การต่อสู้ชิงบัลลังก์ในเงามืดของเจ้าชายไร้ค่าสุดแกร่ง (Saikyou Degarashi Ouji no An’ yaku Teii Arasoi ) - ตอนที่ 47

ในตอนที่พวกเราออกจากปราสาท, ฟีเน่ก็ขออยู่ต่อแล้วส่งพวกเราออกไป

 

บางทีเธอน่าจะรู้ว่า ณ จุดๆนี้เธอทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว

 

นอกจากนี้, ฟีเน่ยังพึมพำด้วยเสียงทีเบามากจนมีแค่ฉันที่ได้ยิน

 

“ระวังตัวด้วยนะคะ ข้ารอการกลับมาของท่านอยู่”

 

“อืม, ไปละนะ”

 

หลังจากจบการสนทนานี้, ฉันก็พาท่านพี่เทรากับอัศวินหลวงที่คอยคุ้มกันเขาไปที่กิลด์นักผจญภัยสาขาเมืองหลวงจักรวรรดิ

 

ในตอนที่ฉันเข้าไปในกิลด์, จู่ๆเสียงของเด็กสาวก็ลอยเข้ามาในหูของฉัน

 

“—จะเป็นใครก็ได้…..ได้โปรดช่วยประเทศของเราที….. ได้โปรดยอมรับคำขอนี้แล้วเอาชนะมังกรทะเลเพื่อพวกเราด้วย…..!”

 

ฉันรู้ได้ในทันทีว่าเอวากำลังส่งข้อความผ่านห้องสื่อสารทางไกลของสำนักงานกิลด์สาขา

 

ยิ่งไปกว่านั้น, นี่ยังเป็นการออกอากาศฉุกเฉินสำหรับวิกฤตระดับทวีปด้วย บางทีมันน่าจะถูกเปิดใช้ด้วยสาเหตุบางอย่าง แต่จะรู้หรือไม่นั้น, เอวาก็กำลังขอความช่วยเหลือจากนักผจญภัยทั่วทวีปอยู่

 

นักผจญภัยในกิลด์นั้นบางส่วนก็กำลังเศร้าสลด, บางคนก็กำลังทะเลาะเบาะแว้งกันหรือไม่ก็กระดกเหล้าเข้าไปเพิ่ม แต่ไม่ว่ายังไง, พวกเขาทุกคนก็กำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่

 

เด็กสาวที่ถูกมอนส์เตอร์โจมตีกำลังขอความช่วยเหลืออยู่แต่พวกเขากลับทำอะไรเพื่อช่วยเธอไม่ได้เลย ในฐานะนักผจญภัย, นี่มันก็ไม่ต่างอะไรจากการถูกเหยียดหยาม

 

การช่วยเหลือผู้ที่ร้องขอความช่วยเหลือนั้นคือภารกิจของนักผจญภัย

 

พวกเขารู้สึกอับอายกับความไร้พลังของตัวเองและความผิดหวังก็ถูกกลั่นออกมาจากความรู้สึกนั้น

 

ฉันรู้สึกโล่งอกที่ได้เห็นภาพนี้

 

ในขณะที่มีครอบครัวโง่ๆที่กำลังต่อสู้กันเองเพื่อแย่งชิงบัลลังก์ มันก็มีพวกที่รู้สึกเศร้ากับความไร้พลังของตัวเองเพราะเด็กสาวที่พวกเขาไม่รู้จักด้วยซ้ำกำลังขอความช่วยเหลืออยู่

 

นี่มันเป็นภาพที่ชวนให้รู้สึกดีจริงๆ

 

และมันก็เป็นสาเหตุที่ฉันเข้าไปในห้องสื่อสารทางไกลในฐานะตัวแทนของพวกเขาและตอบรับคำอ้อนวอนของเด็กสาว

 

“ข้าจะไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ รอแปบนึงนะ”

 

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง, ฉันก็สร้างประตูเคลื่อนย้ายข้างในกิลด์

