การหวนคืนสู่ยุค 70 ของเศรษฐีนีผู้มั่งคั่งร่ำรวย - บทที่ 238 ยังไม่พอ

บทที่ 238 ยังไม่พอ

บทที่ 238 ยังไม่พอ

หลังได้ยินถ้อยคำของเหรินอวี่แล้ว ใบหน้าของจิงเจ้อหรงก็เย็นชาลงอย่างมาก

“เป็นพวกเขาจริงหรือ? ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าสองคนนั้นกลับเมืองหลวงแล้วหรือไง?”

เหรินอวี่พูดต่อว่า “สองแม่ลูกนั่นบอกว่าพวกเขาจะกลับไปเมืองหลวง แต่พวกเขาไม่ได้กลับไปจริง ๆ ครับ แต่ลอบมาที่ตำบลโฮวซานแทน หลังจากนั้นก็เกิดเรื่องระหว่างคุณเฮ่อกับคุณชายซ่าง ดังนั้นคนที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ทั้งหมดนี้น่าจะเป็นพวกหล่อนนะครับ”

“ฉันไม่เคยนึกถึงเหม่ยหยิงตงมาก่อน ไม่คิดว่าเธอจะทำอย่างนี้ได้ หรือเพราะฉันใจดีเกินไปเลยทำให้พวกเขาคิดว่าจะทำอะไรก็ได้…”

จิงเจ้อหรงทั้งโกรธและรู้สึกผิด ครั้งนี้กลายเป็นว่าเขาคือต้นเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องร้ายกับเฮ่อหลาน มันเป็นเพราะเขาไม่จัดการเรื่องราวทั้งหมดให้เด็ดขาด

เมื่อเห็นใบหน้าเย็นชาของจิงเจ้อหรงแล้ว เหรินอวี่พูดต่อว่า “ท่านครับ ตอนนี้สองแม่ลูกกลับไปเมืองหลวงแล้ว พวกหล่อนเดินทางด้วยรถไฟ เห็นว่ารีบมากด้วยนะครับ”

“อืม ฉันเข้าใจแล้ว”

จิงเจ้อหรงพยักหน้าเมื่อได้ยินอย่างนั้น ก่อนจะหันมองเหรินอวี่แล้วพูดว่า “ขอบคุณสำหรับการทำงานหนักคราวนี้ นายกลับไปที่เมืองได้แล้ว หลังจากนี้ฉันจะจัดการเอง”

“ครับท่าน อย่างนั้นผมขอตัวก่อน”

เหรินอวี่พยักหน้าพร้อมกล่าวลาจิงเจ้อหรงก่อนจะเดินจากไป จิงเจ้อหรงเป็นผู้ดูแลปัญหาทั้งหมดของเมืองแห่งนี้ มีเรื่องที่เขาต้องจัดการวันต่อวัน ดังนั้นจึงไม่ค่อยดีนักหากเขาไม่อยู่ที่นี่นานเกินไป

หลังจิงเจ้อหรงกลับมาที่หมู่บ้านเถาฮวา ถังซวงก็ถามถึงเรื่องราวทั้งหมดทันที

ซึ่งจิงเจ้อหรงไม่คิดปิดบัง เขาตอบไปตามตรง “เราพบคนที่อยู่เบื้องหลังแล้ว น่าจะเป็นสองแม่ลูกเหม่ยหยิงตงกับหลี่ว์ตาน”

“เป็นพวกหล่อน…”

ถังซวงเผยสีหน้าเย็นชาก่อนจะถามว่า “ตอนนี้พวกเธออยู่ที่ไหน?”

“กำลังกลับเมืองหลวง”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ถังซวงหันมองจิงเจ้อหรงแล้วถามว่า “ลุงจิงจะทำยังไงต่อคะ? ตอนนี้สองแม่ลูกนั่นกล้าทำร้ายแม่ของฉันแล้ว คุณคงไม่ได้คิดจะอยู่เฉย ๆ ใช่ไหม?”

