การหวนคืนสู่ยุค 70 ของเศรษฐีนีผู้มั่งคั่งร่ำรวย - บทที่ 629 ส่งเสริมการลงทุน (1)

บทที่ 629 ส่งเสริมการลงทุน (1)

ถังซวงและถังเซวี่ยไปหาจิงเหวินรุ่ยตั้งแต่เช้ามืด โดยไม่คาดคิดว่าจิงเหวินรุ่ยจะจัดการตัวเองเรียบร้อยหมดแล้ว เขาสวมชุดสูทเพรียวบาง มีดอกไม้สีแดงขนาดใหญ่ติดไว้บนกระเป๋าเสื้อสูท และมีรอยยิ้มกว้างประดับอยู่บนใบหน้า

ถังซวงเห็นก็อดไม่ได้ที่จะกล่าวยิ้ม ๆ “พี่รอง พี่ตื่นตั้งแต่กี่โมงเนี่ยถึงได้เตรียมทุกอย่างไว้เรียบร้อยหมดแล้ว”

จิงเหวินหยวนกล่าวหยอกล้ออย่างอดไม่ได้ “เจ้ารองเขาตื่นตั้งแต่ตีสาม ดูออกเลยว่าอยากแต่งงานจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว”

จิงเหวินรุ่ยเหลือบมองจิงเหวินหยวนและกล่าวว่า “พี่ใหญ่ พี่ไม่เข้าใจหรอก รอพี่เจอคนที่พี่รักแล้วอยากจะแต่งงานกับเขาเมื่อไหร่ พี่ก็จะตื่นเต้นเหมือนกันกับผมนี่แหละ”

จิงเหวินหยวนไม่เข้าใจจริง ๆ นั่นแหละ ก็เขายังไม่เคยเจอผู้หญิงที่ทำให้ใจเขาเต้นแรงเลยด้วยซ้ำ

ทันใดนั้นเองเมิ่งผิงก็เดินเข้ามา และเห็นว่าลูกชายของเธอนั้นเตรียมตัวเรียบร้อยแล้วจึงรีบกล่าว “เหวินรุ่ย ไว ๆ เข้า เจ๋อหยวนและเสี่ยวเยี่ยมาถึงแล้วนะ เพื่อนเจ้าบ่าวมากันครบแล้ว พวกลูกก็รีบออกไปรับเจ้าสาวเร็วเข้า”

ถังซวงอดไม่ได้ที่จะกล่าวยิ้ม ๆ “อาสะใภ้รองคะ ตอนนี้ยังมีเวลาเหลืออีกเยอะนะคะ“

อย่างไรก็ตามจิงเหวินรุ่ยก็รีบก้าวเท้าเดินออกไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องให้เมิ่งผิงบอกอะไรอีก “ไป เราออกไปกันตอนนี้เลย“

ถังซวงและถังเซวี่ยเห็นท่าทีเร่งรีบของจิงเหวินรุ่ยก็ยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ และจิงเหวินหยวนก็ทำได้เพียงรีบเดินตามเขาไป

ถังเซวี่ยหันหน้าไปพูดกับถังซวง “พี่ พวกเรากลับไปเตรียมตัวกันเถอะค่ะ จะได้ตรงไปที่โรงแรมเลย”

ถังซวงพยักหน้ายิ้ม ๆ

ในขณะที่ทั้งสองคนกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ถังชุนหยานที่เตรียมตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เดินเข้ามาหาพวกเธอ “พี่สาวซวง เสี่ยวเซวี่ย พวกเราไปหาพี่เหวินรุ่ยกันเถอะ”

ถังเซวี่ยได้ยินก็อดไม่ได้ที่จะกล่าวยิ้ม ๆ “พี่ชุนหยาน พวกพี่รองออกไปรับเจ้าสาวกันหมดแล้วค่ะ เดี๋ยวพวกเราตรงไปที่โรงแรมกันได้เลยค่ะ”

ถังชุนหยานได้ยินก็รู้สึกดีใจอย่างอดไม่อยู่

“พี่เหวินรุ่ยออกไปรับเจ้าสาวไวขนาดนี้ เห็นทีทางฝั่งเจ้าสาวน่าจะยังเตรียมตัวไม่เสร็จนะ”

“ใช่ค่ะ แต่จะทำยังไงได้ก็พี่รองใจร้อนซะขนาดนั้น เขาอยากจะรับเจ้าสาวมาที่นี่ซะเดี๋ยวนี้จนทนไม่ไหว ขนาดพี่เขยกับเฟิงเยี่ยหานยังไม่ทันจะได้เข้ามา ก็ถูกพี่รองลากตัวออกไปแล้ว”

ถังชุนหยานได้ยินก็รู้สึกสุขใจ

ด้านถังซวงก็ดึงตัวถังเซวี่ยไปเปลี่ยนเสื้อผ้า “เอาละ พวกเรารีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วเข้า เปลี่ยนเสร็จจะได้ออกไปที่โรงแรมกัน”

เมื่อถังซวงและถังเซวี่ยเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ถังหลานก็เข้ามาตามพวกเธอ “ซวงเอ๋อร์ เสี่ยวเซวี่ย ชุนหยานพวกเราเตรียมตัวกันพร้อมแล้ว ออกไปกันเถอะจ้ะ”

และสุดท้ายทุกคนในบ้านก็ไปโรงแรมพร้อมกัน

พวกเขามาถึงโรงแรมกันเร็วกว่าเวลามาก อีกด้านคุณนายจิงพาสะใภ้ทั้งสามมาช่วยงานด้วย

ส่วนสามคนพี่น้องจิงเจ้อหรงก็ออกไปต้อนรับแขก ถังซวงและคนอื่น ๆ ก็ไม่ได้ว่าง ต่างพากันช่วยงานอยู่ตลอด

