การหวนคืนสู่ยุค 70 ของเศรษฐีนีผู้มั่งคั่งร่ำรวย - บทที่ 163 ข้ามชั้น

บทที่ 163 ข้ามชั้น

บทที่ 163 ข้ามชั้น

เมื่อถังซวงได้ยินคำพูดของเหลียวไช่เฉียแล้ว เธอหันไปพูดตามตรง “ในเมื่ออาจารย์สงสัยในตัวหนูมาก อย่างนั้นก็มาลองสอบกันดูว่าหนูจะสามารถสอบเข้ามัธยมปีสามได้รึเปล่า”

หลังจากเห็นใบหน้าแน่วแน่ของถังซวง ฮั่วไห่เหล่ยอดไม่ได้ที่จะถาม “ถังซวง เธอคิดข้ามชั้นจริง ๆ งั้นหรือ?”

“ค่ะ”

ถังซวงไม่มีท่าทีลังเล

ฮั่วไห่เหล่ยเริ่มไม่พอใจแล้ว “ตอนนี้เธออยู่ในชั้นมัธยมต้น หลังจากจบปีนี้ก็จะขึ้นปีที่สอง อีกไม่นานก็ขึ้นชั้นมัธยมปลายแล้ว ผมว่าหยุดคิดเรื่องนี้ดีกว่าไหม? หรือให้ผมคุยกับผู้ปกครองของเธอดี?”

“ไม่ต้องค่ะอาจารย์ แม่รับรู้แล้ว และหนูเป็นคนตัดสินใจเองค่ะ”

ในตอนท้าย ถังซวงมองฮั่วไห่เหล่ยและถามว่า “ถ้าอาจารย์ฮั่วไม่สามารถตัดสินใจได้ ถ้าอย่างนั้นถามอาจารย์ใหญ่ดีกว่าค่ะว่าเขาจะคิดยังไง”

เมื่อเห็นถังซวงอย่างนี้แล้ว ฮั่วไห่เหล่ยอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

นักเรียนคนนี้ฉลาดมาก ซึ่งมันชัดเจนแล้วในการแข่งขันคณิตศาสตร์ระดับมณฑล แต่เพราะเธอฉลาดเกินไป ความคิดของเธอถึงมั่นคงและเอาแต่ใจมาก สุดท้ายแล้วอะไรที่เธอตัดสินใจไปแล้วจะไม่ยอมเปลี่ยนแปลงโดยง่าย

“ตกลง ผมจะไปคุยกับอาจารย์ใหญ่”

เมื่อเห็นฮั่วไห่เหล่ยออกจากห้องพักครูไปแล้ว เหลี่ยวไช่เฉียถึงกับอดไม่ได้ที่จะเย้ยหยัน “งั้นฉันจะรอดูว่าเธอจะสอบข้ามระดับและเข้าไปเรียนในชั้นมัธยมปีสามได้ไหม” ขณะพูดอย่างนั้น เธอโยนหนังสือเรียนในมือลงบนโต๊ะอย่างแรง ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ และเธอก็รู้ว่าเมื่อใดก็ตามที่ได้เห็นหน้าของถังซวง อารมณ์พวกนี้จะไม่มีวันหายไป

ถังซวงไม่แม้แต่จะหันมองเหลี่ยวไช่เฉีย เธอยังคงรออยู่ที่เดิมด้วยใบหน้าสงบนิ่ง

เวลานี้ฮั่วไห่เหล่ยเดินอยู่บนทางเดิน เขายังนึกคิดว่าจะพูดเรื่องนี้กับอาจารย์ใหญ่ยังไง แต่เขาก็ไม่คาดคิดว่าจะได้พบกับอาจารย์ใหญ่เจียงโจวเหอเร็วกว่าที่คิด

“อาจารย์ฮั่ว ยินดีที่ได้พบครับ วันนี้ถังซวงในชั้นเรียนของคุณมาโรงเรียนไหมครับ?”

หลังจากได้ยินแล้ว ฮั่วไห่เหล่ยพยักหน้ารับและพูดต่อว่า “ครับ ถังซวงมาโรงเรียนแล้ว”

“โอ้ ดีเลย ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับเธอพอดี”

หลังจากเห็นท่าทางตื่นเต้นของอาจารย์ใหญ่ ฮั่วไห่เหล่ยเต็มไปด้วยความสงสัย เขากำลังจะพูดถึงแผนการที่ถังซวงคิดสอบข้ามระดับ แต่อาจารย์ใหญ่ดันออกไปซะก่อน

“เอ่อ… อาจารย์ใหญ่ครับ ตอนนี้ถังซวงอยู่ที่ห้องพักครูครับ”

หลังจากได้ยินแล้ว เจียงโจวเหอรีบเบี่ยงเส้นทางไปที่ห้องพักครูทันที

“ถังซวง…”

ทันทีที่เจียงโจวเหอเดินเข้ามา เขาก้าวเข้าหาถังซวงด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ผมมีเรื่องอยากถาม ในหน้าหนังสือพิมพ์ เธอเป็นคนที่พัฒนายาแก้อักเสบจริงหรือ?”

