การต่อสู้ชิงบัลลังก์ในเงามืดของเจ้าชายไร้ค่าสุดแกร่ง (Saikyou Degarashi Ouji no An’ yaku Teii Arasoi ) - ตอนที่ 66

หลังจากที่อาบน้ำเพื่อทำความสะอาดร่างกายและขจัดความเหนื่อยล้าจากการเดินทางไกล, ฉันกับเยอร์เก็นก็พูดคุยเกี่ยวกับแนวทางในอนาคตของพวกเราในขณะที่กำลังแต่งตัว

 

“ไม่ว่ายังไงตอนนี้ท่านพี่ก็กำลังเป็นฝ่ายนำอยู่ พวกเราต้องหาทางหลีกเลี่ยงจากจุดนี้ให้ได้”

 

“ครับ, แต่เธอก็ชิงจังหวะนำได้ยอดเยี่ยมจริงๆนะครับ”

 

สีหน้าของเยอร์เกนนั้นไม่ได้มีความผิดหวังอยู่เลย, มันมีแต่ความชื่นชม

 

ก็นะ, เธอทำลายแผนของเราไปได้อย่างงดงามแต่นี่มันไม่ใช่เวลามาประทับใจกับเรื่องนั้นซักหน่อย

 

“ในฐานะน้องชายของเธอ, ข้าบอกได้ว่าเธอไม่ได้เกลียดท่านนะ, ดยุคไรน์เฟลด์ กลับกัน, ข้าคิดว่าจริงๆแล้วเธอค่อนข้างชอบท่านด้วยซ้ำ”

 

“จริงหรอครับ!?”

 

“จะบอกว่าเป็นความรู้สึกในฐานะน้องชายก็ได้, แต่จากนิสัยของท่านพี่นั้น ต่อให้ข้ามาอยู่ที่คฤหาสน์ของท่าน, เธอก็คงจะไม่มาเยี่ยมหรอกถ้าเป็นคฤหาสน์ของคนที่เธอไม่ชอบ เท่าที่ข้าคิด, มันต้องมีเหตุผลอื่นที่เธอไม่ยอมรับคำขอของท่านแน่ๆ, บางทีอาจจะเกี่ยวกับเรื่องที่เธอพูดก่อนหน้านี้”

 

“ที่บอกว่า [ข้าจะไม่แต่งงานกับใครก็ตามที่ไม่สามารถตายพร้อมกับข้าได้], สินะครับ……..”

 

“ใช่ ในทางกลับกัน, ถ้าพวกเราสามารถทำตามเงื่อนไขนั้นได้, เธอก็อาจจะไม่ต่อต้านความคิดเรื่องแต่งงานอีก คงไม่มีอะไรที่พวกเราทำได้ถ้าเธอเกลียดความคิดเรื่องแต่งงานแต่เธอก็ยังคงเป็นลูกสาวของจักรพรรดิ เธอน่าจะถูกบอกมาตั้งแต่ยังเด็กว่าสักวันนึงเธอจะต้องแต่งงาน นี่คือเหตุผลที่ถ้าพวกเราทำตามความต้องการของเธอได้, ท่านก็น่าจะยังพอมีโอกาสอยู่”

 

“อย่างนี้นี่เอง…..แต่ว่าการจะตายพร้อมกับเธอได้, ข้าก็ต้องอยู่เคียงข้างเธอก่อนไม่ใช่หรอครับ”

 

นั่นแหล่ะปัญหา

 

ท่านพี่ถีบไสไล่ส่งเยอร์เกนออกจากกองทัพในตอนที่เขาสมัครเกณฑ์ทหาร

 

เธอปิดกั้นโอกาสไม่ให้เยอร์เกนได้อยู่ข้างเธอ

 

นี่คือจุดที่ไม่ค่อยสมกับเป็นท่านพี่เลย มันไม่ใช่เพราะเยอร์เก็นเข้าไปป่วนในกองทัพ, แต่ตัวเธอเองนั่นแหล่ะที่เป็นคนเตะเขาออกไป