 

ซึ่งมันเชื่อมต่อกับสำนักงานสาขาทางใต้

 

“พวกเรากำลังจะไปแล้วนะ เจ้าชายลำดับสี่”

 

“ไปสิ ข้ามองข้ามเด็กสาวที่กำลังร้องขอความช่วยเหลือไม่ได้หรอก”

 

พอพูดจบ, ฉันก็เข้าประตูไปแล้วไปถึงกิลด์สาขาทางใต้

 

ทุกคนดูกล้าๆกลัวๆในตอนแรกแต่พวกเขาก็เอาชนะความกลัวของตัวเองแล้วก้าวผ่านประตูในทันที, จากนั้นพวกเขาก็มาถึงราชรัฐอัลบราโทร

 

ในตอนที่ฉันมาถึงสำนักงานกิลด์ที่เป็นซากไปส่วนนึงแล้ว, ฉันก็ได้สบตากับเอวาที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น

 

 

“ใครหรอคะ…..?”

 

“นักผจญภัยแรงค์ SS ที่ทำงานให้กับสาขาเมืองหลวงของจักรวรรดิ, ซิลเวอร์ ข้ามาที่นี่เพื่อตอบรับคำขอของเจ้า

 

ดวงตาของเอวาเบิกกว้างแล้วหลังจากนั้นน้ำตาของเธอก็เริ่มเอ่อล้นในทันที

 

พอเห็นเธอเป็นแบบนี้แล้ว, ฉันก็เข้าใจว่าเธอรู้สึกกลุ้มขนาดไหน

 

“เจ้าทำได้ดีแล้ว ตอนนี้รีบอพยพเถอะ”

 

“ค, ค่ะ….แต่ว่า, น้องชายของข้า……”

 

“น้องชายของเจ้าหรอ?”

 

“เขาบอกว่าเขาอยากทำในสิ่งที่ตัวเองทำได้แล้วมุ่งหน้าไปที่ปราสาทค่ะ…..”

 

ฉันรู้สึกไม่ดีกับเรื่องนี้อย่างบอกไม่ถูก หลังจากนั้นไม่นาน, ท่านพี่เทราก็ตามมาถึง

 

จากสีหน้าของเขานั้น, เวทย์เคลื่อนย้ายต้องไปกระตุ้นความสนใจของเขาแน่ๆ

 

“อืม อืม นี่พวกเรามาถึงทางใต้แล้วหรอเนี่ย เวทย์เคลื่อนย้ายนี่มันยอดเยี่ยมจริงๆนะ, คุณซิลเวอร์”

 

“เก็บความประทับใจเอาไว้ก่อน, ตอนนี้ช่วยมอบสิทธิการใช้ดาบศักดิ์สิทธิ์ให้ทีเถอะครับ, เจ้าชายลำดับสี่”

 

“มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นนะ ถ้าคุณเอลน่าไม่ได้ยินมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก”

 

“ถ้างั้นพวกเรามุ่งหน้าไปที่ที่ทำให้พวกเราเด่นกว่านี้ดีไหม”

 

ด้วยความคิดนี้, พวกเราก็มุ่งหน้าออกมาจากกิลด์ที่พังไปส่วนนึง ทัศนียภาพข้างนอกนั้นเละเทะมาก

 

ตึกอาคารที่อยู่ใกล้ๆกับท่าเรือได้รับความเสียหายหนักและมีมังกรตัวมหึมาอยู่ในทะเล

 

“ตัวใหญ่ชะมัด, นี่เจ้าจะเอาชนะมันได้จริงๆหรอ?”

 

“ก็ถ้าลุยคนเดียวก็คงหืดขึ้นคออยู่ครับ”

 

ในขณะที่พูด, กระสุนน้ำลูกนึงก็ถูกยิงออกมาจากปากของมังกรทะเล

 

แต่มันก็ใหญ่จริงๆหน่ะแหล่ะ ทำไมมันถึงใหญ่ขนาดนี้นะ?

