การแก้แค้นของผู้กลืนวิญญาณ - ตอนที่ 3 5 ปีต่อมา

ตอนที่ 3 5 ปีต่อมา

「ฮ่า…กว๊ากกกกกก! กว๊ากกก คลื่นนนนนน!」

ข้างในป่าลึกที่มืดมิดแม้จะเป็นช่วงเวลากลางวัน ผมพยายามขยับขาของตนในสภาพที่ดูสิ้นหวัง แต่เพื่อที่ชีวิตของตัวผมแล้ว ผมก็จำเป็นต้องพยายามประคองแขนขวาที่เหมือนจะหลุดออกไปได้ทุกเมื่อไว้

เนื่องจากความเจ็บปวดจากบาดแผลที่ได้รับ มันแทบจะทำให้ผมหมดสติไปได้ทุกเมื่อ

แต่ถ้าหากหมดสติไปตอนนี้ผมก็คงจะต้องถูกฆ่าตายอย่างแน่นอน

เสียงกรีดร้องที่ตามมาเป็นเหมือนบทสวดที่คอยพยุงสติผมเอาไว้

「เวรเอ้ย! ทำไมกัน!? ทำไมราชาแมลงวันถึงมาอยู่ในที่แบบนี้ได้เนี่ย?!」

มอนสเตอร์ขนาดยักษ์ที่สูงประมาณสามเมตรกำลังไล่ตามผมมา ดูจากลักษณะของมันแล้ว มันคือมอสเตอร์ที่ถูกเรียกกันว่า ราชาแมลงวัน

ลำพังแค่ตัวมันเองนั้นไม่อาจเทียบได้กับมอนสเตอร์สายพันธุ์ในตำนานอย่างพวก มังกร เคียวจิน หรือ ปีศาจ แต่มอนสเตอร์ตัวนี้ก็ถือว่าเป็นมอนสเตอร์ที่อยู่ในระดับหายนะที่จำเป็นต้องเรียกภาคีอัศวินเข้ามาจัดการโดยด่วนหากยืนยันการพบเจอได้

มันไม่ใช่สิ่งที่นักผจญภัยระดับ 10 อย่างผม ซึ่งเป็นระดับที่ต่ำที่สุดในหมู่นักผจญภัยจะรับมือได้ไม่ว่าจะพยายามสักแค่ไหน

เลือก เหงื่อ น้ำตา น้ำมูก ฉี่ ของเหลวที่อยู่ในร่างกายผมทุกส่วนต่างถูกขับออกมาเนื่องจากความกลัว

ถ้าผมได้เห็นสภาพตัวเองตอนนี้คงดูไม่จืดไม่น้อย แม้จะเข้าใจดีแต่ก็ใช่จะหักห้ามมันได้ จากความสยองที่ถูกราชาแมลงวันซึ่งลำตัวโตกว่าเนินเขาเล็กๆ ไล่ตามอยู่

ความกลัวตายนี้ทำให้ผมสามารถทำลายขีดจำกัดทางร่างกายของตนได้เสียหมด สิ่งที่มีในหัวของผมตอนนี้มีเพียงวิ่งต่อไป หนีไปให้ไกลที่สุดแม้จะร้องไห้ออกมาอย่างกับเด็กน้อยไปด้วยก็ตาม

มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้สิ

ผมพยายามก้าวขาต่อไปอย่างสุดความสามารถขณะคิดเช่นนั้น

5 ปีก่อน ผมได้กลายมาเป็นนักผจญภัยหลังจากที่ถูกเนรเทศออกจากเกาะที่เป็นบ้านเกิด

ในฐานะนักผจญภัยแล้วผมควรจะได้ออกไปล่ามอนสเตอร์ ปกป้องผู้คน แล้วสร้างชื่อเสียงให้กับตัวเอง ก่อนจะกลับไปหาพ่อของผมและคนอื่นๆ ในตอนที่ถึงจุดสูงสุดแล้ว

ในตอนนั้นผมคิดว่าตราบใดที่ผมยังพยายามพัฒนาตนเองต่อไป ผมก็จะแข็งแกร่งขึ้นจนสามารถต่อสู้กับตัวอย่างราชาแมลงวันนี้ได้ด้วยวิชาดาบเดียวมายา

