การหวนคืนสู่ยุค 70 ของเศรษฐีนีผู้มั่งคั่งร่ำรวย - บทที่ 241 มันเป็นใคร - บทที่ 245 ไร้ความปรานี

บทที่ 242 จุดจบของสองแม่ลูก

ใบหน้าของเหม่ยหยิงตงพลันมืดมน และนึกไปถึงศัตรูทั้งหมดที่มี ทว่าก็ยังไม่สามารถบอกได้ว่าใครเป็นคนทำ

แต่โชคดีที่ผู้ลงมือยังคงอยู่ตรงหน้า เธอจึงไม่พูดอะไรต่อก่อนจะหันมองเหม่ยหยิงเต๋อแล้วเอ่ยปาก “พี่รองคะ รีบจับตัวคนที่รังแกฉันไว้เร็วเข้า ฉันต้องการสืบสวนมันโดยละเอียดว่าใครเป็นคนส่งมาที่นี่”

หลังได้ยินอย่างนั้น เหม่ยหยิงเต๋อพยักรับหน้าอย่างรีบร้อน “อืม ฉันจะจับมันเอง”

วันนี้เหม่ยหยิงเต๋อมาที่นี่พร้อมกับจูหมิงฟูเพียงคนเดียว หากเขาคิดจะจับกุมใครสักคน เขาจึงต้องทำมันด้วยตัวเอง

ยังไงเสีย ชายศีรษะใหญ่และหูกางคนนี้แม้จะดูโง่เง่าและเฉื่อยชา ทว่ากลับวิ่งเร็วมากเสียอย่างนั้น ก่อนที่เหม่ยหยิงเต๋อจะทันได้จับกุมอีกฝ่าย เขาก็วิ่งหนีไปซะแล้ว

“พี่รอง รีบตามมันไปเร็วเข้าสิ!”

ใบหน้าของเหม่ยหยิงตงมืดมนเมื่อเห็นว่าพี่รองของตนไร้ประโยชน์ขนาดไหน

“ได้ ฉันจะตามมันไปเอง”

หลังได้ยินคำสั่งเหม่ยหยิงเต๋อรีบวิ่งตามไป ส่วนเหม่ยหยิงตงรีบใส่เสื้อผ้า ทว่าเธอไม่ได้ไล่ตามออกไปด้านนอก เพราะเธอรู้ดีว่าต่อให้ไปก็คงวิ่งไล่ตามไม่ทัน ดังนั้นเธอจึงยังอยู่ที่นี่เพื่อมองหาเปาลี่ผิงและสอบถามว่าอีกฝ่ายหายไปไหนมา

หลังค้นหารอบ ๆ แล้วเหม่ยหยิงตงก็ยังไม่พบใคร เหลือเธอเพียงคนเดียวที่นี่

“รอก่อนเถอะ อย่าให้ฉันเจอนะ!”

น้ำเสียงของเหม่ยหยิงตงฟังดูเคียดแค้น ในใจของเธอคิดอยากจะสับเปาลี่ผิงออกเป็นพัน ๆ ชิ้น ทว่าก่อนที่เธอจะออกจากที่นี่ เหม่ยหยิงเต๋อก็วิ่งเข้ามาพร้อมกับหอบหายใจเหนื่อย “หยิงตง หมอนั่นวิ่งเร็วเกินไป ฉันตามไม่ทัน”

“พี่รอง พี่นี่มัน…”

เหม่ยหยิงตงไม่คิดพูดให้จบประโยค เธอรู้ดีว่าสิ่งที่ควรทำตอนนี้คือการรักษาหน้าตาของตัวเอง และเธอต้องไม่ปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปแบบนี้

ขณะเดียวกันเธอก็ต้องค้นหาเปาลี่ผิงพร้อมกับชายอัปลักษณ์คนนั้น เพื่อคาดคั้นให้ได้ว่าใครเป็นคนส่งมันมาทำร้ายเธอ

“พี่รอง รีบกลับบ้านกันเถอะค่ะ เราต้องขอให้ที่บ้านช่วยตรวจสอบเรื่องนี้ ยังไงซะฉันจะไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปเด็ดขาด ใครก็ตามที่คิดทำร้ายฉัน มันจะต้องได้รับบทเรียนอย่างสาสม”

“อืม กลับบ้านกันเถอะ”

เหม่ยหยิงเต๋อยังคงเหม่อลอย ทว่าเมื่อได้ยินเสียงของน้องสาวแล้ว เขารีบพยักหน้ารับพร้อมมุ่งหน้ากลับบ้านตระกูลเหม่ยทันที

หลังทุกคนกลับออกไปกันหมด ถังซวงก็ก้าวออกมาอย่างช้า ๆ พร้อมด้วยรอยยิ้มร้าย ใบหน้าของเธอดูสดใสมีชีวิตชีวาขึ้นมา “การแสดงวันนี้ยอดเยี่ยมมาก ๆ ดูเหมือนว่าตระกูลเหม่ยจะไม่ได้แต่งงานกับตระกูลจูแล้วละ”

“ใช่ ยังไงตระกูลจูก็ยังต้องรักษาเกียรติของตัวเองอยู่แล้ว”

โม่เจ๋อหยวนพยักหน้าเห็นด้วย ขณะเดียวกันก็หันมองถังซวงแล้วถามว่า “แล้วพวกเราจะทำยังไงต่อ?”

