กลับไปในยุค 80 จนกลายเป็นที่ชื่นชอบของอดีตสามี - บทที่ 91 จางอวี้เอ๋อผู้มาเยือนถึงประตูบ้าน

บทที่ 91 จางอวี้เอ๋อผู้มาเยือนถึงประตูบ้าน

บทที่ 91 จางอวี้เอ๋อผู้มาเยือนถึงประตูบ้าน

เซี่ยชิงหยวนอยู่ที่บ้านและไม่ได้รับรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในสำนักงานของศาลากลางเลย

เธอกลับมาจากบ้านของอาเซียง ทานอาหารกลางวันง่าย ๆ และพักผ่อน

ตอนบ่ายสองโมง เธอลุกขึ้นเพื่อเตรียมสลัดเย็นที่จะขายในตอนเย็น

ผักของครอบครัวของอาเซียงได้รับการทําความสะอาดมาอย่างดีแล้ว และไม่มีใบสีเหลืองแม้แต่ใบเดียว

เธอซื้อเครื่องหั่นผักมาเช่นกัน ซึ่งช่วยประหยัดเวลาในการหั่นผักได้มาก

ราวสี่โมงเย็น เธอก็เตรียมทุกอย่างพร้อมแล้ว

เซี่ยชิงหยวนใส่หมวกฟาง ก่อนจะถีบรถสามล้อจากไป

ทันทีที่มาถึงทางเข้าตลาดขายผัก เธอก็เห็นเจียงเพ่ยหลานยืนรออยู่ก่อนแล้ว

เจียงเพ่ยหลานเกลาผมไว้ตรงท้ายทอย และพันผ้ารอบศีรษะของเธอแลดูสะอาดมาก

ดูเหมือนว่าเพื่อขายสลัดเย็นในวันแรก วันนี้เจียงเพ่ยหลานจึงสวมเสื้อผ้าที่ค่อนข้างใหม่ที่สุดของตัวเองเลยทีเดียว

สําหรับการแต่งกายของเจียงเพ่ยหลาน เซี่ยชิงหยวนพอใจมาก

เพราะในธุรกิจอาหารเช่นนี้ ผู้ขายสินค้าจะทำตัวซอมซ่อได้ยังไง?

เซี่ยชิงหยวนขี่สามล้อเข้ามาและพูดกับเจียงเพ่ยหลานว่า “ไม่ต้องประหม่าหรอกนะคะ ถือซะว่าเป็นประสบการณ์ใหม่ของเธอก็แล้วกัน”

เมื่อเห็นท่าทางที่ไม่กังวลของเซี่ยชิงหยวน หัวใจที่กระสับกระส่ายของเจียงเพ่ยหลานดูจะสงบลง

เจียงเพ่ยหลานยิ้มและพยักหน้า “อืม”

จากนั้นเซี่ยชิงหยวนก็วางป้ายที่มีราคาเขียนไว้ลงโดยไม่พูดให้มากความ

หลังจากกำชับกับเจียงเพ่ยหลานเสร็จเรียบร้อย พวกเธอก็เริ่มขายสลัดเย็น

ราคายังคงไม่เปลี่ยนแปลง สลัดเย็นจานละเป็นสี่เหมาต่อจินเหมือนเคย

เนื่องจากเป็นวันขายครั้งแรกในตลาดแห่งใหม่ เซี่ยชิงหยวนต้องการเรียกลูกค้าก่อน

ด้วยวิธีการเดียวกับต้องที่ขายในตลาดตรงตีนเขาของสถาบันวิจัย หญิงสาววางจานสลัดเย็นใบเล็ก ๆ ก่อน จากนั้นจึงเริ่มตะโกนเรียกลูกค้า

“เร่เข้ามาลองชิมกันเร็ว สลัดเย็นสูตรลับแสนอร่อย!”

“ราคาสี่เหมาต่อจินเท่านั้น หอมหวนไปด้วยน้ำมันถั่วลิสงแท้!”

