การหวนคืนสู่ยุค 70 ของเศรษฐีนีผู้มั่งคั่งร่ำรวย - บทที่ 624-2 คำสั่งซื้อถล่มทลาย (2)

บทที่ 624 คำสั่งซื้อถล่มทลาย (2)

จี้อิงเองก็ไม่ทราบเช่นกัน เมื่อครู่เธอยังไม่ทันได้ถามอีกฝ่ายเลย

ถังซวงเอ่ยแนะนำตัวอย่างสุภาพเรียบร้อย “สวัสดีค่ะทุกคน ฉันถังซวง เป็นผู้อำนวยการบริษัทเครื่องสำอางซวงฮวา ครั้งนี้พวกเรามาพร้อมกับโรงงานรื่อฮว่า ที่จัดแสดงสินค้าก็อยู่ทางด้านนั้นค่ะ” ขณะที่พูดเธอก็ชี้มือไปทางที่จัดแสดงสินค้า

เมื่อทุกคนหันไปมองและได้เห็นที่จัดแสดงสินค้าที่โดดเด่นเป็นเอกลักษณ์นั้นแล้ว ก็กล่าวออกมาทันทีทันใด “ที่แท้ก็เป็นที่จัดแสดงสินค้าของคุณนี่เอง ที่จัดแสดงสินค้าของพวกคุณสะดุดตามาก” ขณะที่กล่าวก็หันไปถามถังซวงด้วยความสงสัยว่า “คุณเป็นผู้อำนวยการจริง ๆ หรือคะ อายุน้อยขนาดนี้”

ถังซวงยิ้มพลางพยักหน้า “ฉันนี่แหละค่ะ”

เมื่อทุกคนได้ยินก็รู้สึกสับสน เด็กสาวที่อายุน้อยขนาดนี้กลับกลายเป็นผู้อำนวยการบริษัทเสียได้

ในครั้งนี้พนักงานโรงงานสิ่งทอมากันจำนวนหนึ่ง แต่มีผู้หญิงเพียง 2 คนเท่านั้น นั่นคือจี้อิงและผู้หญิงวัยกลางคนค่อนข้างมีอายุอีกหนึ่ง เมื่อเห็นเธอก็ขมวดคิ้วพลางครุ่นคิดและกล่าวว่า “ฉันคุ้นชื่อบริษัทของคุณมาก เหมือนว่าจะเคยได้ยินจากที่ไหนสักที่”

ในที่สุดเธอก็นึกออกหลังจากที่คิดอยู่ครู่หนึ่ง

“อ่อ…ฉันรู้แล้ว บริษัทซวงฮวา บริษัทที่ขายเครื่องสำอางในราคาที่สูงเสียดฟ้านั่นไง” เมื่อกล่าวจบเธอก็รีบเอามือปิดปากทันที หันไปกล่าวกับถังซวงด้วยความรู้สึกผิด “ฉัน… ฉันไม่ได้หมายถึงอย่างนั้นนะคะ ก็… ก็ของคุณแพงจริง ๆ”

ในขณะนี้เองคนอื่น ๆ ก็ต่างพากันสงสัยขึ้นมา

“แพงมากเลยหรือ แพงขนาดไหนกัน?”

หญิงวัยกลางคนกล่าวอย่างเกินจริงว่า “ฉันได้ยินมาว่าของทุกอย่างราคาแพงมาก ตั้งหลายร้อยแน่ะ แล้วถ้ายิ่งเป็นชุดนะก็ยิ่งแพงขึ้นไปอีก อีกอย่างฉันได้ยินมาว่าที่ก่างเฉิงก็มีร้านซวงฮวา และของที่ก่างเฉิงราคาน่ะยิ่งสูงกว่า ราคาขายก็ยิ่งแพงไปอีก ได้ยินว่าถึงจะลดเหลือหนึ่งหมื่นแล้วก็เถอะ”

“โห…”

ผู้ชายหลายคนรู้สึกเหลือเชื่อ “ทำไมถึงได้แพงขนาดนั้น คงไม่ได้หลอกกันหรอกใช่ไหม ของพวกนั้นจะมีคนซื้อด้วยหรือ? แล้ว… พวกเธอมีร้านอยู่ที่ก่างเฉิงจริงหรือ?”

ถังซวงได้ยินก็ตอบด้วยรอยยิ้ม “มีคนซื้อแน่นอนค่ะ ที่ก่างเฉิงมีคนซื้อเยอะขึ้นมาก นอกจากนี้สินค้าของพวกเราก็คุ้มค่าคุ้มราคา เมื่อครู่เราเพิ่งได้รับคำสั่งซื้อสินค้ากับต่างชาติมูลค่ากว่าหลายล้านดอลลาร์ นั่นทำให้เห็นว่าแม้แต่คนต่างชาติก็ยอมรับในคุณภาพสินค้าของเราค่ะ”

“อะไรนะ… พวกคุณได้รับคำสั่งซื้อสินค้าจากต่างชาติแล้วด้วย”