 

“มันใหญ่กว่าเมื่อก่อนรึเปล่า!?”

 

พอได้ยินคำพูดของเอวา, ฉันก็เริ่มเตรียมเวทย์ป้องกัน

 

ถ้าสิ่งนั้นตกใส่เมืองหล่ะก็, มันคงจบด้วยภัยพิบัติดีๆนี่เอง

 

มีอีกหลายคนที่ยังไม่ได้อพยพ

 

ฉันคงต้องหาวิธีดึงความสนใจของมันสินะ

 

ในขณะที่กำลังพิจารณาเรื่องนี้, ฉันก็ได้ยินเสียงดังมาจากยอดปราสาท

 

“ทางนี้โว้ย! ลิเวียธาน!!”

 

นั่นมันเสียงของจูลิโอ เขาน่าจะใช้เครื่องขยายเสียงเพื่อทำให้เสียงของเขาดังขึ้น

 

ในมือของเขานั้นมีคทาที่เคยผนึกลิเวียธานอยู่

 

บางทีการที่ลิเวียธานมาโจมตีราชรัฐอัลบราโทรน่าจะเป็นเพราะมันกลัวว่าจะถูกผนึกอีกรอบหรือไม่ก็นี่อาจจะเป็นแค่การล้างแค้นที่ทำให้มันหลับไหลมาเนิ่นนานขนาดนี้

 

ก็พอเข้าใจอยู่ว่าที่จูลิโอไปเอามันมาเก็บไว้กับตัวนั้นก็เพื่อทำให้ตัวเองตกเป็นเป้า และถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่าเขาอาจจะต้องตายจากการทำแบบนี้, แต่เขาก็อยากปกป้องประชาชนที่อยู่ในเมือง

 

สายตาของลิเวียธานขยับแล้วเพ่งเล็งไปที่จูลิโอ

 

[อยู่นั่นเองสินะ ไอ้คทาน่ารังเกียจที่ทำให้ข้าหลับใหล ดูเหมือนว่ามันจะหมดพลังไปแล้วแต่มันอาจจะถูกใช้เพื่อทำให้ข้าหลับอีกก็ได้ ข้าจะทำให้มันหายไปจากโลกนี้ซะ]

 

ด้วยคำพูดนี้, ลิเวียธานก็เปลี่ยนกระสุนน้ำที่แต่เดิมก็ใหญ่อยู่แล้วให้ใหญ่ขึ้นไปอีก

 

นี่มันไม่ดีแล้ว

 

ฉันสร้างประตูเคลื่อนย้ายในขณะที่เตรียมเวทย์ป้องกัน

 

[เจ้าเด็กน้อยผู้ไม่รู้จักยั้งคิด ข้ายอมรับในความกล้าหาญของเจ้า, และเพื่อการนั้นข้าจะทำให้เจ้าได้ตายแบบไม่ต้องทรมาน]

 

พอพูดจบ, ลิเวียธานก็ยิงกระสุนน้ำลูกยักษ์ใส่ยอดปราสาท

 

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง, ฉันก็พุ่งเข้าไปในประตูเคลื่อนย้ายแล้วปรากฎตัวขึ้นอีกครั้งที่หน้าจูลิโอ

 

“ยกโทษให้ข้าด้วยนะครับ…..ท่านพ่อ, ท่านแม่, ท่านพี่……”

 

“เก็บคำขอโทษไปใช้ตอนที่ได้เจอพวกเขาจริงๆเถอะ”

 

ฉันพูดแบบนั้นกับจูลิโอที่หลับตาเตรียมเผชิญหน้ากับความตายอยู่ในขณะที่ปล่อยเวทย์ป้องกันรัศมีกว้างออกมา

 

มันคือโล่

 

โล่ยักษ์สี่ฟ้าเงินที่ปรากฎขึ้นข้างหน้าปราสาทและรับกระสุนน้ำของลิเวียธานเอาไว้

 

