การต่อสู้ชิงบัลลังก์ในเงามืดของเจ้าชายไร้ค่าสุดแกร่ง (Saikyou Degarashi Ouji no An’ yaku Teii Arasoi ) - ตอนที่ 17

ตอนที่ 17 : ขาวกับดำ

 

โซ่ยังคงพันตัวพวกเขาต่อไป

 

ซึ่งนี่ก็หมายความว่าคำสาปที่ทำให้อ่อนแอนั้นจะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

 

หลังจากที่จับพวกเขาได้, เขาก็ค่อยๆบินขึ้นไปบนฟ้า ตอนนี้พวกเขาอ่อนแอยิ่งกว่าแมลงซะอีก งานที่เหลืออยู่ก็มีแค่การกำจัดพวกเขาเท่านั้น

 

“ความแข็งแกร่งของแวมไพร์มาจากพลังเวทย์อันมหาศาล พวกแกอาจจะมีชีวิตยืนยาวแต่ถ้าไม่มีเวทมนตร์, ร่างกายภาพของพวกแกก็ไม่ได้ต่างอะไรจากมนุษย์นักหรอก หรือพูดอีกอย่างนึงก็คือ, ถ้าข้าผนึกเวทมนตร์ของพวกแกซะตั้งแต่ตอนนี้ก็คงจะไม่มีอะไรที่ต้องกลัวอีกแล้ว”

 

“นี่!!?? ทำไมโซ่พวกนี้ถึงไล่ตามข้ามาด้วยหล่ะ!?”

 

“………..”

 

อุตส่าห์คิดว่าจะได้จบแบบเท่ๆแล้วเชียว, จริงๆเลยยัยนี่

 

พอหันไปมองเธอ, มันก็ดูเหมือนว่าโซ่กำลังไล่ตามเธออยู่จริงๆ บางทีมันก็แค่ทำตามหน้าที่ของมันในการจับกุมคนที่คิดไม่ดีกับเขา

 

แต่ก่อนจะพูดถึงเรื่องนั้น, ทำไมเธอยังไม่โดนจับตัวอีก? นี่เธอเป็นมนุษย์จริงๆรึเปล่า? เวทย์นี้เปิดใช้ในตอนที่เธอไม่ได้ระวังเขาเลยนะ

 

“ขอโทษที ดูเหมือนว่าพวกมันแค่พยายามจะจับคนที่คิดร้ายกับข้าหน่ะ”

 

ในตอนที่เขาใช้สายตาหยุดโซ่, เอลน่าก็หายใจหอบอย่างรุนแรงเหมือนกับหายใจไม่ทันแล้วจ้องมาที่เขา

 

พอเห็นแบบนี้เขาก็หัวเราะเยาะเธอ, แล้วใบหน้าของเธอก็ถูกย้อมด้วยสีแดง

 

“นี่เจ้า!! ทำไมถึงพยายามใช้โซ่จับพวกเดียวกันห้ะ!?”

 

“โซ่จะไม่ตอบสนองกับคนที่มองว่าข้าเป็นพวกเดียวกัน เจ้านั่นแหล่ะที่คิดร้ายกับข้าเอง ยิ่งไปกว่านั้น, เจ้าไม่น่าจะมีปัญหาในการจัดการกับโซ่ที่คนอย่างข้าเป็นคนร่ายไม่ใช่หรอ?”

 

“หนอย! นี่เจ้าเก็บความแค้นจากเมื่อกี้เอาไว้อยู่ใช่ไหม!? ช่วยเพลาๆกับความใจแคบของตัวเองหน่อยเถอะ! ข้าอุตส่าห์เป็นห่วงในตอนที่เห็นเจ้าถูกไอ้เจ้าแวมไพร์นั่นอัดเละ”

 

“เป็นห่วงก็เลยบ่นงั้นหรอ ถ้าเป็นแบบนี้คนรอบตัวเจ้าคงจะลำบากน่าดูนะ”

 

ตอนนี้ใบหน้าของเอลน่าแดงก่ำ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สามารถอธิบายระดับความโกรธของเธอได้อีกแล้ว

 

การทำให้เอลน่าอยู่ในสภาพนี้มันก็สนุกดี, แต่ลูกค้าที่มาก่อนกำลังรอเขาอยู่

 

“ขอโทษที พอดีถูกยัยผู้กล้าที่ทำตัวไม่สมกับเป็นผู้หญิงตรงนั้นทำให้เสียเวลาหน่ะ ว่าแต่, พวกเราคุยกันถึงไหนแล้ว? อ่อใช่, ถึงตรงที่ถ้าแวมไพร์ถูกผนึกเวทมนตร์ก็ไม่มีอะไรต้องกลัวแล้วใช่ไหม?”