ในขณะนี้เองทุกคนต่างรู้สึกเหลือเชื่อ ในขณะเดียวกันก็ต้องมองถังซวงใหม่ “ดูแล้วสินค้าของพวกคุณคงจะดีมากจริง ๆ”

“ราคาแพงขนาดนั้น ของจะไม่ดีได้ยังไง” หญิงวัยกลางคนพึมพำออกมา จากนั้นกล่าวอย่างอดไม่ได้ “ฉันเองยังไม่รู้เลยว่าจะมีปัญญาซื้อตอนไหน”

ถังซวงได้ยินก็กล่าวด้วยรอยยิ้ม “แค่ลองกัดฟันซื้อก็ได้แล้วค่ะ ยังไงผู้หญิงก็ต้องดูแลตัวเองให้ดีหน่อย ไม่งั้นจะลำบากค่ะ”

เมื่อหญิงวัยกลางได้ยินก็เข้าใจอย่างลึกซึ้งว่าการเป็นผู้หญิงนั้นเป็นเรื่องยากลำบากจริง ๆ ทั้งทำงาน กลับบ้านก็ต้องทำงานบ้านเยอะแยะไปหมด เห็น ๆ กันอยู่ว่าทั้งชายและหญิงก็ต้องทำงาน แต่ผู้ชายกลับไม่แม้แต่จะสนใจงานในบ้านหรือลูก ๆ ทั้งหมดเธอจึงต้องรับผิดชอบเอง และแม้จะทำถึงขนาดนี้แล้ว แต่ในบางครั้งก็ยังไม่ดีพอเลยด้วยซ้ำ

แต่จี้อิงกลับมุ่งความสนใจไปที่คำสั่งซื้อสินค้ากับต่างชาติ

“พี่ถังซวงสุดยอดจริง ๆ เลย ใช้เวลาไม่นานก็ได้รับคำสั่งซื้อสินค้ากับต่างชาติแล้ว โรงงานสิ่งทอของเรายังไม่ได้คำสั่งซื้ออะไรเลย เฮ้อ…”

เมื่อกล่าวจบเธอก็กระซิบบอกถังซวงว่า “ความจริงฉันเคยเสนอกับหัวหน้าก่อนหน้านี้แล้วว่าให้พวกเราทำตัวอย่างเสื้อผ้ากันก่อน แบบนี้คนจะได้มองเห็นได้ว่าผ้าชิ้นนี้มีลักษณะอย่างไรได้ดีมากขึ้น ฉันถึงขนาดตั้งใจออกแบบไปบางส่วน แต่โรงงานสิ่งทอของเราก็ไม่ได้ทำชุด ข้อเสนอแนะของฉันก็เลยถูกปัดตกไป”

ถังซวงได้ยินก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามจี้อิง “เธอออกแบบเสื้อผ้าได้ด้วยหรือ?”

จี้อิงกล่าวอย่างเขินอาย “ความจริงแล้ว… ฉันชอบเสื้อผ้าสวย ๆ มาตั้งแต่เด็กแล้ว ก็เลยพอจะจินตนาการออกได้ว่าควรจะทำอย่างไร” เมื่อกล่าวจบ เธอก็กล่าวด้วยความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ “อาจเป็นเพราะตั้งแต่เด็กฉันไม่เคยได้ใส่เสื้อผ้าใหม่ ๆ เลยชอบคิดเพ้อฝันถึงของพวกนี้ พอได้มาเมืองกวางโจว ก็ได้เห็นเสื้อผ้าสวย ๆ ที่พวกผู้หญิงใส่ เลยอดไม่ได้ที่จะมองน่ะค่ะ”

“แล้วเธอเอาแบบพวกนั้นมาด้วยหรือเปล่า?”

จี้อิงได้ยินก็รีบกล่าวพลางพยักหน้า “เอามาค่ะ”

ขณะที่เธอพูดก็รีบหยิบแบบที่เธอวาดไว้ออกมา

หลังจากที่ถังซวงเอาออกมาดูทีละแผ่น ๆ ก็พบว่าจี้อิงออกแบบได้ค่อนข้างดีทีเดียว เสื้อผ้าหลายชุดกลับออกแบบได้อย่างโดดเด่นมากด้วย แต่เพราะไม่ได้เรียนรู้อย่างเป็นระบบ ดังนั้นสัดส่วนจึงไม่ได้แม่นมากนัก และไม่ได้ลงละเอียดเท่าไหร่ แต่ถึงอย่างนั้นแบบเหล่านี้ก็ดีพอที่จะทำให้คนตาเป็นประกายได้

“อันที่จริงความคิดนี้ก็ไม่เลวนะ แบบเสื้อผ้าพวกนี้ก็ดูดีมากด้วย”

จี้อิงกลับส่ายหน้าและกล่าวยิ้ม ๆ “ช่างมันเถอะค่ะ ยังไงผู้อำนวยการของพวกเราก็ไม่เห็นด้วยตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”

