การหวนคืนสู่ยุค 70 ของเศรษฐีนีผู้มั่งคั่งร่ำรวย - บทที่ 73 คำสัญญา

บทที่ 73 คำสัญญา

บทที่ 73 คำสัญญา

เฉินกวงหยางเร็วมาก เขากลับมาทันทีพร้อมกับใบสั่งยา

“ใบสั่งยานี้ใช้ได้ดีเลย บัวหิมะเทียนซานเป็นของเธอแล้ว” สุดท้ายเขาก็ลังเลที่จะพูดบางอย่าง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา และดันกล่องไม้ไปตรงหน้าถังซวง

ถังซวงหยิบกล่องไม้แล้วมองบัวหิมะเทียนซานในนั้นอย่างครุ่นคิด หลังจากใคร่ครวญอยู่พักหนึ่ง เธอมองไปที่เฉินกวงหยาง และถามว่า “ฉันขอถามผู้เฒ่าจวงได้ไหมว่าทำไมเขาถึงต้องการพบฉัน?”

“เพราะยาเม็ดเพื่อสุขภาพของเธอนั่นแหละ ผู้เฒ่าเลยคิดว่าเธอเก่งด้านการแพทย์ เขาจึงอยากพบเธอน่ะ”

“เพราะแค่เหตุผลนี้หรือ?”

ถังซวงมองไปที่เฉินกวงหยางอย่างสงสัย โดยคิดว่าเพียงเพราะเขาชื่นชมทักษะการผลิตยาของเธอเนี่ยนะ? ถ้าเป็นเธอจะไม่ให้วัสดุยาล้ำค่าแก่ใครโดยเปล่าประโยชน์แน่

เฉินกวงหยางมองไปที่ถังซวงอย่างแน่วแน่หลังจากได้ยินคำพูดนั้น

เขาอดไม่ได้ที่จะคิดถึงสิ่งที่ชายชราพูดเมื่อครู่นี้ โดยบอกเขาว่าอย่าบังคับเธอ ถ้าถังซวงไม่ต้องการเจอเขาก็ไม่เป็นไร แต่เขาที่ไม่เคยขัดคำสั่งของชายชรา ก็ได้ตัดสินใจบางอย่างในใจ

เฉินกวงหยางไม่ลังเลอีกต่อไปแล้วและพูดออกไปตรง ๆ ว่า “เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา ตอนที่ฉันกำลังจะตาย ผู้เฒ่าจวงเป็นคนช่วยชีวิตฉัน ดังนั้นเขาจึงเป็นเหมือนพ่อผู้ให้กำเนิด เป็นเรื่องยากที่เขาจะขอให้ฉันทำอะไรสักอย่าง ฉันเลยอยากทำมันให้ดีจริง ๆ ได้โปรดไปเจอชายชราหน่อยเถอะนะ เขามีเวลาไม่มากแล้ว”

“นี่…”

ถังซวงมองไปที่เฉินกวงหยางด้วยความประหลาดใจเมื่อเธอได้ยินคำพูดของเขา

เฉินกวงหยางพูดด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยว่า “ผู้เฒ่าต้องทนทุกข์ทรมานมากเกินไป ตอนที่เขาช่วยฉัน เขาก็กำลังจะตายอยู่แล้ว ไม่ว่าฉันจะพยายามดูแลเขามากแค่ไหนในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้ เขาก็ไม่ดีขึ้นเลย ครั้งนี้พอเขาเห็นขวดยาของเธอ เขาก็อยากพบเธอมาตลอด แม้ว่าเขากำลังจะตาย เขาก็ยังไม่เคยหมดหวังในแพทย์แผนจีน”

มันเป็นแบบนี้นี่เอง…

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ถังซวงก็รู้สึกสะเทือนใจ แม้ในเวลานี้ชายชราก็ยังเชื่อมั่นในการแพทย์แผนจีน ดังนั้นเธอจึงไม่ปฏิเสธอีกต่อไป ยืนขึ้นและพูดว่า “งั้นไปกันเถอะ ฉันจะไปพบผู้เฒ่าจวง”

เมื่อเห็นว่าถังซวงเห็นด้วยในที่สุด เฉินกวงหยางก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และเดินนำหน้าไปทันทีโดยพูดอย่างจริงใจว่า “ขอบคุณนะ”

ถังซวงส่ายหัวและพูดว่า “ไม่เป็นไร ผู้เฒ่าจวงมากกว่าที่ควรได้รับการชื่นชม”

ทั้งสองคนมาถึงลานเล็ก ๆ เฉินกวงหยางก็พาถังซวงเข้าไปอย่างคุ้นชิน “ผู้เฒ่าจวงครับ เธอมาแล้วครับ เธอบอกว่าต้องการพบคุณจริง ๆ”

ถังซวงกระตุกมุมปากของเธอเมื่อได้ยินคำพูดนั้น ดูเหมือนเธอจะไม่ได้พูดอย่างนั้นนะ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้พูดอะไรมาก และเดินตามเข้าไปในห้อง

“กวงหยาง หมอคนนั้นต้องการพบฉันจริง ๆ หรือ?”