หลังจากที่แขกทยอยกันเข้ามา จิงเหวินรุ่ยก็พาจูรุ่ยมาถึงที่โรงแรมพร้อมกัน

เมิ่งผิงรออยู่ด้านนอกก่อนแล้ว เมื่อเห็นลูกชายและลูกสะใภ้มาถึง ก็รีบเข้าไปหาและพูดว่า “เหวินรุ่ย เสี่ยวรุ่ย พวกลูกรีบ ๆ เข้าไปด้านในเลย”

จูรุ่ยกล่าวด้วยความรู้สึกผิด “แม่คะ ขอโทษนะคะที่พวกเรามาถึงช้า”

เมิ่งผิงได้ยินก็รีบส่ายหน้าและกล่าวว่า “เสี่ยวรุ่ย พวกลูกไม่ได้ช้าหรอก เหวินรุ่ยต่างหากที่ไปเช้าเกิน เขาออกไปตั้งแต่เช้ามืด คงทำให้ลูกยุ่งกันแย่เลย”

จูรุ่ยได้ยินก็รีบกล่าวด้วยรอยยิ้ม “แม่คะ เหวินรุ่ยอยู่ข้าง ๆ คอยช่วยฉันอยู่ตลอดเลยค่ะ ไม่ได้ทำให้ยุ่งอะไรเลย”

“งั้นก็ดีแล้ว พวกลูกรีบเข้าไปข้างในเถอะ”

เมิ่งผิงได้ยินก็พยักหน้าด้วยความพอใจ จากนั้นกวักมือให้คู่บ่าวสาวเข้ามาด้านใน

เมื่อแขกเหรื่อมากันครบแล้ว พิธีแต่งงานจึงเริ่มต้นขึ้นอย่างรวดเร็ว

โม่เจ๋อหยวนและเฟิงเยี่ยหานแม้จะอยากไปหาถังซวงและถังเซวี่ย แต่ว่าหน้าที่ของพวกเขายังไม่เสร็จสิ้น พวกเขาต้องรอให้ดื่มอวยพรเจ้าบ่าวเจ้าสาวก่อน ทั้งสองคนจึงทำได้เพียงมองสองพี่น้องอยู่ไกล ๆ และเดินตามหลังจิงเหวินรุ่ยไป

ในขณะที่ดื่มอวยพร โม่เจ๋อหยวนและเฟิงเยี่ยหานช่วยจิงเหวินรุ่ยดื่มเหล้าไปไม่น้อย แต่คนที่ดื่มมากที่สุดเห็นจะเป็นจิงเหวินหยวน

ในฐานะพี่ใหญ่ เขาก็ต้องพยายามช่วยน้องชายคนรองของตนอยู่แล้ว

โม่เจ๋อหยวนเห็นจิงเหวินหยวนเริ่มจะมีอาการเมาขึ้นมาเล็กน้อย ก็รีบพยุงตัวไปนั่งพัก

ดีที่การดื่มอวยพรใกล้จะจบแล้ว เมื่อดื่มอวยพรโต๊ะสุดท้ายเสร็จ จิงเหวินรุ่ยก็หันไปมองทั้งสามคนด้วยสีหน้าขอบคุณและกล่าวว่า “พี่ใหญ่ เจ๋อหยวน เสี่ยวเยี่ย วันนี้ลำบากพวกคุณแล้วแหละ”

โม่เจ๋อหยวนได้ยินก็กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ไม่ลำบากหรอกครับพี่รอง สุขสันต์วันแต่งงานนะครับ”

เฟิงเยี่ยหานก็กล่าวตาม “สุขสันต์วันแต่งงานนะครับ”

แต่จิงเหวินหยวนดูท่าจะเมาจริง ๆ นั่งโงนเงนอยู่อีกด้านหนึ่ง ไม่ได้ยินพวกเขาว่ากำลังพูดอะไรกัน

อวี๋มินเห็นแล้วก็รู้สึกสงสารลูกชาย จึงรีบหันไปบอกกับสามีว่า “ไค่หรง คุณมาดูลูกหน่อย เดี๋ยวฉันจะให้ในครัวไปต้มซุปแก้เมามาให้ นอกจากเหวินหยวนแล้ว ก็ให้คนอื่น ๆ ดื่มคนละถ้วยด้วยล่ะ”

จิงไค่หรงพยักหน้าและกล่าวว่า “ได้ ๆ คุณรีบไปเถอะ”

เมิ่งผิงเห็นก็รีบเดินตามไปและกล่าวว่า “พี่สะใภ้ เดี๋ยวฉันไปด้วย”

หลานชายดื่มจนเมาก็เพราะช่วยดื่มแทนลูกชายของเธอ เมิ่งผิงจึงต้องดูแลสักหน่อย

ด้านจิงเหวินรุ่ยและจูรุ่ยจนถึงตอนนี้ทั้งสองคนยังไม่ได้ทานอะไรเลย ถังหลานจึงรีบเรียกพวกเขา “เหวินรุ่ย เสี่ยวรุ่ย พวกลูกมาทานอะไรกันก่อน อีกเดี๋ยวก็จะต้องยกน้ำชาแล้วนะ”

“ครับ ป้าสะใภ้เล็ก” จิงเหวินรุ่ยรีบพาจูรุ่ยไปทานอาหาร