การหวนคืนสู่ยุค 70 ของเศรษฐีนีผู้มั่งคั่งร่ำรวย - บทที่ 487 ย้ายหอพัก

บทที่ 487 ย้ายหอพัก

บทที่ 487 ย้ายหอพัก

เหวินเจ๋อหลิ่วได้ยินติงไหลตี้พูดอย่างนั้น ถึงกับเผยรอยยิ้มเหยียด “ฉันก็ยืนอยู่ตรงนี้ที่เดิมยังไม่ได้ขยับไปไหนเลย คนอื่น ๆ ก็เห็นแล้ว ถ้าอยากจะใส่ร้าย ก็ควรจะหาเหตุผลอะไรให้มันดีกว่านี้นะ”

“เธอ…”

ติงไหลตี้ถึงกับพูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง เธอไม่มั่นใจว่าเหวินเจ๋อหลิ่วทำอะไร แต่สัญชาตญาณของเธอมันบอกว่าเป็นเหวินเจ๋อหลิ่วที่ทำให้เธอล้มลง

ส่วนเหยาหง เจียนหวานหว่าน และต้วนเฟิ่งหยิงไม่เห็นว่าเหวินเจ๋อหลิ่วจะขยับไปไหน จึงคิดว่าติงไหลตี้กำลังใส่ร้ายอีกฝ่าย

“ติงไหลตี้ เธอควรจะทำความสะอาดรองเท้าให้เหวินเจ๋อหลิ่วนะ เธอคือคนที่ทำให้มันสกปรกนี่”

เหยาหงช่วยติงไหลตี้ลุกขึ้นก่อนจะปล่อยมือออก และยังพยายามเกลี้ยกล่อมอีกฝ่ายด้วย

ตอนนี้เธอไม่ชอบติงไหลตี้เอาเสียเลย

ติงไหลตี้มีเรื่องฉาว พูดจาโกหก และปล่อยข่าวลืออีก ยิ่งกว่านั้นหล่อนคือคนที่ทำให้รองเท้าของเหวินเจ๋อหลิ่วเปื้อน แต่กลับไม่คิดทำความสะอาดเพื่อชดใช้?

ติงไหลตี้หันมองเหยาหงก่อนจะหันมองเจียนหวานหว่าน ถังซวง และต้วนเฟิ่งหยิง สุดท้ายจึงหันมองเหวินเจ๋อหลิ่วด้วยแววตาเกรี้ยวกราด “เอาละ… ในเมื่อพวกเธอไม่ชอบฉัน ก็ดี ฉันก็ไม่ชอบพวกเธอเหมือนกัน”

ติงไหลตี้กระทืบเท้าเดินออกจากห้องพักทันที

ตอนนี้ใบหน้าของเหวินเจ๋อหลิ่วยิ่งบูดบึ้งเมื่อเห็นว่าติงไหลตี้ไม่คิดจะทำความสะอาดรองเท้าให้กับตน

ถังซวงเหลือบมองเหวินเจ๋อหลิ่ว เมื่อเห็นว่าสถานการณ์กลับสู่สภาวะปกติแล้ว เธอก็เบือนหน้าหนีก่อนจะเอ่ยปาก “เฟิ่งหยิง ไปกันเถอะ”

“อื้ม”

ต้วนเฟิ่งหยิงพยักหน้า ติดตามถังซวงออกจากหอพัก

ส่วนเจียนหวานหว่านเหลือบมองทั้งสองคนก่อนจะตะโกนว่า “ฉันไปด้วย” เธอไม่อยากจะอยู่ในหอพักนี้แล้วเหมือนกัน

ต้วนเฟิ่งหยิงหันกลับมามองเจียนหวานหว่านก่อนจะตอบรับ “อื้ม งั้นก็ไปด้วยกันนะ”

เจียนหวานหว่านรีบตามไปทันที

เหยาหงเหลือบมองทั้งสามคนพร้อมอ้าปาก เธอคิดว่าจะออกไปด้วย แต่เธอยังมีเสื้อผ้าที่ต้องซัก เลยหันมองเหวินเจ๋อหลิ่วก่อนจะพูดขึ้นว่า “ฉันว่าติงไหลตี้คงจะไม่ซักรองเท้าให้เธอแน่ ๆ ทำไมเธอถึงไม่ซักเองล่ะ ถ้าทิ้งไว้นาน ๆ คราบจะยิ่งซักออกยากนะ”