<<นี่คือโล่อันยิ่งใหญ่ของทวยเทพ・ ชื่อของมันเป็นที่รู้จักโดยทั่วกัน・ มันคือตัวแทนของการปกปักษ์รักษา・ ตัวตนของมันมีเพื่อปกป้องผู้อ่อนแอ・ มันไม่สามารถพังทลายได้แม้จะเป็นเทพก็ตาม・ นี่คือโล่ที่ไร้พ่ายและไร้คู่ต่อกร ・นามของมันคือ—เอจิส>>

 

ในตอนที่ฉันเรียกชื่อโล่, มันก็เริ่มเปล่งแสง

 

กระสุนน้ำขนาดมหึมาที่ลิเวียธานยิงออกมานั้นถูกทำลายอย่างงายดาย

 

จูลิโอรู้สึกประหลาดใจกับภาพที่อยู่ตรงหน้าเขาและสูญเสียการทรงตัว

 

บางทีเธอน่าจะเป็นห่วงเขามาก, เอวารีบกระโดดออกมาจากประตูเคลื่อนย้ายแล้วเข้าไปหาเขา

 

“จูลิโอ!”

 

“ท่านพี่……”

 

“ข้าดีใจจังเลย, ดีใจจริงๆ…..! ข้าคิดว่าพวกเราจะจบสิ้นแล้วซะอีก….! แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วนะ…เขามา…..คนๆนี้มาเพื่อช่วยพวกเราแล้ว…..!”

 

“ช่วยพวกเราหรอครับ…..?”

 

“เข้าเดาว่าพวกท่านทั้งสองคงเป็นแฝดเจ้าชายเจ้าหญิงของอัลบราโทรสินะครับ?”

 

“ค, ครับ….ข้าชื่อจูลิโอ เดอ อัลบราโทร……”

 

“ข้าคือนักผจญภัยแรงค์ SS จากกิลด์นักผจญภัย, ซิลเวอร์ ส่วนคนผู้นี้คือ”

 

“ข้าเทราก็อตต์ เลคส์ แอดเลอร์, เจ้าชายลำดับสี่ของจักรวรรดิ”

 

ท่านพี่เทราออกมาจากประตูเคลื่อนย้ายแล้วแนะนำตัว

 

เขาอาจจะดูมีภูมิฐานแต่สายตาของเขานั้นก็จับจ้องไปที่เอวาอยู่ตลอด

 

ดูเหมือนว่าเด็กสาวเจ้าน้ำตาสุดน่ารักคนนี้จะได้รับคะแนนจากท่านพี่เทราไปเต็มๆเลย

 

ฉันนึกอยากจะเข้าไปตบเรียกสติเขาซักครั้งแต่เนื่องจากจุดยืนของฉันในตอนนี้ไม่สามารถทำแบบนั้นได้, ฉันจึงตัดสินใจใช้คำพูดแทน

 

“เจ้าชายลำดับสี่ ถึงเวลาทำงานแล้วครับ”

 

“พวกเรายังพอมีเวลาเหลือสำหรับชื่นชมเด็กสาวผู้งดงามคนนี้อยู่ไม่ใช่หรอ? หรือว่าคุณซิลเวอร์ไม่มั่นใจในความทนทานของโล่ที่เรียกออกมา?”

 

“จะให้ข้าโยนท่านออกไปตอนนี้เลยก็ได้นะสนใจไหม?”