เสียงที่อ่อนแอดังขึ้นในห้องตามด้วยการไออย่างรุนแรง

เฉินกวงหยางรีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว “ผู้เฒ่าจวง ทำไมถึงลุกขึ้นนั่งล่ะครับ นอนลงเร็ว”

จวงเหวินเหอโบกมือและมองไปยังถังซวง

เมื่อเห็นท่าทางที่อ่อนแอของชายชรา ถังซวงก็ก้าวไปข้างหน้าและเอ่ยออกมา “ผู้เฒ่าจวง สวัสดีค่ะ”

“อืม ๆ คลื่นลูกใหม่ซัดคลื่นลูกเก่าจริง นี่เธอสามารถผลิตยาได้ตั้งแต่อายุยังน้อยขนาดนี่เลยหรือ น่าทึ่งจริงๆ น่าทึ่งมาก”

เมื่อถังซวงได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

เฉินกวงหยางที่ด้านข้างมองไปที่ถังซวงด้วยความประหลาดใจเช่นกัน จากนั้นมองไปที่จวงเหวินเหอ และพูดว่า “ผู้เฒ่าจวงครับ เธอ… เธอไม่เด็กแล้วนะ”

จวงเหวินเหอยิ้มและพูดว่า “ทักษะการปลอมตัวของสาวน้อยคนนี้ดีมากจริง ๆ แม้แต่กวงหยางก็มองไม่ออก”

ตอนนี้เฉินกวงหยางเข้าใจแล้ว ที่เขารู้สึกก่อนหน้านี้ตอนที่บอกว่าถังซวงกำลังเสแสร้งมันหมายความว่ายังไง

ถังซวงไม่พูดอะไรมากนักหลังจากถูกบอกเกี่ยวกับอายุของเธอ และพูดอย่างใจเย็นว่า “เป็นเพราะผู้เฒ่าจวงมีสายตาที่ดีด้วยค่ะ พี่เฉินต้องหมั่นออกกำลังกายมากกว่านี้นะ”

เฉินกวงหยาง “…”

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์เป็นแบบนี้แล้ว ถังซวงก็ถามตรงประเด็นว่า “ผู้เฒ่าจวงคะ ทำไมคุณถึงต้องการพบฉันหรือคะ?”

จวงเหวินเหอมองไปที่ถังซวงอย่างแน่วแน่ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยประกายแห่งความหวัง “เธอเขียนใบสั่งยาเกี่ยวกับบัวหิมะเทียนซานด้วยตัวเองหรือว่าเธอได้มาจากที่ไหนหรือ?”

“ฉันเขียนเองค่ะ”

“น่าทึ่งมาก”

จวงเหวินเหอชื่นชมถังซวงทันที และมองไปที่เด็กสาวด้วยความโล่งใจ “อย่างนี้นี่เอง… ยังมีคนที่เชื่อมั่นในยาจีนโบราณที่สืบทอดกันมานานอยู่สินะ ยาจีนของเรายังไม่เสื่อมคลาย มันสามารถรักษาโรคและช่วยชีวิตผู้คนได้จริง ๆ โชคดี… โชคดีที่มีคนหนุ่มสาวอย่างเธอ แพทย์แผนจีนคงยังสามารถสืบสานต่อไปได้”

เมื่อเห็นรอยยิ้มที่มีความสุขของชายชราตรงหน้า ถังซวงก็รู้สึกเศร้าเล็กน้อย

จวงเหวินเหอต้องทนทุกข์ทรมานกับเรื่องเหล่านี้เนื่องจากตัวตนของเขาในฐานะแพทย์แผนจีน แต่ตอนนี้ สิ่งที่เขาสนใจมากที่สุดไม่ใช่ประสบการณ์ของเขาเองแต่อยู่ที่ว่าแพทย์แผนจีนจะสามารถถ่ายทอดต่อไปได้หรือไม่ คนเช่นนี้มีความชอบธรรมอย่างยิ่งและสมควรได้รับความเคารพ

“ไม่ต้องห่วงค่ะ ถึงไม่มีฉันก็ยังมีคนอื่นที่เรียนรู้ ดังนั้นมรดกนี้จะไม่หายไปแน่นอนค่ะ”

“โอ้ เยี่ยมมาก…”

ใบหน้าของจวงเหวินเหอดูเหนื่อยล้าขึ้นเรื่อย ๆ ถังซวงจึงรีบพูดว่า “ผู้เฒ่าจวงคะ ถ้าอย่างนั้นฉันจะไม่รบกวนการพักผ่อนของคุณแล้วดีกว่าค่ะ”

