กลับไปในยุค 80 จนกลายเป็นที่ชื่นชอบของอดีตสามี - บทที่ 510 ความสุขอันสุดขีดนำมาซึ่งความทุกข์

บทที่ 510 ความสุขอันสุดขีดนำมาซึ่งความทุกข์

อาเซียงฆ่าเวลาช่วงบ่ายไปชอปปิงกับเหล่าไต้ จากนั้นก็กินมื้อเย็นก่อนจะค่อย ๆ กลับ

เหล่าไต้ส่งเธอที่สี่แยกและเห็นหญิงสาวทำท่ากระอักกระอ่วน จนเขาอดไม่ได้และพูดว่า “เอาน่า มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ขนาดนั้นหรอก ถ้าเขาโวยวายแล้วผลักไสเธอ พี่ไต้คนนี้จะแนะนำเธอให้รู้จักกับคนอื่นที่ดีกว่าเขาให้เอง!”

อาเซียงส่ายหัวทันที “ฉันไม่ต้องการคนอื่น ฉันชอบแค่พี่เฮ่อเท่านั้น”

เหล่าไต้มองเธออย่างเศร้าสร้อย “ปั้ดโธ่”

หลังจากพูดแล้วเขาก็โบกมือ “กลับไปเร็ว ๆ เถอะ ยิ่งเห็นฉันยิ่งรู้สึกขัดใจจริง ๆ”

อาเซียงหันกลับมามองเขาอีกสองสามครั้ง แล้วเดินไปที่ประตูบ้านของเฮ่ออวี้เฟิง

สถานที่ที่ตระกูลเฮ่ออาศัยอยู่ค่อนข้างเจริญและผู้คนในกว่างโจวก็นอนดึก เมื่ออาเซียงกลับไป ตลอดทางเดินมีแสงไฟจากบ้านทุกหลังส่องออกมาจากหน้าต่างหรือทางเข้าประตูเพื่อส่องสว่างทางกลับให้เธอ

แสงสลัวทำให้เงาร่างของอาเซียงทอดยาว เธอมองลงไปที่เงาของตัวเองแล้วเดินไปที่ประตูทีละก้าว

แต่เมื่อเดินไปเกือบจะถึงประตู เธอก็เห็นร่างเงาหนึ่ง หญิงสาวเริ่มมองจากรองเท้าผ้าแบบคลุมส้นคู่นั้นของเขา ไล่ไปที่ต้นขาเรียวยาวทรงพลังสองข้าง จากนั้นไปที่เอวและไหล่กว้าง กรามอันมั่นคง ดวงตาที่แหลมคมและลึกราวกับนกอินทรี

เมื่ออาเซียงตระหนักว่าเป็นใครที่กำลังนั่งอยู่ตรงประตู เธอก็ต้องการหันหลังกลับและจากไปโดยไม่รู้ตัว

“อาเซียง” เฮ่ออวี้เฟิงลุกขึ้นจากขั้นบันไดแล้วเรียกเธอ

อาเซียงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหันกลับมาแล้วยิ้มให้เขา “พี่เฮ่อ”

เฮ่ออวี้เฟิงถามขึ้น “กินข้าวรึยัง?”

อาเซียงพยักหน้า “กินกับเหล่าไต้มาแล้วค่ะ”

เธอเห็นว่าเขาดูเหมือนเพิ่งกลับมาจากข้างนอก จึงเอ่ยถาม “พี่เพิ่งส่งเหลียนอวิ๋นกลับบ้านเสร็จเหรอ?”

ทันทีที่ถาม เธอก็รู้สึกว่าตัวเองได้ถามคำถามที่โง่เง่าสุด ๆ ไป

เธอต้องการอธิบายเพิ่มเติม “ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันแค่…”

“ฉันเพิ่งกลับมาจากร้านน่ะ” เฮ่ออวี้เฟิงขัดจังหวะเธอ

เขามองเข้าไปในดวงตากลมโตที่เหมือนกวางน้อยตื่นตระหนก แล้วพูดว่า “ฉันบอกเธอไปชัดเจนแล้ว เราจะไม่พบกันอีก”

อาเซียงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตระหนักถึงสิ่งที่เฮ่ออวี้เฟิงพูด

เธอมองเฮ่ออวี้เฟิง ริมฝีปากเปิดกว้างแทบจะไปถึงหูของเธอ

เขากำลังอธิบายให้เธอฟังเหรอ?

ทำไมเขาต้องอธิบายให้เธอฟังด้วยล่ะ?

เขาก็ชอบเธอเหมือนกันเหรอ?

อาเซียงรู้สึกว่าเธอกำลังถูกกระตุ้นด้วยความสุขที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน

เธอเอามือปิดปากพยายามทำเป็นสงบ “งั้นเหรอ…ดีแล้ว…”

เธอพูดอะไรโง่ ๆ อีกแล้ว!

ขณะที่รำคาญตัวเอง เธอก็เห็นมุมริมฝีปากของเฮ่ออวี้เฟิงยกขึ้น

เขาหัวเราะเหรอ?