 

มีบางอย่างน่าสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้

 

“ไม่ว่ายังไง, พวกเราก็ต้องพิสูจน์ให้เธอเห็นให้ได้ว่าท่านสามารถต่อสู้ได้”

 

“เข้าใจแล้วครับ ไปแสดงผลลัพธ์การฝึกของข้าให้ท่านลีเซล็อตต์ดูกันเถอะ”

 

พอพูดจบ, เยอร์เก็นก็เอามือตบที่ท้องอย่างภาคภูมิใจ

 

ในตอนที่ฉันเห็นเนื้อกระเพื่อม, ฉันก็เริ่มรู้สึกกังวลอย่างบอกไม่ถูก, แต่ฉันก็ไม่ได้พูดออกมา

 

….

 

“ใช้เวลาซะคุ้มเลยนะ แค่ล้างเนื้อล้างตัวมันต้องใช้เวลาขนาดนี้เลยหรอ?”

 

“ถ้าท่านพี่บอกว่าห้องน้ำมีไว้แค่ล้างเนื้อล้างตัวเดี๋ยวก็ถูกเทพแห่งห้องน้ำลงโทษหรอกครับ, รู้รึเปล่า”

 

นี่คือสิ่งแรกที่เธอพูดกับพวกเราแต่ว่าผมของท่านพี่ลีเซก็ยังคงเงางามอยู่

 

จากลักษณะการพูดของเธอ, เธอน่าจะแค่ล้างมันตามปกติเหมือนกัน

 

แบบนี้ผู้หญิงทั่วโลกจะเขม่นท่านพี่เอานะเนี่ย

 

ฉันกับเยอร์เกนเดินไปยังโต๊ะกลมที่ท่านพี่นั่งอยู่ มีชาถูกจัดเตรียมเอาไว้ที่โต๊ะแล้ว มีขนมวางอยู่ด้วยแต่ฉันไม่สามารถยื่นมือไปหยิบได้เพราะท่านพี่ดึงจานไปไว้ที่เธอ

 

“งั้นหรอ? พอดีน้ำเป็นของสำคัญในสนามรบ ข้าก็เลยไม่ค่อยมีโอกาสได้ใช้ซักเท่าไหร่”

 

“ท่านพี่ไม่ชอบตั้งแต่ตอนที่พวกเรายังอยู่เมืองหลวงของจักรวรรดิแล้วไม่ใช่หรอครับ?”

 

“ที่เมืองหลวงจักรวรรดิมันน่ารำคาญจริงๆนั่นแหล่ะ, พวกสาวใช้ยืนกรานเสียงแข็งมาก เพราะงั้นข้าก็เลยมักจะรีบอาบน้ำไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ข้าไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าเจ้าเพลิดเพลินกับมันได้ยังไง”

 

ในบางแง่, พวกสาวใช้ก็ดูค่อนข้างสุดยอดเหมือนกันนะ

 

พวกเธอไม่ห่วงชีวิตของตัวเองในตอนที่ต้องเข้าอาบน้ำกับพี่คนนี้แล้วต้องขัดหลังของเธอเลยหรอ?

 

เอาเถอะ, ถ้าพวกเธอห่วงเรื่องนั้นก็คงจะทำงานไม่ได้หล่ะนะ

 

การเป็นสาวใช้นี่มันงานหนักชะมัด ครั้งหน้าเอาขนมไปฝากสาวใช้ของท่านแม่บ้างก็ดีเหมือนกันนะ

 

“โอกาสที่จะได้อาบน้ำก็มีอยู่บ่อยครั้ง บางทีท่านลีเซล็อตต์อาจจะเกลียดมันโดยไม่รู้ตัวก็ได้นะครับ”

 

“โอ้! นั่นแหล่ะ! พูดได้ดีนี่เยอร์เกน”

 

ท่านพี่ลีเซชื่นชมเยอร์เกนด้วยรอยยิ้ม

 

จากนั้นเธอก็เอาขนมชิ้นนึงให้เยอร์เกนเป็นรางวัล

 

ท่านพี่คนนี้แบ่งของให้คนอื่นงั้นหรอ!?