“ขั้นตอนต่อไปคือการแฉเรื่องความสัมพันธ์ฉาวของเหม่ยหยิงตง”

“อืม”

เมื่อเห็นถังซวงเตรียมการไว้แล้ว โม่เจ๋อหยวนพยักหน้าเห็นด้วย

ทว่าเปาลี่ผิงที่ยืนอยู่ด้านข้าง เห็นโม่เจ๋อหยวนพยักหน้าตอบรับถังซวงอย่างไร้เงื่อนไข เขาอดไม่ได้ที่จะลอบส่ายศีรษะอยู่ในใจ ชายคนนี้ไม่มีความคิดเป็นของตัวเองเอาซะเลย เห็นดีเห็นงามกับหัวหน้าไปเสียหมด

หลังเหม่ยหยิงเต๋อและเหม่ยหยิงตงกลับถึงบ้าน พวกเขาก็ปรึกษาเรื่องนี้กับคุณชายเหม่ยทันที แต่หลังจากตระกูลเหม่ยทราบเรื่องราวทั้งหมด ใบหน้าของพวกเขาก็ถึงกับมืดมน

“หยิงตง ทำไมถึงประมาทอย่างนี้ แล้วยังเป็นจูหมิงฟูที่มาเจออีก ตอนนี้การแต่งงานระหว่างตระกูลเหม่ยกับตระกูลจูถูกยกเลิกไปแล้ว”

“คุณพ่อคะ ฉันก็โดนหลอกเหมือนกัน”

เมื่อเห็นความโกรธเกรี้ยวของผู้เป็นพ่อ เหม่ยหยิงตงรีบปกป้องตนเองทันที

ยังไงซะคุณชายเหม่ยก่นด่าอย่างเย็นชา “โดนหลอกงั้นหรือ? พวกเขาเป็นคนจูงมือแกไปที่นั่นหรือไง? อย่างนี้จะเรียกว่าคนอื่นวางแผนทำร้ายแกได้หรือ?”

“คุณพ่อคะ ฉัน…”

แววตาของเหม่ยหยิงตงวูบไหว เธอไม่รู้ว่าควรเล่าเรื่องทั้งหมดดีไหม

เมื่อเห็นท่าทีลังเลของเหม่ยหยิงตง คุณชายเหม่ยยิ่งโกรธจัด “ยังมีความลับที่ไม่บอกอีกงั้นหรือ? ชื่อเสียงของแกป่นปี้หมดแล้ว และชื่อเสียงของตระกูลเหม่ยก็เหมือนกัน พวกเราพังไปพร้อมกับแกแล้ว!”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เหม่ยหยิงตงจึงไม่คิดปิดบังต่อ เธอเล่าทุกอย่างที่ถูกคุกคามออกไปตามตรง

เวลานี้คุณชายเหม่ยยังคงเผยสีหน้าเรียบเฉย แต่เป็นเหม่ยหยิงเต๋อที่ตกตะลึงขณะมองน้องสาวของตนด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “หยิงตง… แก… แกกลายเป็นคนอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ฉันได้ยินว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นในตระกูลหลี่ และตอนนั้นฉันก็เป็นห่วงพวกเขามาก แต่กลับกลายเป็นแกที่เล่นงานพวกเขา… คนที่ทำร้ายพี่สะใภ้คือแกเองงั้นหรือ”

เหม่ยหยิงตงโต้กลับทันที “ก็เพราะตระกูลหลี่ไม่ได้สนใจชีวิตของเราสองแม่ลูก แล้วทำไมฉันต้องสนใจชีวิตของพวกเขาด้วยล่ะ”

“แก… แกมัน…”

เหม่ยหยิงเต๋อถึงกับพูดไม่ออก

ส่วนคุณชายเหม่ยมองลูกชายคนที่สองแล้วพูดว่า “พอได้แล้ว แกจะพูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีกทำไม พวกเราต้องรีบทำลายหลักฐานทั้งหมด และเรียกคืนชื่อเสียงของหยิงตงกลับมาให้เร็วที่สุด”

“คะ… ครับ…”

เหม่ยหยิงเต๋อพยักหน้ารับ

ทว่าก่อนที่ตระกูลเหม่ยจะทันได้เคลื่อนไหว ข่าวฉาวของเหม่ยหยิงตงที่ลอบนัดพบชายในสถานที่ลับตาก็แพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวง อีกทั้งข่าวการแต่งงานของตระกูลเหม่ยและตระกูลจูก็ถูกเผยแพร่ด้วยเช่นกัน เวลานี้ทุกคนมองว่าจูหมิงฟูถูกสวมหมวกสีเขียว[1]*เสียแล้ว

จูหมิงฟูเองก็รู้สึกหดหู่ใจมากและนึกเสียใจว่าทำไมเขาถึงยินยอมแต่งงานกับตระกูลเหม่ยในคราวแรก

เวลานี้มันสายเกินไปแล้วที่จะนึกเสียใจ ตระกูลจูประกาศยกเลิกการแต่งงานทันทีที่ข่าวลือของตระกูลเหม่ยถูกเผยแพร่