แม้คำพูดของถังซวงจะดูก้าวร้าวไปหน่อย แต่ชายหนุ่มก็ไม่คิดอะไรมาก เขาเข้าใจดีว่าอีกฝ่ายกำลังโกรธ จึงตอบกลับด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เพราะรู้แล้วว่าเบื้องหลังคือเหม่ยหยิงตงกับลูกสาว ดังนั้นฉันจะไม่ปล่อยไว้เฉย ๆ เด็ดขาด หลังฉันกลับไปที่เมืองหลวง พวกเขาจะต้องชดใช้เรื่องนี้อย่างสาสมแน่”

เมื่อเห็นใบหน้าที่เคร่งขรึมของจิงเจ้อหรงแล้ว ถังซวงจึงไม่ได้พูดอะไรต่อ

เฮ่อหลานที่ไม่คิดมาก่อนว่าเหม่ยหยิงตงจะอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด แม้ตอนนี้จะรู้ความจริง แต่เหม่ยหยิงตงก็หนีกลับเมืองหลวงไปแล้ว เธอจึงอดไม่ได้ที่จะกังวล

แน่นอนว่าจิงเจ้อหรงไม่ลืมที่จะให้ความมั่นใจกับเฮ่อหลาน “อาหลาน คราวนี้ผมจะไม่ใจดีกับเหม่ยหยิงตงแล้ว และเรื่องนี้ผมจะจัดการให้ถึงที่สุด”

“ค่ะ ฉันเชื่อใจคุณ”

หลังเฮ่อหลานได้ยินคำยืนยันจากจิงเจ้อหรง เธอก็คลายความกังวลใจลง

ด้านซ่างสยงเยี่ยที่ฟังอยู่ด้านข้างกล่าวถามขึ้น “เหม่ยหยิงตงที่พวกคุณพูดถึงคือผู้หญิงน่าเกลียดที่เราพบที่ร้านอาหารคราวก่อนใช่ไหมครับ?”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ถังซวงที่กำลังโกรธอยู่ถึงกับหลุดหัวเราะออกมา

“คุณชายซ่างคะ ใช่ค่ะ นั่นคือเหม่ยหยิงตง แต่เธอไม่ได้ขี้เหร่นะคะ”

เฮ่อหลานกล่าวไปตามตรง เหม่ยหยิงตงนับว่าเป็นผู้หญิงที่สวยมาก แม้ว่าลูกสาวของเธอจะโตแล้ว แต่เธอก็ยังดูอ่อนเยาว์และน่ามอง

ทว่าถ้าหากเทียบกับเฮ่อหลาน เธอคนนั้นก็เทียบไม่ติด แต่ก็ไม่ได้ขี้เหร่อย่างที่ซ่างสยงเยี่ยกล่าวหา

หลังซ่างสยงเยี่ยได้ยินอย่างนั้น เขากล่าวด้วยใบหน้ารังเกียจ “เธอดูหลงตัวเองมาก เหมือนคิดว่าตัวเองสวยมากยังไงยังงั้น ทั้งยังเป็นคนที่สร้างปัญหาด้วยวิธีที่น่าเกลียดแบบนี้ เพียงเพราะอิจฉาคุณเฮ่อ เลยลงมือทำเรื่องชั่วร้ายอย่างนี้ น่าเสียดายที่แผนของเธอล้มเหลว อีกอย่างผมยังถูกดึงเข้าไปอยู่ในแผนการของเธอด้วย เรื่องแบบนี้ผมรับไม่ได้จริง ๆ ครับ”

ซ่างหมิงซวี่ที่อยู่ด้านข้างพยักหน้ารับแล้วพูดต่อว่า “ใช่ เราจะไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปเด็ดขาด”

เขากับลุงอุตส่าห์มาถึงที่นี่ แต่กลับถูกทำร้าย มันยากที่จะยอมรับได้จริง ๆ

ถังซวงพูดคุยเกี่ยวกับเหม่ยหยิงตงกับซ่างสยงเยี่ย เพราะยังไงตระกูลเหม่ยก็ไม่ใช่ตระกูลเล็ก ๆ และไม่ใช่เรื่องง่ายหากจะจัดการกับพวกเขา

ซ่างสยงเยี่ยเองก็ไม่คิดว่าเหม่ยหยิงตงจะมีภูมิหลังยิ่งใหญ่มากขนาดนี้ ถึงตระกูลซ่างจะมีอิทธิพลมากมายในเมืองก่างเฉิง แต่พวกเขาไม่มีอิทธิพลอะไรนักในแผ่นดินใหญ่ มันจึงไม่ง่ายเลยที่จะจัดการกับตระกูลเหม่ย

เมื่อไตร่ตรองให้ดีแล้ว ใบหน้าของซ่างสยงเยี่ยยิ่งบึ้งตึง

ซึ่งจิงเจ้อหรงรู้ดีว่าเหตุการณ์ทั้งหมดนี้มีเขาเป็นต้นเหตุ ดังนั้นเขาหันมองซ่างสยงเยี่ยแล้วพูดว่า “ไม่ต้องกังวลนะครับคุณชายซ่าง ผมจะจัดการกับเหม่ยหยิงตงเองแล้วจะบอกให้คุณทราบภายหลัง”

