The Return of The Disaster-Class Hero การกลับมาของฮีโร่ระดับหายนะ - ตอนที่ 1 โชคชะตาของฉันไม่บอกแบบนี้
ตอนที่ 1 โชคชะตาของฉันไม่บอกแบบนี้
“นายจะต้องตายในวันพรุ่งนี้
ผู้พยากรณ์พูดกับเขาด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม
อย่างไรก็ตาม เมื่อผู้คนที่อยู่ตรงหน้าของเขาได้ฟังคำเตือนเกี่ยวกับวันเวลาตายที่เขาพูด พวกเขาก็มักจะขำขันออกมา
“ทำไมแกถึงได้อยากเห็นฉันตายนักล่ะ”
ผู้พยากรณ์พูดอีกครั้ง
“เฮ้ กอน”
ลี กอน โยนป๊อปคอร์นใส่ผู้พยากรณ์เพื่อนของเขาที่พูดแต่เรื่องที่ไร้สาระ
มีเสียงที่ค่อนข้างดังอยู่ข้างนอกผับเล็กๆ
“ถ้าคำทำนายของแกได้ผลจริงน่ะ ตอนนี้ฉันคงได้ไปเดทกับ กริม ริปเปอร์ หลายครั้งแล้ว หรือถ้าพวกตำรวจรวบรวมหนทางวิธีมาหลายวิธีที่แกบอกว่าฉันจะตาย พวกเขาคงจะได้รายงานมาสะสมไว้ได้หลายเล่มแล้วล่ะ”
หลังจากนั้น ลี กอน ก็ค่อยๆเอื้อมมือของเขาไปที่กล่องไก่ทอดและหยิบน่องไก่สีทองชิ้นใหญ่เป้งของเขาออกมา นี่เป็นน่องไก่ชิ้นที่สองของเขาแล้ว
เขาพูดต่อ “ถ้าแกยังทำนายออกมาแบบนี้อีกล่ะก็ แกก็ไปหางานทำที่กรมอุตุเถอะ พยากรณ์อากาศวันนี้นะครับคาดว่าจะมีน้ำท่วมอยู่ทั่วประเทศ แต่ดูนี่สิ วันนี้มันเป็นวันที่แสงแดดจ้าแล้วก็แห้งแล้งน่ะสิ”
ลี กอน ค่อนข้างที่จะเป็นคนทีมีฝีมือ นี่เลยเป็นสิ่งที่ทุกคนร่วมกันทำเพื่อพิสูจน์ความแข็งแร่งของพวกเขา
ผู้พยากรณ์รู้สึกโกรธมากเลยแย่งขาไก่มาจาก ลี กอน
“นายต้องเชื่อฉัน! มันเป็นเพราะพวกเขาให้ขาไก่นายกินแค่ชิ้นเดียวต่อมื้อ นั่นแหละเป็นสาเหตุที่จะทำให้นายต้องตาย!”
“ถามจริง นีแกทำนายว่าเพื่อนรักของแกจะตายเพราะเขาเอาขาไก่ไปเนี่ยนะ ถ้างั้นแกจะพูดอะไรถ้าฉันกินปีกไก่นี่หมด แกจะบอกว่าแขนขาฉันจะขาดหลังจากที่ฉันตายรึไง”
“นี่ไม่ใช่เรื่องตลก! นายจะตายจริงๆเร็วๆนี้ อาจจะไม่ใช่วันพรุ่งนี้แต่นายจะตายแน่นอน!
ภายในสายตาของผู้พยากรณ์มีความจริงใจอยู่มาก
เมื่อเขาเห็นแบบนั้น ลี กอน จึงถามอย่างมีสติว่า
“แกยังจะพูดอะไรอีกล่ะ แกจะบอกว่าฉันจะตายตอนที่ฉันกำลังมีเซ็กส์หรอ”
ในท้ายที่สุด ผู้พยากรณ์ก็โยนไก่ชิ้นนั้นใส่ ลี กอน
“เฮ้! แกอย่ามาจริงจังเรื่องนี้ได้มั้ยวะ”
“แล้วทำไมล่ะ ถ้าฉันจะตาย ฉันขอออกไปทางนั้นดีกว่า”
“อ่า! แกนี่มัน….”
