[WN] การกวาดล้างมนุษยชาติของเจ้าหญิงแวมไพร์กับอดีตผู้กล้า - ตอนที่ 71 องค์ที่ 3 บดขยี้ - เจ้าหญิงแวมไพร์และการเดินช็อปปิ้ง

“ล- ลีน! ทำใจดีๆ ไว้! ไม่เป็นไรนะ!?”

สติค่อยๆ เลือนราง สายตาก็ค่อยๆ พร่ามัว

อา… แต่ว่า ฉันก็ดีใจ ที่ได้เห็นโยมิเป็นภาพสุดท้ายน่ะ

แล้วก็… ท่านจอมมารคะ

ถึงตอนท้ายที่สุดเราจะต้องสู้กันจนได้… แต่ฉันดีใจมากที่อยู่ใต้บัญชาของท่านนะคะ…

ฉันคงไม่สามารถได้เจอหน้าของท่านจอมมารอีกแล้ว… ฉันมั่นใจเลยว่าตอนนี้น่ะ ท่านจะต้องดูตกตะลึงแน่ๆ

…ทำไมเรื่องพวกนี้ที่เกิดขึ้นได้เหรอคะ?

เรื่องนี้ต้องย้อนไปเมื่อ 2 ชั่วโมงก่อน ―――

“ลีน! รีบไปกันเถอะ!”
“อารมณ์ดีจังเลยนะ โยมิ มีอะไรงั้นเหรอ?”
“อื้อ! ก็เราน่ะรอที่จะไปเที่ยวกับลีนครั้งแรกด้วยกันมาตั้งนานแล้วนี่นา! พวกเราทั้งคู่น่ะงานยุ่งกันมากแล้วช่วงนี้ มันเลยดีมากเลยล่ะที่เราได้มีเวลาออกมาด้วยกันแบบนี้!”
“……เอ๋ นางฟ้า?”
“? เมื่อกี้ว่าอะไรหรือเปล่า?”
“…ไม่มีอะไรหรอก ฉันก็รอมานานแล้วเหมือนกัน”
“อื้อ!”

อุหวา… ตกใจเลยแฮะ

ด้วยหน้าที่น่ารักนั่น เสียงที่น่ารักนั่น กับบุคลิกที่น่ารักนั่น ฉันเผลอนึกว่าเธอเป็นนางฟ้าจริงๆ เลยแฮะ

ก็นะ วันนี้ฉันออกมาเดินช็อปปิ้งกับโยมิ

พวกเรามีแต่วันที่งานยุ่งมาตลอด เลยแทบจะไม่มีวันหยุดกันเลย

ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็ วันนี้พวกเรา 2 คนก็ว่างกันตั้งแต่เที่ยงเลยล่ะนะ

เพราะงั้น หลังจากเวลาอันยาวนานเหลือเกิน พวกเรา 2 คนก็ตัดสินใจตกลงว่าในที่สุดก็จะได้ออกมาเที่ยวด้วยกันซักที

“อ๊ะ! เนื้อกวางราคาถูกจัง! …โอ้ เนื้อไก่ก็ด้วย!? …เอาไงดีล่ะ …จะซื้อทำอะไรดีนะวันนี้ …ลีน เอาอันไหนดี?”
“อืม―… เนื้อหมูแล้วกัน”
“เราถามว่าเอาอันไหนไม่ใช่เหรอ!?”

…โธ่ ถึงจะบอกว่ามาเที่ยวช็อปปิ้งก็เถอะ นี่ก็แค่มาซื้อวัตถุดิบทำอาหารไม่ใช่รึไงเนี่ย!

