การหวนคืนสู่ยุค 70 ของเศรษฐีนีผู้มั่งคั่งร่ำรวย - บทที่ 134 ผลที่น่าอัศจรรย์

บทที่ 134 ผลที่น่าอัศจรรย์

บทที่ 134 ผลที่น่าอัศจรรย์

หลังจากที่จิงเจ้อหรงจัดการที่พักให้ซุนหง และคนอื่น ๆ แล้ว เขาก็เข้าไปหาถังซวง และพูดคุยเกี่ยวกับการทำยา “ซวงเอ๋อร์ ยาของเธอมีประสิทธิภาพมาก กองทัพต้องการมันอย่างแน่นอน แต่เธอคิดไว้ที่หรือยังว่าจะให้ความร่วมมือยังไง? เธอจะทำยาเหล่านี้เองหรือแค่ส่งสูตรให้กับรองเจียงโดยตรงล่ะ?”

ถังซวงคิดเกี่ยวกับคำถามนี้มานานแล้ว ดังนั้นเธอจึงตอบทันทีว่า “ลุงจิงคะ ฉันวางแผนที่จะส่งสูตรให้กับลุงซุนและคนอื่น ๆ ค่ะ นี่เป็นยาที่เดิมทีพัฒนาสำหรับกองทัพ ดังนั้นปล่อยให้พวกเขาปรับแต่งมันด้วยตัวเองไปเลยจะดีกว่า”

“เธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้จริง ๆ แล้วใช่ไหม?”

จิงเจ้อหรงกลัวว่าถังซวงจะไม่รู้ถึงความหมายของเรื่องนี้ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจจะบอกถังซวง “ถ้าเธอร่วมมือกับซุนหง และคนอื่น ๆ เธอจะได้รับประโยชน์สูงสุดอย่างแน่นอน ผลประโยชน์เหล่านี้เพียงพอที่จะทำให้เธอสบายไปทั้งชีวิต และที่สำคัญกองทัพยินดีร่วมมือกับเธอมาก”

ถังซวงรู้สึกขอบคุณจิงเจ้อหรงมากที่พูดคุยกับเธออย่างจริงใจ แต่เธอคิดเรื่องนี้มานานแล้ว “ลุงจิงคะ ขอบคุณที่บอกฉันเรื่องนี้นะคะ แต่เป้าหมายของฉันคือช่วยเหลือผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือ ดังนั้นฉันไม่ได้วางแผนที่จะสร้างโรงงานของตัวเองเพื่อผลิตยา ฉันแค่วางแผนที่จะพัฒนายาที่มีประโยชน์มากขึ้นค่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จิงเจ้อหรงก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ในเมื่อเธอได้ตัดสินใจแล้ว งั้นฉันจะไม่พูดอะไรอีก อันที่จริงนี่ก็ดีเหมือนกัน เธอจะสามารถช่วยแก้ปัญหาได้มาก ซวงเอ๋อร์ ฉันขอพูดขอบคุณแทนคนเหล่านั้นด้วยนะ ถ้ายาห้ามเลือดและยาทาแผลสามารถใช้ในกองทัพได้ มันจะเป็นประโยชน์ต่อคนจำนวนมากอย่างแน่นอน แต่ถ้าเธอวางแผนที่จะส่งมอบสูตร หากมีอะไรที่เธอต้องการ ถึงตอนนั้นเธอจะได้รับสิ่งตอบแทนแน่นอน”

“ฉันสามารถพูดถึงสิ่งที่ต้องการได้หรือคะ?”

สิ่งแรกที่ถังซวงนึกถึงคือบ้านในเมืองหลวง ซึ่งจะซื้อได้ยากมากในอนาคต แต่เธออายเกินกว่าเอ่ยปาก

จิงเจ้อหรงมองไปที่ถังซวงอย่างให้ความมั่นใจและพูดว่า “แน่นอน เธอเอ่ยปากขอได้ และเธอสามารถพูดถึงเรื่องนี้ก่อนได้เลยนะ”

“เอ่อ… ฉันอยากได้บ้านในปักกิ่งน่ะค่ะ แค่บ้านหลังเล็ก ๆ หรือที่ทรุดโทรมก็ได้นะคะ ฉันไม่รู้ว่าจะได้ไหม แต่ถ้าไม่ได้ ก็ไว้รอจนกว่าฉันจะพัฒนายาเพิ่มในอนาคตก็ได้ค่ะ”

“เธออยากได้บ้านสินะ”

จิงเจ้อหรงเหลือบมองถังซวงด้วยความประหลาดใจ แล้วพูดว่า “ได้สิ ฉันเข้าใจแล้ว”