แต่ก็เหมือนกับทุกครั้ง ความเป็นจริงย่อมแตกต่างจากที่ผมคิดเอาไว้

…ไม่สิมันแย่กว่านั้นหลายเท่าเลย

「ไอ้เจ้าพวกนั้น! ไอเจ้าพวกสารเลวอย่ามาใช้คนอื่นเป็นตัวล่อสิวะ!!」

อารมณ์ที่นอกเหนือจากความกลัวมอนสเตอร์ที่กำลังไล่ตามอยู่พวยพุ่งออกมา

จากภายในลำคอ

แขนขวาที่ถูกฉีกออกจนแทบจะหลุด มันไม่ใช่การโจมตีจากมอนสเตอร์ที่กำลังไล่ตามมาแต่เป็นเวทมนตร์ของมนุษย์ต่างหาก

คนที่โจมตีผมด้วยมนตร์ 『คมมีดวายุ』 ก็หนีหายไปนานแล้ว

ผมก็เคยคิดว่าสักวันหนึ่งตนอาจจะต้องจบชีวิตลงจากการต่อสู้กับพวกมอนสเตอร์

แต่ก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมาถูกทิ้งไว้แบบนี้ก่อนจะถูกฆ่าตายไปเสียอย่างงั้น

ผมเลือกที่จะเป็นนักผจญภัยก็เพราะอยากจะสร้างชื่อให้พ่อและคนอื่นๆ มาสนใจผมบ้างในสักวันหนึ่ง แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลเดียวหรอก

อีกสิ่งหนึ่งคือผมอยากจะทำตามอุดมการณ์ของเคล็ดวิชาสำนักดาบเดียวมายา เพื่อช่วยเหลือโลกใบนี้ กลายเป็นดาบที่มีไว้ปกป้องผู้อื่น ดังนั้นการเป็นนักผจญภัยจึงเป็นตัวเลือกที่สมเหตุสมผลที่สุดแล้ว นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ผมเดินในเส้นทางนี้

ผมอยากจะทำดีเพื่อโลกใบนี้ ผมอยากจะเป็นคนที่ปกป้องผู้อื่นได้ ผมกลายเป็นนักผจญภัยด้วยความคิดเช่นนั้น

แล้วนี่น่ะเหรอจุดจบที่ผมได้รับ?

มันไม่มากเกินไปหน่อยเหรอ มันไม่โหดร้ายไปเหรอ

วี๊!!!!!! ขณะที่กำลังวิ่งแล้วร้องไห้สะอื้นไป เสียงสั่นไหวของอากาศที่แสนน่าสะพรึงกลัวก็พุ่งเข้ามาหาผมจากด้านหลังโดยไม่ทันตั้งตัว

จนในที่สุดผมก็รู้สึกตัว ผมเห็นราชาแมลงวันที่กำลังกระพือปีกทั้งสี่ของมันอย่างรุนแรง ดูเหมือนว่ามันจะเริ่มโมโหที่ต้องไปไล่ล่าเหยื่อที่วิ่งหนีอยู่ภายในป่านี้

เมื่อคำนึงถึงความสมดุลระหว่างลำตัวขนาดมหึมาของมอนสเตอร์ตัวนี้กับปีกทั้งสี่ของมัน ไม่น่าจะเป็นไปได้เลยที่มันจะสามารถบินได้ แต่ในมุมมองของผมเห็นได้ชัดว่า ร่างอันใหญ่ยักษ์ของราชาแมลงวันกำลังลอยอยู่ในอากาศ

มอนสเตอร์ตัวนั้นพุ่งเข้ามาเหมือนลูกกระสุนปืนใหญ่ มันตัดผ่านห้วงอากาศที่ไม่มีสิ่งใดกีดขวาง

พอผมคิดได้ว่าตนจำเป็นต้องหลบ มันก็สายไปเสียแล้ว

มันระเบิดเสียงคำรามในระยะใกล้ออกมาจนผมไม่สามารถตั้งตัวได้

ร่างของผมถูกคลื่นกระแทกนั้นผลักกระเด็นขึ้นไปในอากาศราวกับเศษขยะ

ผมไม่รู้สึกถึงความกลัวหรือความเจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว สิ่งที่ผมสัมผัสได้มีเพียงความรู้สึกที่ร่างของตนล่องลอยอยู่อย่างเปล่าเปลี่ยวราวกับเป็นนิรันดร์

ความรู้สึกนั้นยังคงดำเนินต่อไปจนกระทั่งร่างของผมกระแทกกับพื้น

「อ๊ากกกกก!」

หลังจากหมดสติไปครู่หนึ่ง ร่างกายของผมก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรงกำลังวิ่งพล่านไปทั่วร่างของผม

ผมดิ้นทุรนทุรายอย่างบ้าคลั่งอยู่บนโคลนภายในป่า

มันต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่นะ ความเจ็บปวดถึงจะทุเลาลง?

