The Return of The Disaster-Class Hero การกลับมาของฮีโร่ระดับหายนะ - ตอนที่ 6 ไอ้พวกบ้าเอ๊ย (2)
ตอนที่ 6 ไอ้พวกบ้าเอ๊ย (2)
มีคำที่กล่าวไว้ว่าการศึกษาเริ่มต้นที่โต๊ะอาหาร แน่นอนว่ามันก็ขึ้นอยู่กับว่าแต่ละครอบครัวจะสอนมายังไง ซึ่งมันก็แตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับนิสัยของผู้ปกครอง
“อ่า ฉันควรน่าจะชกหน้าไอ้โอตาคุนั่นซะ”
“อย่าเลยน่าที่รัก! อย่าไปเสียเวลาให้กับไอ้นั่นเลย…”
อย่างน้อยที่สุด พ่อแม่ของคนเหล่านี้ก็ควรสอนพวกเขาไม่ให้พูดจาแบบนี้ รอยยิ้มเบ่งบานขึ้นบนริมฝีปากของ ลีกอน
ทั้งคู่เดินต่อไป
“ฉันพนันได้เลยว่าพวกเขาจัดฉากรอบๆ หอคอยปีศาจนั่นแน่ๆ” นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้ ลีกอน สนใจที่พวกนั้นพูด
“ไม่เป็นไรนะที่รัก เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะทำให้คุณรู้สึกดีขึ้นเอง ไม่ต้องไปสนใจเรื่องพวกนั้นหรอกนะ”
“ได้สิที่รัก ผมจะรอนะ! ไอ้กุ๊ยเอ้ย”
แม้ว่าชายคนนั้นจะได้พบกับ ลีกอน เป็นครั้งแรก แต่เขากลับเรียกลีกอนว่า ไอ้กุ๊ย
ถึงแม้ว่าเขาจะเป็น ลีกอน แต่เขาก็จะไม่เรียกชื่อใครแบบนั้นถ้าเขาได้พบพวกเขาเพียงแค่สิบวินาที ยิ่งกว่านั้น จิตใจของเขาหมกมุ่นอยู่กับคำถาม ทุกคนเรียกเขาว่าพวกที่อยากเป็นเหมือนลีกอน คุณหวางที่อายุสี่สิบปีที่เขาเจอที่นอกหอคอยก็ถามเขาว่าเขาเป็นลูกของลีกอนใช่ไหม
“อย่างน้อย หน้าของฉันก็ดูไม่เหมือนตัวฉันสมัยก่อนเลยล่ะน่า” ในขณะที่ออกจากหอคอย ลีกอน ได้ทิ้งอุปกรณ์ที่อาจจะทำให้คนอื่นจำเขาได้ไปหมด มันยุ่งยากเกินกว่าที่เขาจะพกพามันไปไหนมาไหน เพราะแบบนั้นเขาเลยไม่รู้ว่าทำไมผู้คนถึงเรียกเขาว่าของปลอม อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้สำคัญในท้ายที่สุด
“เฮ้ย ไอ้เจ้าแมลงสาบ 2 ตัวตรงนั้นน่ะ!” เขาร้องเรียกคู่รักที่หยาบคายนั้น
ทั้งคู่มองกลับมาที่เขาด้วยความประหลาดใจ
“อะไรนะ แมลงสาบงั้นหรอ”
“นี่แกกำลังพูดถึงเรางั้นหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ้ ฉันกำลังพูดถึงไอ้คุณลิงสองตัวตรงนั้นนั่นแหละ” ลีกอน โบกมือราวกับว่าเขากำลังเรียกสุนัขของเเขา
การกระทำของเขาทำให้พวกนั้นงงงัน
ทั้งคู่หันหลังกลับมาด้วยความไม่เชื่อ
“เขาเสียสติไปแล้วรึไง”
ทั้งคู่เดินเข้าหาลีกอนและเพื่อนของเขา เมื่อเห็นแบบนั้นคุณหวางและเด็กหนุ่มก็กลัวจนตัวแข็ง มันก็ช่วยไม่ได้แล้วสินะ
“บ้าเอ้ย! พวกนั้นมาจากสังกัดราศีเจมิไน!“เขาจ้องมองไปที่คอและเสื้อผ้าที่ชายคนนั้นสวมใส่ เสื้อคาร์ดิแกนที่ชายคนนั้นสวมนั้นดูเหมือนคนปกติ แต่สิ่งเดียวที่ไม่เหมือนคือสัญลักษณ์ที่เย็บเข้าไป นักล่าทั้งสองมั่นใจว่ามันเป็นสิ่งของที่ได้รับมาจากพวกเซนต์จักรราศีของประเทศเพื่อนบ้านของเขา”แม่งเอ้ย! ทำไมเราต้องมาเดินผ่านสำนักอันดับหนึ่งของเกาหลีด้วย!’