ตอนนี้เธอพูดในสิ่งที่เธอต้องการแล้ว ถังซวงก็ปล่อยวางเรื่องนี้ไว้ ท้ายที่สุด เธอก็แค่คิดถึงเรื่องนี้เท่านั้น วันรุ่งขึ้นถังซวงต้องไปโรงพยาบาลเพื่อฝังเข็มผู้เฒ่าฉีต่อ

หลังจากที่เจียงหงเหลียงรู้ว่าถังซวงกำลังจะไปโรงพยาบาล เขาก็วางแผนที่จะไปกับเธอด้วย

ซุนหงเองก็ตามไปด้วยเช่นกัน

เดิมมีสองคนคือถังซวงและเฉินกวงหยาง แต่ทันใดนั้นพวกเขาก็กลายเป็นสี่คน

หลังจากมาถึงโรงพยาบาล ถังซวงอธิบายสถานการณ์สั้น ๆ ให้เจียงหงเหลียงฟัง จากนั้นวางแผนที่จะไปหาผู้เฒ่าฉีกับเฉินกวงหยางก่อน

แต่ก่อนที่พวกเขาจะไปที่แผนกผู้ป่วยใน ผอ.ฉวี่ติงหยวนได้มาหาถังซวง “คุณถังอยู่ที่นี่เอง เราคุยกันก่อนได้ไหม ไม่ต้องห่วงนะ ใช้เวลาไม่นานหรอก”

เมื่อเฉินกวงหยางเห็นฉวี่ติงหยวน เขาก็ทักทายอีกฝ่ายเช่นกัน

ทั้งเจียงหงเหลียงและซุนหงมองไปที่ฉวี่ติงหยวนอย่างอยากรู้อยากเห็น แต่อีกฝ่ายมาหาถังซวง ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ถามอะไรมาก

ถังซวงพยักหน้าหลังจากได้ยินคำพูดของฉวี่ติงหยวน และตามเขาไปที่บันได ซึ่งไม่ค่อยมีคนอยู่

“คุณถังยังมียาแก้อักเสบที่ให้ไว้ก่อนหน้านี้อีกไหม?”

ฉวี่ติงหยวนมองถังซวงด้วยแววตาเป็นประกาย ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง หลังจากที่ผู้ป่วยที่เข้ารับการผ่าตัดในวันนั้นและทานยาแก้อักเสบที่ถังซวงให้มา บาดแผลของเขาก็ฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว และตอนนี้เขาสามารถลุกจากเตียงได้ด้วยตัวเองแล้ว ผอ.ฉวี่จึงรู้ทันทีว่ายาแก้อักเสบมีผลสำคัญอย่างแน่นอน “คุณถัง ยาแก้อักเสบที่ให้มานั้นยอดเยี่ยมมาก หากสามารถใช้ในโรงพยาบาลได้ในอนาคต มันจะเป็นประโยชน์ต่อผู้ป่วยอย่างแน่นอน”

ถังซวงส่ายหัวเมื่อได้ยินคำพูดนั้น และพูดว่า “ไม่มีแล้วค่ะ ฉันรีบมาเลยไม่ได้มียาติดตัวมามากนัก ฉันจะทำยาเพิ่มได้ก็ต่อเมื่อเสร็จธุระที่นี่แล้วกลับไปที่บ้านเท่านั้นค่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของฉวี่ติงหยวนแสดงความผิดหวัง “ถ้าอย่างนั้นเราก็ได้แต่รอเท่านั้นสินะ”

แต่ท้ายที่สุด เขานึกถึงสิทธิบัตรของยานี้ “คุณถัง ยาแก้อักเสบนี้จะถูกผลิตเป็นจำนวนมากในอนาคตหรือเปล่า? แล้วเธอมีแผนจะผลิตมันอย่างไร?”

“ไว้เราพูดถึงเรื่องนี้กันทีหลังนะคะ แต่ถ้าจะผลิตจริง ๆ ก็ต้องผลิตจำนวนมากเพื่อให้คนได้ใช้อย่างทั่วถึงด้วยค่ะ”

ฉวี่ติงหยวนถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ดีมาก ๆ”

“เอาล่ะ งั้นฉันจะไม่รบกวนเธอแล้ว ตามสบายนะ”

ฉวี่ติงหยวนโบกมือให้ถังซวงด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตรบนใบหน้าของเขา ตอนนี้เขาอยากสารภาพกับถังซวงจริง ๆ เด็กสาวตัวเล็ก ๆ ที่สามารถทำยาแก้อักเสบที่มีประสิทธิภาพได้ตั้งแต่อายุยังน้อย ในอนาคตเธอจะต้องไปได้ไกลอย่างแน่นอน

ในอีกด้านหนึ่ง เจียงหงเหลียงและซุนหงมองไปที่เฉินกวงหยางอย่างสงสัย และถามว่า “คุณรู้ไหมว่าทำไมผอ.ฉวี่ถึงตามหาถังซวง?”

