การหวนคืนสู่ยุค 70 ของเศรษฐีนีผู้มั่งคั่งร่ำรวย - บทที่ 374 มองผ่าน ๆ

บทที่ 374 มองผ่าน ๆ

เฟิงเยี่ยหานถอนหายใจออกมาอย่างเศร้าใจ

เขาอยากไปร่วมงานหมั้นของถังซวงและโม่เจ๋อหยวนเพราะอยากเห็นหน้าเสี่ยวเซวี่ย แต่น่าเสียดายที่อีกฝ่ายไม่ต้องการพบเจอเขาอีกแล้ว

หลังถังเจี้ยนกั๋วได้ยินเฟิงเยี่ยหานพูด เขากล่าวคำด้วยใบหน้าว่างเปล่า “ถังซวงกำลังจะหมั้น… ผมไม่รู้เรื่องนี้เลย”

เห็นสีหน้าของถังเจี้ยนกั๋วแล้ว เฟิงเยี่ยหานส่ายศีรษะก่อนจะพูดว่า “ต่อให้นายรู้ มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร เราไปร่วมงานไม่ได้อยู่ดี พวกเขาคงไม่ได้อยากพบเรา”

“ครับ พวกเขาไม่อยากเจอผมหรอก”

ถังเจี้ยนกั๋วพูดออกมาด้วยความโศกเศร้า แต่ไม่นานเขาก็กลับมาสดใสอีกครั้ง

“แต่ถึงพวกเขาไม่อยากเจอผม ผมก็สามารถส่งของขวัญไปได้ แค่ไม่รู้ว่าเป็นของจากผมก็พอ”

ได้ยินอย่างนั้น เฟิงเยี่ยหานเหลือบมองถังเจี้ยนกั๋วด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดต่อว่า “นายพูดถูก เราส่งของขวัญไปได้นี่”

เฟิงเยี่ยหานรู้สึกว่าการให้ของขวัญคงดีที่สุด แม้จะไม่สามารถไปร่วมงานได้ แต่ได้เฝ้ามองจากไกล ๆ ก็ยังดี

“เมื่อถึงเวลาเราจะไปเมืองหลวงด้วยกัน เฝ้ามองจากไกล ๆ คงไม่เป็นไรหรอก”

ถังเจี้ยนกั๋วได้ยินอย่างนั้นถึงกับตื่นเต้น

“ครับ ขอบคุณครับนายท่าน”

เมื่อรู้ว่าจะได้เห็นลูกสาวทั้งสองคนจากระยะไกล ถังเจี้ยนกั๋วมีความสุขมากและคิดว่าเขาควรเตรียมของขวัญแบบไหนให้กับถังซวงดี ขณะเดียวกันเขาอดไม่ได้ที่จะเตรียมของขวัญให้เสี่ยวเซวี่ยด้วย

“นายท่านครับ อย่างนั้นผมขอตัวไปจัดการเรื่องนี้ก่อน”

“อืม”

เฟิงเยี่ยหานโบกมือให้ถังเจี้ยนกั๋วออกไป

อีกด้าน ถังซวงไม่รู้เลยว่ากำลังมีคนจัดเตรียมของขวัญให้กับตน แต่เวลานี้มีคนกลับเริ่มนำของขวัญมาให้เธอซะแล้ว

“ตู้จ้งเหว่ย นายเอาอะไรมาด้วยเยอะแยะ?”

ตู้จ้งเหว่ยมองถังซวงก่อนจะถามว่า “ถังซวง สบายดีไหม?”

“ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันสบายดี”

ตู้จ้งเหว่ยถอนหายใจโล่งอกก่อนจะพูดว่า “ดีแล้วที่เธอสบายดี” ขณะพูดอย่างนั้นเขาชี้ไปที่ถุงใหญ่ในมือก่อนจะพูดว่า “ของพวกนี้พ่อฉันเป็นคนเตรียมไว้น่ะ รับมันไว้เถอะ มันไม่ใช่ของแพงอะไรหรอก”

ถังซวงพยักหน้ารับ “ขอบคุณนะ อย่างนั้นฉันก็ขอรับไว้ทั้งหมดแล้วกัน”

เธอเห็นสีหน้าของตู้จ้งเหว่ยไม่ค่อยดีนัก จึงถามไถ่ “ช่วงนี้ที่บ้านของนายเป็นยังไงบ้าง? มีปัญหาอะไรไหม?”