ดูเหมือนทั้งคู่จะกำลังเพลิดเพลินกับสถานการณ์ปัจจุบัน มันก็แปลกที่จะบอกแบบนั้น แต่มันก็ไม่ใช่ว่าพวกเขามีเจตนาดีมาตั้งแต่แรก ชายคนนี้เข้าใกล้ ลีกอน ราวกับว่าเขารอเวลานี้อยู่ เขาดูดบุหรี่เข้าลึกๆและเขาก็ขดริมฝีปากอย่างดุร้าย
“แกว่ายังนะ ไอ้โอตาคุเวร ฉันเข้าใจถูกใช่มั้ย แกมันเป็นคนที่อยากเป็นเหมือน ลีกอน สินะ” ชายคนนั้นกำลังจะบดก้นบุหรี่ลงบนใบหน้าของลีกอน “หรือว่านายแค่โกรธที่ฉันพูดไม่ดีกับลีกอนงั้นหรอ หยุดบ้าได้แล้วน่า”
ชายคนนั้นเกือบจะกัดลิ้นของเขา
“โอ้โห!”
เขาเตะไปที่หน้าแข้งของชายคนนั้น ความเจ็บปวดนั้นรุนแรงมากจนชายคนนั้นรู้สึกราวกับว่าหน้าแข้งของเขากำลังถูกเผาไหม้ เขาไม่สามารถแม้แต่จะกรีดร้องออกมาได้ เขาเปิดและปิดปากของเขาเหมือนกับปลา
ลีกอนหัวเราะ เขาไม่สนใจเลยว่าเขาจะถูกเรียกว่าตัวปลอมหรือไม่ “นี่แกควรขอโทษเรื่องที่แกสูบบุหรี่บนถนนก่อนนะ”
“!”
“อย่างแรกเลยแกควรที่จะ…”
? ? ? ? ? ? ?
นิ้วชี้ของลีกันปรากฏขึ้นที่ตรงหน้าของชายคนนั้น แล้วหลังจากนั้นก็
บัก!
“อ้ากกกกกกกก!”
เมื่อลีกอนดีดนิ้ว ความรุนแรงอันมหาศาลก็พุ่งเข้าใส่คางของชายคนนั้น และมีเสียงที่คล้ายกับเสียงกระดูกแตกดังก้องในอากาศ และรอยยิ้มคดเคี้ยวก็ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของลีกัน “แกไม่ควรสูบบุหรี่ในถนนที่ที่ใกล้กับผู้คนนะ”
ขณะที่ชายคนนั้นกำลังกระเด็นถอยหลัง บุหรี่ของเขาก็หล่นลงกับพื้น ทุกคนอ้าปากค้างกับสิ่งที่ลีกอนทำ
เด็กหนุ่มที่กำลังจะช่วยลีกอนวิ่งหนี ก็หน้าซีดเพราะความตกใจ เป็นอย่างที่คิดชายที่ล้มลงมาจากสังกัดของราศีเจมีไน ซึ่งได้รับการยกย่องอย่างสูงจากทั่วโลก นั่นเป็นเหตุผลที่สิ่งนี้เป็นสิ่งไม่น่าเชื่อมาก “พวกมันทั้งคู่เป็นเหมือนอย่างกับปีศาจที่อย่างน้อยพวกมันก็อยู่ในระดับ A” ปีศาจตัวใหญ่ที่แม้แต่รถก็ไม่สามารถทำให้ขยับได้ ถูกส่งตัวไปโบยบินด้วยการดีดนิ้วเพียงครั้งเดียว
ลีกอน ไม่สนใจปฏิกิริยาของผู้คนรอบข้าง เขาหยิบบุหรี่ที่เขาเคาะออกแล้วเดินไปหาชายที่ล้มลงคนนั้นอย่างสบายๆ จากนั้นเขาก็จับผมของชายผู้นั้นอย่างชั่วร้าย “บอกฉันที ฉันควรจะใช้หน้าของของแกเป็นที่เขี่ยบุหรี่มั้ย หืม?”