น้ำเสียงของเซี่ยชิงหยวนทั้งดังฟังชัดและเย้ายวน อีกทั้งรูปลักษณ์ของเธอยังงดงามอีกด้วย เพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้นก็พอจะดึงดูดความสนใจผู้คนได้แล้ว

ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอตะโกนแบบนี้ จะเรียกความสนใจของคนจํานวนมากมายขนาดไหน

ยิ่งมีคนเข้ามามุงดูเรื่อย ๆ และมีบางคนซื้อกลับไปบ้างแล้ว

ทว่าเซี่ยชิงหยวนไม่ได้รีบร้อนนัก ในขณะที่ขบวนผู้เลิกงานจากสองข้างทางยังคงมาไม่ถึง เธอจึงตะโกนเรียกต่อไปเรื่อย ๆ

เจียงเพ่ยหลานซึ่งยืนอยู่ทางข้างหลังของเซี่ยชิงหยวน อดไม่ได้ที่จะชื่นชมในความกล้าหาญของหญิงสาว

ถึงอย่างไร การเปิดการค้าเสรีก็เพิ่งดำเนินมาได้เพียงไม่กี่เท่านั้น ดังนั้นทุกคนจึงยังอายที่จะค้าขายของกัน

แน่นอนว่า เมื่อเห็นเซี่ยชิงหยวนกล้าตะโกนขายแบบนี้ นอกจากความชื่นชมแล้ว เธอยังรู้สึกเขินอายเล็กน้อย

เซี่ยชิงหยวนอุตส่าห์จ้างให้เธอมาช่วยขายของ เพราะต้องการสนับสนุนเธอด้านการเงิน ดังนั้นเธอต้องไม่ทําให้อีกฝ่ายผิดหวัง

เจียงเพ่ยหลานมองกระบะที่ใส่สลัดเย็นจำนวนมากไว้อีกครั้ง และกังวลยิ่งว่าวันนี้พวกเธออาจจะขายได้ไม่หมด

ดังนั้นเธอจึงพยายามรวบรวมความกล้าหาญ กระแอมคอให้โล่งก่อนจะตะโกนลั่น

ตอนแรกเธอยังทำได้ไม่ดีนัก แต่หลังจากได้รับสายตาที่ให้กําลังใจของ เซี่ยชิงหยวน เจียงเพ่ยหลานก็รู้สึกกล้ามากขึ้น

ด้วยวิธีนี้ พวกเธอจึงตะโกนทางซ้ายทีขวาที สร้างภาพอันเป็นเอกลักษณ์ขึ้นตรงทางเข้าของตลาดขายผักอันคลาคล่ำไปด้วยผู้คน

หลังจากช่วยกันตะโกน ไม่นานก็มีลูกค้ารายแรกเข้ามาชิม

และเมื่อมีหนึ่ง ก็มีคนที่สองตามมา ไม่นานนักหน้าแผงขายสลัดเย็นของพวกเธอก็มีผู้คนจํานวนมากล้อมรอบ

เซี่ยชิงหยวนได้ศึกษาเกี่ยวกับจิตวิทยาผู้บริโภค

ถ้าเป็นแค่สลัดผักธรรมดา ทุกคนย่อมไม่เต็มใจที่จะซื้อในราคาสี่เหมาต่อจินแน่นอน

แต่หากมีส่วนผสมที่หลากหลายและน้ำมันถั่วลิสงแสนอร่อยละก็ ใครมันจะอดใจไหวล่ะ?

นอกจากนี้ คุณสามารถกินได้ทันที เมื่อซื้อกลับไปถึงบ้านโดยไม่จำเป็นต้องก่อไฟทำอาหารเองให้เปลืองฟืนเปลืองแรง

จากนั้นด้วยการประชาสัมพันธ์ที่แข็งขัน ความเต็มใจที่จะซื้อของทุกคนจึงเพิ่มขึ้นไปโดยปริยาย

เป็นผลให้สลัดเย็นทั้งหมดหกสิบจินที่เซี่ยชิงหยวนนํามาในวันนี้ ขายหมดอย่างรวดเร็วก่อนตลาดจะปิดทำการเสียอีก

เซี่ยชิงหยวนยิ้มและพูดกับลูกค้าทุกคนว่าเธอจะมาขายอีกครั้งในวันพรุ่งนี้ในเวลาเดียวกันและสถานที่เดิม

และสัญญากับลูกค้าที่ไม่ได้ซื้อว่าพวกเธอจะทำสลัดเพิ่มในวันพรุ่งนี้อย่างแน่นอน และจะมีเมนูเพิ่มขึ้นอีกสองเมนู

เซี่ยชิงหยวนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “ตลาดขายผักที่นี่มีคนมากจริง ๆ”

เจียงเพ่ยหลานยิ้มอย่างตื่นเต้น “เราขายมันจนหมดได้จริง ๆ ด้วย คาดไม่ถึงเลย!”

