การหวนคืนสู่ยุค 70 ของเศรษฐีนีผู้มั่งคั่งร่ำรวย - บทที่ 474 ไม่รู้สึกคุ้นบ้างเลยหรือ

บทที่ 474 ไม่รู้สึกคุ้นบ้างเลยหรือ

บทที่ 474 ไม่รู้สึกคุ้นบ้างเลยหรือ

ถังซวงลุกขึ้นทันทีเมื่อได้ยินว่าอาจารย์เรียก “ค่ะ”

ฝูเซียงหยางอดไม่ได้ที่จะยกยิ้มแล้วตอบว่า “คุณนี่เองคือถังซวง ยินดีที่ได้พบกันนะ ผมได้ยินชื่อคุณมานานแล้วละแต่ไม่มีโอกาสได้เจอเสียที ในที่สุดวันนี้ก็ได้เจอกันแล้ว”

ถังซวงหันมองฝูเซียงหยางด้วยความสงสัย และไม่เข้าใจว่าทำไมอาจารย์ถึงได้ดูตื่นเต้น

ไม่ใช่แค่ถังซวงที่สับสน แต่นักศึกษาคนอื่น ๆ เองก็สับสนเหมือนกัน ทุกคนในชั้นเรียนหันมองฝูเซียงหยางอย่างอยากรู้อยากเห็น ก่อนจะหันมองถังซวงสลับกัน

เสวี่ยไคที่เป็นคนช่างถามและตรงไปตรงมา เมื่อรู้สึกสงสัยเขาเลยถามออกไปโดยตรง “อาจารย์ครับ คุณเคยได้ยินชื่อของถังซวงมาก่อนหรือครับ? แล้วได้ยินมาจากที่ไหน?”

ฝูเซียงหยางเหลือบมองชายหนุ่มก่อนจะพูดว่า “พวกคุณไม่รู้สึกว่าชื่อของถังซวงคุ้น ๆ บ้างหรือ?”

“หรือครับ? ไม่เห็นจะคุ้นเลย”

ทุกคนเริ่มขมวดคิ้วก่อนจะเริ่มนึกคิดอย่างหนัก

ส่วนถังอวี้สือหันกลับมามองถังซวง ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาจริง ๆ อาจารย์ถึงกับรู้จักหล่อน แต่เธอไม่เข้าใจว่าทำไมอาจารย์ฝูถึงจำถังซวงได้

อีกด้าน ติงไหลตี้เห็นว่าอาจารย์ฝูรู้จักถังซวง นักศึกษาคนอื่น ๆ จึงหันมาสนใจถังซวงมาก แววตาของเธอเลยแดงก่ำด้วยความอิจฉา ทำไมต้องเป็นถังซวงตลอด?

ขณะทุกคนครุ่นคิด หญิงสาวผมยาวกล่าวขึ้นมาอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก “เป็นไปได้ไหมคะว่า… ถังซวงคือคนที่คิดค้นยาแก้อักเสบพิเศษ? ตอนนั้นเหมือนหนังสือพิมพ์จะลงชื่อว่าถังซวง”

ฝูเซียงหยางยกยิ้มกว้าง “ในที่สุดก็มีคนจำได้สักที ใช่แล้ว ถังซวงคือคนที่พัฒนายาแก้อักเสบชนิดพิเศษพวกนั้น และผลงานของเธอช่วยเหลือผู้คนมากมายนับไม่ถ้วน ทุกคนปรบมือให้เธอหน่อย”

แปะ ๆ ๆ ๆ

นักศึกษาทุกคนปรบมือพร้อมเพรียง ใบหน้าของทุกคนดูประหลาดใจ พร้อมกล่าวซุบซิบ

“พระเจ้า ถังซวงเป็นคนคิดค้นยาแก้อักเสบชนิดพิเศษนั่นจริง ๆ ฉันจำได้ว่ายานั้นออกมาเมื่อสองปีก่อนไม่ใช่หรือ? ตอนนั้นเธออายุเท่าไหร่กันนะ”

“โห สุดยอดมากเลย ทำไมถึงเก่งขนาดนั้น ถังซวงเก่งมากจริง ๆ”

