การต่อสู้ชิงบัลลังก์ในเงามืดของเจ้าชายไร้ค่าสุดแกร่ง (Saikyou Degarashi Ouji no An’ yaku Teii Arasoi ) - ตอนที่ 80

ไม่กี่วันหลังจากที่ลูกบอลสีดำปรากฎขึ้นเหนือบัสเซา

 

มีอัศวินและนักผจญภัยกว่าสองพันคนอยู่ภายใต้การบังคับบัญชาของลีโอ, เพื่อป้องกันฝูงโครงกระดูกที่กำลังหลั่งไหลออกมาจากบัสเซา

 

“สับเปลี่ยนแนวหน้า! คนที่ถูกสับเปลี่ยนให้รีบพักผ่อนในทันที!”

 

ลีโอออกคำสั่งแนวหน้าที่กำลังต่อสู้กับโครงกระดูกให้ถอยกลับและส่งกลุ่มใหม่เข้าไปแทนที่พวกเขา

 

เพื่อที่จะซื้อเวลา, เขาได้แบ่งแนวป้องกันออกเป็นสามกะ

 

อย่างไรก็ตาม, จำนวนโครงกระดูกที่หลั่งไหลออกมาจากบัสเซานั้นยังคงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาสามารถปิดล้อมได้ครึ่งเมืองแต่พวกเขาไม่สามารถไปต่อได้มากกว่านั้น

 

“องค์ชายลีโอนาร์ด ท่านเองก็ต้องพักผ่อนเหมือนกันนะคะ”

 

“ข้ายังพักไม่ได้หรอก นี่เป็นช่วงเวลาสำคัญ”

 

ลินเฟียกระตุ้นลีโอที่ออกคำสั่งโดยไม่รู้จักหยุดหรือพักผ่อนแต่เขาก็ปฏิเสธ

 

ด้วยความที่เป็นคนซึ่งคุ้นเคยกับกลยุทธสงครามมากที่สุดในบรรดากลุ่มคนที่อยู่ที่นี่, ลีโอจึงเข้าใจว่าตอนนี้พวกเขาอยู่ในสถานการณ์อันตราย

 

ในตอนที่อัศวินของลอร์ดในระแวกและพวกนักผจญภัยที่อยู่ใกล้ๆมาถึง, พวกเขาก็สามารถล้อมได้ครึ่งเมืองแต่หลังจากนั้น, จำนวนโครงกระดูกก็เพิ่มขึ้นเป็นการโต้ตอบและมีมอนส์เตอร์อันเดดที่แข็งแกร่งกว่าโครงกระปรากฎขึ้นในฝูงพวกมันด้วย

 

มอนส์เตอร์ที่หลั่งไหลออกมาจากบัสเซานั้นไม่ได้เพิ่มจำนวนแบบสุ่ม, ดูเหมือนว่าพวกมันจะตอบสนองต่อการเคลื่อนไหวของพวกเขา

 

ลีโอมั่นใจตรงจุดนี้ ถ้าพวกเขาเผยช่องว่างมันก็มีความเป็นไปได้ที่พวกมันจะทะลวงแนวป้องกันของพวกเขา

 

ตราบใดที่ยังมีความเป็นไปได้เล็กๆนี้, ลีโอก็ไม่สามารถลดการป้องกันลงได้

 

ถ้าพวกมันสามารถฝ่าลีโอกับคนของเขาไปได้, โครงกระดูกฝูงใหญ่ก็จะกระจัดกระจายไปทั่วเขตใต้ และเนื่องจากลอร์ดในพื้นที่ได้ส่งอัศวินมาช่วยเขา, พวกเขาจึงไม่สามารถป้องกันตัวเองได้

 

ถ้าเป็นแบบนั้นขึ้นมา, เขตใต้ก็จะตกอยู่ในความโกลาหลแบบที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน, การตอบสนองของกองทัพทางใต้จะรวนไปทั้งระบบ จากนั้น, การป้องกันแนวชายแดนก็จะอ่อนแอลง

 

หลายประเทศที่เฝ้ารอให้พวกเราเผยช่องโหว่วในการป้องกันแบบนี้คงจะไม่ปล่อยให้พลาดโอกาสไปแน่

 

“แต่ถ้าองค์ชายทรุดไปซะก่อน, แนวหน้าก็จะพังทลายไปเลยนะคะ”

 

“ข้ายังไหว ถ้าข้าไม่ไหวแล้วจริงๆข้าจะบอกเจ้านะ”

 

“หรอคะ…..ถ้างั้นข้าขอเวลาท่านซักพักนึงได้ไหม? ถ้ามันเป็นแค่ช่วงสั้นๆองค์ชายก็น่าจะฝากการสั่งการให้กับอัศวินหลวงที่อยู่ที่นี่ได้ใช่ไหมคะ?”

