การต่อสู้ชิงบัลลังก์ในเงามืดของเจ้าชายไร้ค่าสุดแกร่ง (Saikyou Degarashi Ouji no An’ yaku Teii Arasoi ) - ตอนที่ 84

“ไม่ต้องไปสนใจพวกแมลงวัน!”

 

ลิเซ, ที่นำหน้าทุกคน, ให้คำแนะนำ

 

ในตอนที่เธอแนะนำ, ลีเซก็ให้ความสำคัญกับการบุกเข้าไปข้างหน้าแทนการจัดการศัตรูที่อยู่รอบๆ

 

พวกเขามีเป้าหมายแค่อย่างเดียว

 

พาลินเฟียไปที่ลูกบอลสีดำ

 

“พอมีนักผจญแรงค์ SS อยู่ด้วยนี่ช่วยลดงานของพวกเราไปได้เยอะเลยนะ”

 

อาเบลที่อยู่ใกล้กับลินเฟียพึมพำในขณะที่เขามองขึ้นฟ้า

 

“นั่นสินะ พวกเราโชคดีจริงๆที่เขามาด้วย”

 

ในขณะที่พาเธอไปที่เมืองเขาก็ได้จัดการศัตรูที่แข็งแกร่งอย่างมังกรผีดิบและโครงกระดูกยักษ์ที่อยู่รอบลินเฟียให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

 

เขาคือกำลังเสริมที่เก่งที่สุดเท่าที่เธอจะหวังได้แล้ว

 

อย่างไรก็ตาม, ทำไมซิลเวอร์ถึงปรากฎตัวขึ้นในตอนที่เธอเป่านกหวีดหล่ะ?

 

ความสงสัยนี้ยังคงอยู่ในใจเธอแต่เธอก็สลัดมันออกไปในทันที

 

ตอนนี้มันไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้

 

ลินเฟียเหวี่ยงดาบของเธอซึ่งตอนนี้มีรูปร่างเป็นหอกและจัดการโครงกระดูกที่เข้ามาขวางเธอ

 

“ข้าจะขึ้นไปแนวหน้าค่ะ”

 

“ห, เห้ย!? ทุกคนมาอยู่ที่นี่ก็เพื่อปกป้องเจ้านะ, รู้รึเปล่า!?”

 

“จะให้ข้าไปถึงเมืองโดยไม่ทำอะไรเลยข้าทำไม่ได้ค่ะ”

 

“หืม…..ข้าถูกใจเจ้าแฮะ, นักผจญภัย เจ้าชื่ออะไร”

 

“เรียกข้าว่าลินเฟียแล้วกันค่ะ”

 

“ข้าลีเซล็อตต์ เคยได้ยินชื่อของข้ามาก่อนรึเปล่า?”

 

“ค่ะ ท่านคือจอมพลที่แข็งแกร่งที่สุดแห่งราชวงศ์และเป็นพี่สาวขององค์ชายลีโอนาร์ดกับองค์ชายอาร์โนลด์, ถูกไหมคะ?”

 

“เจ้ารู้จักอัลด้วยหรอ?”

 

ลีโอเคยชินกับการถูกเรียกว่าเป็นพี่สาวของลีโอแต่มันหายากที่จะมีคนเรียกเธอว่าพี่สาวของอัล

 

อัลคือเจ้าชายที่มักจะไม่ถูกนำขึ้นมาเป็นหัวข้อสนทนา ในขณะเดียวกัน, เขาก็ยังเป็นเจ้าชายที่ไม่เคยขาดเรื่องให้นินทาเลย

 

อย่างไรก็ตาม, ลินเฟียยิ้มอย่างเริงร่าในตอนที่พูดถึงเขา

 

“ค่ะ คนแรกที่ยื่นมือเข้ามาช่วยข้าจริงๆแล้วก็คือองค์ชายอาร์โนลด์ค่ะ”

 

“ฝีมืออัลหรอ? คิดไม่ถึงเลยนะเนี่ย”

 

“ข้าเองก็ประหลาดใจเหมือนกันค่ะ แต่เขาไม่เหมือนกับที่ผู้คนเขาพูดกันเลย ทั้งองค์ชายลีโอนาร์ดและองค์ชายอาร์โนลด์คือคนที่สามารถเคลื่อนไหวเพื่อประโยชน์ของผู้อื่นได้ พวกเขายอมให้ยืมพลังแม้กระทั่งคนแบบข้าก็ตาม”

 

“อย่างลีโอก็เข้าใจอยู่หรอก, แต่เจ้ามองอัลไว้สูงจริงๆนะเนี่ย ว่างั้นไหม? ลีโอ”

 

ลีเซพูดกับลีโอที่กำลังจัดการกับโครงกระดูกยักษ์

 

“อ้ะ? เมื่อกี้ว่ายังไงนะครับ!?”