แต่ก็นะ พวกเราเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดเป็นอันดับที่ 1 กับ 2 ของกองทัพจอมมาร เพราะงั้นถ้าเราจะเอาเวลาไปซื้อเสื้อผ้าล่ะก็ เราคงเอาเวลาไปฝึกกันมากกว่า

เผ่าพันธุ์แวมไพร์อย่างฉันก็เหมาะกับเสื้อผ้าสีดำจนน่าตกใจเลย เพราะบแบนั้นก็เลยไม่ต้องเลือกอะไรมากมาย แค่ซื้อเสื้อผ้าสีดำๆ มาก็พอแล้ว

โยมิเองก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่

ก็นะ นี่ก็ 8 ปีแล้วตั้งแต่เราเริ่มทำงานด้วยกัน ฉันยังไม่เคยเห็นเธอสวมกระโปรงเลยซักครั้ง

อ่า เคยเห็นเธอใส่แต่กางเกงขาสั้นนี่เนอะ

แน่นอนว่ามันดูดีมากเลยเวลาเธอชินกับมันแล้วล่ะนะ

ชินกับมัน…แล้ว……

โยมิ… กระโปรง……

………

“โยมิ หลังซื้อของแล้ว เราไปดูเสื้อผ้ากันเถอะ”
“เอ๊ะ? ก็ดีนะ แต่… แปลกจัง ลีนอยากไปเลือกซื้อเสื้อผ้าด้วยเหรอ?”
“เปล่า ไม่ใช่สำหรับฉันหรอก”
“เอ๋?”
“ไม่มีอะไร รีบๆ ซื้อของให้เสร็จกันเถอะ”
“อื้อ… งั้น เอาวัตถุดิบที่ซื้อไปเก็บที่บ้านก่อนซักทีนึงละกันนะ ของบางอย่างที่ซื้อมาต้องเอาไปแช่เย็นก่อนน่ะ”
“ได้เลย เอาแบบนั้นแล้วกัน …อุฮุฮุ”
“…?”

ฉันไม่มีทางต่อต้านมนต์เสน่ห์อันเย้ายวนของโยมิที่สวมกระโปรงได้เลย…

ต้องเข้ากับเธอแน่ ต้องเข้ากันได้ดีสุดๆ แน่นอน เพราะเธอเป็นเด็กผู้หญิงที่สวยขนาดนี้เลยนี่นา

ผมสีเงินยาวจนถึงไหล่ ดวงตาที่สดใสต่างจากเมื่อตอนเป็นผู้กล้าแบบลิบลับ มันแน่อยู่แล้ว เด็กสาวของฉันน่ะน่ารักที่สุด

ดังนั้น พวกเราก็เลยรีบซื้อของกันให้เสร็จ ทิ้งข้าวของเอาไว้ที่บ้าน แล้วก็ไปที่ร้านเสื้อผ้ากัน

“ยินดีต้อน… ท- ท่านลีนกับท่านโยมิเหรอคะ!?”
“สวัสดีค่า ขอโทษนะคะที่ฉันจะขอแบบเร่งด่วนเลย… ช่วยหากระโปรงน่ารักๆ ให้เด็กคนนี้ทีได้มั้ยคะ? ถ้าเป็นไปได้ล่ะก็ ขอเสื้อ รองเท้า เครื่องประดับที่เข้าชุดมาด้วยเลยค่ะ”
“……เอ๊ะ?”
“เสื้อผ้าที่เข้ากับท่านโยมิ… งั้นเหรอคะ?”
“ใช่ค่ะ เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาเลยค่ะ เน้นให้น่ารักก็พอ”
“เอ๋?”
“น- นี่มัน… เลอค่ามากเลยค่ะ… คนที่จะสวมก็ดูดีอยู่แล้ว เพราะงั้นสวมอะไรก็ดูดีเลย มีคอนเซ็ปต์แบบไหนมั้ยคะ?”
“เด็กคนนี้สวมแต่เสื้อผ้าแบบผู้ชาย ทั้งๆ ที่ตัวเองก็น่ารักขนาดนี้แท้ๆ เพราะงั้น ขอร้องนะคะ ขอแค่ให้น่ารักเข้ากับเธอก็พอ จะสไตล์โกธิคโลลิต้า หรือสไตล์เทพนิยายก็ได้ ฉันปล่อยให้ทางคุณพนักงานจัดการได้เลยค่ะ แต่ต้องเป็นกระโปรงนะคะ”
“เ―เอ๋!?”
“อย่างนี้นี่เอง… เข้าใจแล้วค่ะ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของลาพิซที่มีประสบการณ์งานร้านเสื้อผ้ามากว่า 92 ปีได้เลยค่ะ ฉันจะใช้ทุกขุมพลังที่ร้านมีเพื่อรังสรรขึ้นมาให้สุดความสามารถไปเลย”
“ฝากด้วยนะคะ อ่า ถ้าจำเป็นล่ะก็ จะแต่งหน้าหรือทำผมเธอด้วยก็ได้นะคะ”
“เดี๋ยวก่อน!? ลีน เธอพูดเรื่องอะไรอยู่กันน่ะ!?”
“ฟุฟุฟุ… ท่านลีนคะ แม้ว่าท่านจะไม่ได้พูดถึงก็ตาม แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่พวกเราตั้งใจจะทำอยู่แล้วล่ะค่ะ”
“ทำไมล่ะค้า!?”

