กลับไปในยุค 80 จนกลายเป็นที่ชื่นชอบของอดีตสามี - บทที่ 494 แม่ม่ายผู้โดดเดี่ยวซึ่งหลงรักเฮ่ออวี้เฟิง

บทที่ 494 แม่ม่ายผู้โดดเดี่ยวซึ่งหลงรักเฮ่ออวี้เฟิง

ผู้หญิงคนนั้นมองเฮ่ออวี้เฟิงอย่างตั้งใจ และตอบกลับอย่างใจเย็น “ถ้างั้นฉันจะกลับมาทีหลังนะคะ”

เธอถือกระเป๋าเดินออกไปไม่กี่ก้าวก่อนจะหันกลับมาอีกรอบ ดวงตาเป็นประกายด้วยความหวัง “เถ้าแก่เฮ่อ คืนนี้เรากินข้าวด้วยกันไหมคะ? ฉันอยากเลี้ยงคุณถือเป็นการขอบคุณสำหรับการซ่อมรถให้ฉันน่ะค่ะ”

เฮ่ออวี้เฟิงไม่แม้แต่จะยกเปลือกตาขึ้น และชี้ไปยังอาเซียง “คงไม่ได้หรอกครับ ผมมีแขกอยู่ที่บ้านน่ะ”

เขาหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาเช็ดเหงื่ออย่างลวก ๆ “คุณจ่ายค่าซ่อมรถผมไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องขอบคุณอะไรอีกหรอก”

ขณะที่พูดประโยคนี้ เขาดูจริงจังมากและดูเหมือนจะไม่เข้าใจเจตนาของอีกฝ่ายเลย

จากนั้นผู้หญิงคนนั้นก็สังเกตเห็นอาเซียง

เธอมองอาเซียงขึ้น ๆ ลง ๆ ก่อนจะมองไปทางอื่นและพูดกับเฮ่ออวี้เฟิงต่อไป “ในเมื่อคุณมีแขก งั้นไม่รบกวนแล้วดีกว่า ฉันยังมีรถอยู่สองสามคันที่บ้าน ไว้จะขับพวกมันมาอีกในวันหลัง เพราะงั้นเถ้าแก่เฮ่อช่วยดูพวกมันให้หน่อยก็แล้วกันนะคะ”

พอพูดจบเธอก็ปัดผม บิดเอว แล้วจากไป

วิธีเดินของเธอสามารถอธิบายได้ว่าเป็นการบิดสะโพกส่ายไปมาก็ว่าได้

ลูกจ้างบางคนในร้านแอบดูเธออย่างลับๆ

เมื่อเฮ่ออวี้เฟิงเดินผ่านพวกลูกน้อง เขาก็สะบัดผ้าเช็ดตัวใส่แล้วพูดว่า “เฮ้ ตั้งใจทำงาน”

พวกลูกจ้างไม่อายเลยที่ถูกจับได้ พวกเขาจึงยิ้มให้กันก่อนจะทำงานต่อไป

เฮ่ออวี้เฟิงเดินเข้าหาอาเซียง หยิบกระเป๋าเดินทางจากมือของเธอแล้วพูดว่า “กินข้าวหรือยัง?”

อาเซียงสงบอารมณ์ของเธอแล้วส่ายหัว “ยังเลยค่ะ”

ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาห้าโมงเย็น แต่มันก็ถือว่ายังไม่เย็นมาก

เฮ่ออวี้เฟิงพยักหน้า “วันนี้แม่ของฉันไปเยี่ยมบ้านคนอื่น เย็นนี่เรากินข้าวข้างนอกกันเถอะ”

อาเซียงไม่คัดค้านและพูดว่า “ได้ค่ะ”

เมื่อเห็นอาเซียงตกลงเฮ่ออวี้เฟิงก็พูดว่า “งั้นเธอรอฉันก่อนนะ ฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อย”

แล้วเขาก็เดินเข้าไปในห้องหลังร้าน

ในเวลานี้ ลูกจ้างคนหนึ่งซึ่งมักจะพูดคุยกับอาเซียงก็เดินเข้ามาถาม “สาวน้อย เธอรู้รึยังว่าผู้หญิงเมื่อกี้นี้เป็นใคร?”

อาเซียงถามอย่างไม่แน่นอน “ลูกค้าเหรอคะ?”

ลูกจ้างส่ายหัวพลางยิ้มกริ่ม “ลูกค้าที่ไหนล่ะ หล่อนเป็นหญิงม่ายผู้โดดเดี่ยวที่มาแอบชอบเจ้านายของเราต่างหาก”

“หา?” อาเซียงตกตะลึง

สีหน้าประหลาดใจของอาเซียงสร้างความพอใจให้กับความคิดนินทาของลูกจ้างและเขาพูดต่อ “ผู้หญิงคนนั้นมาที่ร้านของเราหลายครั้งแล้ว หล่อนไม่สนใจพวกเราคนไหนเลย และขอให้เจ้านายซ่อมรถของหล่อนทุกครั้ง ทันทีที่เจอเจ้านายของเรา หล่อนจะยิ้มเหมือนดอกไม้บานเชียวแหละ”

อันที่จริงอาเซียงก็สังเกตเห็นอะไรแบบนั้นบนในหน้าของผู้หญิงคนนั้นเช่นกันเวลามองไปที่เฮ่ออวี้เฟิง ความชอบที่ผู้หญิงคนนั้นมีต่อเฮ่ออวี้เฟิงนั้นไม่ปิดบังเลยและแทบจะเหมือนบอกให้โลกรู้ด้วยซ้ำ