“!”
ชายผู้นี้ที่หัวของเขาอยู่ในกำมือของ ลีกอน พูดอะไรไม่ออก นิ้วของลีกอนเปรียบเสมือนอาวุธร้ายแรง และกำปั้นของเขามันแรงจนเหนือจะจินตนาการ ยิ่งกว่านั้น นี่ควรจะเป็นเขตห้ามต่อสู้ซึ่งเหล่าจักรราศีได้ระงับพลังของผู้ติดตามไว้ทั้งหมด เขาไม่น่าจะใช้พลังได้มากขนาดนี้
ไม่มีอะไรสมเหตุสมผลสำหรับผู้ชายที่กำลังตกสู่บาปคนนี้ “อะไรกัน ฉันไม่รู้สึกถึงจักรราศีที่เขาติดตาม เขาควรจะเป็นแค่คนงานธรรมดาสิ!” หมายถึงพลเรือนทั่วไปน่ะ พวกเขาต้องจ่ายค่าคุ้มครองรายเดือน พวกเขามีหน้าที่สร้างรายได้ภาษีให้กับเหล่าสิบสองจักรราศีและสังกัดอยู่โดยตรงภายใต้การควบคุมของพวกเขา ดังนั้นชายผู้นี้ที่อยู่ตรงหน้าเขาจึงเป็นคนที่แปลกประหลาด
“แม่งเอ้ย! นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย!” ชายผู้นี้กำลังพ่ายแพ้ต่อหน้าผู้หญิงของเขามาจนถึงตอนนี้ ความเย่อหยิ่งของเขาไม่ยอมให้เขาถอยกลับ คู่ต่อสู้ของเขาตัวเล็กกว่าเขามากและดูเหมือนเป็นแค่นักเรียนมัธยมปลาย แม้ว่าพลังของเขาจะถูกระงับไว้ แต่มันก็ไม่ได้หายไปเลยโดยสิ้นเชิง เขายังมีพลังอยู่ครึ่งหนึ่ง
ชายคนนั้นจับกรามที่หักของเขาขณะที่เขาพยายามจะลุกขึ้น “ไอชาติหม….”ปัก!
เขาไม่ทันได้พูดจบประโยค บุหรี่ก็ถูกดันเข้าไปในปากของเขาแล้ว และขี้เถ้าและควันบุหรี่ก็ไหลลงไปตามลำคอของเขา
ลีกอนยิ้มในขณะที่ยัดบุหรี่กลับเข้าไปในปากของชายคนนั้น “นี่แกรู้มั้ยว่าการที่คนอื่นต้องมาดมควันบุหรี่จากแกน่ะมันไม่ดี แกรู้ใช่มั้ย?”
ชายผู้นี้โกรธแค้นและพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเขาเห็นนิ้วของลีกันเข้ามาใกล้ใบหน้าของเขาอีกครั้ง เขาก็รู้สึกกลัวขึ้นมา หากชายผู้นี้ดีดเข้าไปที่หน้าเขาอีกละก็ ใบหน้าของเขาจะต้องแหลกสลายเป็๋นแน่ “อ่า เข้าใจแล้วน่า!”
ลีกอนยิ้มอย่างพอใจ “ใช่เลย แกไม่ควรจะไปเป่าควันใส่หน้าคนอื่น ใช่มั้ย?”
