การหวนคืนสู่ยุค 70 ของเศรษฐีนีผู้มั่งคั่งร่ำรวย - บทที่ 236 สารภาพ

บทที่ 236 สารภาพ

บทที่ 236 สารภาพ

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครตอบได้ หลี่จงอี้จึงเหลือบมองแล้วพูดขึ้นว่า “รีบแยกย้ายกันไปได้แล้ว อย่ามัวมานั่งนินทาลับหลังให้เกะกะสายตา”

หลังได้ยินอย่างแล้ว ผู้หญิงที่เป็นตัวตั้งตัวตีของกลุ่มชำเลืองมองทั้งสาม แต่ก็ยอมจากไปโดยดีไม่ตอบโต้อะไร

“รีบไปที่บ้านของผู้ใหญ่บ้านกันเถอะ”

หลี่จงอี้รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาจึงรีบเร่งฝีเท้าทันที

โม่เจ๋อหยวนและซ่างหมิงซวี่ก็คิดเหมือนกัน พวกเขารีบเร่งฝีเท้าตามไป

เมื่อทั้งสามมาถึงบ้านของหลิวเหลียงไค และเห็นว่าเขาอยู่ที่บ้าน หลี่จงอี้รีบบอกเล่าเรื่องทั้งหมดของเฮ่อหลานกับคุณชายซ่างทันที สุดท้ายจึงพูดขึ้นว่า “มีคนจงใจจัดฉากให้คุณชายซ่างกับอาหลาน และนี่เป็นเรื่องร้ายแรงมาก มันจะทำลายกิจการระหว่างคุณชายซ่างกับโรงงานเย็บปัก”

หลิวเหลียงไคเหงื่อไหลเย็นเฉียบ

เขาไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน แต่หลังจากได้ยินคำพูดของหลี่จงอี้แล้ว เขาจึงตระหนักได้ว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับโรงงานเย็บปักเถาฮวาด้วย เขาหันกลับมาสนใจเรื่องราวทั้งหมดทันที

“ลุงหลี่ อย่างนั้นผมจะไปที่บ้านตระกูลจางด้วย ให้จางหยานอันไปกับพวกเราก่อนเพื่อสอบถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น หลังจากนั้นผมค่อยตรวจสอบข่าวลือในหมู่บ้านว่าแพร่กระจายมาจากใครกันแน่”

“อืม งั้นไปที่บ้านตระกูลจางกัน”

เมื่อพวกเขามาถึงบ้านตระกูลจาง เวลานี้จางหยานอันกำลังพูดคุยกับคงมานจูอยู่ที่ลานบ้าน

หลิวเหลียงไคกล่าวขึ้นทันที “จางหยานอันรีบตามลุงหลี่กับคนอื่น ๆ ไปเร็วเข้า”

จางหยานอันและคงมานจูงุนงงเมื่อเห็นว่าหลี่จงอี้และคนอื่น ๆ มาที่นี่

หลังได้ยินคำพูดของหลิวเหลียงไคแล้ว เธอจึงตระหนักบางอย่างได้ คงมานจูเลยยืนบังลูกสาวของตนไว้พร้อมถามว่า “ผู้ใหญ่บ้าน หมายความว่ายังไงที่จะให้ลูกสาวของฉันตามพวกเขาไป?”

“ใช่ ทำไมฉันต้องตามพวกเขาไปด้วย”

เดิมทีจางหยานอันตื่นเต้นเล็กน้อยเมื่อเห็นซ่างหมิงซวี่ แต่เมื่อเห็นท่าทีของคนที่มากับเขาแล้ว ใบหน้าของเธอกลายเป็นย่ำแย่และหดหู่ทันที

เวลานี้จางเป่ยซานกลับมาพอดี และเมื่อเห็นสถานการณ์ที่บ้าน เขาก็เอ่ยถามทันที

“ผู้ใหญ่บ้าน มีอะไรหรือเปล่าครับ?”

“เป่ยซาน กลับมาแล้วหรือ ถ้าอย่างนั้นก็รีบหยุดครอบครัวของคุณไว้ซะ เราต้องการสอบถามหยานอัน ให้เธอตามพวกเราไป”

ก่อนที่จางเป่ยซานจะพูดอะไร จางหยานอันพูดขึ้นว่า “ไม่… ฉันจะไม่ไปกับพวกคุณเด็ดขาด พวกคุณจะพาฉันไปไหน ไปทำอะไร ฉันไม่ไป!”

