การหวนคืนสู่ยุค 70 ของเศรษฐีนีผู้มั่งคั่งร่ำรวย - บทที่ 397 เราเคยพบกันไหม?

บทที่ 397 เราเคยพบกันไหม?

บทที่ 397 เราเคยพบกันไหม?

โม่เจ๋อหยวนเดินเคียงข้างถังซวงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“เสี่ยวเซวี่ยกับชุนหยานออกไปแล้วหรือ? ฉันได้ยินว่าพวกเธอเพิ่งออกไป”

ถังซวงพยักหน้ารับ “ค่ะ เสี่ยวเซวี่ยออกไปกับหม่าเสี่ยวชุ่ย ออกไปค้นหาร้านอร่อยด้วยกัน ส่วนชุนหยาน… ไปเที่ยวด้วยกันสองต่อสองเป็นครั้งแรกกับตู้จ้งเหว่ย ดูท่าเธอกังวลไม่น้อยเลยค่ะ เธอแต่งตัวอยู่นานเลย แถมวันนี้เธอยังดูสวยเป็นพิเศษอีก”

ในตอนท้าย ถังซวงหัวเราะออกมา “หวังว่าการไปเที่ยวของชุนหยานและตู้จ้งเหว่ยจะราบรื่นนะคะ”

โม่เจ๋อหยวนยิ้มกว้าง “ไม่ต้องห่วงหรอก ทั้งสองคนราบรื่นแน่ อีกอย่างฉันรู้สึกได้ว่าตู้จ้งเหว่ยชอบชุนหยานจริง ๆ นะ”

“ใช่ ฉันก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน สายตาที่ตู้จ้งเหว่ยใช้มองชุนหยานดูอ่อนโยนมาก หวังว่าทั้งสองคนจะไปกันได้ดี”

ถังซวงและโม่เจ๋อหยวนเดินพูดคุยกันมาสักพัก ไม่นานพวกเขาก็มาถึงบ้านของผู้อาวุโสจู วันนี้ทั้งสองคนมาเยี่ยมบ้านผู้อาวุโสจูเป็นการส่วนตัว แต่ไม่คาดคิดมาก่อนว่าเมื่อมาถึง พวกเขาจะพบว่าผู้อาวุโสจูก็กำลังส่งแขกด้วยเช่นกัน

ที่ด้านหน้า มีชายสวมชุดกาวน์สีขาวยืนอยู่อย่างเฉยเมย

ส่วนผู้อาวุโสจูที่ส่งชายคนนั้นลงบันไดกลับมีสีหน้านอบน้อม

เห็นอย่างนั้นแล้ว ถังซวงและโม่เจ๋อหยวนถึงกับชำเลืองมองหน้ากัน และเข้าใจได้ว่าชายวัยกลางคนในชุดคลุมสีขาวนี้คงไม่ธรรมดา แต่ทั้งสองไม่ทราบว่าเขาเป็นใครทำไมผู้อาวุโสจูจึงเคารพเขานัก

เวลานี้อาวุโสจูหันมาเห็นถังซวงและโม่เจ๋อหยวนกำลังเดินเข้ามา ก็โบกมืออย่างร้อนรนเพื่อบอกกล่าวให้พวกเขายืนรอด้านข้าง

ถังซวงและโม่เจ๋อหยวนจึงหยุดเดิน รอให้ชายวัยกลางคนเดินออกไปก่อน

“คุณเว่ยครับ เชิญทางนี้ครับ”

ผู้อาวุโสจูเกรงว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น จึงเร่งรีบส่งชายตรงหน้าออกไปโดยเร็ว

ส่วนเว่ยเหิงที่กำลังจะจากไป กลับหยุดฝีเท้าเมื่อเห็นถังซวง “หืม… คุณเป็นใคร?”

สีหน้าของผู้อาวุโสจูชาวาบ และเมื่อเขากำลังจะตอบคำถาม ถังซวงกลับกล่าวขึ้นก่อนว่า “ฉันชื่อถังซวงค่ะ”

“ถังซวงหรือ เป็นชื่อที่ดีนะ แต่… เราเคยพบกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่าครับ?”