“ชะ ใช่ครับ”
“แกจะไม่ทำมันอีก ใช่มั้ย”
“ครับ ใช่ครับๆๆ”
“เอาล่ะฉันดีใจที่นะเราคุยเรื่องนี้กันรู้เรื่อง” ลีกอนดึงมือของเขาขึ้นมา
ชายคนนั้นผ่อนคลายลง แต่มือของ ลีกอน ก็ขยับอีกครั้งในขณะที่เขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
ปั้งง!
อ้าาาาาาาา!
คราวนี้มันเป็นกำปั้น ในท้ายที่สุดชายคนนั้นก็ทรุดตัวลงกับพื้นด้วยสภาพที่จมูกของเขาที่หัก ริมฝีปากของลีกันโค้งขึ้น “ถ้าแกคุยด้วยรู้เรื่องจริงๆฉันคงไม่ต้องทำแบบนี้ตั้งแต่แรกแล้ว” ลีกอน ยังไม่จบ “เฮ้ย ไอ้แมลงสาบตัวเมีย”
“อ๊ะ ห้ะ!”
“เธอควรวางไอของแปลกๆในมือเธอไปซะ ก่อนที่ฉันจะเป็นคนไปตัดข้อมือเธอออกนะ”
“?!”
ผู้หญิงคนนี้กำลังเล็งบางอย่างมาที่หลังของ ลีกอน เธอใช้สกิลศักดิ์สิทธิ์ของเธอเพื่อไม่ให้เขาเห็นเธอได้ เธอเลยไม่รู้ว่าเขาสัมผัสถึงเธอได้ยังไง ยิ่งไปกว่านั้น ลีกอน ไม่ได้หันกลับมาเพื่อมองหาเธอด้วยซ้ำ เธอกำลังจะวิ่งถอยหลังไปด้วยความตื่นตระหนก
“นี่คือคำเตือน” ลีกอน ยกมือขึ้น “ถ้าเธอยังทำตัวน่าสงสัยอยู่หลังใครบางคนละก็ เธอจะถูกฆ่านะ”
ผู้หญิงคนนั้นพยายามที่จะขยับ อย่างไรก็ตาม ลีกอนนั้นเร็วกว่า
มีเสียงดังขึ้นในขณะที่ผู้หญิงคนนั้นกำลังกระเด็นลอยไปข้างหลัง
“ฮะ ฮ้ะ!?”
ลีกอน เพิ่งจะดีดนิ้วไปที่หน้าผากของผู้หญิงคนนั้น เธอโชคดีที่ไม่มีกระดูกสันหลังส่วนคอชิ้นไหนที่หักจากการถูกกระแทก ในท้ายที่สุดผู้หญิงคนนั้นก็น้ำลายฟูมปากขณะที่เธอล้มลง น้ำลายเธอไหลนองมาที่พื้น
คนเดียวที่สงบเรื่องแบบนี้ได้ก็น่าจะเป็นแค่ ลีกอน “นี่น่าจะพอที่จะสอนบทเรียนให้พวกนั้นได้แล้วล่ะ”
คนอื่นๆต่างพากันโวยวาย “เฮ้ย! นี่ทำบ้าอะไรเนี่ย! ถึงแม้ว่าพวกนั้นจะทำผิด แต่นายก็ไม่ควรไปใช้ความสามารถกลางถนนแบบนั้นนะ!”
อย่างไรก็ตาม คำตอบที่ไร้สาระของ ลีกอน ก็ต้องทำให้พวกเขาตกตะลึง
“นี่คุณพูดเรื่องอะไรเนี่ย ถ้าผมใช้ความสามารถของผมน่ะพวกนั้นตายไปแล้ว”
“อะ-อะไรนะ?”
คุณหวางและชายหนุ่มประหลาดใจ “เขาเอาชนะลูกศิษย์จากสำนักอันดับ 1 ได้ด้วยมือเปล่างั้นหรอ” พวกเขารู้อยู่แล้วว่าเขาไม่น่าใช่คนธรรมดาจากการเขาฆ่าหมาป่ากลายพันธุ์นั่น แต่ถึงอย่างนั้น พวกเขาก็คาดไม่ถึงกับสิ่งนี้!