 

ลีโอได้ยินเธอไม่ค่อยชัดดังนั้นเขาจึงตะโกนถามเธอ

 

“หัดตั้งใจฟังพี่สาวของตัวเองพูดหน่อยสิ”

 

“ถ้ามีเรื่องสำคัญจะพูดก็ช่วยเลือกเวลากับสถานที่ที่เหมาะสมกว่านี้หน่อยเถอะครับ! ข้าจะรับมือกับมอนส์เตอร์ตัวนี้เองนำหน้าไปก่อนเถอะ! แล้วก็ช่วยดูแลลินเฟียด้วยนะครับ!”

 

“โอเค, ฝากเธอไว้กับข้าได้เลย เจ้าเองก็ระวังตัวด้วยหล่ะ”

 

“ท่านพี่ก็เหมือนกันครับ”

 

หลังจากพูดคุยกันเสร็จ, ลีโอกับอัศวินจำนวนนึงก็แยกออกมาจากกลุ่มเล็กน้อยและเริ่มจัดการกับโครงกระดูกยักษ์

 

ในระหว่างนั้น, ซิลเวอร์กำลังเผชิญหน้ากับมังกรผีดิบจำนวนมากอยู่บนฟ้า

 

พวกเขาเกือบจะถึงเมืองแล้ว

 

“จะไม่เป็นอะไรหรอคะ? ปล่อยองค์ชายลีโอนาร์ดเอาไว้แบบนั้น”

 

“เขาเป็นน้องชายของข้า ไม่ต้องห่วงหรอก ว่าแต่เราคุยกันถึงไหนแล้วนะ?”

 

“ถึงตอนที่ข้ามององค์ชายอาร์โนลด์เอาไว้สูงค่ะ”

 

“อ้ะ, นั่นสินะ ลีโออาจจะช่วยเหลือผู้คนด้วยความหวังดีล้วนๆแต่อัลนั้นแตกต่างออกไป เขาจะไม่ช่วยคนที่ไม่ควรค่าแก่การช่วย”

 

“งั้นหรอคะ?”

 

“ใช่ เจ้านั่นจะช่วยใครสักคนก็ต่อเมื่อเขาประเมินแล้วว่าคนๆนี้ควรค่าแก่การช่วยเหลือ จากมุมมองของคนส่วนใหญ่, เขาอาจจะดูค่อนข้างแปลกแต่อัลมีมาตรฐานของตัวเอง เขามีพลังที่จะช่วยรึเปล่า, เขามีเหตุผลที่ต้องช่วยรึเปล่า, เขามั่นใจพอที่จะช่วยรึเปล่า, สิ่งเหล่านี้คือสิ่งที่เจ้านั่นชอบถามตัวเองก่อนที่จะช่วยเหลือใครซักคน เพราะฉะนั้นเจ้าจงภูมิใจเถอะ ความจริงที่ว่าอัลช่วยเจ้าก็หมายความว่าเขายอมรับเจ้านั่นแหล่ะ”

 

ในขณะที่พูด, ลีเซก็ฟันโครงกระดูกที่อยู่ตรงหน้าเธอ

 

เธอหยุดม้าเอาไว้ตรงนั้นแล้วเริ่มไล่ฟังโครงกระดูก

 

“อัลยื่นมือช่วยเหลือเจ้าและลีโอก็ต่อสู้เคียงข้างเจ้า นับจากตรงนี้ไปข้าจะกรุยทางให้เจ้าเอง ข้าจะไม่ปล่อยให้ความพยายามของน้องชายทั้งสองของข้าต้องสูญเปล่า เจ้าช่วยน้องสาวของตัวเองให้ได้ก็แล้วกัน ห้ามยอมแพ้ซะหล่ะ”

 

“ค่ะ”

 

พอตอบรับคำกับลีเซ, ลินเฟียก็เดินหน้าต่อ

 

หลังจากนั้นไม่นาน, ลินเฟียกับลีเซก็เข้ามาในเมืองบัสเซา

 

“ตอนนี้แหล่ะ! โจมตีขาของมันเลย!”