เมื่อได้ยินอย่างนั้นแล้ว สีหน้าของซ่างสยงเยี่ยยังไม่ได้ดีขึ้น เพราะหากไม่ได้ชำระแค้นนี้ด้วยตนเอง เขาก็ยังรู้สึกไม่พอใจอยู่ดี แต่เวลานี้เขาก็ทำอะไรไม่ได้

“อย่างนั้นรบกวนคุณจิงด้วยนะครับ อย่าลืมบอกผมล่ะ”

“ครับ”

หลังพูดคุยเรื่องนี้จบแล้ว พวกเขาแยกย้ายกันไปพักผ่อน

เมื่อถังซวงกลับมาที่ห้องของตัวเอง เธอก็ตระเตรียมบางอย่าง

แม้จิงเจ้อหรงบอกว่าจะมอบบทเรียนให้กับเหม่ยหยิงตงเองเมื่อเขากลับไปที่เมืองหลวง ซึ่งนั่นหมายความว่าไม่รู้จะต้องรอนานแค่ไหน อย่างไรเธอไม่ต้องการจะรอ หญิงสาวคุ้นเคยกับการจัดการทุกอย่างโดยเร็ว เธอจึงวางแผนจะไปที่เมืองหลวงด้วยตัวเอง

แต่เมื่อโม่เจ๋อหยวนมาถึง เขาเห็นถังซวงกำลังเก็บข้าวของ หลังนึกคิดอยู่ครู่หนึ่งเขาก็คาดเดาแผนของเธอได้

“ซวงเอ๋อร์ เธอจะไปเมืองหลวงหรือ?”

ถังซวงไม่คิดว่าโม่เจ๋อหยวนจะไหวพริบเร็วอย่างนี้ แต่เธอก็ไม่ปฏิเสธ เพียงพยักหน้ารับ “ใช่ ฉันว่าจะเข้าเมืองหลวงไปจัดการอะไรสักหน่อย”

สองแม่ลูกเดินทางหลายพันกิโลเมตรจากเมืองหลวงเพื่อมาทำร้ายแม่ของเธอ ดังนั้นจึงไม่เป็นไรหากเธอจะไปเมืองหลวงบ้างแล้วทำให้พวกเธอรู้ตัว

“ซวงเอ๋อร์ ฉันจะไปด้วย”

โม่เจ๋อหยวนเตรียมตัวทันที

“ช่วงนี้พี่โม่ยุ่งมาก ฉันว่าอย่าเสียเวลาเลยดีกว่าค่ะ”

“ซวงเอ๋อร์ เธอคงไม่อยากให้ป้าหลานรู้ว่าจะไปเมืองหลวงใช่ไหม? ถ้าเธอไปกับฉัน ฉันสามารถช่วยเธอได้ ฉันจะบอกกับป้าหลานว่าเราจะไปโรงงานเครื่องจักรด้วยกันสักสองสามวัน แล้วจะไม่อยู่ที่หมู่บ้านสักพัก”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ถังซวงเลิกคิ้วขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

นี่ก็นับว่าเป็นข้ออ้างที่ดี

เมื่อเห็นถังซวงลังเล โม่เจ๋อหยวนพูดต่อว่า “ฉันทำทุกอย่างเสร็จหมดแล้ว ไม่มีอะไรเร่งด่วนต้องจัดการ”

“ตกลง อย่างนั้นเราไปกันเถอะค่ะ”

“อืม”

โม่เจ๋อหยวนพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม

วันรุ่งขึ้น ถังซวงและโม่เจ๋อหยวนใช้ข้ออ้างนี้เพื่อออกจากหมู่บ้านเถาฮวา ก่อนจะออกเดินทางถังซวงลอบไปที่เล้าหมูภายในหมู่บ้านก่อนจะมองคงมานจูและจางหยานอัน เพื่อวางยาแม่ลูกด้วยยาไร้สี ไร้กลิ่น ไร้รสในปริมาณเล็กน้อย

แม้ว่าหมู่บ้านจะลงโทษแม่ลูกคู่นี้แล้ว แต่ทั้งสองก็ยังคงสร้างปัญหาได้ในทุกวัน ดังนั้นเธอจึงคิดจัดการสองคนนี้ด้วยตนเองเพื่อไม่ให้พวกเขาสร้างปัญหาอีกในอนาคต

หลังจัดการเรียบร้อยแล้ว ถังซวงและโม่เจ๋อหยวนตรงสู่เมืองหลวงทันที