คุณพนักงานร้านที่รู้เรื่องนี่ช่วยได้เยอะเลย

แต่ว่านะ 92 ปีเลยเหรอ… อายุยืน สมกับที่เป็นเผ่ามารเลยนะ

แบบนี้คาดหวังได้แน่นอน

“ลีน!? เธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อซื้อเสื้อผ้าไปเองหรอกเหรอ!?”
“ฉันว่าฉันไม่เคยบอกเลยนะว่าจะทำแบบนั้น ไหนๆ นี่ก็ได้หยุดงานซักที ฉันคิดจะฟื้นฟูตัวเองจากดูด้านน่ารักๆ ของโยมิซักหน่อย งั้น คุณพนักงานร้าน โชคดีนะคะ”
“ค่ะ!”
“เดี๋ยว!? ตอบรับเป็นทหารเลย!? ……เดี๋ยวค่ะ ……อ๊าาาาาาาาาาา………”

“…ขอโทษที่ทำให้รอนะคะท่านลีน พวกเราทางร้านเสื้อผ้าลาพิซได้ทำงานที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ตั้งแต่เปิดมาเลยค่ะ พนักงานทุกคนร่วมด้วยช่วยกัน… พูดตามตรงแล้ว พวกเราภูมิใจขนาดที่แม้แต่ทางเราเองก็ยังประหลาดใจกับผลงานที่ออกมาเลยล่ะค่ะ”
“…จริงเหรอคะ?”
“แน่นอนค่ะ”

ดูเหมือนจะกลายเป็นเรื่องจริงจังยิ่งกว่าที่ฉันคิดเอาไว้ซะแล้วสิ

แต่ก็ ขอบคุณนะคะ

“…ถ้างั้น ถ้างั้น… ขอฉันดูหน่อยได้มั้ยคะ?”
“ได้เลยค่ะ… เชิญเลย”