แต่ถึงอย่างนั้น เรื่องราวของตระกูลเหม่ยและตระกูลจูก็ยังคงเป็นหัวข้อสนทนาของใครหลาย ๆ คนในเมืองหลวง

ข่าวฉาวแพร่สะพัดไปอย่างรวดเร็ว แม้แต่จิงเจ้อหรงที่อยู่ในเมืองเจียงยังทราบเรื่อง คราวแรกเขาคิดว่ามันเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ แต่เมื่อนึกดูอีกทีเขาก็เริ่มสงสัยแล้วว่าทำไมเหม่ยหยิงตงถึงถูกแฉว่ามีความสัมพันธ์กับชายอื่น ยิ่งไปกว่านั้นเหตุการณ์ทั้งหมดก็ดูคุ้น ๆ มากด้วย

เมื่อสืบเสาะต่อไปเขาจึงพบเรื่องบังเอิญอีกอย่างก็คือทั้งถังซวงและโม่เจ๋อหยวนไม่ได้อยู่ที่โรงงานเครื่องจักร

เมื่อตระหนักได้เช่นนี้ จิงเจ้อหรงก็เคลื่อนไหวทันที

เรื่องของเหม่ยหยิงตงจะต้องมีบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับถังซวงแน่ ซึ่งเขาไม่คิดว่าถังซวงและโม่เจ๋อหยวนจะทำเรื่องอย่างนี้ได้ แต่ถึงอย่างไรเด็กสองคนนี้ก็ทำได้ดีมาก ดังนั้นเขาจึงต้องรีบลงมือเช่นกัน

เวลานี้เรื่องของเหม่ยหยิงตงกลายเป็นหัวข้อสนทนาของผู้คนในเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว เดิมทีตระกูลเหม่ยต้องการกอบกู้ชื่อเสียงให้กับเหม่ยหยิงตงเพื่อให้หล่อนได้แต่งงานอีกครั้ง

แต่เวลานี้ แม้แต่จิงเจ้อหรงเองก็ไม่คิดแต่งงานกับหล่อน ตระกูลเหม่ยจึงส่งเหม่ยหยิงตงไปทางตะวันตกเฉียงเหนือเพื่อแต่งงานกับชายในท้องถิ่นแถวนั้น ส่วนหลี่ว์ตานก็ถูกส่งไปพร้อมกับแม่ของเธอด้วยเช่นกัน ทำให้ทั้งสองแม่ลูกต้องไปอยู่ที่ตะวันตกเฉียงเหนือด้วยกัน

[1] สวมหมวกสีเขียว หมายถึง การถูกสวมเขาหรือการที่ฝ่ายหญิงมีชู้

บทที่ 243 คำถามของฉินหรูเหมิ่ง

บทที่ 243 คำถามของฉินหรูเหมิ่ง

หลังเรื่องของเหม่ยหยิงตงกับหลี่ว์ตานจบลง ถังซวงและโม่เจ๋อหยวนก็ได้พักผ่อนเสียที

“พี่โม่ อย่างไรเราก็มาถึงเมืองหลวงแล้ว พรุ่งนี้ไปหาผู้เฒ่าโม่กันเถอะค่ะ อีกอย่างพี่ก็ไม่ได้กลับมาที่บ้านนานแล้ว กลับไปเยี่ยมพวกเขาสักหน่อยดีกว่า”

หลังได้ยินอย่างนั้น โม่เจ๋อหยวนตอบกลับด้วยรอยยิ้ม “อืม แต่เธอก็ต้องไปกับฉันด้วยนะ คุณปู่คงคิดถึงเธอมากแน่”

ถังซวงไม่ปฏิเสธ ในเมื่อมาเมืองหลวงทั้งทีการจะไปเยี่ยมพวกเขาก็เป็นเรื่องที่สมควร

วันรุ่งขึ้น ถังซวงและโม่เจ๋อหยวนตรงไปที่บ้านตระกูลโม่ทันที

เมื่อผู้เฒ่าโม่เห็นทั้งสอง เขาก็รู้สึกประหลาดใจ “เจ๋อหยวน ซวงเอ๋อร์ มาได้ยังไงเนี่ย เข้ามาก่อนเร็ว” เขาไม่คาดคิดว่าจะได้พบทั้งสอง จึงยินดีอย่างมาก

เมื่อเห็นชายชรามีความสุข โม่เจ๋อหยวนก็ยิ้มออกมาด้วยเช่นกัน “คุณปู่ครับ ซวงเอ๋อร์กับผมกำลังค้นคว้าบางอย่าง และพวกเราเบื่อมาก เราสองคนเลยมาที่เมืองหลวงเพื่อพักผ่อนสักหน่อย แล้วบางทีหลังจากพักผ่อนสักพักผมอาจจะได้ความคิดใหม่ ๆ กลับไปน่ะครับ”

นี่เป็นข้อแก้ตัวที่เขากับถังซวงพูดคุยกันไว้ก่อนหน้า และต้องไม่ให้คนอื่นรู้ว่าพวกเขามาที่นี่เพื่อชำระแค้น

พอผู้เฒ่าโม่ได้ยินว่าทั้งสองกำลังค้นคว้าบางอย่าง เขาก็ไม่ถามอะไรต่อพร้อมกับพยักหน้าแล้วพูดว่า “ใช่ ๆ เพราะพวกหลานใช้สมองกันมากเกินไปมันถึงเหนื่อยล้าไง เอาเถอะ ไหน ๆ ก็มาที่เมืองหลวงแล้ว อยู่ที่นี่สักสองสามวันเถอะ”