เหวินเจ๋อหลิ่วสบถอย่างเย็นชา “ฉันจะไม่มีทางซักมันเด็ดขาด ติงไหลตี้จะต้องทำ แม้เธอไม่ต้องการ”

เหยาหงเห็นสีหน้าแข็งกร้าวของเหวินเจ๋อหลิ่วก็ไม่พูดอะไรอีก เอาอ่างน้ำของตัวเองเพื่อไปซักผ้าในห้องน้ำ

ตอนนี้เหลือเพียงเหวินเจ๋อหลิ่วคนเดียวภายในหอพัก เธอเผยสีหน้าเย็นชา แววตาเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด “ติงไหลตี้… ฉันก็อยากจะรู้จริง ๆ ว่ากระดูกของเธอจะแข็งแค่ไหน”

อีกด้านหนึ่ง ถังซวงเดินอยู่ด้านหน้า ส่วนต้วนเฟิ่งหยิงกับเจียนหวานหว่านอยู่ด้านหลัง

“เจียนหวานหว่าน ฉันจำได้ว่าบ้านเธอก็ไม่ได้อยู่ไกลจากเมืองหลวงนี่ แล้วนี่ช่วงสุดสัปดาห์เธอจะกลับบ้านไหม?”

เจียนหวานหว่านพยักหน้ารับ “อื้ม พี่ชายจะมารับฉันในเย็นวันศุกร์หลังเลิกเรียนน่ะ” เมื่อพูดถึงครอบครัว ใบหน้าของเจียนหวานหว่านเต็มไปด้วยความสุข เห็นชัดว่าเธอเป็นคนที่รักครอบครัวมาก ๆ

จนต้วนเฟิ่งหยิงนึกอิจฉาขึ้นมา “ดีจังเลย ส่วนฉันกลับบ้านได้เฉพาะช่วงวันหยุดยาวเท่านั้น”

เจียนหวานหว่านจึงกล่าวเชิญชวนอย่างอดไม่ได้ “งั้น… สุดสัปดาห์นี้เธอไปเที่ยวบ้านของฉันไหมล่ะ?”

“ขอบคุณนะเจียนหวานหว่าน แต่สุดสัปดาห์นี้ฉันนัดกับถังซวงไว้แล้วล่ะ” ต้วนเฟิ่งหยิงกล่าวปฏิเสธอย่างสุภาพ เมื่อเทียบกับถังซวง เธออยากจะสนิทกับถังซวงมากกว่าเจียนหวานหว่าน และอยากจะไปบ้านของถังซวงมากกว่า

ส่วนเจียนหวานหว่านหันมองถังซวงอย่างช่วยไม่ได้

แม้เธอจะไม่ได้สนิทสนมกับถังซวงมากนัก แต่เธอก็ยังอิจฉาที่ต้วนเฟิ่งหยิงถูกเชิญไป ส่วนตัวเธอยังต้องอยู่คนเดียว

ถังซวงที่เห็นสายตาของเจียนหวานหว่าน อดไม่ได้ที่จะกล่าวขึ้นว่า “งั้น… สุดสัปดาห์ทั้งสองคนก็ไปทานอาหารที่บ้านฉันไหมล่ะ”

“ไปสิ ๆ”

เจียนหวานหว่านตอบตกลงโดยไม่ต้องคิด

ส่วนต้วนเฟิ่งหยิงอดไม่ได้ที่จะถาม “เจียนหวานหว่าน แล้วพี่ชายเธอล่ะ? พี่ชายเธอจะทำยังไงถ้าเธอไปทานมื้อเย็นที่บ้านของถังซวง”

“เดี๋ยวเย็นนี้ฉันค่อยโทรหาพี่ชายแล้วบอกเขาว่าสุดสัปดาห์นี้ฉันจะไม่กลับบ้านก็ได้” เจียนหวานหว่านกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มสดใส

หลังจากเจียนหวานหว่านพูดอย่างนั้น ต้วนเฟิ่งหยิงหันหน้ามองถังซวงด้วยความลำบากใจ ถ้าเธอไม่พูดเรื่องนี้ เจียนหวานหว่านคงไม่รู้ว่าเธอกำลังจะไปบ้านถังซวง แล้วก็ไม่ต้องเชิญหล่อนด้วย