ลี กอน รู้สึกหงุดหงิด
หัวเราะ
แน่นอนว่าเขาไม่ใช่คนที่หยิ่งผยอง เขาระมัดระวังตัวอยู่ตลอด แต่อย่าไรก็ตามครั้งนี้ทุกสิ่งจะเปลี่ยนไป
เขาก็ยังคงไม่ถอนตัวแม้ว่าเขาจะเชื่อคำทำนายของเพื่อนเขาก็ตาม เพราะภารกิจที่กำลังจะมามันมีความสำคัญต่อการอยู่รอดของมนุษยชาติ
ลี กอน คือคนที่ถูกเรียกว่า ผู้ตื่นของพลัง
ในโลกของเขามีผู้ตื่นของพลังเพียงแค่สิบสามคนเท่านั้นและ ลี กอน เป็นตัวแทนจากเกาหลีเพียงคนเดียวในหมู่พวกเขา
“หัวหน้าของไอ้พวกสารเลวพวกนี้่สร้างรังให้ตัวเองไว้ที่เกาหลีสินะ”
ลี กอน ยังคงไม่ถอนตัวจากภารกิจนี้
เขาหัวเราะขณะที่กำลังเคี้ยวหัวไชเท้าดองเกาหลี
“ถึงจะเป็นอย่างงั้น ประเทศฉันก็คงไม่ให้เหรียญทองเกียรติยศกับฉันหรอก หรือต้องให้ฉันตายในการต่อสู้กับหัวหน้าของพวกปีศาจนั่นก่อนกันนะ”
“อะไรวะ ก็ทุกครั้งที่นักการเมืองพยายามจะมอบเหรียญรางวัลให้นาย นายก็จะโยนมันใส่หน้าพวกเขาไม่ใช่รึไง หรือไม่นายก็วางมันลงซะ เป็นพี่ชายที่ดีแล้วก็เหลือปีกไว้ให้ฉัน”
“ไม่มีทางซะหรอก! ตอนนั้นพวกเขาโทรมาบอกฉันว่ามันเป็นสถานการณ์ที่อันตรายมากๆเลยล่ะ แต่จริงๆแล้วก็แค่อยากให้ฉันไปถ่ายรูปเพื่อรณรงค์หาเสียงเท่านั้นแหละ มันเป็นเพราะไอเรื่องเหลวไหลแบบนี้ไงฉันถึงได้อยากจะโยนเหรียญใส่หน้าพวกนั้น” ลี กอน อธิบาย
“อ่า! พวกนักการเมืองหมาๆนั่นและโชว์ม้าโพนี่ทำให้นายรำคาญงั้นหรอ”
“ก็ไม่เชิงหรอก! ฉันโมโหพวกนั้นเพราะพวกนั้นทำให้ฉันยุ่งแต่ไม่มีอาหารให้ฉันน่ะสิ”
“….”
มันไม่สำคัญหรอก
ในตอนท้ายของวันนั้น ลี กอน ต้องไปที่ฐานของพวกผู้บุกรุก เขาจะต้องไปเคลียร์หอคอยปีศาจ
อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่ได้สนใจคำทำนายที่บอกว่าเขาจะต้องตาย
เพราะท้ายที่สุดแล้ว คำทำนายของเพื่อนเขาก็ไม่เคยเป็นจริง เพื่อนของเขามักจะหลอกเขาตลอด นั่นเป็นเหตุผลที่ ลี กอน ไม่เคยคิดว่าเขาจะต้องตาย
แต่ทว่า
…
มันเกิดบ้าอะไรขึ้นวะเนี่ย
“เดี๋ยวก่อนนะ! เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ลี กอน ทำพวกคุณกลับมากันแค่สิบสองคนล่ะ”
“ฉันว่าฉันแน่ใจว่ามีสิบสามคนขึ้นไปที่หอคอยปีศาจนั่นนะ! ลี กอน! เกิดอะไรขึ้นกับผู้ตื่นของพลังชาวเกาหลีนั่น ลี กอน!
