กลับไปในยุค 80 จนกลายเป็นที่ชื่นชอบของอดีตสามี - บทที่ 471 ปล่อยให้เล่นให้พอ

บทที่ 471 ปล่อยให้เล่นให้พอ

บทที่ 471 ปล่อยให้เล่นให้พอ

เมื่ออายุครรภ์มากขึ้นก็เป็นเรื่องปกติที่กระเพาะปัสสาวะจะถูกบีบรัด อาการปวดขาและแขนขาบวมก็พบบ่อยมากขึ้น

เซี่ยชิงหยวนมักจะไม่กล้าดื่มน้ำมากเกินไปในตอนกลางคืน เพราะกลัวว่าจะต้องลุกไปเข้าห้องน้ำบ่อย

ในห้องน้ำ เสิ่นอี้โจวได้สั่งคนมาทำที่รองนั่งไม้คล้ายกับโถสุขภัณฑ์ในสมัยใหม่ ทุกครั้งที่เซี่ยชิงหยวนเข้าห้องน้ำ เธอเพียงวางที่นั่งไม้ลงด้านบนแล้วนั่งบนนั้น

ทุกคนในครอบครัวเอาใจใส่เธออย่างมาก แม้แต่ปี่เหลาซานและปี่ฟู่หมานที่เพิ่งกลับมา ทุกครั้งที่ใช้ห้องน้ำ พวกเขาจะเริ่มวางที่นั่งไว้บนโถส้วมเพื่อที่เธอจะได้ใช้โดยตรง

เซี่ยชิงหยวนออกมาหลังจากใช้ห้องน้ำ เห็นเซี่ยจื่ออี้ยืนอยู่ที่ฉากกั้นระหว่างห้องนั่งเล่นและห้องน้ำ พลางมองดูเครื่องประดับด้านบนอย่างระมัดระวัง

ฉากกั้นนั้นถูกสร้างเป็นกรอบไม้ที่มีความสูงกว่า 2 เมตร และมีเครื่องประดับหายากวางอยู่บนนั้น ซึ่งบางส่วนนั้นเซี่ยชิงหยวนซื้อมา และบางส่วนปี่เหลาซานนำกลับมาจากทั่วประเทศ

เซี่ยจื่ออี้ได้ยินเสียง จึงหันกลับมาแล้วยิ้มให้ “คุณนายเสิ่น”

เซี่ยชิงหยวนพยักหน้าและตั้งใจที่จะเดินผ่านอีกฝ่ายไป

“คุณนายเสิ่นคะ” เซี่ยจื่ออี้เรียกเธออีกครั้ง

เซี่ยชิงหยวนหยุด ใช้มือข้างหนึ่งปิดท้อง ยืนห่างจากอีกฝ่ายครึ่งเมตร พลางถอยออกไปอีกก้าวแล้วพูดว่า “ไม่ทราบว่าคุณมีอะไรคะ?”

ท่าทางการป้องกันที่ไม่สะทกสะท้านของเซี่ยชิงหยวนยิ่งทำให้เซี่ยจื่ออี้หรี่ตาลง

เธอยิ้มแล้วพูดว่า “คุณนายเสิ่นดูกังวลมากเลยนะคะ? ฉันรู้ว่าคุณนายเสิ่นยังคงโกรธฉันเรื่องในอดีต จึงไม่อยากคุยกับฉัน ฉันเข้าใจว่ามันเป็นความผิดของฉันทั้งหมดค่ะ ฉันเป็นคนที่บอกป้าเฉินเรื่องการรักษาของคุณนายเสิ่นเอง เรื่องจึงเป็นกลายเป็นแบบนี้”

เธอเงยหน้าขึ้นมองเซี่ยชิงหยวนด้วยสายตาที่ขุ่นมัว “แบบนั้นก็สมควรแล้วที่คุณนายเสิ่นจะโกรธฉัน และฉันก็ไม่ขอเรียกร้องอะไร ฉันมาที่นี่ครั้งนี้เพราะฉันต้องการคืนดีกับคุณนายเสิ่น คุณรู้ไหมคะว่าพ่อของฉันและเลขาธิการเสิ่นมีมิตรภาพที่ดีมาโดยตลอด และพวกเขาไม่อยากเห็นเราเป็นแบบนี้อย่างแน่นอน”

เซี่ยชิงหยวนฟังอย่างอดทนต่อสิ่งที่เซี่ยจื่ออี้พูด จากนั้นพยักหน้า “อืม ฟังดูมีเหตุผล”

หลังจากจบประโยคก็ไม่มีอะไรเพิ่มเติม จากนั้นมองไปที่เซี่ยจื่ออี้ด้วยรอยยิ้ม

ส่วนเซี่ยจื่ออี้นั้นรู้สึกเหมือนเธอเพิ่งต่อยก้อนสำลี พลันรู้สึกอึดอัดอย่างมาก

เธอคิดว่าเซี่ยชิงหยวนจะเยาะเย้ยหรือดูถูกเธอ แต่กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