 

“หนอยแหน่ะแก!! อย่ามาดูถูกพวกข้านะ!”

 

“ปล่อยข้าซะ! ถ้าข้าฉีกโซ่พวกนี้ได้คนอย่างเจ้าหน่ะข้าใช้เวลาขยี้ไม่ถึงวินาทีหรอก!!”

 

“ถ้าคิดว่าทำได้ก็เชิญลองให้เต็มที่เลย แต่เอาจริงๆต่อให้ใช้เวลาทั้งชีวิตก็คงไม่ไหวหรอกมั้ง เอาหล่ะตอนนี้…. มันถึงเวลาสำนึกผิดแล้ว มีอะไรจะสั่งเสียไหม?”

 

พอพูดจบ, เขาก็รวบรวมพลังเวทย์ปริมาณมหาศาลเอาไว้ที่มือ

 

มันคือการร่ายเวทย์ที่แตกต่างจากที่เขาใช้ก่อนหน้านี้คนละเรื่อง

 

พอเห็นแบบนี้, แซมกับดีนก็เริ่มเหงื่อตก

 

“เหวอ, เดี๋ยวก่อนสิ……! เจ้าไม่เห็นต้องแค้นอะไรพวกข้าขนาดนี้ก็ได้นี่! ถ้าเจ้ายอมปล่อยพวกข้าไปพวกข้าก็จะติดหนี้เจ้านะ!”

 

“แค้นหรอ…..มันไม่ใช่แค่นั้นหรอกนะ”

 

คนที่ยิงเวทย์ใส่ฟีเน่ก่อนหน้านี้ก็คือดีน แค่นี้มันก็เพียงพอแล้วที่ทำให้เขารู้สึกอยากฆ่าเป็นพันๆครั้งในตอนที่เขานึกถึงความโกรธพวกนี้

 

ความจริงที่ว่าดีนยิงเวทย์ใส่เธอ ความจริงที่ว่าเธอต้องมาตกอยู่ในอัตราย ต่อให้ฟีเน่ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรนัก, แต่แค่นี้มันก็สมควรได้รับการลงโทษแล้ว

 

“พะ, พวกข้าไปทำอะไรให้เจ้ากัน!? เจ้าไม่ได้มาที่นี่เพราะคำขอของกิลด์ใช่ไหม!? ถ้าเจ้าจะข้าพวกข้าก็ควรทำภายใต้คำสั่งของกิลด์สิ!”

 

“พวกแกก็น่าจะเข้าใจดีนะว่ามนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีความซับซ้อน แกไม่ต้องรู้หรอกว่าข้าเอาความแค้นมาจากไหน ยิ่งไปกว่านั้น, ต่อให้ข้าไม่ได้รับคำขอมาจากกิลด์, ข้าก็ยังคงเป็นนักผจญภัยอยู่ดี ความจริงนี้ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงหรอกไม่ว่าข้าจะอยู่ที่ไหน มันคือหน้าที่ของข้าในการปกป้องผู้คนในทวีปนี้จากพวกมอนส์เตอร์ ไม่ว่าจะมีคำขอหรือไม่ก็ตาม”

 

“พะ, พวกข้าไม่ใช่มอนส์เตอร์นะ!”

 

“กิลด์ระบุว่าพวกแกเป็นมอนส์เตอร์ แถมการกระทำของพวกแกก็ไม่เห็นต่างจากมอนส์เตอร์ตรงไหน เอาหล่ะ, ไม่มีอะไรจะพูดแล้วใช่ไหม? หรือไม่ถ้าพวกแกบอกตัวตนของคนที่สั่งพวกแกมาทำเรื่องแบบนี้ข้าอาจจะสามารถหยุดผผู้กล้าตรงนั้นให้พวกแกก็ได้นะ, สนใจไหม?”