จากนั้นพอผมรู้สึกตัว ก็พบว่าในปากของตัวเองมีดินโคลนอยู่เป็นจำนวนมาก

「…อึก! แค๊กๆ อ๊า แค๊กๆ 」

ผมพ่นโคลนออกจากปากของตนก่อนจะพยายามลุกขึ้นยืน

แต่ผมก็สูญเสียการทรงตัวและล้มลงไปเช่นเดิม เนื่องจากความเจ็บปวดที่ส่งมาบริเวณแขนขวา

ลงเอยที่ผมล้มลงไปนอนกลับพื้นโคลนที่พึ่งจะคายทิ้ง

ความรู้สึกเหนียวเหนอะหนะติดอยู่ที่แก้มของผม กลิ่นเหม็นของน้ำลายตัวเองทำให้รู้สึกแสบจมูกอย่างมาก

「โถ้เว้ย! ทำไมต้องเกิดเชี่ยอะไรแบบนี้ขึ้นด้วย ทำไมกันวะ ทำไม!?!」

กี่ครั้งแล้วนะที่ผมต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้ ผมสบถออกมาโดยไม่ได้สนใจถึงสิ่งที่อยู่รอบตัวตอนนี้เลย

ในวินาทีนั้นเอง ผมก็รู้สึกตัวว่ามีความหนาวเย็นแผ่ออกมาบริเวณด้านหลังของผม

….ราชาแมลงวันเข้ามาอยู่ใกล้ตัวผมมากจนน่าตกใจ ผมไม่รู้ถึงเจตนาของมันที่กำลังจับจ้องมาที่ผมด้วยดวงตากลมๆ ของแมลงนั้นเลย

ความรู้สึกขนลุกแผ่ซ่านออกมาจากก้นบึ้งของจิตใจ

แล้วผมก็รู้ได้ทันทีว่า มอนสเตอร์ตัวนี้มันไม่ได้ต้องการจะฆ่าผม แต่มันกำลังทรมานผมเล่นอยู่ เพราะหากมันจะทำแบบนั้นจริงผมคงกลายเป็นเนื้อบดไปตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว

ดูเหมือนมันกำลังจะรอให้เหยื่อที่มันหมายตาอ่อนกำลังลงอยู่

จากนั้นผมก็นึกขึ้นได้ว่าจากหนังสือที่ผมเคยอ่านในอดีตลักษณะพิเศษของมอนสเตอร์ตัวนี้คือ….

มันจะทำการจับมนุษย์และพวกสัตว์ขนาดใหญ่กลับไปที่รังเพื่อเลี้ยงตัวอ่อนของพวกมัน

นั่นจึงเป็นเหตุผลที่มันถูกจัดให้อยู่ในระดับหายนะ ความรวดเร็วในการขยายพันธุ์ของมันนั้นสูงมากจนน่าตกใจ

เมื่อราชาแมลงวันถูกปล่อยไว้จนโตเติมวัย มันจะออกลูกออกมาเป็นจำนวนนับไม่ถ้วน ก่อนจะทำลายระบบนิเวศของพื้นที่ที่มันอยู่ในพริบตา

ระบบนิเวศที่ว่าก็รวมถึงมนุษย์อย่างเราด้วย ผมจำได้ว่าในอดีตเคยมีประเทศที่ถูกทำลายด้วยมอนสเตอร์ตัวนี้เหมือนกัน

แล้วผมที่ถูกมันจับได้แบบนี้ ก็คงจะต้องถูกตัวอ่อนของมันกินทั้งเป็นอย่างแน่นอน

「อ-อึก..!」

ผมอยากจะวิ่งหนีไปให้ไกล…แต่ขาของผมมันไม่ยอมทำตามจากการที่โดนมอนสเตอร์ตัวนี้จ้องอยู่ในระยะประชิด

ผมในตอนนี้ก็เป็นเพียงกบที่ถูกงูจ้องมองอยู่

แล้วพอมันเห็นว่าตัวผมน่าจะกำลังอ่อนแอได้ที่แล้ว มันก็เริ่มขยับร่างของมันเข้ามาใกล้อีก

ฮิ..ฮี๊..!!

ผมส่งเสียงออกมาจากลำคอ

วินาทีต่อมา ปลายหางแหลมของราชาแมลงวันก็แทงเข้าที่สีข้างของผม

ลูกตาขาวของผมกลอกไปมาจนหมดสติไป

ทำไม…ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้นะ?

คำถามนั้นได้ผุดขึ้นมาบนหัวของผมก่อนที่สติของผมจะดับวูบไป

——–

Note 1 : ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยหารค่าไฟ สามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913 หรือ QR Code