“ต้องขอรบกวนผู้เฒ่าโม่ด้วยนะคะ”

เมื่อผู้เฒ่าโม่ได้ยินคำพูดของถังซวง เขารีบโบกมือแล้วพูดว่า “ไม่รบกวนเลย ไม่รบกวนสักนิด ฉันอยากให้พวกเธออยู่ที่นี่ด้วยกันทุกวันเลยยิ่งดี”

ชายชราไม่ได้เจอหลานชายคนโตของเขาและถังซวงมานาน เขาจึงมีเรื่องราวมากมายให้พูดไม่รู้จบ

ขณะทั้งสามกำลังนั่งลงพูดคุยกันในห้องนั่งเล่น โม่ถิงฮวาและหลินเหม่ยเจินก็กลับมา แต่ทั้งสามคนก็ยังไม่หยุดพูดคุยกัน

หลินเหม่ยเจินตกใจเมื่อเห็นลูกชายของตนและถังซวงอยู่ที่บ้าน

“เจ๋อหยวน ถังซวง มาตั้งแต่เมื่อไหร่? เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?”

“แม่ครับ ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมกับซวงเอ๋อร์แค่กลับมาเยี่ยมแม่น่ะครับ”

เมื่อเห็นลูกชายตอบกลับมาอย่างนั้น หลินเหม่ยเจินก็โล่งอก เธอคิดว่าจะมีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับลูกชายของตนและถังซวงซะอีก พวกเขาถึงมาที่นี่อย่างกะทันหันแบบนี้ จากนั้นเธอก็ยิ้มให้ถังซวง แล้วดึงเธอเข้าใกล้ “ซวงเอ๋อร์ เราไม่ได้พบกันตั้งนาน คราวนี้หนูพักอยู่ที่นี่สักสองสามวันนะจ๊ะ”

เธอไม่ได้พบทั้งคู่นานแล้ว ตั้งแต่ที่ลูกชายออกจากเมืองหลวงไปอยู่ที่มณฑลเจียงเพียงลำพัง เธอจึงอยากอยู่กับพวกเขาให้ได้นานที่สุด

ทว่าเธอทราบดีว่าตราบใดที่ถังซวงอยู่ที่นี่ ลูกชายของเธอก็จะอยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน

“ค่ะป้าหลิน”

ถังซวงยิ้มแล้วพยักหน้ารับ

เมื่อได้ยินคำตอบของถังซวงแล้ว หลินเหม่ยเจินเดินเข้าครัวอย่างอารมณ์ดี

แต่เมื่อครอบครัวเอ้อฟางมาถึง พวกเขาก็ถึงกับประหลาดใจมากที่เห็นโม่เจ๋อหยวนและถังซวง จนเจิ้งหงอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นว่า “นี่พวกเธอไม่ต้องไปโรงเรียนงั้นหรือ?”

“ป้ารองครับ ผมกับซวงเอ๋อร์ทำงานสำคัญ ๆ ของภาคเรียนนี้หมดแล้ว เราเลยมาเยี่ยมคุณปู่น่ะครับ”

ผู้เฒ่าโม่ชำเลืองมองลูกสะใภ้เล็กของตนพร้อมพูดว่า “เจ๋อหยวนกับซวงเอ๋อร์มาที่นี่ทั้งที ทำไมเธอเอาแต่พูดพล่ามไร้สาระล่ะ รีบเข้าครัวไปดูซิว่าอาหารพร้อมแล้วหรือยัง”

เมื่อได้ยินคำพูดของชายชรา เจิ้งหงก็เม้มปากก่อนจะลุกเข้าครัวไปโดยไม่ตอบโต้อะไรอีก

หลังจากนั้นทั้งครอบครัวก็รับประทานอาหารร่วมกันอย่างอบอุ่น หลินเหม่ยเจินพาถังซวงมาที่ห้องซึ่งเคยเป็นที่พักของเธอมาก่อน “ซวงเอ๋อร์ พักผ่อนที่นี่ได้ตามสบายเลยนะจ๊ะ แล้วถ้าขาดเหลืออะไรบอกฉันได้เลย”

“ขอบคุณค่ะ”

เวลานี้ถังซวงและโม่เจ๋อหยวนอยู่ในบ้านของตระกูลโม่ ทว่าในวันรุ่งขึ้น ฉินหรูเหมิ่งกลับปรากฏตัวที่นี่โดยไม่มีใครคาดคิด

“หรูเหมิ่ง มาหาชืออวี่หรือ?”