“จริง ๆ แล้วฉันอ่านหนังสือพิมพ์ตอนนั้นเหมือนกัน แต่ไม่ได้คิดว่าจะเป็นถังซวงในชั้นเรียนของเรา ใครจะรู้ว่าจะบังเอิญขนาดนี้… เฮ้อ เธอเก่งจัง ทำไมกันนะ ฉันรู้สึกว่าระยะห่างของพวกเรากับถังซวงมันไกลเหลือเกิน”

ได้ยินการสนทนารอบตัว ในใจของติงไหลตี้ก็ว้าวุ่น เธอแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองว่าถังซวงเป็นคนคิดค้นยาแก้อักเสบชนิดพิเศษนั่นจริง ๆ เพราะอย่างที่ทราบ ยานั่นมีประสิทธิภาพมาก และคนที่คิดค้นยานั้นควรจะเป็นชายแก่อายุห้าสิบปีมากกว่า แต่กลับกลายเป็นเด็กนักศึกษาเช่นถังซวงเนี่ยนะ…

แม้แต่ถังอวี้สือยังอดไม่ได้ที่จะมองถังซวงด้วยแววตาชื่นชม

“ไม่คิดมาก่อนว่าถังซวงจะเก่งขนาดนี้ สามารถคิดค้นยาได้ตั้งแต่อายุยังน้อย พวกเราเทียบไม่ติดเลย”

เหวินเจ๋อหลิ่วเปิดปาก ต้องการพูดบางอย่างแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ สุดท้ายแล้วเมื่อเผชิญหน้ากับความเก่งกาจที่แท้จริง เธอไม่สามารถไปหักล้างอะไรได้อีกต่อไป และยานั้นก็พิสูจน์แล้วว่าถังซวงไม่ใช่คนธรรมดา

ถังซวงเข้าใจแล้วว่าทำไมฝูเซียงหยางถึงรู้เรื่องเกี่ยวกับเธอ เขาทราบถึงการพัฒนายาแก้อักเสบชนิดพิเศษนั่นนี่เอง

“เอาละทุกคน เงียบก่อน”

ฝูเซียงหยางโบกมือเพื่อให้ทุกคนเงียบลง และขอให้ถังซวงนั่งลง “นักศึกษาถังซวงนั่งลงได้ ตอนผมได้ยินว่าคุณอยู่ในชั้นเรียนด้วย ผมมีความสุขมากเลยละ เลยอยากจะรู้จักคุณสักหน่อย”

ตอนท้ายของประโยค ฝูเซียงหยางหยิบรายชื่อนักศึกษาก่อนจะเริ่มเช็กชื่อทุกคน

เมื่อเสร็จสิ้นทุกอย่างแล้ว ฝูเซียงหยางก็เริ่มการบรรยาย

ชั้นเรียนนี้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลังจากวิชาเภสัชวิทยาจบลง ฝูเซียงหยางโบกมือให้ถังซวง “นักศึกษาถังซวง ผมขอคุยด้วยได้ไหม”

ถังซวงไม่ปฏิเสธก่อนจะเดินตามฝูเซียงหยางออกไป

เมื่อฝูเซียงหยางออกมาด้านนอกที่ค่อนข้างสงบ เขายกยิ้มก่อนจะพูดว่า “นักศึกษาถังซวง ผมรู้ว่าคุณไม่ได้คิดค้นยาแก้อักเสบเท่านั้น แต่ยังมียาอีกหลายอย่าง คุณเป็นคนที่น่าประทับใจมากจริง ๆ ผมคิดว่าการเรียนในมหาวิทยาลัยอาจจะเป็นเรื่องเสียเวลาสำหรับคุณด้วยซ้ำ”

ได้ยินอย่างนั้น ถังซวงเงยหน้าพร้อมขมวดคิ้ว เธอไม่รู้ว่าฝูเซียงหยางได้ยินอะไรมาบ้าง แต่เธอสัมผัสได้ว่าเขารู้เรื่องของเธอพอสมควร