 

ในขณะที่พูด, พลังเวทย์ของเขาก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

 

ไม่ว่าจะมองหรือคิดยังไง, มันก็เห็นได้ชัดว่าการโจมตีที่เขากำลังเตรียมอยู่นี้มันคือการโจมตีแบบทีเดียวตายแน่ๆ สองคนนี้ก็น่าจะเข้าใจดีว่าพวกเขาจะต้องตายแน่ๆถ้ารับการโจมตีนี้เข้าไป

 

อย่างไรก็ตาม, แม้ว่าแซมกับดีนจะมีสีหน้าหวาดกลัว, แต่พวกเขาก็ไม่ได้พูดออกมา

 

นี่พวกเขาปากแข็งหรือกลัวจนพูดไม่ออกกัน เขาไม่สามารถนึกภาพสองคนนี้หลงไหลหรือซื่อสัตย์กับคนอื่นได้เลย ดังนั้นมันต้องเป็นเพราะความกลัวแน่ๆ

 

ผู้บงการที่แม้แต่ค่าหัวคลาส S ยังกลัวงั้นหรอ

 

ใครกันนะ?

 

“จะทำอะไรก็รีบทำ ถ้าเจ้าไม่ทำข้าจะจัดการเองแล้วนะ”

 

“พะ, พวกข้าคือแวมไพร์ที่มีเกียรติ! อย่าคิดว่าพวกข้าจะยอมจำนนให้กับพวกมนุษย์เชียวหล่ะ!!”

 

“งั้นหรอ ถ้างั้นก็มาจบเรื่องกันเลย ข้าเตรียมการเสร็จแล้วด้วย”

 

คนที่ประหลาดใจกับคำพูดพวกนี้มากที่สุดก็คือซิลเวอร์

 

แวมไพร์อาจจะไม่ทันสังเกตุแต่ถ้ามีอะไรที่เอลน่าต้องใช้เวลาเตรียมหล่ะก็มันต้องเป็นสิ่งนั้นแน่ๆ

 

“อะ, เอลน่า ฟ็อน แอมส์เบิร์ก!! อย่าบอกนะว่า, เจ้ากำลังจะเรียกดาบศักดิ์สิทธิ์!?”

 

“ถ้าใช้แล้วทำไมหล่ะ?”

 

“แค่เวทมนตร์ของข้าก็พอแล้ว! นี่เจ้าคิดจะทำลายเมืองไปด้วยรึไง!?”

 

“ข้าจะปรับพลังลงมาเพราะฉะนั้นไม่เป็นไรหรอกหน่า ถึงยังไง, ก็มีคนแถวนี้ช่วยหยุดศัตรูให้ข้าหล่ะนะข้าถึงสามารถอัญเชิญแบบระมัดระวังได้”

 

“หะ, เห้ย เห้ย…..”

 

“ข้าคือสมาชิกของบ้านแอมส์เบิร์ก การกำจัดศัตรูของจักรวรรดิคือหน้าที่ของข้า ข้าจะไม่มีวันยกโทษให้พวกมันอย่างเด็ดขาด!”

 

เอลน่ายกมือขวาของเธอขึ้นฟ้า

 

จากนั้น

 

“จงรับฟังเสียงของข้าแล้วจุติลงมา! ดาบดวงดาราส่องสกาว! ตอนนี้, ผู้กล้าต้องการเจ้า!!”

 

แสงสีขาวส่องลงมาจากสวรรค์

 

เอลน่าคว้ามันเอาไว้แล้วด้วยประกายสีขาวมันก็เปลี่ยนเป็นดาบเงินสว่างจ้า

มันคือดาบที่ผู้กล้าใช้เอาชนะราชาปีศาจออโรร่าเมื่อห้าร้อยปีก่อน,  ว่ากันว่ามันถูกตีขึ้นมาจากหินดาวตก, มันคือดาบที่สามารถตัดทุกสิ่งที่รังสรรค์ขึ้นมาได้และไม่ยอมรับความชั่วร้ายทุกรูปแบบ

 

เนื่องจากพลังอันมหาศาลของมัน, มันจึงถูกผู้กล้าบ้านแอมส์เบิร์กรุ่นแรกผนึกเอาไว้และมีแค่คนที่มีพรสวรรค์เท่านั้นถึงจะใช้ได้

 

พูดอึกนัยนึงก็คือ, การที่สามารถอัญเชิญดาบเล่มนี้มาได้นั้นก็หมายความว่าคนๆนั้นมีคุณสมบัติเป็นผู้กล้า

 

เอลน่าอัญเชิญดาบเล่มนี้มาได้ตั้งแต่อายุสิบสอง และนี่ก็เป็นสาเหตุที่ผู้คนเรียกเธอว่าอัจฉริยะ

 

“!?”