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นผู้หญิงที่กล้าหาญและสวยงามเช่นนี้

อาเซียงรู้สึกอึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูก

ลูกจ้างส่ายหัว “ก็ไม่ชัดเจนนะ แต่เราทุกคนเห็นสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นคิดกับเจ้านายชัดเจนเลย ไม่อย่างนั้น…รถราคาแพงของเธอที่ควรเอาไปเข้าอู่พิเศษดี ๆ ทำไมกลับมาหาเราอย่างเดียวจนถึงป่านนี้ล่ะจริงไหม? ฉันแค่คิดว่าคงเป็นเรื่องของเวลาเท่านั้นแหละกว่าที่เธอจะจับเจ้านายของเราอยู่น่ะ”

แม่ม่ายคนนี้ทั้งสวยและรวย แม้จะอายุมากกว่านิดหน่อยก็ไม่ใช่ปัญหา ชาตินี้ถ้าได้เป็นคู่ก็ไม่ต้องดิ้นรนอีกแล้ว

ถ้าเป็นเขาเอง คงตกลงไปนานแล้ว

อาเซียงต้องการถามอะไรเพิ่มเติม แต่เฮ่ออวี้เฟิงที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วเดินออกมาพอดี

เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน และท่อนล่างยังคงเป็นกางเกงยีนตัวเดิม

อาเซียงรู้จักเสื้อตัวนี้ เธอเลือกมันเองตอนที่เซี่ยชิงหยวนกับเธอไปเลือกซื้อเสื้อผ้าให้เฮ่ออวี้เฟิงและแม่เฮ่อ

เฮ่ออวี้เฟิงหยิบกระเป๋าเดินทางของเธอขึ้นมาแล้วพูดว่า “ไปกันเถอะ”

อาเซียงพยักหน้าอย่างเหม่อ ๆ “ค่ะ” แล้วเดินตามเขาไป

อาเซียงไม่ได้เสนอว่าจะกินอะไร ดังนั้นเฮ่ออวี้เฟิงจึงพาเธอไปที่แผงขายอาหารสไตล์กวางตุ้ง

หลังจากที่ทั้งสองนั่งลงแล้ว เฮ่ออวี้เฟิงก็เทชาให้ทั้งเธอและเขา จากนั้นใช้ชาลวกชาม ตะเกียบ และถ้วยชาของทั้งสอง

อาเซียงมองดูการกระทำของเฮ่ออวี้เฟิงอย่างเงียบ ๆ ความอึดอัดใจของเธอก่อนหน้านี้คลายไปในที่สุด

ความจริงที่ว่าเขาไม่ได้ทำตัวแปลกไปกับเธอเพราะผู้หญิงคนนั้น แสดงให้เห็นว่าทัศนคติของเขาต่อตัวเธอไม่ได้รับผลจากผู้หญิงคนนั้นเลย

แต่เมื่อนึกถึงสิ่งนี้อาเซียงก็เริ่มรู้สึกเศร้าอีกครั้ง

ทำไมเขาถึงยังปฏิบัติต่อเธอเหมือนเดิมทั้ง ๆ ที่มีคนอื่นมาเปรียบเทียบให้เห็นแล้วล่ะ?

หรือเป็นเพราะว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับใครทั้งนั้น ทุกอย่างจึงยังเหมือนเดิมแม้ว่าจะมีคนอื่นเข้ามาก็ตาม?

อาเซียงถอนหายใจอย่างหนัก

เฮ้อ ความรู้สึกแอบรักนี่มันอึดอัดจริงๆ

“มีอะไรเหรอ?” เฮ่ออวี้เฟิงวางชามและตะเกียบลง เทชาหนึ่งแก้วให้อาเซียงและเห็นว่าเธอมีสีหน้าเศร้า

อาเซียงเงยหน้าขึ้นมองเขา แต่ยังไม่พูดอะไร

ในที่สุดเธอก็รวบรวมความกล้าแล้วพูดว่า “พี่เฮ่อ ฉันเพิ่งได้ยินมาตอนที่อยู่ในร้านน่ะ ว่าลูกค้าคนนั้นมาหาพี่เพื่อให้ซ่อมรถของเธอบ่อย ๆ”

เฮ่ออวี้เฟิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและตระหนักว่าอาเซียงกำลังพูดถึงใคร

เขาไม่ตอบแต่ถามกลับว่า “พวกคนในร้านพูดไร้สาระกับเธออีกแล้วเหรอ?”

อาเซียงโบกมืออย่างรวดเร็ว “พวกเขาไม่ได้พูดอะไรไร้สาระกับฉันหรอก ฉันแค่บังเอิญได้ยินเฉย ๆ น่ะ”

เมื่อมองดูความตื่นตระหนกของอาเซียง เฮ่ออวี้เฟิงกลับยิ้มเล็กน้อย…

มุมปากของเขาโค้งขึ้นน้อยมาก แต่ก็เป็นหนึ่งในรอยยิ้มที่หายากของเขาเช่นกัน

เมื่อราดหน้าเนื้อมาเสิร์ฟ เขาก็ผลักมันไปทางอาเซียง

จากนั้นก็โน้มตัวเข้ามาใกล้มาก “เธออยากจะถามอะไรจริง ๆ กันแน่?”