เซี่ยชิงหยวนย่อมรู้ดีว่าเจียงเพ่ยหลานต้องกังวลว่าสลัดเย็นจะขายไม่หมด

หญิงสาวจึงกล่าวพร้อมด้วยรอยยิ้ม “ตราบใดที่เรายึดมั่นในคุณภาพสินค้าของเราและทําได้ดี จะมีกลุ่มลูกค้าประจำมาซื้อสินค้าของเราอย่างแน่นอน”

เจียงเพ่ยหลานฟังคําพูดของอีกฝ่ายและอดไม่ได้ที่จะสรรเสริญ “ชิงหยวน ฉันรู้สึกว่าคำพูดของเธอดูมีความรู้จริง ๆ”

คำว่า ‘กลุ่มลูกค้าประจำ’ เป็นคำที่เจียงเพ่ยหลานไม่เคยได้ยินมาก่อน!

เซี่ยชิงหยวนยิ้มและพูดว่า “สักวันหนึ่งเธอก็สามารถเป็นแบบฉันได้”

อันที่จริง สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่เซี่ยชิงหยวนเรียนรู้จากการทําวิจัยตลาด ตอนที่เธอทำงานอยู่ในบริษัทเสื้อผ้าเมื่อชาติที่แล้ว

วันนี้ขายสลัดเย็นได้หกสิบจิน คิดเป็นรายได้ยี่สิบสี่หยวน ถ้าหักต้นทุนแล้วจะเหลือกําไรประมาณยี่สิบหยวน

เมื่อนับเงินเสร็จ เซี่ยชิงหยวนก็ยื่นเงินจำนวนหนึ่งให้เจียงเพ่ยหลาน “นี่คือเงินค่าจ้างวันนี้ของเธอ”

เจียงเพ่ยหลานปฏิเสธอย่างรวดเร็ว “ฉันรับไหวไม่ได้หรอก”

ใครเขาจ่ายเงินให้ลูกจ้างตั้งแต่วันแรกกัน?

ตามปกติ คนทั่วไปจะจ่ายเงินเดือนเพียงเดือนละครั้งและถ้าจ่ายตรงเวลาก็ถือว่าโชคดีสุด ๆ

เซี่ยชิงหยวนยัดเงินใส่ในมือของอีกฝ่าย “มันไม่ง่ายเลยที่เธออาศัยอยู่ในบ้านพี่ชายในตอนนี้ ดังนั้นเอาเงินนี้ไปซื้อของบางอย่างเพื่อนํากลับไปฝากให้พี่สะใภ้ของเธอมีความสุขซะ นอกจากนี้ลูกสาวของเธอก็ยังต้องการเงินเพื่อไปโรงเรียน”

ก่อนหน้านี้ลูกสาวของเจียงเพ่ยหลานเรียนชั้นอนุบาลที่สถานรับเลี้ยงเด็กของสถาบันวิจัยทางธรณีวิทยา

แต่เป็นเพราะเจียงเพ่ยหลานหย่ากับหลินจื่อเฉียง ฝ่ายชายเองก็ไม่เต็มใจที่จะแบกรับค่าใช้จ่ายสําหรับเด็กอีกต่อไป

แม้กระทั่งสถานที่เรียน หลินจื่อเฉียงก็ไม่ยอมให้เรียนต่อที่เดิม

ดังนั้นเจียงเพ่ยหลานจึงทำได้เพียงหาโรงเรียนอนุบาลแห่งอื่นให้ลูกสาวของเธอเท่านั้น

ถ้าเทียบกันแล้ว พ่อแม่ของอาเซียงเป็นเหมือนคนที่อยู่คนละโลกกับหลินจื่อเฉียง

แม้มีคำพูดที่ว่าเสือร้ายยังกินลูกของตัวเอง แต่คนบางคนมันก็ไม่มีจิตสํานึกเลยจริง ๆ