 

สมกับเป็นดาบที่เคยเอาชนะราชาปีศาจมาก่อน, แค่ตัวตนของมันก็ยิ่งใหญ่มากแล้ว

 

ถ้าถูกใช้โดยคนที่มีความสามารถเหมือนกับเอลน่า, คนๆนั้นก็คงจะเรียกว่าไร้เทียมทาน มันคือเหตุผลที่บ้านแอมส์เบิร์กเป็นที่เกรงกลัวของประเทศอื่น ด้วยการใช้ดาบศักดิ์สิทธิ์แห่งดวงดาวนี้, แม้ว่าจะมาเป็นกองทัพก็กำจัดได้ด้วยการโจมตีเดียว แต่ในเรื่องนี้, ในอดีตมีอยู่เพียงไม่กี่ครั้งที่อัญเชิญดาบเล่มนี้ออกมาเพื่อสู้กับกองทัพ

 

ถึงยังไงการอัญเชิญดาบเล่มนี้ออกมานั้นก็เป็นสิ่งที่หาดูได้ยากมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว คนที่อัญเชิญมันออกมาอย่างไร้ประโยชน์เพียงเพราะรู้สึกหงุดหงิดคงจะมีแค่เอลน่าหล่ะมั้ง

 

“เอาหล่ะ ….เตรียมใจไว้ได้เลย”

 

“เห้อ….ถ้างั้นข้าจะยกให้เจ้าคนนึงแล้วกันนะ”

 

“เชอะ! พวกมันเป็นเหยื่อของข้ามาตั้งแต่แรกแล้ว! ข้าต่างหากหล่ะที่ยกให้เจ้าคนนึง”

 

“ก็ได้, จะคิดแบบนั้นก็ตามใจ”

 

เขาถอยหลังกลับแล้วเริ่มร่ายเวทย์

 

เขาไม่ได้ร่ายยาวนักแต่มันเป็นการร่ายที่ยอดเยี่ยมที่สุดที่ใช้พลังเวทย์สูงสุดและรับรองว่าจัดการเป้าหมายได้แน่ๆ

 

[[ข้าคือผู้ช่วงชิง・การช่วงชิงดำมืดยิงกว่าสุดห้วงลึกปถพี・ความมืดดำมืดยิ่งกว่านรก・ความมืดล้ำลึกกว่าราตรี・ความมืดแห่งการรังสรรค์・ความมืดแห่งความตาย・จงนำพวกที่เกิดจากความมืดมิดกลับไปยังที่ของมัน—ความมืดนิรันดร์]]

 

มีลูกบอลสีดำขนาดยักษ์ปรากฎขึ้นเหนือศรีษะของเขา

 

ตรงข้ามกับความมืดที่กลืนกินทุกสิ่งนี้, แสงสีขาวจากดาบศักดิ์สิทธิ์ของเอลน่าก็ทอดยาวลงมาจากสวรรค์

 

ดำกับขาว ความมืดและแสงสว่าง

 

การโจมตีด้วยคุณสมบัติที่เข้ากันไม่ได้เลย อย่างไรก็ตาม, ผลที่ตามมาของพวกที่ถูกมันกลืนกินนั้นไม่ต่างกัน

 

พวกเขาได้ปรับทิศทางการโจมตีด้วย เพราะมันจะช่วยให้ง่ายขึ้นถ้ากำจัดมอนส์เตอร์ไปพร้อมๆกัน ณ ตอนนี้, ลีโอยังอยู่ระหว่างการเตรียมบุกทะลวงฝูงมอนส์เตอร์

 

เท่าที่เขาเห็น, ยังไม่มีใครอยู่ในฝูงมอนส์เตอร์เลย

 

แต่เพื่อความแน่ใจ, เตือนพวกนั้นสักหน่อยน่าจะดีกว่านะ

 

“ถ้ามีใครยังอยู่กลางฝูงมอนส์เตอร์, ให้รีบวิ่งออกมาซะ!”