เว่ยเหิงมองถังซวงอย่างครุ่นคิดก่อนจะขมวดคิ้ว เขารู้สึกว่าผู้หญิงตรงหน้าดูคุ้นเคย แต่จำไม่ได้ว่าเคยเจอเธอที่ไหนมาก่อน

ได้ยินอย่างนั้น ถังซวงตอบกลับอย่างมั่นใจว่า “ฉันไม่เคยพบคุณมาก่อนค่ะ”

เว่ยเหิงพยายามไตร่ตรองอย่างรอบคอบ แต่สุดท้ายเขาก็จำไม่ได้ เขาหยุดคิดทุกอย่างแล้วพยักหน้าให้ถังซวงก่อนจะเดินจากไป

“คุณเว่ยเดินทางปลอดภัยครับ”

ผู้อาวุโสจูมองเว่ยเหิงที่เดินออกไป ก่อนจะกลับมาหาถังซวงและโม่เจ๋อหยวน “พวกเธอสองคนมาที่นี่ได้ยังไง เข้ามาด้านในก่อนสิ”

“ผู้อาวุโสจูคะ พวกเรามาเยี่ยมน่ะค่ะ ไม่คิดว่าคุณจะมีแขกอยู่ ถ้ารู้ก่อนหน้าเราคงจะมาช้ากว่านี้สักหน่อย”

ผู้อาวุโสจูยกยิ้มก่อนจะกล่าวตอบ “ฉันดีใจนะที่เธอจะมาหา เอาล่ะ รีบเข้ามาด้านในก่อนเถอะ”

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะมาหาบ่อย ๆ นะคะ”

ถังซวงยิ้มกว้าง ก่อนจะถามออกไป “ผู้อาวุโสจูคะ คุณเว่ยเมื่อกี้นี้เป็นใครหรือคะ ฉันไม่เคยพบเขามาก่อน”

ได้ยินว่าถังซวงพูดถึงเว่ยเหิง ผู้อาวุโสจูหันมองเธอขวับแล้วตอบกลับเสียงแผ่ว “ฉันพูดไม่ได้ เธออย่าถามเรื่องนี้เลยดีกว่า”

ถังซวงไม่คิดเลยว่าผู้อาวุโสจูจะตอบกลับเช่นนี้ แต่เมื่อเขายืนยัน เธอไม่คิดถามคำถามอะไรอีก ทว่าในใจกลับยิ่งอยากรู้ว่าคุณเว่ยเป็นใครกันแน่

แม้แต่โม่เจ๋อหยวนเองก็อยากรู้เช่นกัน เพราะเขาที่เติบโตมาในเมืองหลวงยังไม่เคยพบเจอคน ๆ นั้นมาก่อนเลย อีกทั้งท่าทีนอบน้อมของผู้อาวุโสจูมันก็ทำให้เขาสงสัย แต่ในเมื่ออีกฝ่ายไม่พูด เขาก็ไม่คิดถามอยู่แล้ว

ผู้อาวุโสจูยังคงเหมือนเคย เขาชอบถังซวงและโม่เจ๋อหยวนมาก เว้นเพียงว่าตอนนี้เขาไม่ได้พูดเรื่องของเว่ยเหิงเลย แต่พูดคุยกันในเรื่องอื่น ๆ อย่างเป็นธรรมชาติ

เห็นผู้อาวุโสจูค่อนข้างแข็งแรง ถังซวงก็โล่งใจและเริ่มตรวจสอบชีพจรของอีกฝ่าย “ผู้อาวุโสจูคะ ตอนนี้สุขภาพของคุณยังแข็งแรงเป็นปกติ แต่ต้องอย่าลืมพักผ่อนให้ตรงเวลานะคะ” ขณะพูดอย่างนั้นถังซวงหยิบเม็ดยาออกมา “ยานี้ฉันทำด้วยตัวเอง มันช่วยบำรุงร่างกายได้ ลองทานดูนะคะ”

ผู้อาวุโสจูหยิบขวดแก้วใสขนาดเล็กจากมือของถังซวงแล้วยกยิ้ม “ฉันจะกินให้ตรงเวลา”

ถังซวงยิ้มและกล่าวถึงเรื่องที่พูดคุยก่อนหน้านี้ต่อ

“สาวน้อยซวง เธอนี่พูดเก่งยิ่งกว่าผู้เฒ่าเหวินนั่นเสียอีก”

ถังซวงได้ยินว่าสกุลเหวิน เธอก็นึกไปถึงคุณหมอเหวินที่เป็นผู้ดูแลร่างกายของเหล่าผู้มีอิทธิพลทั้งหลาย และแน่นอนว่าเธอไม่กล้าเอาตัวเองไปเทียบกับคนเหล่านั้นหรอก “ผู้อาวุโสจูคะ ฉันเทียบกับคุณเหวินไม่ได้เลยค่ะ แต่ฉันแค่อยากให้คุณทานยาตรงเวลา”