ด้วยเหตุผลนี้ถังซวงก็พูดอะไรไม่ได้ แต่เธอก็ยังชื่นชมความสามารถในการออกแบบของจี้อิง “ถ้าเธอสนใจด้านนี้ หลังจากเข้ามหาวิทยาลัยแล้วก็เรียนคณะนี้โดยตรงเลยก็ได้นะ จี้อิง แบบที่เธอวาดมันสวยมาก ต่อไปก็จะยิ่งวาดได้ดีมากขึ้นเรื่อย ๆ แน่นอน”

เมื่อจี้อิงได้ยินดวงตาก็เป็นประกาย

“ขอบคุณนะคะพี่ถังซวง ฉันจะพยายามอย่างเต็มที่ที่สุดค่ะ”

ผู้อำนวยการหวังแห่งโรงงานสิ่งทอเป็นชายวัยกลางคนที่หัวเกือบโล้น เขาไม่มีทางเชื่อจี้อิงอยู่แล้ว จี้อิงเป็นแค่ยัยเด็กไร้เดียงสาคนหนึ่ง จะไปเข้าใจอะไร แต่กับถังซวงนั้นไม่เหมือนกัน เธอเป็นประธานบริษัท อีกทั้งยังมีร้านอยู่ที่ก่างเฉิง เห็นได้ชัดว่าเธอเองก็ไม่ธรรมดา ย่อมมีความรู้ที่กว้างขวาง แม้แต่ตัวเธอเองยังยอมรับในความคิดของจี้อิง หรือว่าเขาแก่เกินไปแล้วจริง ๆ ความคิดบางอย่างของเขาก็เลยล้าหลังไปงั้นหรือ

ในขณะที่ผู้อำนวยการหวังเริ่มสงสัย นักธุรกิจต่างชาติจำนวนหนึ่งก็เข้ามาดูผ้า แต่ก็เป็นเหมือนกับครั้งก่อน พวกเขาแค่เข้ามาดูแต่ไม่ได้คิดที่จะซื้อ

แต่ในขณะนั้นเองนักธุรกิจต่างชาติคนหนึ่งบังเอิญเห็นแบบในมือของถังซวงพอดีจึงอดไม่ได้ที่จะมองด้วยความสงสัย

“เสื้อผ้านี่ออกแบบจากผ้าพวกนี้หรือ?” ขณะที่พูดก็ชี้ไปที่ไปที่ผ้าเหล่านั้น

ถังซวงได้ยินก็พยักหน้าทันทีและกล่าวว่า “ใช่ค่ะ ความจริงแล้วผ้าพวกนี้สวยมาก ๆ แค่ออกแบบให้เหมาะสม ก็สามารถกลายเป็นเสื้อผ้าที่ทำให้คนรู้สึกทึ่งได้” ในขณะที่กล่าว ถังซวงขอปากกาจากจี้อิงหนึ่งแท่งเพื่อใช้ร่างภาพ และจากนั้นแบบเสื้อผ้าเรียบง่ายแต่โดดเด่นล้ำสมัยก็ปรากฏอยู่บนกระดาษ

“สมบูรณ์แบบ สมบูรณ์แบบที่สุด”

เสื้อผ้าที่ถังซวงวาดนั้นสอดคล้องกับความชอบของชาวต่างชาติอย่างมาก ส่วนภาพของจี้อิงนั้นแม้ว่าจะมีจุดที่บกพร่องเล็กน้อย แต่ก็เต็มไปด้วยจิตวิญญาณ เพราะฉะนั้นข้อบกพร่องเล็กน้อยเหล่านั้นจึงไม่ได้เป็นปัญหา

นักธุรกิจต่างชาติคนนี้ชื่อว่าจอห์น ตอนแรกเขามองดูผ้าโดยที่ไม่ได้สนใจอะไรนัก แต่พอเห็นแบบพวกนี้แล้วเขาถึงได้รู้ว่าผ้าพวกนี้สวยมากขนาดไหน

และถึงแม้จี้อิงจะไม่เข้าใจภาษาอังกฤษ แต่ก็รับรู้ได้จากสีหน้าของนักธุรกิจต่างชาติคนนี้ว่าเขาจะต้องสอบถามเกี่ยวกับผ้าของพวกเธอแน่นอน ในตอนนี้เองที่เธอรู้สึกเกลียดตัวเองที่ไม่ยอมเรียนภาษาอังกฤษ ไม่เช่นนั้นเธอก็คงจะเข้าใจภาษาอังกฤษมากกว่านี้

จอห์นชี้แบบในมือของถังซวง “ผมอยากจะสั่งซื้อผ้าพวกนี้แล้วก็ขอแบบพวกนี้ด้วย”

ถังซวงได้ยินก็ขมวดคิ้ว จากนั้นจึงมองจอห์นด้วยความตะลึงและกล่าวว่า “คุณผู้ชายท่านนี้คะ คุณน่าจะรู้นะว่าการออกแบบทั้งหมดมีลิขสิทธิ์ ถ้าคุณต้องการแบบพวกนี้คุณก็ต้องซื้อมัน ประเทศคุณเขาไม่ทำแบบนี้หรือ ทำไมพอมาประเทศเราแล้วถึงคิดว่าแบบพวกนี้จะเอามาแจกให้ฟรีล่ะ”