เจิ้งหงยิ้มกว้างเมื่อเห็นฉินหรูเหมิ่ง ลูกสาวของเธอพักผ่อนอยู่ที่บ้านก็จริง แต่เวลานี้เธอรู้แก่ใจว่าฉินหรูเหมิ่งคงจะมาที่นี่เพราะทราบเรื่องโม่เจ๋อหยวนเข้าเมืองหลวง แต่เธอไม่ได้กล่าวทักอย่างนั้นเพราะเกรงว่าสาวน้อยจะเขินอาย

ฉินหรูเหมิ่งยิ้ม “ค่ะ ฉันมาหาชืออวี่ แล้วก็ได้ยินว่าพี่เจ๋อหยวนกลับมาพร้อมกับคุณถังใช่มั้ยคะ”

เมื่อได้ยินฉินหรูเหมิ่งพูดถึงถังซวง แววตาของเจิ้งหงถึงกับวูบไหวด้วยความสงสัย แต่เธอไม่ได้ถามอะไรเพียงตอบกลับไปว่า “ใช่จ้ะ พวกเขามาด้วยกัน”

หลังพูดอย่างนั้น ถังซวงและโม่เจ๋อหยวนก็เดินออกมาพร้อมกันพอดี ทั้งสองกำลังจะออกไปซื้อของ แต่ถูกเจิ้งหงรั้งเอาไว้เสียก่อน “เจ๋อหยวน ซวงเอ๋อร์ หรูเหมิ่งมาหาพวกเธอน่ะจ้ะ”

สีหน้าของโม่เจ๋อหยวนเย็นชาเล็กน้อย และท่าทีของถังซวงก็ไม่ได้เป็นมิตรนัก

ยังไงซะฉินหรูเหมิ่งไม่ได้สนใจ หลังได้พบทั้งสองแล้ว เธอก็พูดถึงสองแม่ลูกเหม่ยหยิงตงว่า “พวกคุณเพิ่งมาที่เมืองหลวง คงจะไม่ได้ยินเรื่องของหลี่ว์ตานกับแม่ของหล่อนที่ถูกส่งตัวไปตะวันตกเฉียงเหนือใช่หรือเปล่า ฉันได้ยินมาว่าพวกเขาคงจะไม่ได้กลับมาที่เมืองหลวงแล้ว”

ถังซวงเลิกคิ้วเมื่อได้ยินอย่างนั้น เธอหันมองฉินหรูเหมิ่งอย่างใช้ความคิด

หล่อนคงไม่ได้มาที่นี่เพื่อจะสืบว่าเธอเกี่ยวข้องกับเรื่องราวของสองแม่ลูกนั่นใช่ไหม? เธอจึงตอบว่า “อืม เราเพิ่งมาถึงเมืองหลวงเมื่อวานนี้ และยังไม่ได้ยินข่าวเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยค่ะ”

โม่เจ๋อหยวนเองก็ส่ายศีรษะ ก่อนถามออกไปอย่างสุภาพ

“แล้วเกิดอะไรขึ้นในเมืองหลวง? ทำไมตระกูลเหม่ยถึงให้สองแม่ลูกนั่นไปอยู่ที่ตะวันตกเฉียงเหนือล่ะ?”

ก่อนที่ฉินหรูเหมิ่งจะพูด เจิ้งหงขมวดคิ้วแล้วพูดแทรกขึ้นว่า “เหม่ยหยิงตงสร้างปัญหาเพราะพฤติกรรมส่วนตัวของเธอน่ะ เอาเถอะ หยุดพูดเรื่องนี้กันได้แล้ว มันเป็นเรื่องของสองคนนั้นที่ทำตัวเอง ทำให้พวกหล่อนต้องไปอยู่ไกลบ้านไกลเมือง”

พูดจบ เธอหันมองฉินหรูเหมิ่งด้วยรอยยิ้มบิดเบี้ยวก่อนจะถามว่า “หรูเหมิ่ง แล้วช่วงนี้เธอทำอะไรอยู่หรือจ๊ะ?”

เมื่อเห็นว่าสิ่งที่ตนกำลังจะพูดถูกขัดจังหวะโดยเจิ้งหง ฉินหรูเหมิ่งรู้สึกโกรธมากแต่ไม่ได้แสดงมันออกผ่านสีหน้า

ทว่าเหตุผลที่เธอถามอย่างนั้นในวันนี้เพราะเธอทราบว่าสองแม่ลูกนั่นเคยไปที่มณฑลเจียงมาก่อน พวกเขาเพิ่งกลับมาไม่นาน ตามที่หลี่ว์ตานพูดไว้ก่อนหน้าว่าเหม่ยหยิงตงกำลังจะแต่งงานใหม่ แต่เป้าหมายของหล่อนจริง ๆ แล้วเป็นจิงเจ้อหรง ดังนั้นมันจะต้องเกิดเรื่องบางอย่างขึ้นแน่ แต่เธอไม่รู้ว่าที่มณฑลเจียงมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือไม่

แต่มันต้องทำให้สองแม่ลูกต้องประสบกับเรื่องฉาว และมันก็เกิดขึ้นพร้อมกับที่ถังซวงและโม่เจ๋อหยวนมาที่เมืองหลวงพอดี ดังนั้นเธอจึงคิดสืบเรื่องนี้

ทว่าการแสดงออกของถังซวงและโม่เจ๋อหยวนยังคงนิ่งเฉย

เธอเลยไม่รู้ว่าเรื่องราวของสองแม่ลูกนั่นเกี่ยวข้องกับพวกเขาด้วยหรือไม่

“ช่วงนี้ฉันก็ยังยุ่ง ๆ เหมือนเดิมน่ะค่ะ”

เมื่อเห็นฉินหรูเหมิ่งไม่คิดใส่ใจแล้ว เจิ้งหงจึงไม่ถามอะไรต่อ

ส่วนถังซวงหันมองฉินหรูเหมิ่งอีกครั้ง ก่อนจะหันไปยิ้มให้โม่เจ๋อหยวนแล้วพูดว่า “พี่โม่คะ เราไปกันเถอะค่ะ”

“อืม”

เมื่อเห็นโม่เจ๋อหยวนและถังซวงกำลังจะออกไป เจิ้งหงอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “เจ๋อหยวน หรูเหมิ่งไม่ได้จะมาที่นี่บ่อย ๆ นะ ทำไมเธอยังจะออกไปข้างนอกอีกล่ะจ๊ะ?”