“เขาได้รับพรจากราศีอะไรมาน่ะ” พวกเขาปิดปากอย่างยากลำบาก
อย่างไรก็ตาม ลีกอนรู้สึกประหลาดใจมากกว่าพวกเขา
ทำไมน่ะหรอ?
“มันเป็นของไอ้เวรนั่นงั้นหรอ” ลีกอนย่นจมูกของเขาขณะที่หยิบกระป๋องสเปรย์และสร้อยคอที่เขากระชากออกมาจากผู้หญิงคนนั้น ฉากนั้นดูเหมือนราวกับว่าเขากำลังหยิบทิชชู่ที่มีขี้อยู่เลยล่ะ
ลีกอน เริ่มมั่นใจ “นี่คือสิ่งของศักดิ์สิทธิ์ที่ไอ้พวกนั้นใช้สินะ” จริงๆแล้วนี่เป็นไอเท็มที่มีพลังศักดิ์สิทธิ์อยู่ เซนต์สิบสองราศีต้องถวายเครื่องบูชาแก่เหล่าจักรราศีของตนเพื่อรับและใช้สิ่งของเหล่านี้
ถ้าเซนส์ของ ลีกอน ถูกต้อง สเปรย์และเสื้อผ้ามาจาก ในญี่ปุ่นแน่ๆ มันเป็นพลังงานจากผู้หญิงที่ครอบครองพลังของราศีคนคู่
“คนธรรมดาที่ไหนมันจะไปทำได้วะ” ไม่สิ ลีกอน สามารถบอกได้ว่าผู้หญิงที่เขาเพิ่งดีดออกไปก็สามารถใช้พลังเวทย์มนตร์ได้เช่นกัน ดังนั้นเธอจึงไม่ใช่คนปกติ นั่นไม่ใช่ทั้งหมด
[จักรราศีผู้โลภมากและเป็นวัตถุนิยม ผู้เป็นเจ้าของขนแกะทองคำกำลังสนุกกับสถานการณ์นี้!]
[เขาต้องการให้คุณรีบฆ่าทั้งคู่ซะ!]
[เขาอยากเห็นเลือดไหลเวียนออกมา!]
[เขาส่งเสียงร้องเมื่อเห็นพวกเขาร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด!]
[เขาบอกว่าไม่ต้องกังวลกับการสอดรู้สอดเห็นหรอน่า!]
[ถ้าคุณฆ่าสองคนนั่น เขาสัญญาว่าจะมอบไอเท็มที่มีประโยชน์ให้คุณ!]
ลีกอน ขมวดคิ้วขณะที่มองไปรอบๆ
จากที่ที่ห่างออกไปประมาณสิบกิโลเมตร เขาสัมผัสได้ถึงพลังของประเทศที่เป็นเกาะ เขาสัมผัสได้ถึงพลังของเทพเจ้าแห่งความมั่งคั่งจากที่สักแห่งหนึ่ง
“อย่างแรกเลย มันเป็นประเทศที่เป็นเกาะ และตอนนี้มันมาจากแผ่นดินใหญ่งั้นหรอ” เขากำลังหมายถึงประเทศจีน ดูเหมือนว่าจักรราศีได้แบ่งแยกเกาหลีออกมา ลีกอนสัมผัสได้ถึงบาเรียที่จักรราศีของจีนและญี่ปุ่นตั้งขึ้น เขาสัมผัสได้ถึงพลังของจักรราศีในญี่ปุ่นจากทางเข้ารถไฟใต้ดิน มันทำให้เขารู้สึกโกรธเคืองขึ้นมา “ฉันเตือนไอ้พวกเวรนั่นให้อยู่ห่างจากเกาหลีแล้วนะ”
ในขณะที่เขาไม่อยู่ จักรราศีได้ทำเครื่องหมายอาณาเขตของตนในเกาหลีเหมือนกับพวกสุนัข มีหลายเหตุผลที่ลีกันเกลียดพวกเซนต์สิบสองราศีและจักรราศีที่พวกเขารับใช้ ความเกลียดชังของเขาไม่มีมูลความจริง ถ้าให้เขาต้องเปรียบเทียบ สิบสองราศีก็เหมือนหมัดหรือยุงที่คอยดูดเลือดจากมนุษย์ พวกเขาเป็นพวกปรสิต
มันสมเหตุสมผลหรือไม่ที่ปรสิตพวกนี้จะเกิดขึ้นมาโดยไม่มีเป้าหมาย แน่นอนว่าไม่ ปรสิตจะไม่เกิดขึ้นหากไม่มีอาหาร พวกเขาเข้ามาเกี่ยวข้องกับสิ่งนี้เพราะมีเหยื่อให้กิน