เมื่อภรรยาไม่ใช่ภรรยาอีกต่อไป ก็พานทำตัวเหมือนลูกไม่ใช่ลูกของตัวเอง

เมื่อได้ยินแบบนี้ เจียงเพ่ยหลานก็หลั่งน้ำตาออกมาทันที

เธอรีบหันไปเช็ดน้ำตา แล้วเก็บเงินพลางสะอื้นไห้ “ขอบคุณมากจริง ๆ ฉันจะพยายามทํางานให้หนักเพื่อเธอนะ!”

วันนี้เซี่ยชิงหยวนได้ยินคําขอบคุณมามากเกินไปแล้ว

หญิงสาวยิ้มและพูดว่า “ตราบใดที่เธอกับลูกของสาวมีชีวิตที่ดี แค่นั้นฉันก็ดีใจแล้ว”

เมื่อเห็นว่าตอนนี้ยังไม่ค่ำนัก เซี่ยชิงหยวนจึงถามว่า “เธออยากไปซื้อของไหม”

วันนี้พวกเขาใช้เวลาเพียงสี่สิบนาทีในการขายสลัดผักเย็นหกสิบจิน และตอนนี้ก็แค่ห้าโมงเย็นเท่านั้น

เจียงเพ่ยหลานลังเลอยู่ไม่นานนัก ก่อนจะกล่าวว่า “ได้”

ตอนนี้เธอมีเงินอยู่ในมือมากพอแล้ว จึงต้องการซื้อรองเท้าให้หลานชาย

ทั้งสองไปที่ร้านขายเสื้อผ้าและรองเท้าด้วยกัน

ดวงตาของเซี่ยชิงหยวนรวดเร็วมาก และเธอเลือกชุดสีเหลืองห่านสําหรับลูกสาวของเจียงเพ่ยหลาน

ครั้งสุดท้ายที่เธอได้เห็นเด็กหญิงคนนั้น เสื้อผ้าบนร่างกายของเด็กคนนั้นไม่พอดีตัวและหลวมจนดูไม่เหมาะสม

หากเป็นสถานการณ์ปกติ เจียงเพ่ยหลานย่อมไม่มีเงินซื้อเสื้อผ้าให้ลูกของเธออย่างแน่นอน

ถัดมาเซี่ยชิงหยวนก็หยิบชุดนอนสีชมพูอมเทาอีกชุดขึ้นมา เธอชอบมันมาก

ชุดนอนนี้มีรูปแบบคล้ายกับชุดนอนทางภาคใต้ มันทําจากผ้าซาตินซึ่งผิวสัมผัสนุ่มสบายมาก

ความยาวของกระโปรงลอยเหนือเข่าขึ้นมาเล็กน้อย และชุดท่อนบนก็เหมือนกับเสื้อกล้าม

ดวงตาของเซี่ยชิงหยวนเป็นประกาย เธอต้องการซื้อกลับไปและใส่มันในคืนนี้เลย

ยิ่งเร่าร้อนยิ่งดี

หลังจากคิดเงิน เจียงเพ่ยหลานก็ซื้อรองเท้าให้แก่หลานชายของเธอเช่นกัน

เซี่ยชิงหยวนหยิบชุดกระโปรงสำหรับเด็กหญิงออกมา และใส่ไว้ในกระเป๋าของเจียงเพ่ยหลาน “นี่คือของขวัญจากฉันให้ลูกสาวของเธอ”

เมื่อเห็นสิ่งนี้ เจียงเพ่ยหลานต้องการจะปฏิเสธ “ไม่ได้ ไม่ได้ ฉันได้รับน้ำใจจากเธอมากเกินไปแล้ว ฉันไม่สามารถรับอะไรได้อีกแล้ว”