และแล้ว ผ้าม่านที่ซ่อนโยมิไว้ก็ถูกรูดเปิดออก

นี่แหละค่ะ นางฟ้าจริงๆ เลย

เสื้อสเวตเตอร์ถักสีชมพู เนื้อผ้าลายจุดแบบ Polka dot

ทรงผมของเธอไม่ได้เปลี่ยนอะไรมากมาย แต่พอมองออกว่ามีการแต่งหน้าบางๆ อยู่นิดหน่อย

และที่สำคัญที่สุด… กระโปรงยาวคลุมเข่า

กระโปรงน่ารักสีขาวเรียบๆ ไม่ได้มีการประดับอะไรฉูดฉาดตรงไหนเลย

อัญมณีสุดเลอค่าที่แฝงด้วยความสุขุมนี่แหละ เข้ากับโยมิที่สุดเลย…

“อุ อู… น่าอายจัง……!”
“………”
“…ลิ- ลีน… เป็นอะไรน่ะ เดี๋ยวก่อนนะ… ด- ดูไม่เข้ากับเราเหรอ? แบบนั้นสินะ…”
“ไม่ใช่แบบนั้นเลยค่ะ ท่านโยมิ! หากได้รับอนุญาตจากท่านจอมมารล่ะก็ ฉันอยากให้เด็กผู้หญิงน่ารักขนาดนี้มาเป็นหุ่นโชว์เสื้อที่ร้านของเราเลยล่ะค่ะ!”
“หุ่นโชว์เสื้อ!? ด- เดี๋ยวสิ ลีน…!”
“…โทษนะ แป๊บนึง”
“เอ๋…? …ป- เป็นอะไรหรือเปล่าลีน บีบจมูกแบบนั้น… เป็นหวัดเหรอ?”

อ่า ไม่หรอก

เลือดกำเดาฉันไหล แล้วกำลังพยายามสุดชีวิตที่จะยั้งมันเอาไว้ก่อนน่ะ

…น- น่ารักกว่าที่คิดเอาไว้ตั้ง 4 เท่าแน่ะ!!

เอ๋? เดี๋ยวนะ? โยมิน่ารักขนาดนี้เลยงั้นเหรอ?

ไม่สิ รู้อยู่แล้วล่ะว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงที่สวยอยู่แล้ว เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่สวยที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาไม่ผิดแน่

…แต่ว่า เดี๋ยวสิ? ขนาดนี้เลยเหรอ? เอ๊ะ? เธอเป็นนางฟ้าจริงๆ นั่นแหละ

“…เป็นยังไงบ้างคะ ท่านลีน ท่านโยมิ? คิดเห็นอย่างไรบ้างกับการจับคู่ชุดของเราคะ?”
“…สำหรับตอนนี้ ฉันขอชุดที่โยมิกำลังใส่อยู่ตอนนี้ด้วยนะคะ”
“ขอขอบคุณสำหรับการซื้อขายนี้นะคะ!”
“เ―เอ๋!? …ม- ไม่… ต- ต่อให้ซื้อชุดแบบนี้ …ร- เราก็ไม่ใส่นะ…”
“แล้วก็ ยังมีชุดอื่นๆ ที่เข้ากับท่านโยมิได้ดีอยู่อีกนะคะ…”
“เอาด้วยค่ะ ฉันเหมาหมดเลย”
“ขอขอบพระคุณมากค่ะ!!”
“ลีน!?”

โยมิกำลังพูดอะไรอยู่ซักอย่าง แต่ตอนนี้ฉันไม่ทันได้สนใจเลย ระหว่างที่ก็กำลังติดต่อธุรกิจสำคัญกับคุณลาพิซต่อ

“ราคาของสินค้า… ยึดจากประสบการณ์ทรงคุณค่าที่ได้ความร่วมมือจากท่านโยมิด้วยแล้ว คำนวณแล้ว… ประมาณนี้ค่ะ”
“ถูกมากเลยค่ะ อ๊ะ ฉันขอใบเสร็จด้วยได้มั้ยคะ? ระบุผู้จ่ายเป็นฝ่ายบัญชีของกองทัพจอมมารนะ”
“ไม่ฟุ่มเฟือยไปหน่อยเหรอ!? แถม เงินขนาดนี้น่ะ มันพอๆ กับเงินเดือนของทหารระดับกลางของกองทัพจอมมารครึ่งนึงเลยนะ!?”