นั่นคือเหตุผลที่ทำให้ลีกอนโกรธ พวกปรสิตได้ทำเครื่องหมายอาณาเขตของตัวเองในเกาหลี ความจริงแล้วก็คือที่พวกเขาสามารถทำเครื่องหมายไว้บนสถานที่นี้ได้นั้นมันหมายความว่าสิ่งของทุกอย่างที่เขาวางไว้เพื่อปกป้องเกาหลีได้ถูกเอาออก
“ไม่มีทางที่ไอเท็มที่ฉันติดตั้งไว้จะหายไปเองได้” ลีกอน สงสัยว่าทำไมเขาถึงไม่รู้สึกถึงพลังจากไอเท็มของเขา ตอนนี้เขาได้รับคำอธิบายแล้ว
รอยยิ้มที่คดเคี้ยวปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาขณะที่เขากำลังคิดถึงเรื่องไร้สาระทั้งหมดนี้
[คำเตือน! เจ้าของขนแกะทองคำกำลังมาหาคุณ! เขากำลังใช้โครงสร้างของเขา!]
เงาสีแดงคืบคลานอยู่ใต้เท้าของ ลีกอน ที่น่าประหลาดใจก็คือเงาเหล่านี้กำลังเพลิดเพลินสถานการณ์นี้ และพวกมันก็กำลังปกป้องอีกาเอาไว้ พวกเขาเป็นสิ่งก่อสร้างของราศีเมษซึ่งอาศัยอยู่ในประเทศจีน เงาคลานอยู่ใต้เท้าของ ลีกอน ราวกับว่าพวกมันกำลังจะกินเขา ดูเหมือนว่าพวกมันจะรู้สึกว่า ลีกอน ไม่เกี่ยวข้องกับจักรราศีใดๆ ดังนั้นเจ้าของขนแกะทองคำจึงมองว่าเขาเป็นเหยื่อที่ล่าได้ง่าย
[สิ่งก่อสร้างของแกะกำลังพยายามที่จะสนองความต้องการของพวกเขาโดยการใช้พลังของพวกเขา]
เงาสีแดงหัวเราะคิกคักขณะที่มันพยายามจะสัมผัส ลีกอน
“หยุดพยายามทำตัวน่ารักกับฉันได้แล้วน่า ไอ้พวกเด็กเวร” ลีกอนตะโกน
เงามืดหยุดนิ่งเมื่อพวกมันรู้สึกถึงเจตนาฆ่าของ ลีกอน จากนั้นพวกมันก็เริ่มสั่นสะเทือน
“บัดซบแล้วไง!” ลีกอนเป็นผู้ครอบงำดวงตาอสรพิษ เพราะแบบนั้นสิ่งก่อสร้างเลยไม่สามารถต้านทานการจ้องมองของเขาได้ พวกมันเลยหนีไป ลีกอนยิ้มให้กับความโง่เขลาของพวกมัน “พวกมันน่าจะเป็นพวกที่คอยประจบสอพลอพวกจักรราศี แต่พวกมันกล้าโจมตีฉันงั้นหรอ”
ในเวลาเดียวกัน บาเรียที่อยู่รอบๆ ก็ตกลงมา คุณหวางและชายหนุ่มที่ยืนดูอยู่ไกลๆก็มองไปรอบๆด้วยความประหลาดใจ
“ทำไมจู่ๆ บาเรียนั่นถึงตกลงมาล่ะ” ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะค่อนข้างมีประสบการณ์กับเรื่องนี้ และเขาก็ตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ “สิ่งก่อสร้างที่ดูแลบาเรียมันหายไปแล้ว! อะไรกัน ฉันเดาว่ามันไม่น่าใช่เพราะพวกคนที่เก็บภาษีเหล่านั้นจะย้ายออกจากภูมิภาคนี้แน่ๆ”
สิ่งนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ชายสองคนหันไปมองลีกอน อย่างไรก็ตาม ลีกอนไม่ได้สนใจพวกเขาในขณะเดียวกันเขาตะโกนออกมาว่า “โอ้ววว เย้!’