บทที่ 244 ไม่สามารถซ่อนอะไรจากเธอได้

บทที่ 244 ไม่สามารถซ่อนอะไรจากเธอได้

เมื่อได้ยินคำพูดของเจิ้งหงแล้ว ถังซวงไม่ได้พูดอะไร แต่เป็นโม่เจ๋อหยวนที่กล่าวขึ้นว่า “ป้ารองครับ ซวงเอ๋อร์กับผมมีธุระต้องไปทำ คุณป้าอยู่ต้อนรับคุณฉินเองเถอะครับ”

จากนั้นเขาพาถังซวงออกไปทันที และไม่หันหลังกลับมามองอีก

เมื่อเห็นทั้งสองออกไปโดยไม่สนใจตน ใบหน้าของเจิ้งหงบิดเบี้ยวเล็กน้อยก่อนจะหันมายิ้มให้กับฉินหรูเหมิ่งแล้วพูดว่า “หรูเหมิ่ง อยู่คุยกับฉันสักพักไหมจ๊ะ?”

ฉินหรูเหมิ่งยืนขึ้นพร้อมพูดว่า “ป้าเจิ้งคะ ในเมื่อพี่เจ๋อหยวนมีธุระ อย่างนั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ”

ทว่าเจิ้งหงไม่ได้รั้งอีกฝ่ายไว้เช่นกัน และเธอก็ทราบดีว่าฉินหรูเหมิ่งไม่ได้มาหาตน

หลังฉินหรูเหมิ่งออกจากบ้านตระกูลโม่ไป สีหน้าของเด็กสาวพลันเย็นชา

เดิมทีเธอต้องการมาที่นี่เพื่อค้นหาความจริง ทว่าสุดท้ายก็ไม่พบสิ่งใด เธอยังคงสงสัยว่าสถานการณ์ของสองแม่ลูกเกี่ยวข้องกับถังซวงหรือไม่ และหากมันเกี่ยวข้องจริง ๆ เธอก็ต้องระมัดระวังตัวให้มาก

สุดท้ายแล้วถังซวงไม่ใช่คนที่จะรับมือได้ง่าย ๆ คงดีที่สุดหากไม่ยุ่งเกี่ยวกัน

“หวังว่าฉันคงจะคิดมากไปเอง”

ฉินหรูเหมิ่งพึมพำกับตนเอง และเดินออกจากบ้านตระกูลโม่ไป

อีกด้านหนึ่ง ถังซวงและโม่เจ๋อหยวนเดินไปตามถนน ทั้งสองพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องของฉินหรูเหมิ่ง

“ฉินหรูเหมิ่งคนนี้ดูเหมือนจะรู้อะไรบางอย่างเลยนะ?”

เมื่อได้ยินคำพูดของโม่เจ๋อหยวน ถังซวงยกยิ้ม “ไม่น่าใช่นะคะ ถ้าเธอรู้อะไรบางอย่างจริง ๆ เธอคงไม่มาหาความจริงวันนี้หรอก เพราะเราก็เพิ่งมาถึงเมืองหลวงเมื่อวาน เราจึงไม่รู้อะไรเลย”

“ฮ่า ๆ …”

โม่เจ๋อหยวนหัวเราะออกมาพร้อมพยักหน้ารับ “ใช่ ๆ เราไม่รู้อะไรทั้งนั้น”

วันนี้ทั้งสองออกมาเพื่อซื้อของฝากให้กับผู้เฒ่าโม่และหลินเหม่ยเจิน เป็นเพราะพวกเขารีบร้อนและไม่ได้หยิบสิ่งใดติดตัวมาด้วย ดังนั้นจึงเดินไปตามถนนเพื่อหาซื้ออะไรบางอย่าง

หลังทั้งสองซื้อของเสร็จ พวกเขาก็กลับไปที่บ้านตระกูลโม่ ซึ่งเจิ้งหงและฉินหรูเหมิ่งออกไปข้างนอกแล้ว แต่หลินเหม่ยเจินนั่งอยู่ด้านใน และเมื่อเห็นว่าทั้งสองกลับมาแล้วเธอรีบกล่าวทักทาย

“พวกเธอสองคนไปไหนมา ฉันกลับมาก็ไม่เห็นเลย”

ถังซวงยิ้มแล้วยื่นของในมือให้หลินเหม่ยเจิน “ป้าหลินคะ เราออกไปซื้อของกันค่ะ และเห็นมันสวยดีก็เลยซื้อมาให้ค่ะ ไม่รู้ว่าคุณป้าจะชอบไหม”

“โอ้ ชอบสิจ๊ะ ชอบมากเลยละ ขอบคุณนะซวงเอ๋อร์”