 

ลีโอชี้นำอัศวินในการต่อสู้กับโครงกระดูกยักษ์

 

อัศวินโจมตีขาของโครงกระดูกยักษ์พร้อมกันและโครงกระดูกก็ล้มลงมา โดยไม่ปล่อยให้พลาดโอกาส, พวกอัศวินก็เข้าไปเผด็จศึกมัน

 

“มีอีกตัวกำลังเข้ามาครับ!”

 

“ตั้งแนวโจมตี! อย่าปล่อยให้พวกมันเข้าใกล้จุดที่ท่านพี่กับคนอื่นอยู่!”

 

ด้วยการรวบรวมอัศวินทั้งหมดที่อยู่รอบตัวเขา, ลีโอก็ชี้นำพวกเขาเพื่อเอาชนะโครงกระดูกยักษ์

 

อย่างไรก็ตาม, จู่ๆลีโอก็รู้สึกถึงตัวตนบางอย่างข้างหลังเขา

 

ลีโอกระโดดลงจากหลังม้าแล้วหนีจากมันไปได้

 

“อึ้ก…”

 

พอตกลงมาที่พื้น, เขาก็รู้สึกว่าสีข้างของเขาร้อนแปลกๆ

 

ในตอนที่เขาจับมันเบาๆ, ที่ตรงนั้นก็ให้ความรู้สึกชุ่มโชกและมีเลือดอยู่

 

“สัญชาตญาณดีนี่, เจ้าชาย”

 

“บาลัมหรอ…..”

 

มันคือปีศาจที่มีความสามารถในการหายตัว, บาลัม

 

ดาบที่บาลัมถืออยู่นั้นมีเลือดสีแดงหยดลงมา

 

นั่นคือเลือดของลีโอ ถ้าเกิดเข้ากระโดดออกมาไม่ทันเขาก็คงจะตายไปแล้ว

 

พอคิดได้แบบนั้น, ลีโอก็ลุกขึ้นมา

 

เลือดไหลออกมาค่อนข้างเยอะแต่บาดแผลไม่ได้ลึกมาก มันไม่ได้ขัดขวางเขาจากการต่อสู้

 

“องค์ชาย! พวกเรามาช่วยแล้วครับ!”

 

“แบ่งกำลังคนครึ่งนึงไปหยุดโครงกระดูกยักษ์! ส่วนอีกครึ่งที่เหลือคอยจัดการมอนส์เตอร์ที่อยู่รอบตัวข้า…..เดี๋ยวข้าจะเป็นคู่ต่อสู้ให้บาลัมเอง”

 

“แต่ว่า, บาดแผลของท่าน!”

 

“เป้าหมายของบาลัมคือข้า ในเมื่อเขาสามารถล่องหนได้, ก็คงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเผชิญหน้ากันตรงๆ”

 

ลีโอจับดาบของเขา

 

ด้วยความคิดที่ว่าจะโจมตีลีโอจากข้างหลังอีกครั้งในตอนที่เขาหนี, บาลัมก็เดาะลิ้น

 

มีปีศาจอยู่สองประเภท, พวกที่เหมาะสำหรับการต่อสู้และพวกที่ไม่เหมาะ ซึ่งบาลัมนั้นคืออย่างหลังและร่างมนุษย์ที่เขาสิงอยู่ก็ไม่ได้เป็นร่างที่เหมาะสมด้วย

 

ฟูรแคสสิงร่างมนุษย์ที่ตายแล้วแต่ร่างที่บาลัมสิงอยู่นั้นยังคงมีชีวิตอยู่ ดังนั้น, ภาชนะของเขาในตอนนี้จึงไม่สามารถแสดงพลังที่แท้จริงของปีศาจออกมาได้

 

การปล่อยให้ลีโอหนีนั้นจะง่ายกว่าสำหรับบาลัมแต่ลีโอมองจุดนั้นออกและเลือกที่จะท้าทายเขาโดยตรง

 

“เป็นเจ้าชายที่เจ้าเล่ห์ชะมัด”

 

“ข้าถือว่านั่นเป็นคำชมก็แล้วกัน

 

ความตึงเครียดเพิ่มขึ้นระหว่างทั้งสอง

 

ในขณะเดียวกันนั้นเอง, ซิลเวอร์ก็ลงมาจากท้องฟ้า

 

“ข้าจะช่วยด้วย”

 

บาลัมขมวดคิ้วให้กับการมาถึงของศัตรูที่แข็งแกร่ง

 

