กลับไปในยุค 80 จนกลายเป็นที่ชื่นชอบของอดีตสามี - บทที่ 489 มาดูกันว่าหญิงชราคนนี้จะฆ่าเธอให้ตายยังไง

บทที่ 489 มาดูกันว่าหญิงชราคนนี้จะฆ่าเธอให้ตายยังไง

หลังจากพูดอย่างนั้น เซี่ยชิงหยวนก็เดินผ่านเซี่ยจื่ออี้โดยไม่หันกลับไปมองอีก

เซี่ยจื่ออี้ยืนอยู่ที่นั่น กำมือแน่นจนเล็บจิกลงในฝ่ามือโดยไม่รู้ตัว

หญิงสาวก้มศีรษะลงและผมหน้าม้าที่ตกลงมาก็ซ่อนความเกลียดชังไว้ในดวงตาของเธอ เหลือเพียงกรามที่ขบแน่นเท่านั้นที่เผยให้เห็นอารมณ์ปั่นป่วนในหัวใจ

ในสภาพแวดล้อมรอบตัวมีชีวิตชีวาราวกับว่าพวกเขากำลังคุยกับเธอ แต่แท้จริงแล้วไม่มีใครคุยกับเธอเลย หญิงสาวรู้สึกเหมือนกับว่าหัวของเธอกำลังจะระเบิดไปหมด

บริเวณแก้มที่ถูกสัมผัสเริ่มมีอาการคันและเจ็บ เธออดทนต่อความรู้สึกไม่สบายและรีบวิ่งออกไปท่ามกลางฝูงชน

ผู้คนที่เธอเดินผ่านก็มองแปลก ๆ แล้วหันกลับไปพูดต่อในหัวข้อของพวกเขา

เซี่ยเจิ้งซึ่งยืนอยู่กับพวกผู้ชายสังเกตเห็นเซี่ยจื่ออี้วิ่งออกไป และดวงตาของเขาก็หรี่ลง

“ท่านเซี่ย ท่านเซี่ยครับ?” คนอื่น ๆ เรียกเขา

เซี่ยเจิ้งยิ้มขอโทษ “ขออภัยด้วย เมื่อกี้คุณพูดอะไรนะ?”

…

เซี่ยชิงหยวนเพิ่งก้าวไปสองก้าวและเฟิงหว่านกับหลิงหลินก็มาล้อมรอบเธอแล้ว

เฟิงหว่านถามทันที “เธอพูดอะไรกับผู้หญิงคนนั้นน่ะ? ดูสนิทมากเลย?”

หากทั้งสองคืนดีกันในเวลาอันสั้นนี้ เฟิงหว่านไม่มีทางเชื่อแน่นอน

ยิ่งไปกว่านั้นสำหรับคนอย่างเซี่ยจื่ออี้ เซี่ยชิงหยวนไม่น่าจะดีด้วยอีกต่อไปเว้นแต่สมองจะมีปัญหา

สีหน้าของเซี่ยชิงหยวนมืดลงทันที “ผู้หญิงคนนั้นซ่อนผงยาอยู่ใต้เล็บของเธอ และอยากจะสัมผัสใบหน้าลูกของฉันน่ะ”

ทันทีที่คำพูดของเซี่ยชิงหยวนดังออกมา สีหน้าของเฟิงหว่านและหลิงหลินก็เปลี่ยนไปทันที

เฟิงหว่านโกรธมากจนหันกลับจะเดินไปหาเซี่ยจื่ออี้

“อย่า” เซี่ยชิงหยวนรั้งเฟิงหว่านไว้ “เซี่ยเจิ้งก็อยู่ที่นี่ด้วย วันนี้ไม่ใช่เวลาที่ดีที่จะก่อปัญหาหรอก”

เซี่ยเจิ้งอยู่ด้วยและเด็กก็สบายดี เธอไม่สามารถลากเซี่ยจื่ออี้ไปที่สถานีตำรวจเพื่อสอบสวนได้

ถึงแม้จะพบว่าที่เล็บมีบางอย่างผิดปกติก็ตาม ตามกฎหมายแล้วเซี่ยจื่ออี้ก็ยังไม่ได้ทำความผิดอะไร ดังนั้นจะเอาผิดได้ยังไง?