ขณะที่ทุกคนกำลังคุยกัน หลินหมิงซู่ก็เดินเข้ามา

หลินเหม่ยเจินเห็นพี่ชายที่ไม่ได้พบกันเสียนานเดินเข้ามาจึงรีบกล่าวทักทาย

“อ้าว พี่หมิงซู่ มาทันเวลาพอดี เจ๋อหยวนกับซวงเอ๋อร์ก็อยู่ที่นี่ด้วย อย่างนั้นอยู่ทานมื้อเย็นด้วยกันนะ”

ทว่าหมิงซู่ประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นถังซวงและโม่เจ๋อหยวน แต่เขาก็ยกยิ้มอย่างมีความสุข

“โอ้ ได้เลย ฉันไม่ได้เจอเจ๋อหยวนกับซวงเอ๋อร์นานแล้วเหมือนกัน”

“คุณลุงไปไหนมาหรือครับ เมื่อครู่แม่บอกว่าไม่ได้เจอคุณลุงนานเลย”

เมื่อได้ยินคำพูดของโม่เจ๋อหยวน หมิงซู่รีบกล่าวตอบทันที “ฉันเพิ่งได้งานใหม่น่ะเลยค่อนข้างยุ่ง และอาจจะต้องเดินทางไปที่อื่นด้วย วันนี้ฉันเลยแวะมาหาแม่ของเธอ แต่ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอเธอด้วย บังเอิญจริง ๆ”

“คุณลุงจะไปไหนหรือครับ?”

หมิงซู่ไม่ได้ตอบอย่างชัดเจนนัก แต่ก็กล่าวเพียงว่า “มันเป็นเรื่องที่ฉันพูดไม่ได้น่ะ”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น โม่เจ๋อหยวนจึงไม่ถามอะไรต่อ

ถังซวงอดไม่ได้ที่จะยกยิ้มก่อนจะบอกหมิงซู่ถึงเรื่องราวของซ่างหมิงซู่

“ตอนที่ฉันได้ยินชื่อของเขา ฉันคิดถึงลุงหลินทันทีเลยค่ะ”

เมื่อหมิงซู่ได้ยินอย่างนั้น แววตาของเขาพลันเปล่งประกาย

“เธอบอกว่า… ซ่างหมิงซู่มาจากก่างเฉิง… และตอนนี้เขาอยู่ที่หมู่บ้านเถาฮวาหรือ?”

“ใช่ค่ะ”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น หมิงซู่ก็ถามไถ่เกี่ยวกับเรื่องของซ่างสยงเยี่ยและซ่างหมิงซู่ไม่หยุด ซึ่งเขาดูสนใจเรื่องของทั้งสองมาก

ถังซวงมองเขาด้วยความประหลาดใจ แต่ก็ทราบดีว่าไม่ควรถามอะไรออกไป เธอจึงบอกเล่าเรื่องราวของซ่างสยงเยี่ยและซ่างหมิงซู่ให้เขาฟัง

ในตอนท้าย หมิงซู่มองถังซวงแล้วถามว่า “ซวงเอ๋อร์ แล้วเธอจะกลับหมู่บ้านเถาฮวาเมื่อไหร่?”

“วันมะรืนนี้ค่ะ”

“อย่างนั้นฉันจะกลับไปด้วย”

เวลานี้ทั้งโม่เจ๋อหยวนและถังซวงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ก่อนหน้านี้หมิงซู่บอกว่าเขากำลังยุ่งอยู่กับงานและต้องเดินทางไปที่อื่น แต่เวลานี้กลับจะไปที่หมู่บ้านเถาฮวากับพวกตนงั้นหรือ…

เมื่อเห็นว่าทั้งสองดูประหลาดใจ หมิงซู่จึงพูดขึ้นว่า “ที่จริงฉันกำลังจะไปเมืองก่างเฉิง เพราะต้องไปจัดซื้ออุปกรณ์น่ะ”

หลังได้ยินอย่างนั้น ถังซวงและโม่เจ๋อหยวนจึงเข้าใจ

ทุกวันนี้ อุปกรณ์จำนวนมากหาซื้อได้ยาก แต่มันสามารถหาซื้อได้ง่ายภายในเมืองก่างเฉิง และหากออกไปต่างประเทศก็จะมีโอกาสหาซื้ออุปกรณ์ที่ดีได้มากขึ้น

“ค่ะลุงหลิน งั้นพวกเรากลับไปพร้อมกันนะคะ”

เมื่อหลินเหม่ยเจินรู้ว่าพี่ชายของตนจะไปที่หมู่บ้านเถาฮวาพร้อมกับถังซวงและลูกชายของตน เธอเผยท่าทีประหลาดใจ

“เมื่อครู่พี่บอกว่ายุ่งอยู่กับงาน แต่จะไปหมู่บ้านเถาฮวาหรือคะ?”