หลังจากได้ยินแล้ว ถังซวงอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง เธอคิดว่าอาจารย์ใหญ่จะต่อว่าเธอเรื่องโดดเรียน แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะถามอย่างนี้

“เป็นไปไม่ได้…”

ก่อนถังซวงจะตอบ เหลี่ยวไช่เฉียพูดแทรกขึ้นทันที “ก็แค่คนชื่อเหมือนมั้งคะ”

ถึงเธอจะไม่ได้อ่านหนังสือพิมพ์นั้น แต่เธอก็รู้เรื่องที่มีคนพัฒนายาแก้อักเสบพิเศษที่มีประสิทธิภาพยอดเยี่ยม แม้แต่เด็กน้อยยังสามารถใช้ได้ แต่ผู้หญิงที่เก่งกาจอย่างนั้นจะเป็นถังซวงที่นั่งอยู่ตรงหน้านี้ได้ยังไง?

แม้แต่ฮั่วไห่เหล่ยยังคิดว่าแค่เป็นคนชื่อเหมือน แต่ยังไงก็ตามไม่ใช่ทุกคนที่เก่งกาจในด้านการวิจัยจะสามารถพัฒนายาพิเศษได้

ในตอนนี้มีอาจารย์คนอื่นนั่งอยู่ในที่นี้ด้วย ทุกคนพยักหน้ารับและพูดเสริมว่า “น่าจะเป็นแค่คนชื่อเหมือน”

แม้เจียงโจวเหอจะรู้อยู่แล้ว แต่เขาก็ยังแอบคิดว่ามันจะเป็นความจริง เพราะหากเป็นความจริง โรงเรียนของเขาจะกลายเป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียงทันที

ขณะที่ทุกคนหันมามอง ถังซวงพยักหน้าแล้วตอบว่า “ใช่ค่ะ หนูเอง”

“ฉันก็บอกอยู่ว่ามันเป็นไปไม่ได้…”

เหลี่ยวไช่เฉียพูดได้ครึ่งประโยคและในที่สุดเธอก็คล้ายกับรู้ตัว เธอมองถังซวงด้วยความตกใจพร้อมอุทาน “อะไรนะ! เป็นไปได้ยังไง?”

“ก็เป็นฉันจริง ๆ นี่คะ วันนั้นฉันถูกสัมภาษณ์จากนักข่าวสองคนของหนังสือพิมพ์เวิงชาน และมันก็ไม่มีอะไรต้องปิดบัง ลองดูนี่สิ”

“อ่า… เป็นเธอจริง ๆ ด้วย ผมรู้อยู่แล้วว่าเป็นเธอ!”

เจียงโจวเหอไม่คิดสงวนท่าที เขากระโดดอย่างตื่นเต้นก่อนจะพูดว่า “ถังซวง เธอเก่งจริง ๆ เธอทำให้โรงเรียนของเรามีชื่อเสียง!”

ฮั่วไห่เหล่ยมองถังซวงด้วยใบหน้าสับสน เขารู้สึกว่ามันเหลือเชื่อเกินไปหน่อย

นักเรียนทุกวันนี้ฉลาดเป็นกรด อย่างโม่เจ๋อหยวนที่คิดค้นรถเก็บเกี่ยวแบบครบวงจร และวันนี้ยังมีถังซวงที่พัฒนายาแก้อักเสบชนิดพิเศษอีก ทำไมพวกเขาถึงได้ฉลาดกันขนาดนี้? ตรงกันข้าม อาจารย์อย่างพวกเขาดูไร้ค่าไปโดยสมบูรณ์

ท่าทีของถังซวงยังคงสงบนิ่ง เธอมองตรงไปที่เจียงเหอโจวแล้วถามว่า “อาจารย์ใหญ่คะ เราจะเริ่มสอบข้ามระดับกันตอนนี้เลยไหมคะ?”

“หืม… สอบข้ามระดับอะไรกัน?”