 

“ก็ได้อยู่หรอกแต่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรอ?”

 

“มีอัศวินที่ได้รับบาดเจ็บอยู่ในกลุ่มคนที่หนีจากบัสเซาค่ะ หนึ่งในพวกเขาฟื้นแล้วและขอคุยกับท่านค่ะ, องค์ชาย”

 

“เข้าใจหล่ะ….ถ้างั้นก็ไปกันเลย เขาอาจจะรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้ก็ได้”

 

ลีโอพูดออกมาเช่นนั้นแล้วฝากฝังการบัญชาการเอาไว้กับอัศวินหลวงที่อยู่ใกล้ๆ จากนั้นเขาก็มุ่งหน้าไปยังค่ายที่สร้างเอาไว้ข้างหลังแนวหน้า

 

ข้างในนั้นมีอัศวินกับนักผจญภัยที่กำลังพักผ่อนอยู่รวมถึงคนเจ็บที่ไม่สามารถขยับตัวได้ด้วย

 

ลีโอเข้าไปในเต้นท์ที่อยู่นอกสุดของค่าย

 

“องค์ชาย”

 

“ไม่ต้องหรอก, ทำการรักษาต่อไปเถอะ”

 

ลีโอใช้มือหยุดชายแก่ที่พยายามจะเข้ามาทำความเคารพเขา

 

ชายแก่คนนี้เป็นหมอ, ซึ่งเป็นหนึ่งในคนหายากที่หนีออกมาจากเมืองและเลือกที่จะอยู่ที่นี่ต่อเพื่อรักษาคนเจ็บ

 

อัศวินที่เสียมือขวาและมีบาดแผลลึกที่ท้องสามารถฟื้นสติกลับมาได้หลังจากที่ได้รับการรักษาจากหมอคนนี้

 

“ข้าลีโอนาร์ด, เจ้าชายลำดับแปด อัศวินคนไหนที่อยากคุยกับ้าหรอ?”

 

“อ, องค์ชาย…..ได้โปรดช่วยเจ้านายของข้าด้วย…..”

 

“เจ้ากำลังพูดถึงลอร์ดของบัสเซาหรอ?”

 

“ครับ…, ท่านเดนนิสถูกคุกคามมาหลายปีแล้ว…..เพราะเหตุนี้เอง, บัสเซาก็เลยถูกองค์กรลักพาตัวใช้ประโยชน์….มีคุกอยู่ในชั้นใต้ดินของคฤหาสน์….เอาไว้ขังเด็กที่พวกมันจับมาได้……”

 

มันคือคำสารภาพที่น่าตกใจ

 

อย่างไรก็ตาม, ลีโอแค่ยักคิ้วและไม่ได้พูดอะไรออกมา

 

ซึ่งเหตุผลก็เพราะว่าเขาเข้าใจดีว่าชายคนนี้กำลังจะพูดเรื่องสำคัญดังนั้นเขาเลยไม่อยากขัด

 

“ท่านเดนนิสหน่ะ…..เขาตัดสินใจช่วยเด็กๆแล้วมุ่งหน้าไปที่ชั้นใต้ดิน…..ข้าตามเขาไปด้วยได้ครึ่งทางแต่ว่า…..ข้าได้รับบาดเจ็บและถูกเพื่อนของข้าหามออกมาข้างนอก….หลังจากนั้น, ลูกบอลสีดำก็ปรากฎขึ้นมาจากคฤหา-…แค่ก แค่ก”

 

อัศวินไอแล้วอ้วกออกมาเป็นเลือด

 

หมอรีบเช็ดเลือดออกแต่อัศวินก็ยังคงกระออกเลือกออกมาไม่หยุด

 

แต่ถึงอย่างนั้น, เขาก็ยื่นมือซ้ายออกไปหาลีโอ

 

ลีโอกุมมือของเขาเอาไว้แน่น

 

“ได้โปรดเถอะครับ…..นายท่านหน่ะ….ถ้า….นายท่านจากไปแล้ว…..รีเบคก้า…..”