“ฉันบังเอิญมีธุระที่นั่นพอดีน่ะ”

หลังหลินเหม่ยเจินได้ยินอย่างนั้น เธอไม่ถามอะไรอีก

ส่วนผู้เฒ่าโม่มีความสุขมากที่ได้พบหมิงซู่ ทั้งหมดร่วมรับประทานอาหารกันอย่างสนุกสนาน

เมื่อถังซวงและโม่เจ๋อหยวนกำลังจะกลับ หมิงซู่ก็ไปกับพวกเขาด้วย ทั้งสามจึงขึ้นรถมุ่งหน้าไปหมู่บ้านเถาฮวาด้วยกัน

หลังผ่านไปหลายวัน เฮ่อหลานก็ได้พบกับลูกสาวของตนอีกครั้ง

“ซวงเอ๋อร์ทำไมกลับมาช้าจัง แม่กับเสี่ยวเซวี่ยเป็นห่วงแทบแย่ นึกว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับพวกเธอสองคนซะอีก”

เมื่อเห็นว่าลูกสาวและโม่เจ๋อหยวนไม่กลับบ้านเป็นเวลานาน เธอจึงคิดจะไปที่โรงงานเครื่องจักร แต่จิงเจ้อหรงกลับอาสาไปถามและกลับมาบอกเธอว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี ดังนั้นเธอจึงโล่งอก

“แม่คะ ช่วงนี้หนูยุ่งนิดหน่อยเลยกลับมาช้าค่ะ”

เมื่อเห็นว่าลูกสาวและโม่เจ๋อหยวนยังสบายดี เฮ่อหลานก็สบายใจขึ้น ก่อนจะหันไปทักทายหมิงซู่อย่างเป็นกันเอง

“พี่หมิงซู่ คุณเจอซวงเอ๋อร์และเจ๋อหยวนในเมืองหรือคะ? เข้ามานั่งพักด้านในก่อนเถอะค่ะ ไม่ได้พบหน้ากันเสียนานเลย”

หมิงซู่เลิกคิ้วเมื่อได้ยินอย่างนั้น เขาหันมองถังซวงและโม่เจ๋อหยวนด้วยความสงสัยก่อนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

“น้องหลาน รบกวนด้วยนะ”

หลังทั้งหมดเข้ามาด้านใน พวกเขาก็ได้พบกับซ่างสยงเยี่ยและซ่างหมิงซู่นั่งอยู่ตรงนั้น

ทันใดนั้นหมิงซู่พลันแววตาเป็นประกาย เฮ่อหลานจึงกล่าวแนะนำทันที

“คุณชายซ่างคะ นี่คือคนที่ฉันเคยเล่าว่าเขามีชื่อเดียวกันกับหลานชายของคุณ เขาชื่อหมิงซู่ค่ะ เป็นลุงของเจ๋อหยวน”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ซ่างสยงเยี่ยก้าวไปด้านหน้าพร้อมรอยยิ้ม

“โอ้ คุณหมิงซู่นี่เอง ผมได้ยินชื่อของคุณมานานแล้วครับ”

“สวัสดีครับคุณซ่าง”

หมิงซู่ก้าวไปด้านหน้าพร้อมจับมือกับซ่างสยงเยี่ยด้วยรอยยิ้ม

ส่วนซ่างหมิงซู่มองหมิงซู่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นก่อนจะก้าวไปด้านหน้าเพื่อทักทาย และตระหนักได้ว่าลุงของโม่เจ๋อหยวนยังเด็กมากจริง ๆ ดูเหมือนจะอายุมากกว่าเขาแค่สองปีเท่านั้น

หลังทั้งสามนั่งลง หมิงซู่พูดคุยกับซ่างสยงเยี่ย แต่ไม่มีใครคิดว่าทั้งสองจะพูดคุยกันได้ถูกคอขนาดนี้

“ซวงเอ๋อร์นั่งพักก่อนเถอะ เดี๋ยวแม่จะไปดูอาหารในครัว”

“แม่คะ หนูไปด้วยค่ะ”

ถังซวงตามเฮ่อหลานไป แม้แต่ถังเซวี่ยที่พึ่งเลิกเรียนแล้วกลับมาถึงบ้านก็ยังรีบเข้าครัวไปด้วยเช่นกัน

เมื่อจิงเจ้อหรงมาถึง อาหารเย็นก็พร้อมแล้ว

ทว่าเมื่อจิงเจ้อหรงเห็นถังซวงและโม่เจ๋อหยวนกลับมาแล้ว เขามองทั้งสองอย่างไม่วางสายตา

แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมสำหรับการพูดคุย เขาจึงยังไม่ถามอะไร เพราะหลังจากรับประทานอาหารเย็นแล้ว ค่อยถามทั้งสองเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นในเมืองหลวงจะเป็นการดีกว่า

“ก่อนหน้านี้พวกเธอสองคนไม่ได้ไปที่โรงงานเครื่องจักร แต่ไปเมืองหลวงใช่มั้ย”

“ลุงจิงรู้เรื่องแล้วหรือคะ?” ถังซวงเลิกคิ้วก่อนจะพูดว่า “ถึงเราจะทำลายชื่อเสียงของเหม่ยหยิงตง แต่เราไม่ได้ทำอะไรต่อจากนั้นนะคะ เราคงไม่มีความสามารถมากพอที่จะขับไล่สองแม่ลูกไปอยู่ที่ห่างไกลอย่างนั้นแน่ค่ะ”

เมื่อได้ยินคำพูดของถังซวง จิงเจ้อหรงเหลือบมองเธอด้วยใบหน้าจริงจังก่อนจะพูดว่า “ฉันซ่อนอะไรจากเธอไม่ได้เลยจริง ๆ”