ทุกคนรอข่าวเกี่ยวกับ ลี กอน จนเริ่มหมดหวั่ง สาเหตุที่ทุกคนเป็นแบบนั้นเป็นเพราะคำพูดที่ขมขื่นที่มาจากอีกสิบสองคนที่มากับ ลี กอน
“สมาชิกคนที่สิบสามของเราเลือกความตายด้วยตัวของเขาเอง”
การเปิดเผยสิ่งนี้ทำให้โลกต้องตกตะลึง
มนุษยชาติจมอยู่กับความเศร้าโศก
เราเอาชนะวิกฤติครั้งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดได้ด้วยความพยายามของผู้ตื่นของพลัง
ช่วงเวลานี้จะเป็นช่วงเวลาที่น่าประทับใจซึ่งจะถูกจารึกไว้ในหน้าประวัติศาตร์ ไม่ว่ายังไงผู้คนทุกคนก็จะหลังน้ำตาให้กับฮีโร่ที่พวกเขาเชื่อมั่น
สหายทั้งสิบสองคนของฮีโร่ผู้นี้ที่ได้แบ่งปันช่วงเวลาสุดท้ายของพวกเขา ก็หลังน้ำตา
“พวกเราเคลียร์หอคอยได้สำเร็จ แต่สมาชิกคนที่สิบสามของเราต้องเสียสละชีพของตัวเองเพื่อพวกเรา”
ต่างจาก ลี กอน ผู้คนทั้งสิบสองคนนี้เป็นผู้ตื่นของพลังซึ่งได้รับพลังจากสิบสองราศี หลายคนรู้สึกเสียใจจนไม่สามารถเงยหน้าขึ้นมาได้ในขณะที่พวกเขาร้องไห้
“พวกเราจะไม่มีวันลืมการเสียสละอันสูงส่งของเขาคนนี้ เขาตายเพื่อพวกเราทุกคน”
“พวกปีศาจที่น่ากลัวนี้ยังไม่ถูกกำจัดออกไป อย่างไรก็ตามไม่ต้องเป็นกังวล ต่อให้พวกเราจะไม่มี ลี กอน พวกเราก็จะช่วยกอบกู้ดินแดนที่เหลืออยู่ของมนุษยชาติมาให้ได้!”
พวกเขาคิดว่าพวกเขาสามารถกู้คืนศักดิ์ศรีของมนุษยชาติได้โดยไม่ต้องมี ลี กอน
พวกเขาเชื่อว่าพวกเขาพิเศษ ไม่เหมือนกับ ลี กอน
ไม่มีทางที่พวกเขาจะล้มเหลวในที่ที่ ลี กอน ประสบความสำเร็จ
“พวกเราจะไม่ปล่อยให้การเสียสละของ ลี กอน ต้องสูญเปล่า ลี กอน ต่อสู้อย่างหนักและพวกเราตั้งใจที่จะต่อสู้ต่อไปแทนที่เขา โปรดไว้วางใจพวกเรา และปล่อยให้มันเป็นหน้าที่ของพวกเราเถอะ!.
“ลี กอน ใช้เวลาห้าปีในการทวงดินแดนครึ่งหนึ่งของมวลมนุษยชาติกลับคืนมา อย่างไรก็ตามพวกเรามีสิบสองคน!”