 

“รีเบคก้า?”

 

“เธอมะ…..เธอมีจดหมายของนายท่าน……ได้โปรดเถอะครับ, เพื่อเกียรติของเอิร์ลซิทเทอร์ไฮม์…..พวกเราไม่ได้เต็มใจร่วมมือกับพวกเขานะครับ…….”

 

“ถ้าเรื่องที่เล่ามาเป็นความจริง, ข้าก็ขอสาบานด้วยชื่อของข้าว่าข้าจะกอบกู้เกียรติของเขากลับมา ส่วนตอนนี้เจ้าต้องพักก่อนนะ”

 

“ขอบคุณครับ….ขอบคุณมากเลยจริงๆ….ขอบ-คุ…..”

 

แสงหายไปจากดวงตาของอัศวินและมือของเขาก็ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง

 

หมอส่ายศรีษะ เขาน่าจะใช้เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่น้อยนิดเพื่อถ่ายทอดความปราถนานี้ออกมา

 

ลีโอยังคงกุมมือเขาเอาไว้ต่ออีกซักพัก

 

“องค์ชาย….”

 

“ลอร์ดเข้าไปที่ชั้นใต้ดินของคฤหาสน์และลูกบอลสีดำก็ปรากฎขึ้นจากที่นั่น ถ้าให้สรุปก็คือ, ลูกบอลสีดำที่ว่านี้มีความเกี่ยวข้องบางอย่างกับสิ่งที่อยู่ข้างในชั้นใต้ดินนั่น”

 

“ความเป็นไปได้ที่สูงที่สุดก็คงจะเป็นเด็กที่ถูกกักตัวอยู่ที่นั่นสินะคะ…..”

 

“ดูเหมือนจะใช่นะ พวกมันรวบรวมเด็กที่มีพลังเวทย์สูงและมีความสามารถพิเศษ บางอย่างอาจจะไปกระตุ้นพวกเด็กๆแล้วทำให้เกิดภัยพิบัตินี้ขึ้นมา”

 

“ถ้าเป็นแบบนั้นขืนพวกเราไม่ทำอะไรซักอย่างกับลูกบอลสีดำนั่นพวกเราก็จะไม่สามารถจบเหตุการณ์นี้ได้สินะคะ”

 

“คงจะใช่”

 

ลีโอกำมือของอัศวินแน่นเป็นครั้งสุดท้ายแล้วเอามือนั้นวางเอาไว้ที่อกของอัศวิน

 

จากนั้นเขาก็ออกจากเต้นท์ไป, แล้วฝากที่เหลือเอาไว้กับหมอ

 

ในขณะที่เงยหน้าขึ้นไปนั้น, ลูกบอลสีดำกำลังลอยอยู่เหนือบัสเซาเล็กน้อย

 

“ถ้าลูกบอลนี้ออกมาจากคฤหาสน์มันก็คงจะไม่แปลกใช่ไหมถ้ามีคนอยู่ในลูกบอลนั้น?

 

“มีความเป็นไปได้ค่ะว่าแต่……ท่านวางแผนจะตามสืบมันจริงๆหรอคะ?”

 

“แน่นอนสิ ข้ามาที่นี่เพื่อช่วยคนที่ถูกลักพาตัว พวกเขาเป็นเหยื่อ ข้าอยากช่วยพวกเขา”

 

“ข้าดีใจที่ท่านรู้สึกแบบนั้นค่ะ ในตอนที่ข้าคิดว่าพี่น้องของข้าอาจจะอยู่ในนั้นข้าก็ห้ามตัวเองเอาไว้ไม่อยู่เหมือนกัน แต่ว่า, ตอนนี้พวกเราจำเป็นต้องจัดการอย่างระมัดระวัง ถึงยังไงท่านก็เป็นคนสำคัญที่มุ่งหวังจะได้บัลลังก์”

 