เมื่อเห็นท่าทางระมัดระวังของถังซวง ฝูเซียงหยางยกยิ้มก่อนจะรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว “ถึงคุณจะไม่รู้จักผม แต่คุณก็น่าจะรู้จักพี่ชายของผม เขาชื่อฝูเซียงเซิง คุณน่าจะเคยเจอเขาแล้ว”

ได้ยินอย่างนั้น ถังซวงมองฝูเซียงหยางอย่างประหลาดใจ “อ้อ สหายฝูเป็นพี่ชายของอาจารย์ฝูหรือคะ ถึงว่าทำไมคุณถึงรู้จักฉัน”

“ใช่ คุณคงไม่รู้ว่าพี่ชายของผมชื่นชมคุณเสมอมา เขาพูดถึงคุณทุกครั้งที่เราเจอกัน”

ถังซวงยกยิ้ม “จริง ๆ แล้วฉันไม่ได้เก่งขนาดนั้นหรอกค่ะ ยังไงอาจารย์กับสหายฝูก็เป็นคนเก่งอยู่แล้ว ฉันเข้ามหาวิทยาลัยเพื่อมาศึกษาหาความรู้เพิ่มเติมน่ะ”

ฝูเซียงหยางยกยิ้ม “บางทีคุณอาจจะเก่งกว่าผมอีก”

เวลานี้เขามีข้อสงสัยในใจ “นักศึกษาถังซวง ผมถามหน่อยได้ไหมว่าคุณเรียนรู้วิธีทำยามาจากใครหรือ?”

ได้ยินที่ฝูเซียงหยางถาม ถังซวงตอบอย่างไม่ปิดบัง “อาจารย์ของฉันคือจวงเหวินเหอค่ะ แม้เขาจะไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว แต่เขาก็สอนฉันไว้มากมาย ฉันจึงสามารถพัฒนาต่อยอดสิ่งต่าง ๆ ได้”

“คุณ… เป็นลูกศิษย์ของคุณจวงเหวินเหอหรือ ไม่แปลกใจเลย… ไม่แปลกใจ…”

ใบหน้าของฝูเซียงหยางเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เวลานี้เขาถอนหายใจ เมื่อได้ยินถ้อยคำของถังซวงแล้วก็อดไม่ได้ที่จะนึกหดหู่ “การที่คุณจวงเหวินเหอเสียชีวิต นั่นคือการสูญเสียครั้งใหญ่ของวงการแพทย์”

ถังซวงเองก็หดหู่ไม่แพ้กันเมื่อต้องกล่าวถึงจวงเหวินเหอ

“ค่ะ ทักษะการแพทย์ของอาจารย์ยอดเยี่ยมมาก ถ้าเขายังอยู่ เขาน่าจะช่วยเหลือผู้คนได้อีกมากมาย”

“ใช่”

ฝูเซียงหยางพยักหน้าเห็นด้วย และเมื่อเห็นว่าเขาคุยกับถังซวงนานแล้ว จึงรีบพูดกับเธอว่า “เอาละถังซวง คุณกลับไปที่ห้องเรียนได้แล้วละ”

“ค่ะ”

หลังจากถังซวงกลับมาถึงที่นั่ง ต้วนเฟิ่งหยิงกล่าวอย่างตื่นเต้น “โห… ถังซวง เธอคือคนที่พัฒนายาแก้อักเสบชนิดพิเศษนั่นหรือ ทำไมถึงเก่งขนาดนั้นล่ะ สุดยอดมากเลย”

นักศึกษาคนอื่น ๆ รอบตัวเดินเข้ามาพร้อมกับพยักหน้ารับ “ใช่ถังซวง เธอเก่งเกินไปแล้ว”

หลายคนเริ่มเดินเข้ามาสอบถามสิ่งต่าง ๆ ทุกคนพยายามแย่งกันถามคำถามกับถังซวงและต้องการรู้รายละเอียดที่เธอพัฒนายาในตอนนั้น

เมื่อเห็นว่าคนเริ่มมากขึ้น ถังซวงตอบคำถามเล็กน้อยก่อนจะหันมองพวกเขาอย่างใจเย็น “ชั้นเรียนกำลังจะเริ่มแล้ว พวกเธอไม่คิดจะกลับไปนั่งที่ของตัวเองหรือ?”