ตู้จ้งเหว่ยหัวเราะ ก่อนจะตอบว่า “ไม่ต้องห่วง ตอนนี้ฉันสบายดี เพราะฉันรู้จักกับเธอ พ่อเลยซื้อของมาให้ฉันบ่อย ๆ ไม่ว่าฉันจะขออะไร เขาก็ให้เสมอ แปลกจริง ๆ ทั้งที่เขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้ให้ฉันเลยแท้ ๆ”

พูดจบ แววตาของตู้จ้งเหว่ยฉายความเย้ยหยันออกมา

พ่อไม่ได้สนใจเขาจริง ๆ พ่อแค่ต้องการเข้าใกล้ถังซวงและตระกูลจิงผ่านเขาเท่านั้น และเขารู้เรื่องถังซวงกับผู้บังคับบัญชาจูแล้ว ทั้งเมืองหลวงทราบว่าถังซวงมีความสำคัญต่อผู้บังคับบัญชาจูมากแค่ไหน ทุกคนจึงปฏิบัติต่อเขาเป็นอย่างดี และหวังว่าเขาจะสนิทสนมกับถังซวงต่อไป

เห็นแววตาของตู้จ้งเหว่ย ถังซวงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “ตั้งใจเรียนซะ แล้วหลังจากนายทำงานจนกระทั่งยืนหยัดได้ด้วยตัวเอง นายแค่ย้ายออกมาไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก อีกอย่างถ้าตอนนี้ไม่อยากจะพูดคุยกับเขา ก็แค่หาวิธีบ่ายเบี่ยง ไม่จำเป็นต้องฝืนใจทำตามคำสั่งเขาทุกครั้งหรอก”

“ฉันไม่เป็นไร ตอนนี้ค่อนข้างดีแล้วล่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก”

ตู้จ้งเหว่ยไม่ได้โกหก ชีวิตของเขาในตอนนี้ดีกว่าเมื่อก่อนมาก

ทั้งแม่เลี้ยงและตู้จ้งเหลียนต่างอิจฉาเขาไม่เว้นวัน ตู้จ้งเหว่ยมีความสุขทุกครั้งที่เห็นว่าพวกนั้นไม่สามารถทำอะไรตนได้

ถังซวงไม่พูดอะไรอีก

เวลานี้ถังชุนหยานเดินเข้ามาเพื่อบอกกล่าวบางอย่างกับถังซวง

“พี่สาวซวง ฉันตัดสินใจแล้วค่ะ ฉัน…”

ถังชุนหยานพูดขึ้น แต่ก็หยุดชะงักลงเมื่อเห็นว่าตู้จ้งเหว่ยก็อยู่ตรงนี้ด้วยเช่นกัน เธออดไม่ได้ที่จะกล่าวทักทายเขาด้วยรอยยิ้มก่อนจะหันกลับมาหาถังซวง “พี่สาวซวง ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะทำงานตอนกลางวัน แล้วอ่านหนังสือตอนกลางคืน แบบนี้ดีไหมคะ?”

ได้ยินอย่างนั้นแล้ว ถังซวงพยักหน้าด้วยรอยยิ้มก่อนจะพูดว่า “ได้แน่นอน แต่ถ้าเธอเลือกทางนี้ เธอจะมีเวลาพักผ่อนน้อยลงนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ มันก็ไม่ใช่จะไม่ได้นอนเลยซะทีเดียว ฉันอยากจะอ่านหนังสือถึงห้าทุ่มครึ่งทุกคืนค่ะ”

ถังซวงไม่คัดค้าน

“อย่างนั้นพรุ่งนี้ฉันจะไปหาโรงเรียนให้นะ” แม้ว่าตอนนี้การหาสถานที่เรียนจะไม่ง่าย แต่ถ้าค้นหาให้ดีก็น่าจะพอมีอยู่บ้าง เพราะตอนนี้นโยบายต่าง ๆ ก็เริ่มคลายลง และประชาชนก็เริ่มเห็นความสำคัญของการเรียนแล้ว