บาลัมไม่มีทางเลือกนอกจากเอาชนะคนที่สามารถป้องกันการโจมตีจากฟูรแคสได้

 

อย่างไรก็ตาม, ความจริงที่ว่าชายสวมหน้ากากคนนี้อยู่ที่นี่ก็แสดงว่าจะไม่มีใครที่สามารถต่อกรกับฟูรแคสที่ส่วนอื่นได้

 

บาลัมอยากทำลายขวัญกำลังใจของศัตรูด้วยการกำจัดหัวหน้าทิ้งแต่เนื่องจากการกระทำของเขาในตอนนี้ก่อให้เกิดผลกระทบที่น่าพึงพอใจขึ้นมา, เขาจึงแสยะยิ้ม

 

อย่างไรก็ตาม

 

“ไม่จำเป็นหรอก ช่วยไปอยู่ข้างๆลินเฟียเถอะ”

 

“แต่เจ้าดูเหมือนคนที่ต้องการความช่วยเหลือไม่ใช่หรอ?”

 

“เธอต้องมีเจ้า ช่วยไปให้หน่อยเถอะนะ”

 

ลีโอก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดแบบนั้นกับซิลเวอร์

 

อย่างไรก็ตาม, ซิลเวอร์ยังไม่ยอมถอดใจ

 

“ข้าคงยอมทำตามไม่ได้หรอก มันจะเป็นปัญหาสำหรับข้าเอาได้ถ้าเกิดเจ้ามาตายที่นี่”

 

จากนั้นซิลเวอร์ก็รักษาบาดแผลที่สีข้างของลีโอด้วยเวทมนตร์รักษา

 

อย่างไรก็ตาม, ลีโอไม่ได้แสดงท่าทีขอบคุณหรือหันไปหาซิลเวอร์เลยห

 

“อย่ามายุ่งกับข้า….! แล้วก็ไม่ต้องมาห่วงชีวิตของข้าด้วย, สิ่งที่จะควรจะเป็นห่วงมากกว่าก็คือชีวิตของพวกเด็กๆต่างหากหล่ะ! เจ้ามาที่นี่เพราะเรื่องนั้นไม่ใช่รึไง!?”

 

“หลังจากที่ข้าจัดการไอ้หมอนี่ข้าจะตามเธอไป ไม่ต้องห่วงหรอก”

 

“ไม่ต้องห่วงข้า…..ไปเถอะหน่า”

 

“แต่…..”

 

“แต่อะไรอีกหล่ะ! ถ้าเจ้ารู้จักข้าดีก็รีบไปซะ!”

 

ลีโอหันไปสบตากับซิลเวอร์

 

ความแข็งแกร่งที่แฝงอยู่ในสายตาของลีโอในตอนนี้คือสิ่งที่ซิลเวอร์, ไม่สิ, อัลไม่เคยเห็นมาก่อน

 

“สิ่งที่ข้ามุ่งหวังจะเป็นคือจักรพรรดิในอุดมคติของข้า…..ซึ่งก้าวแรกในการไปถึงจุดนั้นก็คือการช่วยเหลือเด็กพวกนี้ ข้าเรียกรวมอัศวินและนักผจญภัยมามากมายเพื่อไล่ตามอุดมคตินั้น ถ้าข้ายังไม่สามารถช่วยพวกเด็กๆได้แม้ว่าจะลงทุนทำไปทั้งหมดนี่…..ข้าก็จะไม่มีวันยอมรับมันได้! ข้าจะช่วยเด็กพวกนี้และคลี่คลายเหตุการณ์นี้ให้ได้อย่างแน่นอน! ไปซะ! ซิลเวอร์! ถ้าเจ้าเรียกตัวเองว่านักผจญภัยแรงค์ SS ก็ช่วยแสดงพลังของเจ้าให้ข้าได้เห็นหน่อยเถอะ!!!!!”

 

มันคงเรียกได้เลยว่าเป็นการเรียกร้องที่ดูเกรี้ยวกราด

 

นี่เป็นครั้งแรกที่อัลเห็นลีโอในลักษณะนี้

 

และเป็นสาเหตุที่อัลถีบพื้นอย่างนุ่มนวลและลอยขึ้นไปบนฟ้า

 

“ถ้างั้นก็จงดูข้าให้ดีๆ อย่าพึ่งรีบตายก่อนที่ข้าจะแสดงให้เจ้าได้เห็นหล่ะ องค์ชายลีโอนาร์ด”

 

“แน่อยู่แล้ว…..ข้าคือคนที่ซักวันนึงจะกลายเป็นจักรพรรดิ ข้าไม่ยอมมาตายที่นี่หรอก”

 

“นั่นสินะ……”

 

พอพูดจบ, อัลก็มุ่งหน้าตรงไปที่เมือง

 

จากนั้นลีโอก็จ้องบาลัมด้วยสายตาที่แรงกล้า

 

“เข้ามาสิ….บาลัม ด้วยชื่อของเจ้าชายแห่งจักรวรรดิ, ข้าจะฟันเจ้าทิ้งสำหรับภัยพิบัติที่เกิดกับจักรวรรดินี้!”