ยิ่งไปกว่านั้น ตามสันดานของเซี่ยจื่ออี้ เธอคงจะไปทำการแสดงในโรงพัก สุดท้ายคงเอาความผิดอะไรไม่ได้อยู่ดี

คาดหวังให้เซี่ยเจิ้งคอยควบคุมเหรอ?

หากเซี่ยเจิ้งมีความสามารถมากพอ เซี่ยจื่ออี้จะไม่กล้าทำสิ่งนี้ตั้งแต่แรก

เฟิงหว่านกับหลิงหลินคิดเรื่องนี้ออกทันที และพวกเธอก็กัดฟันกรอดอย่างแค้นเคือง

เฟิงหว่านพูดว่า “ฉันก็สงสัยอยู่แล้วว่าทำไมวันนี้เธอถึงมาที่นี่ ที่แท้เธอซ่อนความคิดสกปรกแบบนี้ไว้เอง!”

และทันใดนั้น ดูเหมือนเฟิงหว่านจะนึกถึงบางสิ่งบางอย่างได้ “หรือว่าเหตุการณ์งานเลี้ยงที่ชานเมืองนั่นที่วัวคลั่งโดยไม่มีเหตุผล เธอก็ใช้วิธีเดียวกัน?”

เซี่ยชิงหยวนไม่พยักหน้าหรือส่ายหัว “ตอนนั้นฉันพอเดาได้ แต่ไม่มีหลักฐานน่ะ”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เฟิงหว่านก็ต้องการที่จะวิ่งเข้าไปบีบคอเซี่ยจื่ออี้ให้ตายจริงๆ!

หลิงหลินเองยังรังเกียจเซี่ยจื่ออี้อย่างมาก “บ้าไปแล้ว!”

เซี่ยชิงหยวนตบไหล่ทั้งสองคน “โชคดีที่ตอนนี้เด็ก ๆ ไม่ได้เป็นอะไร ทั้งสองคนก็ควรระวังตัวเอาไว้บ้างนะ”

เมื่อพิจารณาจากพฤติกรรมที่ชั่วร้ายของเซี่ยจื่ออี้ในวันนี้ ดูเหมือนว่าอะไรก็เกิดขึ้นได้อย่างลับ ๆ

เฟิงหว่านเอ่ยกระซิบ “ฉันได้ยินจากสามีว่ากำลังมีข้าราชการระดับสูงคนใหม่ย้ายเข้ามา และเขาสนิทกับเซี่ยจื่ออี้มาก บุคคลนั้นเข้ารับตำแหน่งใหม่เป็นผู้นำในการสืบสวนและลงโทษเหล่าข้าราชการรุ่นเก่าจำนวนมากด้วย”

เซี่ยชิงหยวนเลิกคิ้ว

ไม่น่าแปลกใจเลยที่เซี่ยจื่ออี้กล้าทำตัวเหมือนที่ทำในวันนี้

เธอพึมพำ “ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณที่เตือนฉันนะ”

เธอกับเสิ่นอี้โจวไม่กลัว เพราะท้ายที่สุดพวกเขาก็ไม่เคยทำอะไรผิดและไม่มีอะไรให้คนอื่นสามารถมาจับกุมได้ แต่ถ้าเซี่ยจื่ออี้มุ่งเป้าหมายไปที่ตระกูลฉี…

เธอส่ายหัวหวังว่าตัวเองจะคิดมากไป

เซี่ยชิงหยวนคำนึงถึงลูก ๆ ของเธอ พูดสองสามคำกับคนอื่น จากนั้นจึงรีบกลับเข้าไปในห้อง

เด็กน้อยสองคนถูกอุ้มไว้ในมือของหวังผิงและหลินตงซิ่วตามลำดับ กำลังหยอกล้อเล่นอยู่

เซี่ยชิงหยวนเดินเข้ามาและพูดด้วยรอยยิ้ม “เด็ก ๆ เป็นอะไรไหมคะ?”

หลินตงซิ่วยังคงหวาดกลัวอยู่หลังจากถูกหวังผิงดุสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้

แต่หวังผิงยังมีสีหน้าเหมือนเดิม “พวกเขาเก่งมาก แม่เพิ่งเปลี่ยนผ้าอ้อมไป แต่ก็ยังมีแขกมากมายอยู่ในบ้าน เราว่าจะพาเด็กๆ ลงไปทีหลังน่ะ”

เซี่ยชิงหยวนพยักหน้า อุ้มลูกชายคนเล็กของเธอจากอ้อมแขนของหลินตงซิ่วและตรวจดูเขาอย่างระมัดระวัง ซึ่งใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาไม่มีอะไรผิดปกติ

เธอถามขึ้น “แม่คะ ผู้หญิงคนนั้นได้แตะตัวเด็กรึเปล่า?”