 

นี่เป็นเรื่องที่น่าตกใจ ท่านพี่ลีเซนั้นค่อนข้างเป็นคนหวงของ แม้กระทั่งฉัน, ก็เคยรับของจากเธอแค่ไม่กี่ครั้งเอง

 

ในอดีต, เคยมีลูกน้องคนนึงของท่านพี่ลีเซไปทำให้ขุนนางระดับสูงคนนึงไม่พอใจและถูกอัดจนฟกช้ำดำเขียว ในตอนที่เธอรู้ข่าว, ท่านพี่ลีเซก็ไปหาขุนนางคนนั้นแล้วพูดแบบนี้

 

ลูกน้องของข้าก็คือสมบัติของข้า พวกนั้นมอบชีวิตให้ข้าแล้วด้วยซ้ำ การทำแบบนี้ก็หมายความว่าเจ้าพึ่งทำลายทรัพย์สินของข้าโดยไม่ได้รับอนุญาตจากข้า

 

หลังจากนั้น, ท่านพี่ลีเซก็อัดขุนนางคนนั้น

 

ตอนนั้นมันเป็นข่าวที่ค่อนข้างอื้อฉาวแต่ฉันจำได้ว่ามงกุฎราชกุมารเป็นคนฟื้นฟูความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาก่อนที่เรื่องจะซาลง

 

และพี่สาวคนนั้นก็กำลังส่งขนมของเธอให้เยอร์เกนอยู่ในตอนนี้……เอาเถอะ, ถ้าพูดตามเหตุผล, แต่เดิมแล้วขนมนี้มันเป็นของเยอร์เกนต่างหากและมันก็ถูกเตรียมเอาไว้เพียงพอสำหรับสามคนกินด้วย

 

แต่นี่มันก็ยังผิดปกติมาก แค่เรื่องนี้เพียงอย่างเดียวก็แสดงให้เห็นแล้วว่าเธอค่อนข้างชอบเยอร์เกน

 

“ขอบคุณมากครับ”

 

“อื้ม”

 

เยอร์เกนขอบคุณสำหรับขนมที่ได้รับและพี่สาวของฉันก็ยอมรับคำขอบคุณเหมือนกับเป็นเรื่องปกติ

 

วันนี้เธอน่าจะอารมณ์ดี

 

ลองหยิบดูซักชิ้นแล้วตรวจสอบทฤษฎีดีกว่า

 

ทันใดนั้นเอง, ท่านพี่ก็หันกลับมาหาและฉันก็ถูกแรงสะเทือนเข้าที่หลัง ก่อนที่จะรู้สึกตัวว่า, ฉันก็ลงไปนอนที่พื้นแล้ว

 

“พวกเราไม่ได้เจอกันตั้งนานแต่ดูเหมือนมารยาทของเจ้าจะแย่ขึ้นเยอะเลยนะ อัล?”

 

“ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะครับ, ท่านพี่ลีเซ…….”

 

มือขวาที่อาจหาญของฉันถูกท่านพี่จับข้อมือเอาไว้

 

ดูเหมือนว่าเธอจะบิดข้อมือของฉันและทำให้ฉันสูญเสียการทรงตัว ยิ่งไปกว่านั้น, เธอยังทำให้มั่นใจว่าฉันจะลงไปนอนบนพื้นอย่างนุ่มนวลด้วย

 

ที่ทำทั้งหมดนี้ก็แค่เพราะขนมเล็กๆน้อยๆ, ช่างเป็นพี่สาวที่น่ากลัวชะมัด…..