“มันเป็นแบบนั้นจริงๆนั่นแหล่ะเพราะข้าหวังบัลลังก์ข้าก็เลยอยากช่วยพวกเขา ข้าอยากกลายเป็นจักรพรรดิที่สามารถช่วยเหลือผู้คนที่ข้าอยากช่วยได้ แต่, ถ้าข้ากลายเป็นจักรพรรดิด้วยการละทิ้งใครสักคนหล่ะก็ข้าคงไม่สามารถกลายเป็นจักรพรรดิแบบนั้นได้อย่างแน่นอน มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ปรับตัวได้เก่ง ถ้าข้าเคยละทิ้งใครไปแล้วซักครั้งนึงข้าก็อาจจะทำมันอีกในภายหลัง นี่คือสาเหตุที่ข้าจะไม่ยอมละทิ้งพวกเขา”

 

พอพูดจบ, ลีโอก็ยิ้มให้ลินเฟีย

 

จากนั้น, ภาพของลีโอก็ซ้อนทับกับอัลในสายตาของลินเฟีย

 

ในวันที่พวกเขาออกเดินทางนั้น ภาพของอัลที่ส่งถุงเงินให้เธอซ้อนทับกับภาพของลีโอที่ประกาศความตั้งใจของเขา

 

ไม่มีความแตกต่างกันในภาพพวกนี้เลย

 

หน้าตาของพวกเขาดูคล้ายกันอยู่แล้วแต่ไม่ใช่แค่นั้น, มันยังมีบางสิ่งเกี่ยวกับพวกเขาที่ทับซ้อนกันอยู่

 

จนกระทั่งตอนนี้เองลินเฟียถึงจะพึ่งรู้ตัว ความจริงที่ว่าหลักการที่อยู่เบื้องหลังการกระทำของพวกเขาทั้งคู่นั้นคือสิ่งเดียวกัน

 

“สมกับที่เป็นฝาแฝดกันจริงๆค่ะ…..”

 

“หืม? ข้าดูคล้ายกับท่านพี่หรอ?”

 

“ใช่ค่ะ, คล้ายมาก ทั้งองค์ชายอาร์โนลด์และองค์ชายลีโอนาร์ดมักจะเคลื่อนไหวเพื่อคนอื่นยังไงหล่ะคะ”

 

“ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนักหรอก ในกรณีของข้ามันก็นะ ส่วนท่านพี่ข้าไม่รู้แต่ข้าเข้าใจจุดอ่อนของตัวเองดี ข้ารู้ว่าข้าชินกับมันแล้วจริงๆ นี่คือสาเหตุที่ข้าทุ่มเทอย่างหนัก”

 

ลีโอพูดแบบนั้นออกมาแล้วยิ้มเจื่อนๆ

 

มันจะดีแค่ไหนนะถ้าเขาสามารถรีเซ็ตความคิดของเขาและทำตัวให้แน่วแน่ได้ทุกๆครั้ง

 

เขาคิดว่าตัวเขาค่อนข้างอ่อนหัด นี่คือสาเหตุที่เขาไม่เคยโดดเรียนเลย เพราะเขารู้ว่าถ้าเขาผ่อนคลายและเที่ยวเล่นเหมือนกับอัลแม้แต่ครั้งเดียวเขาก็จะไม่สามารถกลับมาเป็นแบบเดิมได้

 

ในทางกลับกัน, เมื่อเขาคิดว่ามันเป็นการเรียนรู้ที่สำคัญสำหรับเขา, อัลก็จะกลับมาเรียนด้วยตัวเอง

 

ในแง่นี้, นี่อาจจะเป็นพรสวรรค์ของเขาก็ได้

 

และเป็นสาเหตุที่ลีโออิจฉาอัลด้วย

 

อย่างไรก็ตาม, เขาหยุดอิจฉาพี่ชายของเขาแล้ว ช่วงเวลาที่เขารู้สึกเสียใจในสิ่งที่เขาไม่มีมันจบไปแล้ว

 

“ข้าไม่ใช่ท่านพี่ มันเป็นไปไม่ได้หรอกที่ข้าจะยืดหยุ่นกับหลายๆเรื่องได้ ข้ารู้ซึ้งถึงเรื่องนั้นในตอนที่ข้าทำภารกิจในฐานะทูตที่มีอำนาจเบ็ดเสร็จ นี่คือสาเหตุที่ข้ารับภารกิจมาที่นี่ข้าตัดสินใจที่จะเดินหน้าต่อ เถรตรงและไม่โอนอ่อน ข้าจะไล่ตามอุดมคติของข้า”

 