ทั้งสองคนรู้ดีอยู่แล้วว่าเซี่ยชิงหยวนกำลังพูดถึงใคร และทั้งคู่ก็ส่ายหัว “ไม่”

หลินตงซิ่วยังพูดอีกว่า “เดิมทีเธออยากสัมผัสใบหน้าของเด็ก แต่ต้องขอบคุณแม่ของลูกนะที่หาทางเลี่ยงได้ทัน”

เซี่ยชิงหยวนยิ้มอย่างขอบคุณที่หวังผิง “ขอบคุณค่ะแม่”

หวังผิงคิดอยู่พักหนึ่ง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “จากน้ำเสียงที่ลูกถามถึงเธอ ผู้หญิงคนนั้นคือคนที่ลูกมีเรื่องด้วยใช่ไหม? วันนี้แค่แม่มองเธอแวบเดียว แม่ก็รู้ได้เลยว่าเธอไม่ใช่คนดี”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เซี่ยชิงหยวนก็ยิ้ม “ทำไมแม่ถึงคิดว่าเธอไม่ใช่คนดีล่ะคะ?”

หวังผิงพูดอย่างครุ่นคิด “แม่ก็อธิบายไม่ได้ แม่แค่รู้สึกว่าเธอแตกต่างจากคนอื่นที่มาในวันนี้ ไม่ใช่ว่าแม่ดูถูกครอบครัวของเราเองนะ แต่ถ้าให้มองแล้วเทียบกัน ถึงหลานชายของแม่จะดูน่ารัก แต่ถ้าเทียบกับหลานสาวของแม่แล้วเขาสู้ไม่ได้เลย”

“เมื่อผู้หญิงคนนั้นได้ยินว่าใครเป็นพี่สาวและคนไหนเป็นน้องชาย เธอก็จ้องแต่ที่ลูกชายของลูก ทำท่าทางเหมือนชอบมากจนอยากจะสัมผัสเขามากเลย”

ไม่ใช่ว่าลูกชายของเซี่ยชิงหยวนไม่น่ารัก แต่เขาแค่น่ารักสู้พี่สาวไม่ได้ ตอนนี้จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะไม่ดีพอให้คนอื่นชมอย่างเหนือกว่าเมื่ออยู่คู่กับพี่สาว

เมื่อคิดถึงเหตุการณ์นั้น หวังผิงก็อดไม่ได้ที่จะพ่นลมหายใจ “ฉันกินเกลือมากกว่าที่ผู้หญิงคนนั้นกินข้าวซะอีก คิดตบตาฉันคนนี้รึไง?”

หลังจากได้ยินการวิเคราะห์ของหวังผิง เซี่ยชิงหยวนก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจว่า แม่ของเธอช่างมีดวงตาที่เฉียบแหลมสุด ๆ

เซี่ยชิงหยวนไม่ได้จะซ่อนเรื่องนี้ไว้เช่นกัน เธอคิดว่าตัวเองควรอธิบายเรื่องนี้ให้ชัดเจนดีกว่าเพื่อป้องกันไม่ให้หญิงชราทั้งสองตกหลุมพรางของเซี่ยจื่ออี้

เธอพูดว่า “ครอบครัวของเราเข้ากันไม่ได้กับผู้หญิงคนนั้นจริง ๆ ค่ะ อี้หลินเกือบโดนวัวคลั่งทำร้ายมาก่อน และอี้โจวกับหนูก็สงสัยว่าเธอคือคนที่ทำมัน เมื่อกี้ตอนที่หนูลงไปก็พบว่าเธอซ่อนผงบางอย่างอยู่ระหว่างเล็บ ซึ่งหนูคิดว่าเธอน่าจะคิดใช้มันในการทำร้ายเด็กค่ะ”

เมื่อหวังผิงได้ยินดังนั้น เธอก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนทันที “จิตใจอำมหิตอะไรอย่างนี้! มาดูกันว่าฉันหญิงชราคนนี้จะฆ่าเธอให้ตายยังไง!”