เฉินกวงหยางรู้ตัวตนของพวกเขาสองคนแล้ว และรู้ว่าพวกเขาคือคนที่มาคุยกับถังซวงเกี่ยวกับยา ดังนั้นเขาจึงไม่ปิดบังอะไร และพูดออกไปตามตรงว่า “ก่อนหน้านี้โรงพยาบาลขาดยาแก้อักเสบน่ะครับ และน้องถังซวงก็ให้ยาแก้อักเสบที่เธอทำเองกับพวกเขา ผมเดาว่าผอ.ฉวี่ตามหาเธอเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้น่ะครับ”

“ยาแก้อักเสบ? สหายถังซวงพัฒนายาแก้อักเสบด้วยหรือ?”

“ครับ”

เฉินกวงหยางตอบอย่างหนักแน่น

ในเวลานี้ ถังซวงบังเอิญเข้ามาพอ ดังนั้นเจียงหงเหลียงจึงรีบถามว่า “สหายถังซวง เธอพัฒนายาแก้อักเสบด้วยหรือ?”

“ค่ะ”

ถังซวงยอมรับอย่างง่ายดาย

เมื่อเจียงหงเหลียงได้ยินคำพูดนั้น เขารีบพูดว่า “ยาแก้อักเสบต้องดีมากแน่ เราก็ต้องการมันเช่นกัน”

“รองเจียง ลุงซุนคะ มีคนไข้ที่เข้ารับการผ่าตัดได้กินยาแก้อักเสบนั้นไปแล้ว ถ้าคุณต้องการเห็นผล คุณสามารถไปดูได้เลยนะคะ”

เจียงหงเหลียงและซุนหงพยักหน้าอย่างเร่งรีบ “ได้ ๆ งั้นเราขอตัวไปดูก่อนนะ เธอจัดการทำธุระของตัวเองก่อนเลย”

“ค่ะ”

แต่ถังซวงยังคงถามว่า “ลุงซุนคะ ให้ฉันบอกผอ.ฉวี่ และให้เขาพาไปไหมคะ?”

ซุนหงโบกมือและพูดว่า “ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวเราไปที่นั่นกันเอง เธอรีบไปได้แล้ว เราอยู่กันได้ สบายมาก”

เมื่อได้ยินซุนหงพูดแบบนั้น ถังซวงก็ไม่ได้พูดอะไรอีก และไปที่ห้องของผู้เฒ่าฉีกับเฉินกวงหยาง

เมื่อผู้เฒ่าฉีเห็นถังซวงและเฉินกวงหยางมา เขาก็ยิ้มให้ทั้งสองและพูดว่า “พวกเธอมาแล้ว นั่งลงก่อนสิ พักสักหน่อย” หลังจากนั้น เขาก็ลุกจากเตียงและนำผลไม้มาให้พวกเขา

เฉินกวงหยางเห็นว่าผู้เฒ่าฉีสามารถลุกจากเตียงได้แล้ว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น “ผู้เฒ่าฉี ตอนนี้คุณรู้สึกอย่างไรบ้างครับ? คุณลุกจากเตียงได้แล้ว”

“ใช่ ต้องขอบคุณคุณถังซวง ตอนนี้ฉันรู้สึกดีขึ้นมากเลย”

ถังซวงยิ้มเมื่อเธอเห็นว่าผู้เฒ่าฉีมีกำลังใจที่ดี และหลังจากกินส้ม เธอบอกให้ผู้เฒ่าฉีเตรียมตัว และเธอก็เริ่มล้างพิษผู้เฒ่าฉีอีกครั้ง

หลังจากการฝังเข็มสิ้นสุด ถังซวงได้สั่งยาสำหรับผู้เฒ่าฉี

“ผู้เฒ่าฉีคะ เริ่มดื่มยานี้ตั้งแต่คืนนี้นะคะ ต้มน้ำสามชามให้เป็นชามเดียว”

“เข้าใจแล้ว ฉันรบกวนถังซวงด้วยนะ”

ผู้เฒ่าฉีขอบคุณเธออย่างจริงใจ และหลังจากรับยาแล้ว เขาก็มอบบางอย่างให้ถังซวงด้วย

ด้านถังซวงก็รับมา และเห็นว่ามันเป็นกุญแจพวงหนึ่ง

“ถังซวง ฉันไม่รู้ว่าเธอชอบอะไร ฉันเลยเตรียมของขวัญไว้มากมาย หวังว่าเธอจะชอบมันนะ”