 

“แปลกจังนะครับ….ข้าคิดว่าท่านพี่อารมณ์ดีซะอีก?”

 

“ก็อารมณ์ดีอยู่นี่ ถึงยังไงข้าก็ได้มาเจอเจ้าหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมานาน ถึงแม้ว่าเจ้าจะเป็นน้องชายใจจืดใจดำที่ไม่ยอมมาเยี่ยมข้าทั้งๆที่มีเวลาว่างและเอาแต่เที่ยวเล่นในเมืองหลวง, ข้าก็ยังอารมณ์ดีเพราะข้ามาเจอเจ้า ข้าเป็นพี่สาวที่ดีใช่ไหมหล่ะ?”

 

“ข้าก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่ครับ ท่านพี่คิดว่าผู้คนจะมองพี่สาวที่เหวี่ยงน้องชายของตัวเองลงกับพื้นแค่เพราะเขาพยายามจะหยิบขนมว่าเป็นพี่สาวที่ดีรึเปล่าหล่ะ?”

 

“มันเป็นเพราะเจ้าพยายามหยิบขนมโดยไม่ขอไม่ใช่รึไง”

 

“แบบนั้นมันแปลกไม่ใช่หรอครับ? มันถูกเตรียมเอาไว้สำหรับสามคนไม่ใช่หรอ? แบ่งกันกินไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่ครับ”

 

“มันอยู่ตรงหน้าข้า, ก็หมายความว่ามันเป็นของข้า”

 

“……”

 

พอพูดจบ, ท่านพี่ก็หยิบขึ้นมากินอย่างเอร็ดอร่อย

 

ที่แนวหน้านั้นไม่ค่อยมีขนมให้กินซักเท่าไหร่ ในฐานะจอมพล, เธอสามารถใช้ชีวิตอย่างหรูหราได้แต่เนื่องจากมันจะเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีกับทหาร, เธอจึงใช้ชีวิตอย่างสมถะเหมือนพวกเขา

 

ฉันคิดว่านี่คงเป็นขนมครั้งแรกของเธอหลังจากที่ผ่านมาพักใหญ่ๆดังนั้นเธอก็เลยเพลิดเพลินกับมันอย่างเต็มที่

 

ในขณะที่กำลังมองท่านพี่ในสภาพนี้, เยอร์เกนเองก็ดูมีความสุข

 

แต่ว่าทำไมหล่ะ ทำไมฉันถึงเป็นคนเดียวที่ถูกบิดข้อมือ? นี่มันไร้เหตุผลชะมัด

 

ถึงแม้ว่าฉันจะดิ้นรนมาซักพักนึงแล้ว, ฉันก็ยังหลุดจากการจับของท่านพี่ไม่ได้เลย

 

“ท่านพี่ น่าจะถึงเวลาปล่อยมือข้าแล้วไม่ใช่หรอครับ?”

 

“ทำไมหล่ะ?”

 

“แล้วทำไมถึงไม่ปล่อยหล่ะครับ!?”

 

“ข้าปล่อยเจ้าไม่ได้เพราะเจ้ายังไม่ขอโทษ, ถูกไหม?”

 

“ข้าก็บอกแล้วว่า, มันเตรียมเอาไว้สำหรับสามคน”

 

“มันเป็นของข้า”

 

“…….ข้าขอโทษที่พยายามจะขโมยขนมครับ”

 

“มันดูขาดๆอะไรไปนะว่าไหม?”

 

“ข้าขอโทษที่พยายามขโมยขนม (ของท่านพี่) ครับ”

 

“ดี”

 

ในที่สุดเธอก็ยอมปล่อยฉัน

 

ในตอนที่ฉันกลับมานั่งที่พร้อมกับลูบข้อมืออยู่, ก็แทบจะไม่มีขนมเหลืออยู่ตรงหน้าพี่สาวของฉันแล้ว

 

“นี่? เยอร์เกิน ขนมมันหายไปแล้วเห็นไหม?”

