การหวนคืนสู่ยุค 70 ของเศรษฐีนีผู้มั่งคั่งร่ำรวย - บทที่ 625-3 ถังซวงผู้ได้รับความนิยม (3)

บทที่ 625 ถังซวงผู้ได้รับความนิยม (3)

เจนนี่พยายามจะผ่อนลมหายใจให้สงบ และจากนั้นก็หันไปบอกกับถังซวงด้วยสีหน้าตื่นเต้น “สวัสดีค่ะคุณถัง ฉันอยากจะสั่งซื้อของหน่อยน่ะ”

ถังซวงได้ยินก็ไม่ได้ประหลาดใจอะไรมาก

ถ้าเธอทายไม่ผิดเจนนี่น่าจะใช้เครื่องสำอางต้านสิวชุดนั้นที่เธอให้ซูซานไป สิวบนใบหน้าจึงดีขึ้นมาก ด้วยเหตุนี้เธอจึงยิ้มพลางพยักหน้า และกล่าวว่า “ได้แน่นอนค่ะ ไม่ทราบว่าคุณจะสั่งซื้อเป็นตัวไหน?”

เจนนี่สั่งซื้อเครื่องสำอางต้านสิวและรักษาความชุ่มชื้นทันทีอย่างไม่มีความลังเลใจใด ๆ

“คุณถังคะ ฉันอยากได้อันที่ต้านสิวน่ะ ได้ไหม?”

“ได้แน่นอนค่ะ“

ถังซวงพยักหน้าทันที หลังจากนั้นก็หันไปบอกกับถังชุนหยาน “ไปหยิบใบสั่งซื้อมา” หลังจากนั้นทั้งสองฝ่ายตกลงรับคำสั่งซื้อสินค้าเป็นที่เรียบร้อย

ด้วยแรงกระตุ้นจากเจนนี่ ผู้คนจึงเข้ามาดูสินค้ากันมากขึ้นเรื่อย ๆ ในขณะเดียวกันก็ได้รู้ว่าสินค้าของถังซวงมีประสิทธิภาพอย่างมาก ใช้แค่ไม่กี่วันก็เห็นผลแล้ว

แถมยังมีซูซานแนะนำผลิตภัณฑ์ที่เธอเคยใช้ รวมถึงการแต่งหน้าของเธอวันนี้ด้วย “พวกนี้เป็นของที่สั่งซื้อจากที่นี่ทั้งหมด ประสิทธิภาพดีมากเลยจริง ๆ ค่ะ”

ทุกคนพากันมองซูซานและเจนนี่ ต่างก็เริ่มเชื่อขึ้นมา และเมื่อพวกเขาเห็นกล่องบรรจุภัณฑ์ที่ดูดีก็รู้สึกใจเต้น แต่เมื่อพวกเขาได้รู้ราคาหลายคนก็ถอยกรูด ขณะเดียวกันก็มีบางคนที่ลังเล แต่ก็สั่งซื้อสินค้าไปในท้ายที่สุด

ถังซวงรับคำสั่งซื้อด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ในขณะเดียวกันเธอก็มอบสินค้าตัวอย่างให้กับลูกค้าเหล่านั้นเพื่อนำกลับไปทดลองใช้ด้วย

“ค่ะ เราจะเอากลับไปลองใช้”

หลายวันต่อมา ถังซวงกลับสู่ปกติสุข แต่ในขณะที่งานฤดูใบไม้ผลิใกล้จะจบ พวกเธอก็ได้รับคำสั่งซื้อเพิ่มขึ้นอีกเป็นจำนวนมาก นักธุรกิจต่างชาติที่เคยลองใช้เครื่องสำอางตัวอย่างรีบวิ่งเข้ามากันอย่างบ้าคลั่งเพื่อที่จะสั่งซื้อสินค้า

ซึ่งถังซวงไม่มีทางปฏิเสธได้อยู่แล้ว จึงรับคำสั่งซื้อสินค้าจำนวนมากนี้

ในงานฤดูใบไม้ผลิครั้งนี้ ที่จัดแสดงสินค้าของพวกเธอที่เดียวทำรายได้มากกว่าสิบล้านเหรียญ