“ฮ่า ตกลง ๆ ฉันจะกินยาตรงเวลาแน่นอน”

ผู้อาวุโสจูพยักหน้ารับ

หลังถังซวงและโม่เจ๋อหยวนพูดคุยกับผู้อาวุโสจูอยู่นาน จึงได้เวลาที่ทั้งสองต้องกลับ

ระหว่างทางกลับ ถังซวงยังคงติดใจในอะไรบางอย่างก่อนจะถามว่า “พี่คะ… บอกฉันหน่อยได้ไหมคะว่าคุณเว่ยคนนั้นเป็นใคร?”

โม่เจ๋อหยวนส่ายศีรษะแล้วพูดว่า “ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ดูจากท่าทีของอาวุโสจูแล้ว เขาคงจะเป็นคนใหญ่คนโตที่ลึกลับไม่น้อย เราก็เคยเห็นคนระดับสูงที่มีอำนาจมากกว่าผู้อาวุโสจูในโทรทัศน์แล้ว ซึ่งไม่ใช่คุณเว่ย แล้วคุณเว่ยคนนี้เป็นใครกันนะ?”

“อื้มค่ะ ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน”

แม้ถังซวงและโม่เจ๋อหยวนจะสงสัย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะไม่มีข้อมูลอะไรเกี่ยวกับเว่ยเหิงคนนี้แม้แต่น้อย “เหมือนเจอกับทางตันเลยแฮะ”

ขณะที่พูดคุย ทั้งสองเดินทางกลับบ้านตระกูลจิง

อีกด้านหนึ่ง หลังจากถังชุนหยานออกไปกับตู้จ้งเหว่ยแล้ว ทั้งสองเดินเล่นกันในเมืองก่อนจะไปที่ห้างสรรพสินค้า ตู้จ้งเหว่ยชี้ให้ถังชุนหยานเห็นสิ่งต่าง ๆ มากมายแล้วถามเธออยู่ตลอดว่าชอบมันหรือเปล่า

“พอแล้วล่ะ ฉันมีเสื้อผ้าเยอะแล้ว”

แต่ตู้จ้งเหว่ยยังไม่ยอมแพ้ เพราะเขาคิดว่าเสื้อผ้าในมือของเขาสวยมาก “ชุนหยานลองใส่นี่ดูก่อนสิ”

ท้ายที่สุดถังชุนหยานก็ไม่สามารถต่อต้านตู้จ้งเหว่ยได้ เธอจึงยอมลองชุดที่เขาเลือก “ฉันไม่ได้คาดหวังว่ามันจะดีขนาดนี้ ฉันใส่แล้วดูดีจริง ๆ ด้วย”

ได้ยินคำยืนยันจากถังชุนหยานแล้ว ตู้จ้งเหว่ยอดไม่ได้ที่จะหัวเราะแล้วตอบกลับว่า “ชุนหยาน ไม่ว่ายังไงเธอก็ดูดีที่สุดอยู่แล้ว”

ถังชุนหยานหน้าแดงก่ำอีกครั้ง

“พี่ชุนหยาน…”

ที่หัวมุม ถังเซวี่ยกำลังจะกลับออกไปพร้อมกับหม่าเสี่ยวชุ่ย แต่เธอดันเห็นถังชุนหยานโดยบังเอิญเสียก่อน

ถังชุนหยานประหลาดใจเมื่อเห็นถังเซวี่ยและหม่าเสี่ยวชุ่ยที่นี่เช่นกัน “เสี่ยวเซวี่ย เธอมาที่นี่ด้วยหรือ”

“ใช่ค่ะ ฉันกับเสี่ยวชุ่ยมาดูเสื้อผ้ากันค่ะ”

ถังชุนหยานประหลาดใจจริง ๆ นั่นแหละ แต่ขณะที่กำลังจะเชิญให้พวกเธอเดินไปด้วยกัน ถังเซวี่ยก็กล่าวแทรกขึ้นว่า “พี่ชุนหยาน ฉันกับเสี่ยวชุ่ยไปก่อนนะคะ”

ทันทีที่ถังเซวี่ยพูดจบ จู่ ๆ ก็มีชายคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น

“โอ้… พี่ใหญ่ พี่กำลังซื้อของอยู่หรือ”