื้นนุ่มกันลื่น แล้วถือถังออกไป

ใส่น้ำลงในถังประมาณว่าหนักเกือบสองจิน จึงปิดน้ำแล้วถือไปที่ห้อง

ตอนเธอเดินรอบที่สาม ด้ามจับของถังในมือเธอก็ถูกมือใหญ่ข้างหนึ่งช่วยจับไว้ และได้กลิ่นเหล้าจาง ๆ เตะจมูก

เสียงเย็นชาของเสิ่นอี้โจวดังมาจากด้านหลัง “ผมถือเอง”

เซี่ยชิงหยวนหันกลับมาด้วยความประหลาดใจ “ทำไมคุณกลับมาเร็วขนาดนี้ล่ะ?”

เสิ่นอี้โจวยังคงวางถังไว้ใต้ก๊อกน้ำแล้วเปิดก๊อกอีกครั้ง “ไม่มีอะไรสำคัญ ผมก็เลยรีบกลับมาน่ะ”

เซี่ยชิงหยวนใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้ ขยับเข้าใกล้แขนของเขามากขึ้น ด้วยผ้าของเสื้อเชิ้ตลายแนวตั้งสีน้ำเงินที่ช่วยรักษาอุณหภูมิร่างกายของเขาได้เป็นอย่างดี ทำให้นุ่มและสบายไม่น้อย

เธอสูดดม “คุณไม่ได้ดื่มหนักเหรอ?”

เสิ่นอี้โจวหัวเราะเบา ๆ “เสี่ยวฉู่ช่วยกันให้ผมไปเยอะเลยแหละ”

เซี่ยชิงหยวนมองไปข้างหลังเขา แต่ไม่เห็นใครเลย “เขาเมารึเปล่า?”

เสิ่นอี้โจวพยักหน้า “ผมส่งเขากลับไปแล้ว และขอให้เพื่อนร่วมงานของเขาช่วยทำน้ำแกงแก้สร่างเมาให้เขาทีหลังน่ะ”

ทั้งสองคุยกันต่อไปอีกด้วยเสียงเบา ๆ พูดถึงเรื่องทั่วไป

หลังจากที่น้ำเต็มแล้ว เสิ่นอี้โจวก็ปิดก๊อกน้ำ มือข้างหนึ่งถือน้ำไว้ ส่วนอีกมือก็จับเอวของเซี่ยชิงหยวนแล้วเดินกลับห้องด้วยกัน

ทางเดินไม่กว้าง และแสงสลัวเหนือศีรษะทำให้เกิดเงาลึกภายใต้คนสองคน ทั้งดูธรรมดาและอบอุ่น

เสิ่นอี้โจวเทน้ำลงในอ่างให้ภรรยา จากนั้นก็เทน้ำเย็นอีกครึ่งผสมลงไปแล้วพูดว่า “ความสะดวกสบายของที่นี่ไม่ได้ดีแบบบ้านของเรา เพราะงั้นบางอย่างเราก็ต้องทำเองแหละนะ”

โชคดีที่สภาพอากาศในเมืองกว่างโจวค่อนข้างอบอุ่น จึงไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องจะเป็นหวัดตอนอาบน้ำ

เซี่ยชิงหยวนยิ้ม “ไม่ใช่ว่าเราก็เคยอาบน้ำแบบนี้มาก่อนตอนที่อยู่หมู่บ้านซีสุ่ยเหรอ?”

ขณะที่พูด เธอก็สวมรองเท้าแตะ ถอดเสื้อคลุมออกและเตรียมที่จะอาบน้ำ

“เดี๋ยวก่อน” เสิ่นอี้โจวมองไปรอบ ๆ แล้วหยิบม้านั่งตัวเล็กในห้องมาวางไว้ใต้ก๊อกน้ำแล้วล้างให้สะอาด จากนั้นเขาหยิบชุดตัวในที่สะอาดออกมาวางทับบนมานั่งตัวเล็ก “นั่งลงแล้วอาบน้ำบนม้านั่งแทนเถอะ”

เขากังวลว่าท้องของเซี่ยชิงหยวนจะถูกกดทับหากเธอนั่งยอง ๆ เพื่ออาบน้ำ ดังนั้นจึงเป็นการดีกว่ามากที่จะนั่งบนม้านั่งแทน

เซี่ยชิงหยวนยืนอยู่ข้าง ๆ มองดูทุกสิ่งที่เขาทำเพื่อเธอด้วยรอยยิ้ม พลันรู้สึกอบอุ่นและมีความสุขมากทีเดียว

เมื่อเธอถอดเสื้อผ้าได้ครึ่งทาง เสิ่นอี้โจวก็เข้ามาอีกครั้ง “ผมจะช่วยคุณอาบเองนะ พื้นกระเบื้องห้องน้ำดูเหมือนจะไม่ใช่แบบกันลื่นด้วย”

เซี่ยชิงหยวนตกตะลึงเพียงวินาทีเดียวและพยักหน้า “ก็ได้”