ในปีนี้ที่จัดแสดงสินค้าอื่น ๆ ก็มีผลประกอบการที่ดีมากเช่นกัน เป็นเพราะที่จัดแสดงสินค้าหลายที่ได้ฟังคำแนะนำของถังซวง โดยใช้กลยุทธ์การขายแปลกใหม่ผลจึงออกมาดีมาก

คนที่ดีใจที่สุดคงหนีไม่พ้นผู้อำนวยการจัดงานฤดูใบไม้ผลิ ความสำเร็จในครั้งนี้ทำให้เขาได้ผลประโยชน์ และในขณะเดียวกันก็ดีใจแทนคนในประเทศเป็นอย่างมาก

หลังจากที่เสร็จสิ้นงานฤดูใบไม้ผลิแล้ว ถังซวง ถังชุนหยาน และพานลี่ฮวาก็นอนสลบเหมือดอยู่ในที่พัก

ถังซวงไปพบจี้อิง เธอก็นำเงินค่าออกแบบก้อนนั้นไปให้จี้อิง

“พี่ถังซวง เงินก้อนนี้ฉันรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ”

แน่นอนว่าถังซวงไม่ยอมให้เธอปฏิเสธ เพราะเงินก้อนนี้เป็นสิ่งที่เธอสมควรจะได้รับ

แต่จี้อิงกลับยืนกรานอย่างแน่วแน่ สุดท้ายเธอก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไง ทั้งสองคนจึงแบ่งเงินออกคนละครึ่ง ในขณะเดียวกันจี้อิงก็ยังเอากล่องของขวัญมามอบให้ถังซวงและพูดว่า “พี่ถังซวง นี่เป็นของขวัญที่ฉันให้ถังเซวี่ย ฝากพี่เอาไปให้เธอทีนะคะ”

ถังซวงยิ้มและกล่าวว่า “ได้สิ ฉันจะส่งให้ถึงมือเสี่ยวเซวี่ยเลย”

จี้อิงเอ่ยคำขอบคุณด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง ในขณะเดียวกันก็มอบซองฉบับให้เธอ “พี่ถังซวง ความจริงแล้วฉันควรจะคืนสิ่งนี้ให้ถังเซวี่ยก่อนหน้านี้นานแล้ว เพียงแต่ว่าฉันไม่ได้เจอพวกพี่เลย ตอนนี้ก็เลยเพิ่งจะมีโอกาสคืนเงินก้อนนี้ให้พวกพี่” เงินพวกนี้เป็นเงินที่ถังเซวี่ยให้เธอยืมเพื่อเรียนหนังสือ แม้ความจริงจะเป็นจำนวนที่ไม่มาก แต่เธอก็จดจำมาโดยตลอด

“พี่ถังซวง ช่วยฝากขอบคุณถังเซวี่ยด้วยนะคะ ฉันขอบคุณเธอมากจริง ๆ ค่ะ”

“อืม พี่เข้าใจแล้ว”

หลังจากที่จี้อิงจากไปแล้ว ถังซวงก็กลับไปพร้อมกับของในมือ จากนั้นเธอก็ไปหาพี่จ้าวเพื่อสั่งซื้อไข่มุกจากเธอ

“คุณถังซวงวางใจได้ค่ะ ฉันจะส่งของให้ถึงมืออย่างแน่นอน”

“ค่ะ ถ้างั้นก็รบกวนพี่จ้าวแล้วละค่ะ”

“โห ไม่รบกวนเลย ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณคุณ”

หลังจากที่ทั้งสองคนพูดคุยกันได้สักพักก็แยกย้ายกันกลับไป

พานลี่ฮวาเห็นถังซวงกลับมาก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม “ซวงเอ๋อร์ สั่งไข่มุกไว้เรียบร้อยแล้วใช่ไหม?”