มันถูกมากเลยต่างหาก

สำหรับตำแหน่งขุนพลจตุเทวอสุรา กำลังรบสูงสุดของกองทัพจอมมารแล้ว ฉันก็ได้เงินเดือนดีมากเลยล่ะ ราคาแค่นี้ ขนหน้าแข้งไม่ร่วงซักนิด

ก็ อาจจะดูฟุ่มเฟือยก็จริงหรอก แต่คนที่ดูแลฝ่ายบัญชีก็คือคุณวีเนลที่รักโชตะโลลิด้วย ฉันว่าถ้าพาโยมิในชุดนี้ไปโชว์ตัวให้เธอดูล่ะก็ ฉันน่าจะเอาใบเสร็จไปเบิกได้เลยด้วยซ้ำ

“ขอบคุณมากค่ะ! แล้วมาใหม่นะคะ!”
“ฉันต่างหากค่ะที่ต้องขอบคุณ… งั้น โยมิ กลับกันเถอะ ละก็ ใส่ชุดนี้ด้วยนะ”
“ไม่เอาสิ! ไม่เห็นถามความเห็นของเราบ้างเลยนะ! …เพราะแบบนี้ ทั้งวันเราเลยไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากกรี๊ดแล้วเนี่ย!”
“มัน! ดู! ดี! มาก! ฉันยอมทุกอย่างเลยถ้าเธอยอมใส่ชุดนี้นะ! ช่วยฟื้นฟูฉันทีเถอะนะ! ทำนู่นทำนี่ในสงครามไปตั้งเยอะ ไหนจะต้องจัดการคณะผู้กล้าอีก… ฉันเหนื่อยน้า! ถ้าโยมิใส่ชุดนี้ วันรุ่งขึ้น ฉันจะทำงานได้ดีกว่าเดิมแน่นอน! ขอร้องล่ะนะ!”
“อ่า… ถ้าพูดอย่างงั้นล่ะก็…”

ที่จริง เรื่องฆ่าผู้กล้านี่ ฉันสนุกมากเลยล่ะที่ได้เป็นคนทำเอง แต่เรื่องนั้นสำคัญที่ไหนล่ะ

“อู… ข- เข้าใจแล้ว…”
“ไชโย! งั้นรีบกลับบ้านกัน-…”

‘อ่า โยมิ ลีน ได้ยินหรือไม่? นี่เราเอง’

……..

‘ท่านจอมมาร มีธุระอะไรอย่างนั้นเหรอคะ?’
‘อืม จริงๆ แล้ว มีเรื่องบางอย่างแปลกๆ เกิดขึ้นในทัพแนวหน้า เพราะเหตุนั้น เราจึงจำเป็นต้องจัดประชุมเหล่าผู้บริหารด่วน ณ ตอนนี้เลย ด้วยเหตุนั้น…’
‘ตอนนี้ฉันติดธุระสำคัญอยู่ค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ รบกวนฝากบอกให้ผู้บริหารทุกคนพยายามกันเข้าด้วยนะคะ แค่นี้ค่ะ’
‘…ฮะ? โอ๊ย นี่-’

*ตู๊ดดด*

…

“งั้น โยมิ กลับบ้านกันเถอะ”
“ไม่ได้! เดี๋ยวก่อนสิ! ทำอะไรลงไปน่ะลีน!?”

ตายจริง อะไรเหรอ

“คิดอะไรอยู่ถึงได้ตัดสายท่านจอมมารไปแบบนั้นน่ะ! นี่! รีบไปกันเถอะ!”
“ม่าย―อาว―! เพราะวันนี้ฉันหยุดงานแล้ว! อีกอย่าง มันหยาบคายต่อโลกใบนี้เลยล่ะเธอไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าระหว่างที่มีชุดพวกนี้อยู่ในมือ และโยมิอยู่ข้างหน้าฉันน่ะ!? ฉันติดหนี้ท่านจอมมารอย่างไม่อาจชดใช้ได้ก็จริง แต่ตอนนี้ นี่แหละสำคัญกว่าเยอะเลย! เพราะงั้น รีบกลับกันเถอะ!”
“ไม่สิ! ทำแบบนั้นไม่ได้นะ!”

“…นี่เจ้า ทำอะไรอยู่น่ะ?”