“เดี๋ยวก่อน สาวน้อย…”

จวงเหวินเหอยื่นมือออกไปหยุด จากนั้นหยิบสมุดบันทึกสีเหลืองหลายเล่มออกมาจากใต้หมอน ลูบมันอย่างแผ่วเบา ๆ สองสามครั้งแล้วยื่นให้เด็กสาว “นี่ของเธอ”

ถังซวงปฏิเสธอย่างรวดเร็วหลังจากได้ยินคำพูดนั้น “ของพวกนี้มีค่ามากเกินไป ฉันรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ”

สมุดเหล่านี้มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่ามันเก่าแก่มาก และเมื่อพิจารณาจากที่ผู้เฒ่าจวงหวงแหนของพวกนี้มาก ดูว่าพวกมันจะมีความสำคัญมาก ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถรับไว้ได้

“สาวน้อย ฉันไม่รู้ว่ากวงหยางได้บอกเธอหรือเปล่าว่าเวลาของชายชราอย่างฉันกำลังจะหมดแล้ว และกวงหยางเองก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ ดังนั้นฉันจึงอยากใช้แรงเฮือกสุดท้ายเพื่อเสาะหาคนที่สนใจและพากเพียรที่จะเรียนรู้ในแพทย์แผนจีน เพื่อไม่ให้หายไปตามกาลเวลา แค่ก ๆ…”

จวงเหวินเหอพูดจนสุดลมหายใจ จากนั้นเขาก็ไออย่างควบคุมไม่ได้

เฉินกวงหยางรีบไปดู เขาลูบหลังของจวงเหวินเหออย่างระมัดระวัง และพูดอย่างประหม่าว่า “ผู้เฒ่าจวงครับ พูดช้า ๆ ก็ได้ครับ ทุกคนอยู่ที่นี่แล้ว ดังนั้นคุณไม่ต้องรีบร้อนไปนะ”

เมื่อเห็นใบหน้าที่เจ็บป่วยของจวงเหวินเหอ ถังซวงก็รีบพูดว่า “คุณควรพักผ่อนก่อนนะคะ”

หลังจากที่จวงเหวินเหอฟื้นตัว เขาก็โบกมือให้เฉินกวงหยางแล้วพูดว่า “ฉันสบายดี”

ขณะที่เขาพูด เขาก็ยืนกรานที่จะยื่นสมุดเหล่านี้ให้ถังซวง “นี่คือตำราที่เขียนโดยผู้นำตระกูลจวงของเรา มันบันทึกโรคหายากและอื่น ๆ อีกมากเอาไว้ รวมถึงใบสั่งยาด้วย ทั้งหมดล้วนเป็นใบสั่งยาที่มีประโยชน์ ฉันหวังว่าเธอจะสามารถศึกษาเพิ่มเติมจากมันได้นะ แต่น่าเสียดายที่มันเหลืออยู่ไม่กี่เล่มแล้ว”

เมื่อเห็นว่าถังซวงยังไม่รับไป เฉินกวงหยางก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “รับไว้เถอะ ผู้เฒ่าจวงแค่ไม่อยากให้การแพทย์ของตระกูลจวงหายสาบสูญไปทั้งแบบนี้น่ะ เขาเลยอยากเจอเธอ ตอนนี่เขากำลังจะตายและก็ไม่เหลือใครแล้ว ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่มองหาคนสักคน และมอบสมุดล้ำค่าแบบนี้ให้หรอก”

“ที่จริง… พี่เฉินก็เก็บไว้ได้ และพอเจอคนที่ใช่ในภายหลัง พี่ก็ส่งมอบให้พวกเขาก็ได้นี่”

แต่เฉินกวงหยางส่ายหัวและพูดว่า “สิ่งที่ผู้เฒ่าจวงหวังมากที่สุดคือเขาสามารถมอบสิ่งนี้ให้คนที่เขามั่นใจ และในขณะเดียวกันเขาก็อยากส่งต่อคำพูดด้วยตัวเอง ดังนั้นเธอที่เพิ่งปรากฏตัวจึงเป็นคนที่เหมาะสมมากที่สุด สาวน้อย ฉันไม่ได้ต้องการให้เธอมาเจออะไรแบบนี้หรอก หลังจากรับสมุดพวกนี้แล้ว เธอสามารถศึกษามันได้อย่างเต็มที่เลย และถ้าเธอมีโอกาสในอนาคตล่ะก็ เธอสามารถส่งต่อของเหล่านี้ต่อไปได้อีก”

จวงเหวินเหอได้ยินสิ่งที่เฉินกวงหยางพูด เขาพยักหน้าเห็นด้วย และมองไปที่ถังซวงอย่างมีความหวัง

เมื่อเห็นความคาดหวังในดวงตาของชายชรา ในที่สุดถังซวงก็พยักหน้าและพูดว่า “ตกลงค่ะ”