 

“แบบนั้นก็แย่สิ….ช่วยไม่ได้หล่ะนะ ข้าจะทำหน้าที่ในฐานะราชวงศ์ซักครั้งนึงก็ได้”

 

พอพูดจบ, ท่านพี่เทราก็คว้าเครื่องขยายเสียงเวทมนตร์ที่จูลิโอมีอยู่แล้วดึงมันมาทางตัวเอง

 

ในตอนนั้นเอง, ท่านพี่เทราก็ได้เห็นจูลิโอเป็นครั้งแรก และ,

 

“จะว่าไป, เจ้าชายจูลิโอ สิ่งที่คุณทำเมื่อซักครู่นี้มันควรค่าแก่การสรรเสริญจริงๆ คนที่ยอมเสียสละเพื่อปกป้องผู้คนถึงขนาดนี้ที่ข้ารู้จักมีอยู่แค่คนเดียวเท่านั้น, ซึ่งนั่นก็คือพี่ชายที่จากไปของข้า ดังนั้น, ตอนนี้ข้าจะแสดงคุณสมบัติในระดับเดียวกับที่คุณพึ่งแสดงออกไปเมื่อซักครู่นี้ให้ดูเอง คุณสมบัติของราชวงศ์ที่ประชาชนสามารถภาคภูมิใจได้”

 

ด้วยคำพูดนี้, ท่านพี่เทราก็ใช้เครื่องขยายเสียง

 

ในขณะเดียวกันนั้นเอง, ลิเวียธานก็กำลังเตรียมการโจมตีต่อไปของมัน

 

และเพื่อเป็นการตอบสนอง, ท่านพี่เทราก็เริ่มสุนทรพจน์ของเขาด้วยท่าทีสบายๆ

 

“ถึงทุกคนในราชรัฐอัลบราโทร ข้าเจ้าชายลำดับสี่ของจักรวรรดิ, เทราก็อตต์ เลคส์ แอดเลอร์ ใครก็ตามที่ได้ยินเสียงของข้า, จงตั้งใจฟังให้ดี”

 

ฉันอยากให้เขารีบๆทำมันให้จบๆแต่การอัญเชิญดาบศักดิ์สิทธิ์นั้นสามารถทำได้ด้วยการยินยอมของท่านพี่เทราและเอลน่าต้องรู้ถึงการยินยอมนี้ด้วย

 

เพื่อความแน่นอน, มันจะดีกว่าถ้าท่านพี่เทรากับเอลน่ารู้ที่อยู่ของกันและกัน

 

ดังนั้น, ท่านพี่เทราจึงเริ่มเรียกหาเอลน่า

 

ส่วนฉันก็ต้องปกป้องเขาจนกว่าจะถึงตอนนั้น

 

“ในสถานการณ์ที่วุ่นวายนี้, ข้ามาที่นี่ในนามของท่านพ่อ, ในฐานะตัวแทนขององค์จักรพรรดิแห่งจักรวรรดิอันยิ่งใหญ่ เหตุผลที่ข้ามาที่นี่ไม่ใช่เพื่อรักษาหรือปกป้องดินแดนแห่งนี้ มันไม่ใช่หน้าที่ของข้า ข้าแค่มาที่นี่เพื่อส่งมอบของสิ่งนึง”

 

บางทีมันคงเข้าใจว่ากระสุนนัดเดียวนั้นไม่สามารถทะลวงการป้องกันของฉันได้, ลิเวียธานจึงกระหน่ำกระสุนน้ำจำนวนนับไม่ถ้วนเข้ามา

 

ซึ่งฉันเองก็ตอบรับพวกมันด้วยวงเวทย์นับไม่ถ้วน

 

ในระหว่างนี้เอง, ท่านพี่เทรานั้นไม่ได้ถูกอะไรมาขัดสุนทรพจน์ของเขาเลย

 

“มีอัศวินของข้าอยู่ในดินแดนนี้หรือไม่? อัศวินผู้กล้าหาญ? อัศวินผู้แข็งแกร่ง? อัศวินที่ยึดมั่นในเกียรติของตัวเอง? มีอัศวินคนไหนที่อยากทำอะไรซักอย่างกับสถานการณ์ในตอนนี้หรือไม่? ตอนนี้, มีอัศวินคนไหนที่อยากจะช่วยเหลือเหยื่อเหล่านี้จากภัยพิบัติอันไร้เหตุผลนี้รึเปล่า? ถ้ามีอยู่ก็ช่วยบอกชื่อของตัวเองมา ข้าจะมอบเกียรติยศจากการช่วยดินแดนนี้ภายใต้ชื่อของข้า!!”