“ท- ท่านจอมมาร!?”
“ชิ ทำไมท่านถึงมาที่นี่กันเหรอคะ…”
“เพราะอยู่ๆ ทางฝ่ายเจ้าก็ตัดสายโทรจิตไปน่ะสิ! เราล่ะสงสัยจริงๆ ว่าเจ้ามีธุระอะไรที่ยุ่งไปกว่าความเป็นไปของกองทัพจอมมารได้!? …โอ้ โยมิเองฤ ชุดนั่นดูแล้วน่ารักทีเดียว”
“น- นี่คือ… มัน… ลีนเธอ…”
“…เจ้าหมายความว่ากระไรฤ? เจ้าจะบอกว่าการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้โยมินั้นสำคัญยิ่งกว่าแผนการในอนาคตของกองทัพจอมมารหรืองานของขุนพลจตุเทวอสุราฤอย่างไร?”
“ไม่ค่ะ ไม่ใช่แบบนั้น… แต่ในสถานการณ์ตอนนี้ ฉันไม่สามารถคิดอะไรอย่างอื่นนอกจากจะเปลี่ยนเสื้อผ้าของโยมิได้เลย เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันทำงานอย่างเต็มที่ชดเชยนะคะ”

…พอมาย้อนนึกดูแล้ว ตอนนั้นฉันไปโดนอะไรสิงเข้าให้ล่ะนั่น

ในเวลาปกติแล้ว ยังไงฉันก็ไม่มีทางคิดต่อต้านท่านจอมมารแบบนี้หรอก

“…เฮ้อ …เจ้านี่น้า …ยามที่เป็นเรื่องของโยมิแล้ว เจ้าถึงกับถลำลึกไปถึงขนาดนี้เชียวฤ …เอาเถิด อย่ามัวแต่อิดออด แล้วไปเข้าประชุมเสีย…”

“แต่ฉันขอปฏิเสธค่ะ”

“เดี๋ยวสิ! ลีน!”
“…ลีน จงเลือกให้ดีระหว่างที่เรายังเพียงหัวเราะและยอมให้อภัยเจ้า ปล่อยเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ผ่านไปแต่โดยดีเสียเถอะ ตกลงไหม?”
“ต้องขออภัยจริงๆ ค่ะ ท่านจอมมาร ฉันไม่สามารถตอบรับความคาดหวังของท่านในวันนี้ได้จริงๆ… ดูที่โยมิสิคะ เธอน่ารักถึงขนาดนี้เลยนะคะ แถมฉันยังมีของที่ทำให้เธอน่ารักกว่านี้อีกอยู่ในมือแล้วด้วย แต่จะให้ฉันทิ้งความคิดพวกนั้นไปงั้นเหรอคะ? เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ”

“…อย่างนั้นฤๅ สิ่งที่เจ้าพูดนั้นอาจฟังดูเหลวไหล แต่เราชอบความตั้งใจของเจ้าที่พยายามจะหาข้อแย้งนะ ตกลง ถ้าหากการโจมตีของเจ้าสามารถมาถึงเราได้ เราจะอนุญาตให้วันนี้ เจ้ากลับบ้านไปพร้อมกับโยมิได้เลย”

“เดี๋ยวสิคะ!? ท่านจอมมาร!? อะไรกัน…”
“ฟู่ว… ท่านจอมมารคะ พูดแล้วโปรดอย่าคืนคำด้วยนะคะ ฉันจะแสดงพลังในที่ฐานะ 1 ใน 4 ของผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในกองทัพจอมมารให้ท่านเห็นเองค่ะ”
“ลีน! เดี๋ยวก่อนสิ! ท่านจอมมาร ลีนก็ด้วย ทั้งคู่ใจเย็นๆ กันก่อนนะคะ!”