เซี่ยชิงหยวนยิ้มและพูดว่า “น้ำใจของฉันไม่ดีตรงไหน? เรารู้จักกันมานานขนาดนี้แล้ว และฉันก็เจอลูกสาวของเธอมามากกว่าหนึ่งครั้ง ดังนั้นการที่ฉันจะซื้อเสื้อผ้าให้ลูกสาวของเธอมันแปลกตรงไหนกัน? เธอรีบเอามันไปเร็ว ๆ เลยก่อนที่ฉันจะโกรธ”

เจียงเพ่ยหลานรู้สึกขอบคุณอีกฝ่ายในใจและยอมรับมันมาอีกครั้งด้วยดวงตาสีแดงก่ำ

ในเวลาเดียวกัน เธอสาบานว่าจะขายสลัดเย็นให้กับเซี่ยชิงหยวนอย่างดีที่สุด

ทว่าเซี่ยชิงหยวนไม่ได้คิดอะไรมากนัก

ตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก ปู่กับพ่อของเธอสอนเธอว่าเมื่อคนอื่นมีปัญหาไม่เหลือบ่ากว่าแรง เราก็ควรจะช่วยคนคนนั้น

หญิงสาวไม่ต้องการอะไรตอบแทนในอนาคต แค่หวังว่าคนที่ได้รับความช่วยเหลือจะส่งต่อความคิดที่ดีนี้ไปให้กับคนอื่นอีกทอดหนึ่ง

แต่แน่นอนว่าเธอไม่ใช่นักบุญ

เธอแค่ทำในสิ่งที่ทำได้ โดยที่ต้องไม่เดือดร้อนตัวเอง ช่วยให้คนอื่นพบกับความหวังที่ปลายอุโมงค์

ดังนั้น สําหรับเธอแล้ว นี่เป็นเพียงหนึ่งในสิ่งที่จะทำให้เธอบรรลุเป้าหมายในการขายเสื้อผ้าได้เร็วขึ้น

เมื่อเห็นว่าดวงอาทิตย์กําลังจะตก เซี่ยชิงหยวนกล่าวคําอําลาเจียงเพ่ยหลานและขี่รถสามล้อกลับบ้าน

ทว่าทันทีที่เธอไปถึงประตูใหญ่ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทักทายเธอด้วยใบหน้าขมขื่น

เขาทักทายเซี่ยชิงหยวนก่อนแล้วจึงพูดว่า “คุณนายครับ เมื่อตอนบ่ายมีผู้หญิงคนหนึ่งมาบอกว่าเป็นญาติของคุณและเธอต้องการเข้าไปหาคุณ แต่เมื่อผมบอกว่าไม่สามารถปล่อยให้เธอเข้าไปได้ เธอก็ดุด่าผมทันที ผมไม่สามารถปล่อยให้คนนอกเข้าไปได้แบบตามอำเภอใจ คุณนายช่วยไปดูเธอให้หน่อยได้ไหมครับ?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ คิ้วของเซี่ยชิงหยวนก็ขมวดเข้าหากัน “ผู้หญิงที่ว่านั่นอยู่ที่ไหนคะ”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยชี้ไปที่ป้อมยามข้าง ๆ เขา “ผมให้เธอเข้าไปรออยู่ข้างในนั้นครับ”

นี่คือเขตที่อยู่อาศัยที่ผู้นําระดับสูงหลายคนพักอยู่ เขาย่อมไม่กล้าอนุญาตให้คนนอกเข้าไปข้างในได้ถ้าไม่มีการยืนยันตัวตน

เซี่ยชิงหยวนพยักหน้าให้เขา “พาฉันไปดูหน่อยค่ะ”

ทันใดนั้น หญิงสาวก็จําได้ว่าเธอเห็นคนที่คล้ายกับจางอวี้เอ๋อเมื่อตอนเช้า

เป็นไปได้ไหมว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นจางอวี้เอ๋อจริง ๆ?

ขณะที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยผลักประตูเปิดออก หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างในได้ยินเสียงและลุกขึ้นยืน

ที่เท้าของเธอยังมีกระเป๋าเดินทางใบใหญ่

เธอยิ้มสดใสให้กับเซี่ยชิงหยวน “พี่ชิงหยวน!”