 

ไม่มีใครตอบรับ

 

มันไม่มีทางที่พวกเขาจะได้ยินมัน

 

อัศวินทุกคนที่อยู่ในพื้นที่นี้อาจจะอยากเสนอชื่อของตัวเอง

 

อย่างไรก็ตาม, ในพื้นที่นี้มีแค่คนเดียวเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้ตอบรับคำบัญชาของท่านพี่เทรา

 

“ข้าอยู่ที่นี่ค่ะ!! องค์ชาย! อัศวินที่จะตอบรับคำบัญชาของท่านอยู่ที่นี่แล้ว!!”

 

พอผ่ากระสุนน้ำเป็นสองซีก, เอลน่าก็ปรากฎตัวขึ้นอย่างห้าวหาญ

 

เมื่อรับรู้ถึงตัวตนของเธอแล้ว, ท่านพี่เทราก็พยักหน้าแล้วโบกมือเหมือนเขากำลังแสดงละครอยู่

 

“จงขานนามของเจ้ามา!”

“เอลน่า ฟ็อน แอมส์เบิร์กมาที่นี่เพื่อตอบรับคำบัญชาของท่านค่ะ, องค์ชาย!”

 

“ดีมาก! ภายใต้ชื่อขององค์จักรพรรดิแห่งจักรวรรดิอันยิ่งใหญ่, โยฮันเนส เลคส์ แอดเลอร์, ข้า, เทราก็อตต์ เลคส์ แอดเลอร์, ขอบัญชา! จงเรียกดาบศักดิ์สิทธิ์ออกมา, ผู้กล้าหาญ!”

 

ในตอนนั้นเอง, เอลน่าก็ชูมือขึ้นฟ้า

 

จากนั้น, แสงออโรร่าก็ส่องลงมาจากสวรรค์

 

ด้วยการคว้าแสงที่เจิดจ้าเอาไว้, เอลน่าก็พึมพำออกมาในขณะที่มันค่อยๆเปลี่ยนเป็นรูปร่างดาบในมือของเธอ

 

“ขอบคุณค่ะ, องค์ชาย”

 

“ไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้าหรอก คุณเอลน่า นี่คือหน้าที่ของข้าในฐานะสมาชิกของราชวงศ์ เอาหล่ะ, ขอให้ข้าได้เชยชมความเจิดจรัสของคุณจากที่นั่งแถวหน้านี้เถอะนะ อัศวินที่แข็งแกร่งที่สุดและนักผจญภัยที่แข็งแกร่งที่สุดของจักรวรรดิ การร่วมมือกันโค่นล้มมังกรของทั้งสองคนจะเป็นวัตถุดิบชั้นดีสำหรับผลงานชิ้นโบว์แดงของข้า”

 

พอพูดแบบนี้ออกมา, ท่านพี่เทราก็เผยรอยยิ้มน่าขนลุกตามปกติของเขาออกมาเล็กน้อย

 

ด้วยการยิ้มเอือมระอาให้กับท่านพี่เทราในสภาพนี้, ฉันก็ลอยขึ้นไปบนฟ้าในขณะที่มองตรงไปยังจูลิโอ

 

“เอาหล่ะ, องค์ชายจูลิโอ, ตอนนี้ลูกค้าของข้าก็คือท่านเพราะฉะนั้นข้าขอยืนยันเพื่อความแน่ใจ….ท่านไม่มีปัญหาใช่ไหมถ้าข้าจะฆ่ามังกรทะเลตัวนั้น?”

 

“!? ค, ครับ! เชิญจัดการมันตามที่ท่านต้องการเลย!”

 

พอได้ฟังการตอบรับของจูลิโอ, ฉันก็หันกลับไปและเผชิญหน้าลิเวียธานด้วยกันกับเอลน่า