อาเซียงรู้สึกว่าหากเธอยังคงยืนอยู่ที่นี่ ตัวเองอาจเผลอพูดอะไรที่น่าตกใจกว่าเดิมก็ได้

ไม่สิ เธอต้องรักษาภาพลักษณ์ที่สมบูรณ์แบบในใจของเฮ่ออวี้เฟิงต่อไป

เธอโค้งตัวให้เฮ่ออวี้เฟิง “พี่เฮ่อ งั้นฉันจะกลับเข้าไปพักผ่อนก่อนนะ”

หลังจากพูดอย่างนั้น เธอก็วิ่งเข้าไปในบ้านทันที

เฮ่ออวี้เฟิงไม่สามารถหยุดหญิงสาวได้ทัน ดังนั้นเขาจึงลดมือลงทันทีที่ยกมือขึ้น

ทว่าหลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงดัง ‘โครม’ ในบ้าน ตามด้วยเสียงร้องอันเจ็บปวดของอาเซียงที่พยายามอดกลั้นไว้

เฮ่ออวี้เฟิงวิ่งเข้าไปในบ้านก่อนที่เขาจะคิดอะไรด้วยซ้ำ

เมื่อได้ยินเสียงดัง แม่ของเฮ่ออวี้เฟิงก็คลำหาทางเดินออกมาเช่นกัน “ใช่อาเซียงรึเปล่า? เป็นยังไงบ้าง?”

เฮ่ออวี้เฟิงวิ่งมาที่ทางเดินและเห็นอาเซียงนอนนิ่งอยู่บนพื้นตรงประตูห้องของเธอ รองเท้ายางใสของหญิงสาวก็กระเด็นออกมาหล่นอยู่ไม่ไกล

คงเป็นเพราะบ้านมืดไปหน่อย และเธอวิ่งเร็วเกินไปจนเผลอสะดุดขณะข้ามธรณีประตู

เฮ่ออวี้เฟิง “…”

อาเซียง “…”

แม่ของเฮ่ออวี้เฟิงมองไม่เห็น เธอจึงยังคงถามอย่างกังวล “เกิดอะไรขึ้น? พวกเธอสองคนพูดอะไรกันหน่อยได้ไหม?”

อาเซียงยกมือขึ้นปิดใบหน้าของเธอด้วยความอับอาย เธออยากจะขุดหลุมแล้วมุดหนีไปจริง ๆ

ความสุขอันสุดขีดนำมาซึ่งความทุกข์!

ภาพลักษณ์ที่ดีของเธอนั้นอยู่ได้เพียงสามวินาทีเท่านั้นเอง!

เฮ่ออวี้เฟิงกลั้นเสียงหัวเราะของเขา พลางก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยอาเซียงและตอบว่า “แม่ ไม่มีอะไรครับ อาเซียงแค่…”

เฮ่ออวี้เฟิงเหลือบมองอาเซียงที่กำลังโศกเศร้า มุมปากของเขากระตุก “ดูเหมือนว่าเธอล้มแล้วปากฟาดพื้นก็เท่านั้นน่ะ”

อาเซียง “หะ?”

เธอกุมเอวที่เจ็บแล้วรีบไปส่องกระจกทันที

เธอดูเหมือนผีผู้หญิงที่น่าสมเพชเลย!

อาเซียง “!”

เธออับอายเกินกว่าจะเจอใครได้อีกแล้ว!

แต่แม่ของเฮ่ออวี้เฟิงยังคงตะโกน “ร้ายแรงไหม? พาเธอไปโรงพยาบาลเร็ว ๆ เถอะ”

อาเซียงโบกมือ “ป้าเฮ่อ ฉันไม่เป็นอะไรมากค่ะ”

เมื่อพูด ริมฝีปากของเธอก็ขยับและอ้าปากค้างด้วยความเจ็บปวด

เฮ่ออวี้เฟิงลูบจมูกของเขา “เอาละ ฉันควรพาเธอไปตรวจสุขภาพที่อนามัยจะดีกว่า”

แม้ว่ามันไม่น่าจะร้ายแรง แต่การเห็นเลือดไหลออกมาจากริมฝีปากของอาเซียงมันดูน่ากังวลนิดหน่อย

แม่ของเขาพยักหน้าเห็นด้วย “ไปเถอะ ถึงแม้จะยังเป็นสาวก็ต้องระวังนะ ไม่งั้นมันอาจจะทิ้งรอยแผลเป็นไว้ก็ได้”

เฮ่ออวี้เฟิงเข็นมอเตอร์ไซค์ออกไปแล้วพูดกับอาเซียง “มาเถอะ ไปตรวจดูสักหน่อยเถอะ”

อาเซียงมองไปตรงส่วนเสริมสำหรับเท้าแขนของเบาะหลังมอเตอร์ไซค์ที่ถูกติดเพื่อเธอโดยเฉพาะ และยิ่งรู้สึกหดหู่มากขึ้น

เธอปีนขึ้นไปบนเบาะหลังแล้วพูดเสียงสั่น “ฉันนั่งแล้ว”