“ป้าสะใภ้ ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ สั่งไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ”

พานลี่ฮวาได้ยินก็พยักหน้า แล้วพูดว่า “งั้นก็ดี เดี๋ยวพรุ่งนี้ป้าจะไปส่งพวกเธอกลับปักกิ่ง”

ถังซวงกลับส่ายหน้าและกล่าวว่า “ไม่เป็นไรหรอกค่ะป้าสะใภ้ หนูกับชุนหยานกลับไปปักกิ่งกันเองได้ ป้าก็รีบกลับก่างเฉิงเถอะค่ะ”

“ไม่ได้ ๆ เด็กผู้หญิงสองคนจะกลับเองได้ยังไง ป้าเป็นห่วง”

ยังไม่ทันที่ถังซวงจะได้กล่าวต่อ เสียงเคาะประตูจากด้านนอกก็ดังขึ้น เมื่อเธอเปิดประตูออก สายตาของเธอก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ “อาหยวน พี่มาได้ยังไง”

เมื่อโม่เจ๋อหยวนเจอถังซวงก็รีบก้าวเข้าไปหาและกล่าวว่า “ซวงเอ๋อร์ ไม่เจอกันตั้งนาน ฉันมารับพวกเธอน่ะ”

พานลี่ฮวาและถังชุนหยานก็รู้สึกตกใจที่ได้เห็นโม่เจ๋อหยวน พวกเธอต่างก็ไม่คิดว่าเขาจะมาที่นี่ พานลี่ฮวาจึงเอ่ยหยอก “ดูท่าเจ๋อหยวนคงจะคิดถึงซวงเอ๋อร์มาก ถึงได้ตามมาถึงกวางโจว”

โม่เจ๋อหยวนไม่ปฏิเสธ เขามองตรงไปที่ถังซวงและกล่าวว่า “ครับ ผมคิดถึงถังซวงมาก”

ถังซวงถูกโม่เจ๋อหยวนมองก็รู้สึกเขินอายจึงอดไม่ได้ที่จะหรี่ตามองชายหนุ่ม และกล่าวว่า “ป้าสะใภ้กับชุนหยานก็อยู่ด้วยนะคะ”

พานลี่ฮวาเอ่ยอย่างรู้เห็นเป็นใจ “เอาละ ๆ ป้าไม่พูดล่ะ ป้ากับชุนหยานจะไปเดินเล่นข้างนอกสักหน่อย เธอสองคนก็คุยกันไป แล้วกันนะ” พูดจบก็รีบดึงตัวถังชุนหยานแล้วออกไปทันที

หลังจากที่สองคนออกไปแล้ว โม่เจ๋อหยวนก็อดทนไม่ไหวเข้าไปกอดถังซวงเอาไว้

“ซวงเอ๋อร์ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ในที่สุดฉันก็สะสางงานเสร็จ แล้วก็รีบมาหาเธอทันทีเลยแหละ”

ความจริงแล้วถังซวงเองก็รู้สึกคิดถึงโม่เจ๋อหยวนมากเหมือนกัน อีกทั้งสองคนไม่ได้เจอกันเป็นเวลานานมากจริง ๆ เธอจึงกอดเขาเอาไว้ด้วยรอยยิ้ม “ฉันก็คิดถึงพี่เหมือนกัน”

การมาถึงของโม่เจ๋อหยวนทำให้พานลี่ฮวาไม่จำเป็นต้องไปปักกิ่งอีก ดังนั้นเธอจึงตรงกลับไปยังก่างเฉิงทันที ส่วนโม่เจ๋อหยวนก็พาถังซวงและถังชุนหยานกลับมาที่ปักกิ่ง

ในเวลานี้แม้แต่คนจากหน่วยงานการค้าต่างประเทศของปักกิ่งจำนวนมากต่างก็รู้จักชื่อของถังซวง และรู้มาว่าการช่วยเหลือของเธอในครั้งนี้ทำให้ปิดคำสั่งซื้อจากต่างชาติได้เป็นจำนวนมากด้วย

จิงเจ้อหรงได้รับสายตาอิจฉาริษยาของทุกคนอีกครั้ง เมื่อเขาเห็นว่าพวกถังซวงกลับมาแล้ว ก็กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ซวงเอ๋อร์ ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะลูก”