กลับไปในยุค 80 จนกลายเป็นที่ชื่นชอบของอดีตสามี - บทที่ 85 เซี่ยชิงหยวนถูกแอบมอง

บทที่ 85 เซี่ยชิงหยวนถูกแอบมอง

บทที่ 85 เซี่ยชิงหยวนถูกแอบมอง

เซี่ยชิงหยวนเพียงจ้องมองไปที่มือของเสิ่นอี้โจวด้วยความงุนงง เขาเอื้อมมือไปยังกระหม่อมของเธอ

ริมฝีปากบางของเขาเผยอ “อย่าขยับ”

จากนั้นใบไม้สีเหลืองก็ปรากฏขึ้นที่ปลายนิ้วหนา

เซี่ยชิงหยวนมองไปยังใบหน้าหล่อเหลาซึ่งอยู่ใกล้แค่เอื้อม หัวใจของหญิงสาวก็เต้นระรัว

“คุณ…”

เสิ่นอี้โจวจับท้ายทอยของเธอและกดเข้าหาตัวเขาในวินาทีต่อมา

คำพูดที่ยังไม่ได้เอ่ยกลืนหายไประหว่างริมฝีปากของทั้งสอง

เธอนั่งเคียงข้างเขาใต้ต้นไม้ใหญ่โดยมีน้ำไหลอยู่ใต้ฝ่าเท้า และท้องฟ้าก็ถูกบดบังด้วยร่มไม้ที่อยู่เหนือศีรษะของเธอ

เขากอดเธอ และเธอก็โอบกอดเขา

เซี่ยชิงหยวนคิดกับตัวเอง ด้วยริมฝีปากเย็นของเสิ่นอี้โจวทำให้ความร้อนของอากาศในฤดูร้อนเบาบางลง

ขนตาของเขายาวและโค้งงอนเหมือนพัดขนาดเล็ก

เธอมองตรงไปที่ขนตาที่สั่นระริกของอีกฝ่าย และแวบหนึ่งก็สบเข้ากับดวงตาสีเข้ม

หญิงสาวรู้สึกได้ทันทีว่าเสิ่นอี้โจวกำลังมีอารมณ์

ทันใดนั้นการมองเห็นของเธอก็มืดลง เสิ่นอี้โจวยื่นมือมาปิดตาเธอ

เขาขบริมฝีปากของเธอเบา ๆ ทิ้งรอยฟันตื้น ๆ ไว้

เสียงของเขาแหบพร่า “มีสมาธิหน่อย”

จากนั้นในวินาทีต่อมาเขาก็ดึงเธอให้จมลง

ริมฝีปากกับฟันสบกัน การหายใจสอดประสานกัน เซี่ยชิงหยวนรู้สึกอ่อนแรงไปทั้งตัว และกลายเป็นอัมพาตในอ้อมแขนของสามี

เซี่ยชิงหยวนพิงไหล่เขาเป็นเวลานาน แก้มของเธอแดงระเรื่อ

เสิ่นอี้โจวมองไปที่ดวงอาทิตย์และพูดว่า “กลับกันเถอะ”

เซี่ยชิงหยวนตอบอย่างเขินอาย “ค่ะ”

ขากลับก็เหมือนกับตอนที่พวกเขาออกมา เสิ่นอี้โจวถีบรถสามล้ออยู่ข้างหน้าและเซี่ยชิงหยวนก็นั่งอยู่ข้างหลัง มีสิ่งเดียวที่เพิ่มมาคือมีหอยขมและหอยแมลงภู่อยู่ในถังทั้งสองใบ

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ประตูทำความเคารพเสิ่นอี้โจวตามระเบียบ จากนั้นพูดว่า

“เลขาธิการเสิ่นครับ หน่วยได้จัดสรรรถยนต์ให้คุณแล้ว ถ้าคุณต้องการออกไปข้างนอกอีก แค่เรียกเราก็พอนะครับ”

เสิ่นอี้โจวพยักหน้าอย่างใจเย็น “ไม่เป็นไร วันนี้ฉันแค่ออกไปเที่ยวเล่นใกล้ ๆ เท่านั้น”

หลังจากที่คนทั้งสองขี่รถสามล้อออกมา เซี่ยชิงหยวนก็สะกิดแผ่นหลังของชายหนุ่ม “หน่วยงานจัดหารถให้คุณด้วยเหรอ”

เสิ่นอี้โจวพยักหน้า “ศาลากลางอยู่ห่างจากที่นี่ ดังนั้นเพื่อความสะดวกที่จะให้ผมได้ทำในสิ่งต่าง ๆ มากขึ้นพวกเขาเลยจัดหารถให้ผม”

เซี่ยชิงหยวนเข้าใจว่ารถยนต์ที่ถูกจัดให้มาต้องเป็นรถสี่ล้อแน่นอน

แต่เสิ่นอี้โจวก็ยังคงสงบ

ดูเหมือนว่าในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นวัตถุภายนอก

จากนั้นทั้งสองคนก็พบกับเด็กหนุ่มสองคน

ตอนแรกพวกเขาดูตกใจและตื่นตระหนกมาก จากนั้นก็ผลักกันไปมา ก่อนจะทักทายเสิ่นอี้โจว

ชายหนุ่มเปลี่ยนสีหน้าทันทีจากที่อ่อนโยนก่อนหน้านี้กลายเป็นเย็นชาตามปกติเมื่อเจอผู้อื่น

เขาพยักหน้าเบา ๆ เป็นการตอบรับ

แต่หลังจากเด็กหนุ่มทั้งสองมองไปที่เซี่ยชิงหยวน สีหน้าของพวกเขาก็ยิ่งประหม่ามากกว่าเดิม จากนั้นก็วิ่งจากไปราวกับวิ่งหนีอันตราย

เซี่ยชิงหยวนรู้สึกงุนงงมาก เกิดอะไรขึ้นกับเด็กหนุ่มสองคนนั้น?

เธอมั่นใจว่าไม่เคยรู้จักพวกเขา

แต่ดูเหมือนว่าเธอจะเคยเห็นพวกเขา ตอนที่ออกไปข้างนอกเมื่อวานนี้

และตอนนี้เสิ่นอี้โจวก็ดูไม่มีความสุขเหมือนกัน

หญิงสาวจึงแหย่เขาอีกครั้ง “คุณรู้จักพวกเขาเหรอ”

เสิ่นอี้โจวหยุดชะงักแล้วพูดเบา ๆ “ต้องขอบคุณใครบางคนที่ทำให้ผมรู้”

เซี่ยชิงหยวนรับรู้ได้โดยปริยายว่า ‘ใครบางคน’ น่าจะเป็นคนที่ยืนอยู่ในลานบ้านเช่นเดียวกับเขา

เสิ่นอี้โจวมองไปยังเส้นทางกลับบ้านที่อยู่เบื้องหน้า เขาสลัดความเย็นชาบนใบหน้า และพูดว่า “ไปกันเถอะ”

บ่ายวานนี้ ขณะที่เซี่ยชิงหยวนกำลังถีบสามล้อออกไป หญิงสาวก็ได้ยินใครบางคนพูดถึงเธอที่ด้านหลัง

และคนสองคนที่พูดถึงเธอก็คือผู้ชายสองคนเมื่อครู่นี้

ในเวลานั้นเป็นจังหวะเดียวกับที่เสิ่นอี้โจวออกมารับเอกสารและได้ยินบทสนทนาของพวกเขาพอดี

ชายหนุ่มตัวประกอบ A “ผู้หญิงที่ถีบสามล้อผ่านฉันไปเมื่อกี้นี้โคตรสวยเลย”

ชายหนุ่มตัวประกอบ B “ใช่ ดาราหนังยังไม่สวยเท่าเธอเลย”

ชายหนุ่มตัวประกอบ A “ฉันไม่รู้ว่าเธอเป็นญาติใคร นายรู้จักเธอไหม?”

ชายหนุ่มตัวประกอบ B “ฉันเพิ่งกลับมาจากข้างนอก ไม่รู้หรอก”

ชายหนุ่มตัวประกอบ A ถาม “นายคิดว่าเธอแต่งงานแล้วหรือยัง”

ชายหนุ่มตัวประกอบ B “ฉันไม่คิดว่าเธอจะแต่งงานแล้วนะ เธอดูอายุไม่เท่าไหร่เอง”

ชายหนุ่มตัวประกอบ A “ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน ฉันจะกลับไปสืบดูว่าเธอเป็นญาติใคร แล้วฉันจะไปทำความรู้จักกับพวกเขาแน่นอน”

ชายหนุ่มตัวประกอบ B แว้ด “ไอ้ตัวร้าย นายคิดจะลงมือเร็วขนาดนี้เลยเหรอ!”

ชายหนุ่มตัวประกอบ A “สาวสวยอย่างนี้ก็ต้องรีบกันหน่อย!”

ดังนั้นเสิ่นอี้โจวจึงเดินออกไป

มีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของชายหนุ่ม แต่บรรยากาศรอบตัวเขากลับชวนให้ผู้คนกดดันอย่างอธิบายไม่ได้

เขาพูดกับทั้งสอง “ฉันรู้จักผู้หญิงที่พวกนายเพิ่งพูดถึงนะ”

ทันทีที่ทั้งสองหันมามอง เขาก็พูดประโยคถัดไปทันที “น่าเสียดายที่เธอเป็นภรรยาของฉัน”

ชายหนุ่มตัวประกอบ A “!”

ชายหนุ่มตัวประกอบ B “!”

คนทั้งสองมองไปยังบ้านหลังที่เสิ่นอี้โจวเดินออกมาอีกครั้ง เมื่อรู้ว่าเป็นบ้านที่เจ้าหน้าที่ระดับสูงอาศัยอยู่ พวกเขาก็ตื่นตระหนกในใจ

ทันใดนั้น พวกเขาก็นึกขึ้นได้อีกอย่างว่าวันนี้เลขาธิการคนใหม่ได้ย้ายเข้ามาที่นี่ พวกเขาก็อยากจะร้องไห้ออกมาเหลือเกิน

ไม่รู้ว่าเลขาธิการคนใหม่ได้ยินพวกเขาสองคนคุยกันมากแค่ไหน ดังนั้นพวกเขาจึงทำอะไรอย่างอื่นไม่ได้นอกจากขอโทษ

“ผมขอโทษ ขอโทษครับ!”

“เสนาธิการ ผมขอโทษจริง ๆ ครับ!”

เสิ่นอี้โจวเดินผ่านพวกเขา และกล่าวเบา ๆ ว่า

“ไม่เป็นไร ยังไงพวกนายสายตาดีเหมือนกันนะ”

จากนั้นเขาก็กลับเข้าไปในบ้านของตัวเอง โดยทิ้งให้ชายหนุ่มสองคนอยู่กับความเสียใจในความผิดพลาดของตนเอง

ต่อมา เหตุการณ์นี้ได้กลายเป็นเหตุผลซึ่งผู้คนที่มาเยี่ยมบ้านเพื่อแสดงความยินดี ล้วนถูกรูปถ่ายที่เสิ่นอี้โจวแขวนไว้โดยหันหน้าไปทางประตูดึงดูด

ดังนั้นทุกคนจึงรู้ว่าเลขาธิการคนใหม่ไม่เพียงหล่อเหลาเท่านั้น แต่ภรรยาของเขายังยอดเยี่ยมเช่นกัน

ดังนั้นเมื่อเซี่ยชิงหยวนกลับมาบ้านในภายหลัง ผู้ได้เห็นภาพแต่งงานของพวกเขาต่างก็มองเธอเป็นตาเดียวกัน

แน่นอนว่าเสิ่นอี้โจวจะไม่บอกเรื่องนี้กับเธอ

โชคดีที่เซี่ยชิงหยวนยังคงคิดอย่างตื้นเขินว่าน่าจะเป็นเพราะเธอขี่รถสามล้อเมื่อวาน มันจึงดึงดูดผู้คนมากมายในเขตที่พักของเจ้าหน้าที่ให้รู้จัก

คนทั้งสองกลับบ้านและตรงไปที่สนาม

มีอ่างสี่เหลี่ยมกว้างสองเมตรที่ทำจากปูน มีท่อและจุกปิดขนาดเล็กตรงด้านล่างอ่างเพื่อเอาไว้สำหรับระบายน้ำ

พวกเขาเทหอยขมและหอยแมลงภู่ทั้งหมดลงไป

เซี่ยชิงหยวนเล่นนิ้วของเธอและพูดว่า “ตอนที่อี้หลินมาอยู่ที่นี่ ฉันจะจับปลามาเลี้ยงไว้ในอ่างนี้”

เสิ่นอี้โจวอดหัวเราะไม่ได้เมื่อเห็นประกายในดวงตาของเธอ

เขาพยักหน้าและพูดว่า “ตกลง เมื่อผมจัดการงานในช่วงนี้เรียบร้อยแล้วเราจะกลับไปหาพวกเขา รวมถึงไปเยี่ยมพ่อ แม่ พี่ชายและพี่สะใภ้ของคุณด้วยกัน”

เซี่ยชิงหยวนยิ้มอย่างอ่อนหวานและตอบว่า “ตกลงค่ะ”

เธอยังจำได้ว่าตอนที่พวกเขาจากมา พ่อกับพี่ชายของเธอแอบมาหา และหญิงสาวยังจำได้ว่าเธอกับแม่ทะเลาะกัน เพราะการกระทำของพี่สะใภ้คนรอง