เจียงเหอโจวยังคงตื่นเต้น หลังจากเห็นว่าสีหน้าของถังซวงเรียบเฉย เขาเริ่มสงบสติอารมณ์ และเวลานี้เขาได้ยินเรื่องการสอบข้ามระดับ ร่างกายก็แข็งทื่อไร้การตอบสนอง

ฮั่วไห่เหล่ยนึกได้ว่าเขายังไม่ได้บอกอาจารย์ใหญ่เกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาเลยรีบบอกว่า ถังซวงต้องการสอบข้ามระดับเข้าสู่มัธยมปีสาม

เจียงเหอโจวที่ไม่ได้คาดคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ จึงพูดออกมาตามตรง “ได้สิ ในเมื่อเธอต้องการสอบขึ้นปีสาม งั้นก็สอบวันนี้เลย”

แม้ถังซวงต้องการเข้าเรียนมัธยมปีสามโดยไม่ต้องสอบ เขาก็จะยินยอมแต่โดยดี เพราะเธอไม่ใช่นักเรียนธรรมดา เธอคืออัจฉริยะ

หลังจากได้ยินถ้อยคำของอาจารย์ใหญ่แล้ว ฮั่วไห่เหล่ยเป็นคนแรกที่ตอบสนอง “งั้นผมจะไปเตรียมการสอบ แล้วจะโทรหาอาจารย์หูด้วย”

“อืม รีบไปจัดการซะ”

เหลี่ยวไช่เฉียยืนอยู่ด้านข้างด้วยใบหน้าแดงก่ำ

ถ้าถังซวงเป็นนักเรียนทั่วไป เธอคงจะมีคำพูดอีกมากค้านอีกฝ่าย เพราะสุดท้ายแล้วถังซวงก็เป็นนักเรียนในชั้นของเธอ แต่หลังจากรู้ว่าถังซวงเป็นผู้คิดค้นยาแก้อักเสบชนิดพิเศษ เธอก็พบว่าตนเองไม่มีความสามารถที่จะพูดกับอีกฝ่ายต่อไป ความห่างชั้นนี้ราวฟ้ากับเหว

ด้านฮั่วไห่เหล่ยที่จัดการทุกอย่างอย่างรวดเร็วและเขาได้พบกับหูปิน อาจารย์ที่ดูแลมัธยมปีสาม ในขณะเดียวกันเขาก็นำข้อสอบสำหรับทดสอบการสอบข้ามระดับมาด้วย

“ถังซวง เอกสารการสอบทั้งหมดอยู่นี่แล้ว ถ้าพร้อมแล้วก็เริ่มได้เลย”

“ค่ะ”

หลังจากเห็นถังซวงพยักหน้า เจียงโจวเหอโบกมือให้คนอื่น ๆ แล้วพูดว่า “คนอื่นมีอะไรต้องทำก็ไปจัดการซะ ส่วนอาจารย์ฮั่วและอาจารย์หูอยู่ที่นี่”

แม้อาจารย์คนอื่น ๆ จะอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับคะแนนของถังซวง แต่เมื่ออาจารย์ใหญ่พูดออกมาอย่างนั้นแล้ว ทั้งหมดจึงแยกย้าย

หลังจากถังซวงได้รับข้อสอบแล้ว เธอเริ่มทำมันทันที

ใช้เวลาเพียงแค่หนึ่งชั่วโมงครึ่งสำหรับข้อสอบสามชุด

“อาจารย์คะ เสร็จแล้วค่ะ”

“เร็วมาก…”

หูปินมองถังซวงด้วยความประหลาดใจ แต่เขาก็รู้ดีว่านักเรียนคนนี้ได้รับรางวัลชนะเลิศในการแข่งขันคณิตศาสตร์ระดับมณฑล เขาจึงเข้าใจว่าเธอไม่ใช่เด็กธรรมดา

“อืม เดี๋ยวผมจะโทรหาอาจารย์วิชาอื่นเพื่อให้เตรียมข้อสอบ”

ถ้าเขารู้ว่าถังซวงจะเร็วอย่างนี้ เขาคงรีบโทรเรียกอาจารย์คนอื่นนานแล้ว

หลังจากตรวจข้อสอบทั้งหมดแล้ว หูปินมองถังซวงด้วยความไม่เชื่อถือและพูดว่า “ยกเว้นภาษาจีน วิชาอื่น ๆ ได้คะแนนเต็มทั้งหมด”

ผลลัพธ์ดังกล่าวทำให้พวกเขาตกตะลึง ดังที่ทราบคือถังซวงอยู่ในชั้นมัธยมปีที่หนึ่งเท่านั้น และข้อสอบที่เธอทำวันนี้ยากกว่าข้อสอบมัธยมปลายทั่วไป

“อาจารย์คะ หนูขอขึ้นมัธยมปีสามได้ไหม?”

ถังซวงถามด้วยรอยยิ้ม

“ได้แน่นอน”