 

“ถ้าคิดว่าทำได้ก็เข้ามา!”

 

พอพูดจบ, การต่อสู้ระหว่างบาลัมกับลีโอก็เริ่มขึ้น

 

ดาบของพวกเขาปะทะกัน ลีโอในยามปกตินั้นคงจะต่อสู้ในขณะที่ประเมินฝ่ายตรงข้ามอย่างใจเย็น

 

อย่างไรก็ตาม, ลีโอในตอนนี้ต่างกันออกไป

 

“ย้ากกกก!!!”

 

“หนอย”

 

เนื่องจากการกระหน่ำโจมตีที่รุนแรง, บาลัมที่มีแขนแค่ข้างเดียวจึงถูกดันถอยกลับไป

 

จากนั้นลีโอก็โจมตีดาบของบาลัมด้วยการฟาดที่รุนแรง

 

“โอ้!!!”

 

“ชิ!!”

 

ลีโอบิดเอวแล้วเล็งไปที่แขนข้างที่เหลืออยู่ของบาลัม

 

ในตอนนี้เอง, บาลัมก็หายตัวแล้วหนีไป

 

“เขาหายไปแล้ว…..”

 

ลีโอทุ่มสมาธิไปที่การฟังเสียงและสัมผัสถึงตัวตนที่อยู่รอบตัวเขา

 

ถ้าบาลัมถอยจากการโจมตีแค่ระดับนี้เขาก็คงจะไม่เข้ามาหาเขาตั้งแต่แรกแล้ว

 

เขาจะต้องเข้ามาโจมตีอย่างแน่นอน

 

ลีโอมั่นใจในเรื่องนั้น

 

และเขาก็คิดถูก

 

“ย้ะ!”

 

“อึ้ก….”

 

บาลัมที่ปรากฎตัวขึ้นข้างหลังลีโออย่างกระทันหันได้ทิ้งบาดแผลตื้นๆเอาไว้ที่หลังของลีโอ

 

ในมือของเขาคือมีด

 

ลีโอหันกลับไปพร้อมกับเหวี่ยงดาบแต่บาลัมก็หายตัวไปแล้ว

 

ด้วยการเดาะลิ้น, ลีโอก็มองดูรอบๆอีกครั้ง

 

อย่างไรก็ตาม, เขาไม่สามารถสัมผัสถึงร่องรอยของบาลัมได้เลยและครั้งนี้บาลัมก็ปรากฎตัวขึ้นจากด้านข้างและแทงขาซ้ายของเขา

 

“อั้ก…..”

 

“เปล่าประโยชน์หน่า, เจ้าชาย”

 

“บ้าจริง!”

 

ลีโอเหวี่ยงดาบใส่บาลัมแต่ตัวเขาก็ค่อยๆเลือนลางและหายไปอีกครั้ง

 

พอรับรู้ว่าเลือดแล่นไปถึงหัวของเขาแล้ว, ลีโอก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

 

ต่อไปเขาจะโจมตีตรงไหน? แล้วควรจะตอบโต้กลับไปยังไงดี?

 

ในตอนที่เขากำลังคิดถึงเรื่องนี้, ใบหน้าของอัลก็ลอยเข้ามาในหัวของลีโอ

 

การล่อลวงคืองานถนัดของอัล เขาคือผู้เชี่ยวชาญในการทำให้ศัตรูประหลาดใจ

 

“ถ้าเป็นท่านพี่หล่ะก็…..”