เมื่อมีความวุ่นวายเกิดขึ้นในตระกูลจาง ชาวบ้านก็เริ่มเข้ามามุงดูอย่างอยากรู้อยากเห็น

ผู้ที่ไม่ทราบสถานการณ์ถามผู้ที่เห็นก่อนหน้า จึงได้ทราบว่าผู้ใหญ่บ้านให้จางหยานอันกลับไปพร้อมกับหลี่จงอี้และคนอื่น ๆ ทั้งหมดต่างก็สงสัยทันที

“ผู้ใหญ่บ้าน เกิดอะไรขึ้น บอกฉันก่อนว่าทำไมหยานอันจะต้องไปกับพวกเขา?”

“ใช่ หยานอันเป็นเด็กหญิงนะ เธอจะกลัวก็ไม่แปลก”

เวลานี้ บางคนที่พอจะคิดได้ก็นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับเฮ่อหลานและซ่างสยงเยี่ย

“ผู้ใหญ่บ้าน หรือว่าเรื่องของอาหลานกับคุณชายซ่างจะเกี่ยวข้องกับหยานอันด้วย?”

ทันทีที่คำพูดนี้ดังขึ้น คนรอบข้างรีบคัดค้านทันที “จะเป็นไปได้ยังไง สาวน้อยอย่างหยานอันจะไปเกี่ยวข้องกับเรื่องนั้นได้ยังไง?”

ทว่ากลุ่มผู้หญิงที่หลี่จงอี้พบเจอเมื่อครู่ก็อยู่ที่นี่ด้วยเหมือนกัน

เมื่อเห็นหลี่จงอี้และคนอื่น ๆ กำลังจะพาตัวจางหยานอันออกไป พวกเธอก็นึกถึงสิ่งที่หลี่จงอี้ถามก่อนหน้าได้ว่าใครเป็นคนบอกกล่าวกับพวกตน พวกเธอเลยชี้ไปที่จางหยานอันแล้วพูดว่า “อ้อ… ฉันจำได้แล้ว หยานอันเป็นคนบอกพวกเราเกี่ยวกับเรื่องนั้น”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น คนโดยรอบก็เริ่มนึกตาม สีหน้าของพวกเขาแปรเปลี่ยนไปทันที

“อืม เป็นหยานอันที่บอกพวกเราเรื่องนั้นจริง ๆ”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ใบหน้าของหลิวเหลียงไคยิ่งบิดเบี้ยว

“เอาเถอะ จางหยานอัน รีบกลับไปพร้อมกับลุงหลี่และคนอื่น ๆ เดี๋ยวนี้ ถ้าพวกเขาถามอะไร เธอก็แค่ตอบตามความจริง”

คงมานจูมองลูกสาวของตนอย่างสงสัย แม้ว่าหล่อนจะอิจฉาเฮ่อหลานเสมอมา แต่เธอก็ไม่เคยลงมือทำอะไร

เวลานี้เธอไม่คาดคิดจริง ๆ ว่าลูกของเธอจะไปทำอะไรไม่ดีเข้า

ส่วนจางเป่ยซานก็ตกใจเช่นกัน จางหยานอันเป็นลูกสาวของเขา ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถทนเห็นได้หากผู้ใหญ่บ้านจะพาลูกสาวของเขาออกไป

“ผู้ใหญ่บ้าน ถ้ามีคำถามอะไรก็ถามที่นี่ก็ได้ หยานอันของพวกเราไม่ทำสิ่งเลวทรามขนาดนั้นแน่ นี่ต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิด”

“ไม่มีความเข้าใจผิดอะไรทั้งนั้น เธอเป็นคนพาพวกเราไปที่ด้านหลังของโรงงานเย็บปักเอง เธอต้องเป็นคนรับผิดชอบเรื่องนี้!”

ซ่างหมิงซวี่มองจางหยานอันอย่างโกรธเกรี้ยว ก่อนจะคว้าตัวหญิงสาวทันที

เมื่อเห็นจางเป่ยซานคิดจะพูดอะไรต่อ หลิวเหลียงไคก็พูดแทรกขึ้น “อย่าลืมว่าคุณชายซ่างมาที่นี่เพื่อร่วมค้าขายกับหมู่บ้านของเรา หากเหตุการณ์นี้ทำลายเขา พวกเราจะต้องกลับไปยากลำบากเหมือนเมื่อก่อนแน่ เพราะนี่คือเรื่องของหมู่บ้าน!”