แต่ถังซวงกลับไม่รู้สึกอะไรเลย เชิญเพิ่มอีกหนึ่งหรือสองคนก็ไม่ใช่ปัญหา และเจียนหวานหว่านเองก็ดูจะเข้ากับเธอได้ดี

หลังจากทั้งสามมาถึงห้องเรียนแล้ว ถังซวงเริ่มอ่านหนังสือ

เจียนหวานหว่านที่เห็นอดไม่ได้ที่จะหันมองถังซวง ก่อนจะหันมองต้วนเฟิ่งหยิงแล้วถามเสียงแผ่ว “ถังซวงอ่านหนังสือตลอดเวลาเลยหรือ? เธอเรียนเก่งขนาดนั้น แต่ก็ยังอ่านหนังสือเยอะแบบนี้อีก”

“นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมถังซวงถึงเก่งไง เราก็มาอ่านหนังสือกันบ้างเถอะ”

“อื้ม”

เจียนหวานหว่านคิดว่าหลังจากทานอาหารเสร็จ เธอจะพักผ่อนสักหน่อย แต่ไม่คิดว่าถังซวงและต้วนเฟิ่งหยิงจะเปิดหนังสือมาอ่าน เธอจึงทำตาม

เวลาผ่านไปรวดเร็ว ในที่สุดก็หมดเวลาพักกลางวันแล้ว และการเรียนช่วงบ่ายกำลังจะเริ่ม

ต้วนเฟิ่งหยิงเห็นว่าติงไหลตี้เดินเข้ามาภายในห้องเรียนพร้อมดวงตาแดงก่ำ อดไม่ได้ที่จะอยากรู้อยากเห็นขึ้นมา

ระหว่างเรียนช่วงบ่าย เจียนหวานหว่านนั่งอีกด้านของต้วนเฟิ่งหยิง และเห็นว่าดวงตาของติงไหลตี้แดงก่ำเช่นกัน “นี่มันเรื่องอะไรอีก? ตอนอยู่ที่หอพักไม่ใช่แบบนี้เลยนี่? หรือว่าหล่อนไปเจออะไรก่อนจะมาที่นี่?”

ต้วนเฟิ่งหยิงเองก็คิดอย่างนั้น

“ก่อนหน้านี้ติงไหลตี้ยังโกรธพวกเราอยู่เลย ฉันไม่เห็นว่าหล่อนจะเศร้าตรงไหน แต่ตอนนี้กลับมาร้องไห้งั้นหรือ?”

ถังซวงเห็นทั้งสองเริ่มซุบซิบกันจึงกล่าวเตือน “คาบเรียนเริ่มแล้ว”

“โอ้”

ต้วนเฟิ่งหยิงและเจียนหวานหว่านหยุดพูดทันที

หลังจากชั้นเรียนคาบบ่ายจบลง ถังซวงและคนอื่น ๆ จึงได้ทราบเรื่องบางอย่าง

“ถังซวง ต้วนเฟิ่งหยิง เจียนหวานหว่าน ฉันมีเรื่องจะบอก”

เหยาหงพูดกับทั้งสามคน “ติงไหลตี้ย้ายของออกจากหอพักพวกเราไปแล้ว เธอเข้ามาย้ายของหลังจากพวกเธอออกไปสักพัก”

“อ่า… ย้ายออกไปจริง ๆ หรือ”

ต้วนเฟิ่งหยิงและเจียนหวานหว่านอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ

ถังซวงถามขึ้น “แล้วเธอจะไปอยู่ที่ไหน?”

“ติงไหลตี้ย้ายไปอยู่หอพักชั้นบนของพวกเรา มันเป็นหอพักสำหรับผู้หญิงที่มีงานทำแล้วน่ะ” เหยาหงบอกเรื่องที่ตนเองรู้ ก่อนจะพูดเสริมว่า

“ติงไหลตี้ปฏิเสธไม่ซักรองเท้าให้กับเหวินเจ๋อหลิ่ว แต่ตอนฉันซักผ้าใกล้เสร็จ ฉันเห็นติงไหลตี้เข้ามาซักรองเท้าของเหวินเจ๋อหลิ่ว ตอนนั้นเธอดูเหมือนจะกลัวอะไรบางอย่าง แปรงรองเท้าอย่างแรงโดยไม่พูดไม่จาด้วย”