 

“ข้ารับประกันไม่ได้นะว่าพวกเจ้าจะไม่โดนสิ่งนี้!”

 

พวกเขาพูดเตือนพร้อมกัน

 

บางทีคนที่อยู่ข้างล่างคงรู้สึกได้ถึงอันตราย, ลีโอกับทหารของเขาถอยห่างจากมอนส์เตอร์ในทันทีในขณะที่ทหารรักษาการณ์เองก็ปีนลงมาจากป้อมปราการแล้วเริ่มหนี

 

ณ ตอนนี้, พวกมอนส์เตอร์ซึ่งเป็นเป้าโจมตีต่างก็เงยหน้ามองท้องฟ้าอย่างเหม่อลอย

 

มีมอนส์เตอร์ที่อาศัยอยู่เป็นกลุ่มเล็กๆและไม่เคยได้รับอันตรายจากมนุษย์อยู่ในฝูงนี้ด้วย แต่ก็ขอโทษแล้วกันนะ ถึงพวกมันจะถูกใช้ประโยชน์มาอีกทอดนึง, แต่เขาก็ไม่สามารถมองข้ามความจริงที่ว่าพวกมันโจมตีมนุษย์ได้

 

เหมือนกับที่พวกมันต่อสู้กับมนุษย์เพื่อปกป้องพวกพ้อง, พวกเขาเองก็ต้องปกป้องมนุษย์เช่นเดียวกัน

 

สำหรับเรื่องนี้, ในใจของเขานั้นมีแต่ความรู้สึกผิด

 

อย่างไรก็ตาม, สำหรับสองคนที่อยู่เบื้องหน้าเขานั้นเขาไม่ได้รู้สึกผิดเลย

 

“เอาหล่ะ….กัดฟันให้ดีๆหล่ะ”

 

“ถึงเวลาชดใช้แล้ว!”

 

“เหวอออออ!?”

 

“อ้ากกกกกก!!??”

 

ลูกบอลสีดำกลืนกินดีนไปพร้อมกับฝูงมอนส์เตอร์

 

แสงจากดาบศักดิ์สิทธิ์ของเอลน่ากลืนกินแซมและกลืนฝูงมอนส์เตอร์ต่อด้วย

 

ด้วยความที่พวกเขาปล่อยออกมาพร้อมกัน, การโจมตีจึงลบล้างทุกสิ่งทุกอย่างและในที่สุด, ก็ไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย

 

ไม่มีเสียงร้องแห่งชัยชนะ ในตอนที่พวกเขามองลงไปดู, ก็เห็นจักรพรรดิกำลังมองมาที่พวกเขาอย่างเหนื่อยอ่อน บางทีเขาคงอยากจะพูดว่า ‘พวกเจ้าทำเกินไปแล้วนะ’ หล่ะมั้ง

 

แต่ก็ช่างเถอะ, ถึงยังไงคนที่จะโดนบ่นก็คงมีแค่เอลน่า

 

นั่นสินะ, ไม่เห็นเป็นอะไรเลย

 

“ฝ่าบาท! ครั้งนี้ข้าเคลื่อนไหวด้วยตัวเอง……แต่ถ้าท่านเข็ดกับครั้งนี้แล้วก็อย่าทำเหมือนกับว่ากิลด์ไม่มีตัวตนอีกนะครับ”

 

“เห้อ…เข้าใจหล่ะ ขอบใจสำหรับความร่วมมือนะซิลเวอร์”

 

“ด้วยสิ่งนี้, กิลด์ก็จะสามารถรักษาหน้าได้, และพวกเขาก็น่าจะไม่มากดดันจักรวรรดิเพราะเรื่องนี้เหมือนกัน”

 

จากนั้นเขาก็โค้งคำนับจักรพรรดิและเตรียมใช้เวทย์เคลื่อนย้าย, ในตอนนั้นเองเอลน่าก็เรียกเขา

 

“ซิลเวอร์”

 

“หืม? เจ้ามีอะไรจะบ่นข้าอีกรึไง?”