“แค่ปีเดียวก็เพียงพอแล้วที่เราจะทำสิ่งนั้นให้สำเร็จ”
แม้จะมีคำพูดเหล่านี้ แม้เวลาจะผ่านไปยี่สิบปี แต่มนุษยชาติก็ยังไม่สามารถกู้คืนดินแดนที่ถูกพรากไปได้แม้แต่เปอร์เซนต์เดียว
* * *
ในฤดูร้อนชื้นของปลายเดือนสิงหาคม คลื่นความร้อนก็เริ่มเข้าครอบงำกรุงโซล
ก็เกิดระเบิดขึ้นในสถานที่ที่หนึ่งที่ถูกไฟไหม้
“อ่า! นี่แหละเหตุผลว่าทำไมฉันถึงบอกว่าพวกเราไม่ควรมาที่นี่”
“บ้าเอ้ย! ใครจะไปรู้ว่ามันจะเกิดขึ้นกันวะ วันนี้ไม่มีการแจ้งเตือนอะไรเลย”
“ถ้าพวกเราจ่ายเงินให้พวกผู้ใหญ่มากกว่านี้ล่ะก็ พวกเราก็คงจะได้ไปที่ที่ปลอดภัยกว่านี้!”
ชายสองคนต่างพูดสาปแช่งเพราะการประกฎตัวของกลุ่มปีศาจอย่างกระทันหัน
กรุงโซลอยู่ภายใต้การควบคุมของอารยธรรมไม่ทราบชื่ออยู่แล้ว แต่เป็นภูมิภาคที่ค่อนข้างจะปลอดภัย
โดยปกติแล้วจะมีเพียงปีศาจระดับต่ำสุดเท่านั้นที่จะมาที่นี่ ยิ่งไปกว่านั้นสองคนนี้เป็นที่รู้จักกันดีว่า เป็นผู้ตื่นของพลังที่มีความสามรถค่อนข้างมาก
เพราะอย่างนั้นที่นี่จึงไม่ควรเป็นปัญหากับพวกเขามากนัก แต่ทว่า ครั้งนี้มีบางอย่างที่แตกต่างออกไป
“นี่มันบ้าไปแล้ว! ทำไมต้องเกิดภัยพิบัติขึ้นที่นี่จากทุกที่! พวกมันเป็นปีศาจระดับสูง!”
“ฮ่าๆ ฉันก็ไม่รู้แล้วล่ะ แต่พวกเราแย่แล้ว! ผู้พยากรณ์ของฉันบอกว่าฉันจะเจอกับปีศาจที่ฉันไม่ควรเข้าไปยุ่งด้วย และใช่เขาพูดถูก”
“อะไรนะ ปีศาจที่นายไม่ควรเข้าไปยุ่งด้วยงั้นหรอ”
“ใช่! เขาคงพูดถึงปีศาจพวกนี้นี่แหละ ฉันว่าฉันได้เขียนพินัยกรรมแล้วล่ะ”
ชายหนุ่มถึงกับถอนหายใจเมื่อเขามองขึ้นไปที่หอคอยที่อยู่ใกล้ๆ มันเป็นปราสาทที่ทะลุผ่านหมู่เมฆบนท้องฟ้า
ถ้าหอคอยบาเบลจากอดีตกาลยังอยู่ มันจะดูเหมือนหอคอยนี้ไหมนะ
ปราสาทแห่งนี้เป็นหอคอยที่แข็งแกร่งซึ่งเป็นที่ที่ ลี กอน ได้เสียชีวิต มันเป็นรังของพวกปีศาจระดับสูงที่พวกผู้ตื่นของพลังเกรงกลัวที่จะมาที่นี่
มันเป็นคุกใต้ดินที่โหดที่สุดที่มนุษยชาติรู้จัก เป็นสถานที่ที่เคลื่อบคลานไปด้วยพวกปีศาจที่ไม่สามารถฆ่าให้ตายได้
และสถานที่แห่งนี้เป็นที่ที่ซึ่งฮีโร่ที่แข็งแกร่งที่สุดของมนุษยชาติได้จบชีวิตลง หอคอยที่เป็นดั่งสุสานของวีรบุรุษที่แข็งแกร่งที่สุดของมวลมนุษยชาติ
และเป็นอนุสรณ์สำหรับมนุษยชาติทุกคนที่คิดถึงการจากไปของ ลี กอน
“ไอบ้านเอ้ย! โลกคงจะไม่เป็นแบบนี้หรอกถ้า ลี กอน ยังอยู่”
ในช่วงเวลานี้ มนุษยชาติต้องขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน เพราพพวกเขาแทบจะไม่สามารถรักษาสภาพที่เป็นอยู่ได้เลย นับประสาอะไรกับการไปกู้คืนดินแดนที่หายไป
เพราะแบบนั้น การที่ไม่มี ลี กอน มันจึงแย่ลงมากๆ
“อ่า! ไม่ว่าจะยังไง! ถ้าฉันจะตายอยู่ที่นี่ ฉันก็ขอยอมตายอย่างวีรบุรุษ ตายอย่าง ลี กอน!”