“อะไร มันมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า!” ชายหนุ่มถาม
ลีกอน รีบเดินเข้าหาพวกเขา “เฮ้ เจ้าหนู ลองดูสิว่าไอ้พวกตัวบัดซบนี้มันใส่อะไรเอาไว้บ้าง”
เมื่อ ลีกอน ชี้ไปที่เสื้อผ้าของชายที่ล้มลง คุณหวางและชายหนุ่มก็คร่ำครวญราวกับว่าในที่สุดพวกเขาก็เข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันสักที
“นี่คุณหยิบมันขึ้นมา!”
“ใช่เลยล่ะ” สัญลักษณ์นี้แสดงถึงสำนักราศีเมถุนอันดับหนึ่งของเกาหลี
“ทำไมต้องเป็นวิหารของญี่ปุ่นด้วย…!”
“ไม่ ไม่ ฉันไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้น” ลีกอนพูด
“ห๊ะ?”
“นี่คือของแบรนด์เนมใช่มั้ยเนี่ย” เขาถาม
คำถามนี้ทำให้คุณหวางและชายหนุ่มประหลาดใจ แต่ไม่นานพวกเขาก็มองดูเสื้อผ้าและเครื่องประดับของคู่รักที่ล่วงลับไปแล้ว
“เสื้อผ้า กระเป๋า และรองเท้าของพวกเขา ทั้งหมดนี้คือ Chanel แล้วก็ Hermes” พระเจ้า! ราคาเท่าไหร่กันเนี่ย
“แม้แต่ชุดชั้นในของพวกเขาก็ยังเป็นแบรนด์เนมเลย”
ลีกันถามว่า “พวกมันสวมเสื้อผ้าแบรนด์เนมหมดเลยนี่ นี่หมายความว่าพวกนี้รวยมากเลยใช่มั้ย”
“ห้ะ แน่นอนสิ! ที่วิหารราศีเมถุนเต็มไปด้วยพวกคนใหญ่คนโตแล้วก็ลูกๆ ของพวกเขา”
“นี่หมายความว่าพวกเขาจะไม่เป็นไรถ้าฉันถอดของพวกนี้ออกใช่ไหม” ลีกอน ยังคงถามต่อไป
“อะไรนะ” คุณหวางและชายหนุ่มคิดว่าพวกเขาได้ยินผิดไป
อย่างไรก็ตาม ลีกอน หัวเราะในลักษณะที่ดูหลอกลวง หลังจากออกจากหอคอย การแสดงออกนี้เป็นการแสดงออกของเขาที่แสดงถึงความทรยศมากที่สุด “ดีเลย ฉันอยากจะเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่พอดี”
“ห้ะะะ!”
“พวกนั้นยังต้องชดเชยสิ่งที่มันทำกับฉันก่อนหน้านี้สักนิดนึงยังไงเล่า” ลีกอนพูด
“นั่นมันไม่นิดนึงแล้วนะ”
“อ่า! ฉันไม่ต้องการชุดชั้นในของพวกมันหรอกน่า” มือของวีรบุษผู้หิวโหยคนนี้ขยับด้วยความเร็วที่เร็วกว่าแสงซะอีก