ฉันกับท่านจอมมารเข้าสถานะพร้อมต่อสู้แล้ว โดยฉันไม่ได้สนใจเสียงของโยมิที่พยายามจะหยุดฉันไว้เลย

“…อ- โอ้ นั่นท่านลีนกับท่านจอมมารนี่นา?”
“ทำไมทั้งสองท่านตั้งท่าเหมือนกำลังจะสู้กันแบบนั้นล่ะ? …นี่หรือว่า จะสู้กันที่นี่เลยงั้นเหรอ!?”
“นี่ ล้อเล่นใช่มั้ย!? หนีเร็ว หนีเร็ว!”

ฉันเพ่งสมาธิจนไม่ได้ยินเสียงรอบตัวเลย

“คึคึคึ… ลีนเอ๋ย แม้นว่าที่เราได้พบกับเจ้าจะผ่านมาแล้วถึง 8 ปี แต่นี่เป็นครั้งแรกเลยอย่างนั้นสินะที่เราจะได้แสดงการต่อสู้ของเราให้เจ้าได้เห็น”
“จริงด้วยนะคะ… ฉันก็ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะได้เห็นท่านในสถานการณ์แบบนี้เช่นกันค่ะ”
“เราเองก็เช่นกัน ไม่สิ ที่จริงแล้ว-… เอาเถิด เจ้าสามารถเข้ามาหาเราจากตรงนั้นได้เลย”
“…เช่นนั้น ก็ขอสนองตามนั้นเลยค่ะ”

ฉันน่ะ จะไม่ไปร่วมประชุมวันนี้แน่นอน

เพื่อแต่งตัวให้โยมิเลยนะ เพื่อแต่งตัวให้โยมิเลยนะ!

แล้ว การสู้ตัดสินก็เริ่มขึ้น!

ฉันเริ่มเคลื่อนไหวก่อน

“ช้าเกินไป”
“กุอั๊กกก!?”

ผ่านมา 5 วินาทีจากที่การต่อสู้เริ่มขึ้น

การโจมตีของท่านจอมมาร พุ่งมาด้วยความเร็วที่ขนาดใช้พลังของเนตรสวรรค์ อารุสก็หลบไม่ได้เลย การโจมตีทั้งหมดนั่นพุ่งใส่จุดสำคัญของฉันหลายจุดในเวลาเดียวกันเลย

“…ไม่ …แข็งแกร่ง เกินไป…”
“หากว่าเราไม่แข็งแกร่งให้ได้ขนาดนี้ เราก็คงไม่อาจเป็นจอมมารได้หรอก…”

หลังจากที่ได้ยินเสียงเอือมระอาของท่านจอมมาร ฉันก็ทรุดลงไปกับพื้นทันที

“ลิ- ลีนนนนนนนนน!?”
“นั่นเป็นชัยชนะของเรา ฉะนั้น ไปกันเถิด โยมิ เจ้าเองก็ด้วย”
“ค- ค่ะ…”

“…นี่ จริงเหรอเนี่ย ท่านจอมมารจัดการท่านลีนในพริบตาเลย ท่านจอมมารสุดยอดไปเลย…”
“เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่ได้เห็นท่านลีนแพ้เนี่ย…”
“ขนาดขุนพลจตุเทวอสุรานะเนี่ย… แข็งแกร่งสุดยอดไปเลยนะครับ ท่านจอมมารเนี่ย…”

พอฟังเสียงพวกนั้น กับเสียงของโยมิแล้ว ฉันก็หมดสติไป

โน้ตจากผู้แต่ง : วีเนลเป็นทั้งโชตะค่อนและโลลิค่อน ก่อนหน้านี้ ที่วีเนลไม่เคยมีปฏิกิริยาอะไรกับลีนหรือโยมิเลย เพราะพวกเธอยังเด็กเกินไปกว่าที่เธอจะรู้สึกอยากปกป้องทั้ง 2 คน อายุของเป้าหมายในอุดมคติของวีเนลคือ 12-15 ปี

TN: คุณยาย ต้องดูแลหลานตัวเองดีๆ แล้วนะครับ 555555