“ใช่เลย! เป็นเกียรติมากที่ได้ตายในที่เดียวกับวีรบุรุษคนแรกของเกาหลี! มาจารึกชื่อตัวเองลงหน้าหนังสือพิมกันเถอะ!”
ชายผู้นั้นไม่สามรถพูดประโยคของเขาจบได้เพราะว่า…
กู-กู-กูง
“!”
ชายทั้งสองกรีดร้องออกมา แต่ไม่ใช่เป็นเพราะปีศาจโจมตีพวกเขา
แกว๊ง!
พร้อมเสียงที่ทำเอาแสบแก้วหู และหอคอยก็แยกออกมาเป็นสองส่วน หอคอยนี้น่าจะเป็นหอคอยที่เป็นที่ซ่อนของปีศาจที่ไม่สามารถฆ่าให้ตายได้!
“อะไร!…อะไรวะเนี่ย! มันเกิดอะไรขึ้น!”
“หะ…หอคอย!
พลังงานเวทย์จำนวนมากมายมหาศาลระเบิดออกมาจากหอคอย มันเพียงพอที่จะไล่หมาป่าที่พุ่งเข้าหาพวกเขาทั้งสองออกไป
นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ทั้งสองคนหวาดกลัว แต่ท้ายที่สุด ปีศาจก็ไม่เคยยอมแพ้ให้กับเหยื่อ
อย่างไรก็ตาม การระเบิดครั้งนี้ทำให้พวกปีศาจจอมตะกละกระจัดกระจายออกไป ไม่นานทั้งสองคนก็ตระหนักว่าทำไมพวกปีศาจถึงได้กระจัดกระจายไป
“อ่า! นี่มันแย่มาก!”
พวกปีศาจวิ่งหนีเมื่อพวกมันเห็นว่ามีคนเดินออกมาจากหอคอย
“ไอ้พวกสารเลวนั่นกล้าดียังไงมาทิ้งฉันไว้แล้วก็หนีไป ถีบฉันลงสู่กับดัก!”
นักล่าทั้งสองแทบอยากไม่เชื่อสายตาของตัวเอง ในเวลาเดียวกัน พวกเขาก็เริ่มได้สติขึ้นมา
เห็นได้ชัดว่าสิ่งมีชีวิตนี้คือปีศาจที่ผู้พยากรณ์เคยเตือนพวกเขา ว่าเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่ควรยุ่งด้วย เนื่องจากสิ่งนี้ดูเหมือนราวกับสัตว์ป่า ชายทั้งสองคนแทบจะจำเขาไม่ได้เลย
แต่ทว่า เขาคนนี้ก็คือ ลี กอน บุคคลที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาผู้ตื่นของพลังทั้งสิบสามคน ซึ่งเป็นบุคคลที่เสียชีวิตไปเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว
“ถึงเวลาที่พวกแกจะต้องชดใช้! ไอ้พวกเวร!”
วีรบุรุษผู้ที่พวกเขาคิดว่าตายไป ได้กลับมาแล้ว