 

ลีโอคิดอยู่พักนึงแล้วเก็บดาบกลับเข้าฝัก จากนั้นเขาก็เพ่งสมาธิไปที่การตรวจจับตัวตนที่อยู่รอบๆเขา

 

อาวุธของศัตรูคือมีด บาลัมไม่มีทางเลือกนอกจากเล็งมาที่จุดสำคัญเพื่อทำให้บาดเจ็บร้ายแรง การโจมตีที่มีความเป็นไปได้มากที่สุดก็คือการแทง แถมตัวบาลัมเองยังมีช่องว่างอยู่, เขาคงไม่บุ่มบ่ามเข้ามาโจมตีโดยไม่ยั้งคิดแน่ๆ

 

ถ้างั้นจุดที่เขาจะเล็งก็คงเป็นหัวใจ

 

ด้วยการเอามือทาบตรงหัวใจ, พอลีโอสัมผัสถึงตัวตนข้างหลังของเขาได้, เขาก็เบี่ยงตัวไปทางขวา

 

อย่างไรก็ตาม, ความร้อนแล่นผ่านไหล่ซ้ายของเขาทำให้รู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมา

 

พอหันไปดู, เขาก็เห็นมีดฝังอยู่ที่ไหล่ซ้ายของเขา

 

“คิดว่าทิ้งการโจมตีสวนแล้วจะหลบการโจมตีของข้าได้รึไง?”

 

“ไม่หรอก….ข้าไม่ได้ทิ้งอะไรเลย……”

 

ลีโอกัดฟัน, แล้วหมุนร่างกายของเขาพร้อมกับใช้มือขวาคว้าคอของบาลัมเอาไว้

 

จากนั้นเขาก็เพ่งสมาธิแล้วเริ่มท่องคำร่าย

 

[เปลวเพลิงจุติจากสวรรค์・พิทักษ์คุณธรรม・โอม..เปลวเพลิงสูงสุด・เปลวเพลิงอันสง่างาม・จงทำลายความชั่วร้ายเบื้องหน้าข้า—เพลิงผลาญศักดิ์สิทธิ์]

 

เวทมนตร์สมัยใหม่ห้าคำร่าย

 

มันคือเวทย์ศักดิ์สิทธิ์ที่ส่งผลกับมอนส์เตอร์อันเดดอย่างรุนแรง แม้ว่ามันจะเป็นเวทย์ขั้นสูงที่มีผู้ใช้อยู่เพียงน้อยนิดในบรรดาเวทมนตร์สมัยใหม่ที่มีอยู่อย่างแพร่หลาย, แต่ลีโอที่ร่ำเรียนโรงเรียนเวทมนตร์มาหลายโรงเรียนอย่างเท่าๆกันเพื่อไม่ให้การมีความรู้ไม่พอมาสร้างปัญหาให้เขาในซักวันนึงก็เชี่ยวชาญเวทย์นี้ด้วยเหมือนกัน

 

เพลิงศักดิ์สิทธิ์ปรากฎขึ้นที่มือขวาของลีโอ, และกำลังเผาบาลัม

 

แม้ว่ามือของลีโอจะติดไฟอยู่, แต่มันก็ไม่ได้ส่งผลกระทบกับลีโอเลย

 

“อ้ากกกกก!!??”

 

“ครั้งนี้ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่…..”

 

บาลัม, ที่พยายามจะหนี, บีบแขนขวาของลีโออย่างรุนแรงแต่ลีโอก็ไม่ยอมปล่อยเขาไป, และเขาก็เพิ่มพลังให้กับเพลิงศักดิ์สิทธิ์

 

ในที่สุด, บาลัมก็หยุดขัดขืนแต่ลีโอยังคงเผาเขาต่อไปจนกระทั่งร่างของบาลัมกลายเป็นขี้เถ้าอย่างสมบูรณ์

 

“แฮ่ก, แฮ่ก……”

 

พอถูกแปรสภาพเป็นขี้เถ้าแล้ว, สายลมก็พัดมาและสเก็ดร่างของบาลัมก็ล่องลอยไปตามลม

 

จากนั้นลีโอก็ดึงดาบของเขาออกมาจากฝักแล้วชูขึ้นฟ้า

 

“เจ้าชายลำดับแปดของจักรวรรดิ, ลีโอนาร์ด เลคส์ แอดเลอร์ ได้โค่นล้มปีศาจลงแล้ว!!!!”

 

ในตอนนั้นเอง, อัศวินที่อยู่รอบตัวเขาก็ส่งเสียงดีใจกับชัยชนะ

 

ในขณะเดียวกันนั้นเอง, ลีโอก็มองไปที่เมือง

 

“ตอนนี้ขึ้นอยู่กับเจ้าแล้วนะ, ลินเฟีย…..”

 

ในตอนนี้, ลูกบอลสีดำได้เปล่งแสงออกมาอย่างรุนแรง