 

“ใช่, เยอะเลยหล่ะ แต่ข้าจะยังไม่พูดตอนนี้ ครั้งนี้เจ้าช่วยพวกเราเอาไว้ โดยเฉพาะฟีเน่, ขอบคุณที่ช่วยเธอนะ เด็กคนนั้น….ถึงยังไงเธอก็เป็นเพื่อนของเพื่อนสมัยเด็กของข้า”

 

“เพื่อนสมัยเด็กที่ว่าคงหมายถึงเจ้าชายไร้ค่าสินะ?”

 

“เจ้านี่นะ…..ขนาดเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับแวมไพร์ตัวนั้นแล้วเจ้ายังกล้าเรียกเขาแบบนั้นอีกหรอ? ถอนคำพูดซะ เพื่อนสมัยเด็กของข้าคือเจ้าชายที่ยอดเยี่ยมที่สุดแล้ว ข้าจะไม่ยกโทษให้ใครก็ตามที่กล้ามาล้อเลียนเขาต่อหน้าข้า!”

 

เอลน่าชี้ดาบศักดิ์สิทธิ์มาที่เขา

 

สายตาของเธอนั้นบ่งบอกว่าเอาจริง

 

ดูเหมือนว่าเธออยากจะสู้กับนักผจญภัยแรงค์ SS เพื่อปกป้องชื่อของเขาจริงๆ

 

ในขณะที่ยิ้มให้เอลน่าอย่างขมขื่น, เขาก็ยอมอ่อนข้อ

 

“ขอโทษด้วย ถ้าเจ้าพูดถึงขนาดนั้นแสดงว่าการเรียกเขาว่าเจ้าชายไร้ค่าคงจะเสียมารยาทมากจริงๆ แต่ว่า, ก็น่าสงสารเหมือนกันนะ มีคนอย่างเจ้าเป็นเพื่อนสมัยเด็กนี่คงจะเหนื่อยน่าดู”

 

“หา!?”

 

“เอาเถอะ, ตอนนี้ข้าต้องขอตัวลาหล่ะนะ”

 

พอพูดจบ, เขาก็ใช้เวทย์เคลื่อนย้ายหนีไปก่อนที่เอลน่าจะบ่น

 

เขามาถึงห้องห้องที่เซบาสกำลังรออยู่แล้วทิ้งร่างที่เหนื่อยล้าของเขาพร้อมกับถอดหน้ากากและเสื้อคลุมออก

 

“เหนื่อยหน่อยครับ องค์ชายจะรับชาไหมครับ”

 

“ขอบใจ….รบกวนหน่อยนะ….”

 

“ท่านดูเหนื่อยมากจริงๆนะครับ”

 

“อืม….ก็คิดเอาไว้แล้วหล่ะนะ……”

 

เวทย์เคลื่อนย้าย, บาเรียรักษา, บาเรียโซ่ต้องสาป, และการโจมตีสุดท้ายนั่นอีก เขาใช้พลังเวทย์ไปเยอะจริงๆ พูดตามตรง, พลังเวทย์ของเขาใกล้จะถึงขีดจำกัดแล้ว, สภาพร่างกายของเขาเองก็เช่นกัน

 

“ข้าเหนื่อยแล้ว….ของีบหน่อยนะ…..”

 

“เรื่องที่เหลือเดี๋ยวข้าจัดการให้เองครับ”

 

หลังจากดื่มชาไปเล็กน้อย, เขาก็เริ่มหลับคาเก้าอี้ เขาอยากจะไปหลับบนเตียงแต่ดูเหมือนว่าร่างกายจะไม่ฟังเขาแล้ว

 

พอเห็นเขาในสภาพนี้, เซบาสก็มากระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยน

 

“ขอบคุณที่เหนื่อยยากครับ ท่านทำได้ยอดเยี่ยมจริงๆ, ท่านอาร์โนลด์”

 

“งั้นหรอ….แสดงว่าข้าพักได้โดยที่จะไม่ถูกลงโทษสินะ……”

 

เซบาสไม่ได้ชื่นชมเขาแบบนี้มานานมากแล้ว

 

เดี๋ยวความรู้สึกนี้, เขาก็ปล่อยให้สติหลุดลอยและผลอยหลับไปด้วยความสบายใจ