“….เข้าใจแล้วค่ะ ถ้างั้นขอข้าติดตามท่านไปด้วยนะคะ ข้าคิดว่าหนทางข้างหน้ายังต้องมีโอกาสรออยู่แน่ๆค่ะ”

 

“นั่นสินะ”

 

ในขณะที่มองไปยังแนวหน้า, พวกเขาก็เริ่มรุกกลับไป

 

ไม่ได้มีแค่โครงกระดูก, แต่มอนส์เตอร์ใหม่เองก็เริ่มเพิ่มขึ้นด้วย

 

และไม่ใช่แค่จำนวน, แต่พลังของแต่ละตัวก็เพิ่มขึ้นเหมือนกัน

 

ถ้าเขาบุกเข้าไปตรงนี้, เขาก็มีแต่จะเอาชีวิตของตัวเองไปทิ้ง ลีโอไม่ได้โง่ขนาดนั้น

 

เขาตัดสินใจแล้วว่าจะช่วยพวกเขาและเขาก็ไม่คิดที่จะปล่อยโอกาสนั้น อย่างไรก็ตาม, ถ้าโอกาสแบบนั้นไม่เกิดขึ้น, เขาก็ไม่คิดที่จะใช้กำลังบุกเข้าไปเหมือนกัน

 

ตอนนี้มันคือเวลาแห่งการอดทนรอ

 

โอกาสจะมาหาในเร็วๆนี้

 

ด้วยความเชื่อที่ว่าเวลานั้นจะมาถึง, ลีโอก็ขึ้นขี่ม้าของเขา, พร้อมกับออกคำสั่งแล้วมุ่งหน้าไปสู้ที่แนวหน้าด้วยตัวเอง

 

อย่างไรก็ตาม, นอกจากลีโอที่ตัดสินใจแน่วแน่แล้ว

 

คนอื่นนั้นไม่เหมือนกัน

 

“หนอย!”

 

“เหวออ!!”

 

ผู้คนที่สูญเสียกำลังใจและเหนื่อยล้าจากการต่อสู้มาเป็นเวลายาวนานเริ่มถอยกลับ

 

ลีโอตรงเข้าไปช่วยพวกเขาแต่เรื่องแบบนี้ก็ยังคงกระจายไปทั่วทั้งแนวหน้า

 

หลังจากนั้นไม่นานลีโอก็ได้รับรายงานร้ายแรง

 

“รายงานครับ! ปีกซ้ายแตกแล้ว!!”

 

“!?, ส่งเข้าไปอยู่กองสำรอง!”

 

“พวกเราทำไมได้ครับ! ได้โปรดหนีไปเถอะองค์ชาย!”

 

“หนีไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก ทุกอย่างจะสูญสิ้น”

 

ลีโอพูดแบบนั้นออกมาแล้วคว้าแตรจากอัศวินจากนั้นก็เป่ามันซ้ำไปซ้ำมา

 

จากนั้น

 

[มีใครที่ยินดีจะกลายเป็นผู้กล้าพร้อมกับลีโอนาร์ด เลคส์ แอดเลอร์รึเปล่า!? มีใครที่ยังเหวี่ยงดาบได้บ้าง!? มีใครที่ยังวิ่งไหวอยู่บ้าง!? มีใครที่ยังคงมองไปข้างหน้าอยู่บ้าง!? ข้าไม่สนใจว่าเจ้าจะเป็นอัศวิน, นักผจญภัยหรือพลเรือน! คนที่ยังไม่สูญเสียแรงใจในการต่อสู้จงมารวมตัวกันที่ข้า, ที่นี่, เดี๋ยวนี้เลย!]

 

ลีโอยกดาบขึ้นสูง

 

จากนั้นเขาก็เป่าแตรอีกครั้ง

 

เสียงแตรดังก้องไปไกล

 

เมื่อได้ยินเสียงแตรเบาๆนั้น, ลีเซก็ยิ้มออกมา

 

“ทุกคน, เร่งความเร็ว! สนามรบอยู่ใกล้ๆแล้ว!”

 

คนที่กำลังนำกองทหารม้านับพันสู่แนวหน้าก็คือลีเซที่สวมผ้าคลุมสีน้ำเงิน

 

ตอนนี้คนที่ยังมีใจสู้อยู่ทางใต้ได้ไปรวมกันที่นั่นแล้ว