 

“ช่วยอย่าพูดเหมือนกับว่าพวกมันหายไปเองตามธรรมชาติสิครับ ท่านพี่เป็นคนกินมันไม่ใช่หรอ”

 

“ข้าจะรีบเตรียมมาเพิ่มเดี๋ยวนี้เลยครับ”

 

“อื้ม”

 

“…..”

 

ทำไมฉันต้องมากลายเป็นตัวตลกที่นี่ด้วย?

 

เยอร์เกนตบมือแล้วคนใช้ก็เอาเค้กมาจัดเรียงบนจานเล็กๆ ฉันบอกได้จากกลิ่นว่ามันต้องหวานแน่ๆแต่มันไม่ใช่ความหวานที่ไม่น่าอภิรมย์ นั่นชีสเค้กใช่ไหม? ดูน่ากินจัง

 

จากแรกถูกนำมาวางข้างหน้าท่านพี่, จานต่อไปก็สำหรับฉั—– ท่านพี่ยื่นมือมาจากด้านข้างแล้วก็แย่งมันไป

 

ฉันทนไม่ไหวแล้ว!

 

“นี่!! แบบนี้มันแปลกนะครับ!!”

 

“แปลกอะไร?”

 

“ทุกอย่างนั่นแหล่ะ! ทำไมท่านพี่ถึงต้องแย่งจานของข้าไปด้วย!? ท่านพี่ก็มีของตัวเองแล้วไม่ใช่หรอ!?”

 

“ไม่เห็นมีเลยนี่”

 

“หา, กินไปแล้ว!? ไม่ไวไปหน่อยหรอ!? เดี๋ยวนะ, นั่นของข้า! ช่วยอย่ากินเถอะนะครับ!”

 

“ของๆน้องชายก็เป็นของข้าเหมือนกัน”

 

“ไอ้เหตุผลแบบเผด็จการนั่นคืออะไรกัน? ถ้าข้าบอกว่าของๆท่านพี่ก็เป็นของๆข้าท่านก็จะโอเคเหมือนกันใช่ไหม!?”

 

“ข้าจะไม่ยอมอ่อนข้อให้กับเผด็จการหรอก”

 

“หา!? หนอยย!”

 

พอตระหนักได้ว่าเถียงไปก็ไม่มีประโยชน์ฉันก็เลยยื่นมือไปหยิบจานเค้กอย่างไม่ยอมถอย

 

อย่างไรก็ตาม, เธอปัดการโจมตีของฉันด้วยมือข้างเดียวได้อย่างง่ายดายและใช้มืออีกข้างกินเค้ก

 

ขี้โกงชะมัด!

 

ฉันตัดสินใจว่าจะยอมรับคำท้าและโจมตีเธอด้วยมือสองข้างแต่ทั้งหมดก็ถูกปัดทิ้งด้วยมือข้างเดียว

 

ในระหว่างนั้น, ท่านพี่ก็กินเค้กของฉันไปหมดแล้ว

 

“โถ่ววว….”

 

“องค์ชายอาร์โนลด์, เอาของข้าไปก็ได้ครับ”

 

“ดยุค….ขอบใจนะ ข้าขอกินหล่ะ”

 

“ข้าพึ่งบอกไปไม่ใช่หรอว่าของๆน้องชายข้าก็คือของข้า?”

 

เค้กที่เยอร์เกนส่งมาให้ถูกขัดขวางเอาไว้ก่อนที่จะมาถึงมือของฉัน

 

จากนั้น, ท้ายที่สุดแล้ว, มันก็ลงไปอยู่ในท้องของท่านพี่ทั้งหมด

 

ไร้เหตุผลชะมัด……

 

สุดท้ายแล้ว, ฉันก็ไม่ได้กินอะไรที่อยู่บนโต๊ะเลย