เซี่ยชิงหยวนปัดความคิดเหล่านี้ออกไปอย่างรวดเร็ว

เธอเชื่อว่าชีวิตของเธอจะดีขึ้นเรื่อย ๆ

พวกเธอทานอาหารเย็นตอนเที่ยง จากนั้นเสี่ยวหลิวก็มา

ทว่าคราวนี้เขาขับรถธงแดงหงฉี*[1]สีดำเข้ามา

เขากล่าวทักทายเซี่ยชิงหยวนและออกไปพร้อมกับเสิ่นอี้โจว

เซี่ยชิงหยวนรู้อยู่แล้วว่าเสี่ยวหลิวเป็นคนขับรถของเสิ่นอี้โจว

ชายหนุ่มพูดกับเธอ “คืนนี้ผมต้องเข้าร่วมงานสังสรรค์ คุณไม่ต้องรอผมกลับมาทานอาหารเย็นนะ คุณอยู่บ้านคนเดียวเข้านอนเร็วหน่อยก็ดี”

เซี่ยชิงหยวนรู้สึกกังวลเมื่อได้ยินว่าเขากำลังจะไปงานสังคม

จากนั้นเธอก็สั่งกำชับว่า “ระวัง อย่าดื่มแอลกอฮอล์มากเกินไปล่ะ”

เสิ่นอี้โจวยิ้มและลูบหัวอีกฝ่าย “ผมเข้าใจแล้ว”

เสิ่นอี้โจวยังไม่กลับบ้านจนกระทั่งเกือบสี่ทุ่ม

เสี่ยวหลิวประคองเขาที่เดินโซเซไปมา

เมื่อหญิงสาวเห็นแบบนี้ เธอก็ทั้งกังวลและโกรธ

เมื่อเห็นสิ่งนี้ เสี่ยวหลิวรู้สึกราวกับว่าเขาได้รับการนิรโทษกรรม

จากนั้นเซี่ยชิงหยวนก็ช่วยเสี่ยวหลิวประคองพาเสิ่นอี้โจวไปที่โซฟาในห้องนั่งเล่น

เสิ่นอี้โจวยังคงยิ้มให้เสี่ยวหลิว “เสี่ยวหลิวคืนนี้นายทำงานหนักแล้ว”

เสี่ยวหลิวโบกมืออย่างรวดเร็ว “ไม่หนักเลยครับ และมันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว”

จากนั้นเขาขอโทษเซี่ยชิงหยวนอีกครั้ง “คุณนาย ผมขอโทษจริง ๆ

เลขาธิการเพิ่งเข้ารับตำแหน่งและมีผู้นำระดับสูงร่วมโต๊ะอยู่ด้วย ผมจึงปรามเขาไม่ได้”

จากนั้นเขาก็หยิบถุงเล็ก ๆ ออกมาจากกระเป๋า “นี่คือยาแก้เมาค้างที่ผมซื้อมาระหว่างทาง คุณนายสามารถให้เลขาธิการกินแก้เมาได้ครับ”

เซี่ยชิงหยวนรับยาและยิ้ม “ขอบคุณค่ะ เรื่องนี้คุณไม่ผิดหรอก ตอนนี้มันดึกแล้วคุณรีบกลับไปก่อนดีกว่า”

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่โกรธ ในที่สุดเสี่ยวหลิวก็จากไปด้วยความสบายใจ

แต่ทันทีที่เสี่ยวหลิวจากไป เซี่ยชิงหยวนก็โยนยาลงบนโต๊ะกาแฟแล้วเอื้อมมือไปผลักเสิ่นอี้โจว

“นี่ เสิ่นอี้โจวคืนนี้คุณดื่มไปมากเท่าไหร่กัน? คืนนี้ฉันให้คุณนอนตรงประตูดีไหม…อ๊ะ!”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ เสิ่นอี้โจวที่เคยดูเหมือนจะเมาตายอยู่บนโซฟาก็ลืมตาขึ้น จากนั้นเขาก็เหยียดแขนยาวออกแล้วดึงเซี่ยชิงหยวนเข้ามาในอ้อมแขน

ดวงตานกฟีนิกซ์ของเขากระจ่างใสมาก แต่ทำไมเมื่อครู่เขาถึงดูเมาขนาดนั้น?

[1] รถยี่ห้อหงฉี เป็นรถแบรนด์หรูระดับไฮเอนด์ของจีนตั้งแต่ยุคปลาย 50 มีเพียงคนระดับสูงของรัฐบาลเท่านั้นที่ได้ใช้