“ขอบคุณค่ะพี่”

ถังชุนหยานขอบคุณถังซวงอย่างจริงใจ หากไม่มีถังซวงเธอคงจะเป็นเพียงสาวชนบทธรรมดา ๆ คงไม่มีโอกาสมาที่เมืองหลวง และคงไม่ได้รับเงินจำนวนมากเช่นนี้

“ไม่เป็นไร ตั้งใจเรียนแล้วกัน”

ขณะทั้งสองพูดคุยกัน ตู้จ้งเหว่ยฟังเงียบ ๆ และเข้าใจได้ว่าถังชุนหยานอยากจะเรียนหนังสือเพื่อเพิ่มความรู้ให้กับตัวเอง มันดีมากที่เด็กผู้หญิงจะเรียนหนังสือ

ขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุย โม่เจ๋อหยวนเดินเข้ามา และเห็นว่าตู้จ้งเหว่ยก็อยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน “ซวงเอ๋อร์ ยุ่งอยู่หรือ?”

“ไม่ยุ่งค่ะ พวกเราแค่คุยกันเฉย ๆ น่ะ”

เมื่อเห็นโม่เจ๋อหยวนเดินเข้ามา ถังชุนหยานหันไปคว้ามือของตู้จ้งเหว่ยพร้อมกับพูดว่า “พี่สาวซวงคุยกันไปก่อนนะคะ ฉันมีเรื่องจะคุยกับพี่ตู้จ้งเหว่ยสักหน่อย ขอตัวก่อน” จากนั้นเธอก็ลากตู้จ้งเหว่ยวิ่งออกมาทันที

ตู้จ้งเหว่ยไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้ถังชุนหยานลากไปอย่างนั้น และหยุดเมื่อมาถึงประตู

“พี่ตู้ ไหน ๆ เราก็ออกมาแล้ว อย่างนั้นให้ฉันเลี้ยงข้าวพี่แล้วกัน”

ตู้จ้งเหว่ยตอบกลับด้วยรอยยิ้ม “ไม่เป็นไร ฉันคุยกับถังซวงเสร็จแล้วล่ะ”

“ไม่เป็นไรหรอก ไปหาอะไรกินกันนะ”

ถังชุนหยานรู้สึกเขินอายเล็กน้อย เธอแค่ต้องการให้ถังซวงและโม่เจ๋อหยวนอยู่ด้วยกันตามลำพัง เลยดึงตู้จ้งเหว่ยออกมาด้วย อีกอย่างก่อนหน้านี้เธอขยันทำงานอย่างหนักและได้เงินมาเยอะเลย “ฉันเพิ่งได้เงินมา ให้ฉันเลี้ยงข้าวพี่เถอะนะ”

ตู้จ้งเหว่ยเห็นใบหน้าสดใสของถังชุนหยานก็พยักหน้ารับ เขาเองก็ยังไม่อยากกลับบ้านเหมือนกัน

ทั้งสองเดินไปตามถนน และตรงไปยังร้านอาหารใกล้ ๆ

ถังชุนหยานบริการเขาอย่างดี และสั่งอาหารมาหลายอย่าง ถ้าตู้จ้งเหว่ยไม่บอกให้เธอหยุด อาหารคงล้นโต๊ะไปแล้ว

ทั้งสองนั่งร่วมโต๊ะกัน แล้วเริ่มกินอย่างช้า ๆ

ถังชุนหยานไม่ได้เคร่งครัดว่าห้ามพูดคุยเวลารับประทานอาหาร เมื่อเห็นท่าทีของตู้จ้งเหว่ยแล้ว เธออดไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า “พี่ตู้ มีเรื่องไม่สบายใจหรือ?”

ตู้จ้งเหว่ยเงยหน้าขึ้นแล้วถามกลับ “รู้ได้ยังไงว่าฉันไม่มีความสุข? ฉันมีความสุขมากต่างหาก”

ถังชุนหยานกล่าวพร้อมเบะปาก “ถึงพี่จะยิ้ม แต่แววตาของพี่ไม่เห็นจะมีความสุขเลย ฉันเห็นชัดเลยล่ะ อย่ามาโกหกฉันเลย”