เธอเคยคิดที่จะแสร้งทำเป็นว่าพวกเธอทั้งสองเข้าใจผิดและทะเลาะกัน จากนั้นจะใช้โอกาสทำเครื่องลายครามบนชั้นวางตก เพื่อดึงดูดความสนใจของทุกคน

เมื่อถึงเวลา เธอจะคุกเข่าเก็บชิ้นส่วน และแสร้งทำเป็นถูกบาดเพื่อให้เลือดไหล พอรวมกับการแกล้งร้องไห้และขอโทษ นี่จะเป็นโอกาสอันดีที่จะชี้นำความคิดของคนอื่น ๆ ได้

ทว่าเซี่ยชิงหยวนไม่เพียงแต่ยืนอยู่ห่างจากเธอเท่านั้น แต่ยังมีสีหน้าไม่เปลี่ยนไปด้วยซ้ำ

ความรู้สึกหงุดหงิดอย่างหนักครอบงำจิตใจของเซี่ยจื่ออี้ ทำให้เธอสับสน

ความพยายามครั้งแรกของเธอที่จะหวนเข้าสู่วงสังคมอีกครั้งก็ล้มเหลว

เซี่ยชิงหยวนพูดว่า “คุณเซี่ยคะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันจะเข้าไปก่อน ขอตัวนะคะ”

จากนั้นเซี่ยชิงหยวนก็เดินอ้อมฉากกั้นแล้วจากไป

หลังจากที่เซี่ยชิงหยวนนั่งลงแล้ว เฟิงหว่านก็โน้มตัวมาใกล้แล้วกระซิบถาม “ผู้หญิงคนนั้นทำอะไรคุณรึเปล่า?”

เซี่ยชิงหยวนยิ้มและหยิบแก้วน้ำอุ่นขึ้นมา “จะมีอะไรได้อีกล่ะ เธอแสร้งทำเป็นว่าน่าสงสารและอยากให้ฉันกินเบ็ดน่ะสิ”

ทันใดนั้นสีหน้าของเฟิงหว่านก็ดูไม่ดีทันที “ฉันคิดไว้แล้วเชียวว่าเธอไม่ได้มาดี หมานี่มันเปลี่ยนสันดานการกินอึไม่ได้จริง ๆ!”

เซี่ยชิงหยวนตบหลังปลอบเฟิงหว่าน “อย่าโกรธเลยมีคนดูอยู่มากมายนะคะ”

เซี่ยจื่ออี้คุ้นเคยกับการแสดงดี ท้ายที่สุดแล้วมันไม่ใช่ทุกคนที่เคยเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของเซี่ยจื่ออี้ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจริงก็ไม่รู้ว่าข่าวแบบไหนจะแพร่ออกไปบ้าง

เฟิงหว่านถอนหายใจ “ตอนนี้คุณกำลังตั้งท้องลูกแฝดอยู่ ดังนั้นต้องระวังเธอให้มากยิ่งขึ้นนะ”

เซี่ยชิงหยวนพยักหน้า “ฉันรู้ค่ะ ไม่ต้องกังวลหรอก”

จากนั้นทั้งสองคนก็เข้าร่วมในหัวข้อที่ทุกคนกำลังพูดคุยกัน

เซี่ยจื่ออี้กลับมาอีกครั้งหลังจากผ่านไปนานด้วยดวงตาแดงก่ำ

เธอบอกกับทุกคนว่า “จู่ ๆ ฉันก็นึกขึ้นได้ว่ามีงานต้องทำที่บ้าน ฉันคงต้องขอตัวกลับไปก่อนนะคะ”

พูดจบ หญิงสาวก็พยักหน้าแล้วหันหลังจะจากไปโดยไม่สนใจที่จะหยิบตะกร้าไปด้วย

คนที่เหลือต่างมองเซี่ยชิงหยวนพร้อมเพรียงกัน แม้ว่าจะไม่ตรงไปตรงมานัก แต่ก็มีความสงสัย

ท้ายที่สุดแล้วเซี่ยชิงหยวนเป็นเพียงคนเดียวที่อาจพูดอะไรบางอย่างกับเซี่ยจื่ออี้เมื่อกี้นี้

เซี่ยชิงหยวนถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ชอบการแสดงนักใช่ไหม? ได้ งั้นฉันจะปล่อยให้เธอเล่นให้พอไปเลย

เซี่ยชิงหยวนหันไปด้านข้างและตะโกนอย่างไพเราะไปไล่หลังเซี่ยจื่ออี้ “คุณเซี่ยคะ คุณลืมหยิบตะกร้าของคุณแหนะ เอาตะกร้าของคุณกลับไปด้วยค่ะ ฉันจะได้ไม่ต้องขอให้ป้าอู๋ไปคืนให้คุณทีหลัง”

เซี่ยจื่ออี้ “…”