เมื่อได้ยินอย่างนั้นแล้ว บางคนในหมู่บ้านจึงเริ่มเปลี่ยนท่าที

ใช่แล้ว ถ้าซ่างสยงเยี่ยไม่พอใจและหยุดการร่วมมือทั้งหมดกับหมู่บ้านเถาฮวา คนที่ลำบากที่สุดก็หนีไม่พ้นพวกเรา พวกเราไม่ควรจะหลงเชื่อไปกับการซุบซิบนินทาก่อนหน้า

เวลานี้ทุกคนรีบพูดให้จางหยานอันไปกับหลี่จงอี้โดยเร็ว

เมื่อเห็นว่าทุกคนเข้าข้างหลี่จงอี้กับคนอื่น ๆ จางหยานอันก็ขุ่นเคือง

ยังไงเสีย ตอนนี้เธอทำได้เพียงสิ้นหวังเพราะไม่มีใครช่วยเหลือเธอได้ แต่ถึงอย่างไรหากเธอไม่คิดจะไปซะอย่าง พวกเขาจะทำอะไรเธอได้?

ท้ายที่สุด มีผู้หญิงสองสามคนดึงจางหยานอันออกมาโดยตรง “เอาเถอะ หยานอัน อาหลานก็แค่ต้องการถามอะไรเธอสักหน่อย รีบไปเร็วเข้า”

ด้วยความช่วยเหลือจากผู้หญิงหลายคน จางหยานอันจึงถูกพาตัวไปที่บ้านของเฮ่อหลาน

เมื่อเห็นอย่างนั้นแล้ว คงมานจูมองลูกสาวของตนด้วยความหนักใจก่อนจะรีบตามไป

“ปล่อย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”

จางหยานอันยังคงดิ้นรน แต่เธอก็ไม่สามารถต่อต้านคนโดยรอบได้

เมื่อมาถึง ถังซวงมองจางหยานอันพร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ใครบอกให้เธอพาแม่ของฉันกับคุณชายซ่างไปที่หลังโรงงานเย็บปัก?”

จางหยานอันมองถังซวงอย่างนิ่งเงียบ ไม่ตอบอะไร

ถังซวงแค่นเสียงหัวเราะเย็นชาเมื่อเห็นอย่างนั้น แต่บังเอิญว่าเธอมีบางสิ่งที่เพิ่งทำก่อนหน้านี้ เธอจึงใช้มันกับจางหยานอัน และเมื่อเธอถามอีกครั้ง อีกฝ่ายก็ตอบกลับตามตรง

“มีคนให้เงินฉันบอกให้ฉันพาป้าหลานไปที่หลังโรงงานเย็บปัก”

ทันทีที่คำพูดเหล่านั้นเปล่งออกมา จางหยานอันตกตะลึง เธอไม่รู้ว่าทำไมถึงพูดมันออกไป

ถังซวงได้ยินอย่างนั้นจึงถามต่อว่า “ใคร?”

จางหยานอันส่ายศีรษะ “ฉันไม่รู้”

“หน้าตาเป็นยังไง?”

เมื่อเห็นว่าจางหยานอันไม่รู้ ถังซวงจึงเปลี่ยนคำถาม

จากนั้นจางหยานอันก็เริ่มอธิบายรูปร่างหน้าตาของคนคนนั้น

เมื่อเสร็จสิ้นคำถาม หลิวเหลียงไคพูดขึ้นด้วยความสงสัย “อืม… ตามที่จางหยานอันพูด ทำไมคนคนนี้ถึงคล้ายกับผู้เฒ่าเหลียงที่อยู่ในหมู่บ้านถัดไปนักล่ะ?”

ทว่าถังซวงไม่รู้จักผู้เฒ่าเหลียงคนนั้น

“เธอเป็นคนกระจายข่าวลือในหมู่บ้านใช่ไหม?”

ก่อนหน้านี้เธอได้ยินหลี่จงอี้พูดถึงเรื่องนี้ ถังซวงจึงชำเลืองมองจางหยานอันด้วยสายตาเย็นชา

“ใช่”