กำลังขุดหลุมอยู่ดี ๆ ดันถูกส่งมาต่างโลกพร้อม - ตอนที่ 06 ฆ่าคนป่าจนเลเวลขึ้น

ตอนที่ 06 ฆ่าคนป่าจนเลเวลขึ้น

ร่างชายหนุ่มกำลังวิ่งผ่านพื้นหญ้า

“…”

โดยด้านหลังมีคนป่าตัวใหญ่วิ่งไล่ตา

หลังจากวิ่งไล่ตามติดชนิดที่เรียกได้ว่าไม่มีปล่อยห่าง ฉากภาพมุมมองทุกสิ่งอย่างภายใต้ดวงตาหยาบกร้านก็แปรเปลี่ยนกะทันหัน ก่อนหน้าจะกระแทกพื้นอย่างแรงจนหัวสมองมึนงง

มึนงงสับสนไปหมดจนทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ เหมือนเมื่อกี้จะล้มเตะของแข็งอะไรสักอย่างเข้า แต่แล้วความเจ็บปวดมากมายมหาศาลก็ไหลแล่นผ่านหัวสมองไหลไปทั่วทั้งตัว

คนป่ากรีดร้องออกมาทันที

“…”

“อ๊ากกกกกก!”

“…”

มันยกมือทั้งสองข้างขึ้นมา

ก่อนจะเห็นว่าตลอดทั่วทั้งมือมีตะปูติดเต็มไปหมด กลายเป็นว่ามันสะดุดบางสิ่งอย่างและล้มทับตะปูนับร้อยที่วางอยู่บนพื้น สุ้มเสียงกรีดร้องเจ็บปวดถูกปลดปล่อยออกมา

มันเจ็บปวดมาก มากมายเกินกว่ามนุษย์ปรกติธรรมดาจะเข้าใจความทุกข์ทรมานในครั้งนี้ แต่พอมันเงยหน้ามองหวังว่าผู้กระทำโหดเหี้ยมหวังเล่นงานถึงตาย ดวงตาของมันเบิกกว้าง

เบิกกว้างตื่นตระหนกตกใจขั้นสุด

“…”

“!!!”

“…”

ใบดาบพลันเสียบพุ่งตำแหน่งหัวใจ

ร่างนอนคว่ำกรีดร้องทรมานออกมาไม่ขาดสาย ชายหนุ่มขมวดคิ้วพร้อมใช้ฝ่าเท้าเหยียบริมฝีปากหวังบดขยี้ไม่ปล่อยให้มันเปิดปากส่งเสียงกรีดร้องออกมา หลังจากทรมานอยู่นาน

ในที่สุดอีกฝ่ายก็ดับสิ้นแปรเปลี่ยนกลายเป็นเพียงร่างเนื้อไร้ซึ่งจิตวิญญาณ เวียร์กะพริบตากวาดสายตามองไปทั่วบริเวณ คอยเฝ้าระวังไม่เปิดโอกาสให้โดนลอบจู่โจม

พอเห็นว่าไม่มีใครเขาก็ลอบทอดถอนหายใจออกมา

“…”

“ตัวที่เก้า”

แต่เวลก็ยังไม่ขึ้น

“เฮ้อ~”เวียร์เลิกคิ้ว “ต้องฆ่าเท่าไหร่เลเวลถึงจะเพิ่ม?”

…‘ฆ่าอีกตัวค่อยเอาของไปเก็บ’

“…”

เวียร์ทอดถอนหายใจหายใจ

หากเก้าตัวยังไม่สามารถเพิ่มเลเวลได้ งั้นก็ต้องเป็นสิบตัวถึงจะขึ้นเวล เขาค่อนข้างคาดหวังไม่น้อยว่าจะขึ้นเวลหลังจากฆ่าตัวที่สิบเสร็จสิ้น ระหว่างกำลังออกเดินตามหา

สายตาก็เหลือบไปเห็นเถาวัลย์เกาะต้นไม้เต็มไปหมด

“เถาวัลย์?”

“…” ฝ่ามือจับสัมผัส

พยายามออกแรงดึง

“เหนียวมาก” ห้วงความคิดหนึ่งไหลผ่าน “เหนียวแถมยังยาวอีกต่างหาก”

…‘น่าสนใจ’

ด้วยความเหนียวและความยาวของมัน

หากประยุกต์ใช้งานดี ๆ เขาก็น่าจะสร้างกับดักบางอย่างออกมาได้ เป็นกับดักที่พร้อมเล่นงานบดขยี้ใครก็ตามที่ประมาทเดินไม่ดูเส้นทาง เขาใช้ดาบตัดเถาวัลย์อีกหลายเส้น

ก่อนจะเดินละออกจากพื้นที่ไปหาพื้นที่สงบ ๆ สำหรับเตรียมตัว

“…”

—

เวียร์เพียงนิ่งเงียบทำตัวให้ว่างเปล่า

“…”

รอคอยให้เหยื่อตัวน้อยเดินมาติดกับ

และแล้วช่วงเวลาที่รอคอยก็มาถึงเมื่อคนป่าเหยื่อรายที่สิบขยับเดินเข้ามาใกล้ ใกล้มากพอให้ลงมือ เวียร์ที่ยืนอยู่บนต้นไม้ก็ตัดสินใจลงมือรวดเร็วยิ่งยวดไม่เปิดโอกาสให้โต้ตอบ

โยนบ่วงเถาวัลย์ลงไป โยนลงไปเหนือหัวอีกฝ่าย กว่าจะรู้สึกตัวทุกสิ่งอย่างก็สายเกินไปแล้ว เวียร์จับกระชับเถาวัลย์ในมือแน่นและเลือกกระโดดลงไปด้านล่าง

กับดักแขวนคอก็พลันทำงานทันที ร่างคนป่าถูกดึงขึ้นเหนือพื้นเล็กน้อย ถูกแขวนคออย่างโหดร้ายโหดเหี้ยมไม่อาจกระทำเป็นอื่นได้เลย นอกเสียจากกรีดร้อง

กรีดร้องออกมาไม่เป็นภาษา

“อึกกกก!”

“…”

“อุ อาาาาาา!”

“ยา มาาาา!”

“หาาาา!”

“…”

…‘ใช่ได้เลย’

เถาวัลย์ใช้งานได้ไม่มีปัญหา

ไม่ว่าคนป่าจะพยายามดิ้นรนเอาตัวรอดมากมายเพียงใด ก็ล้วนแล้วแต่เปล่าประโยชน์ไม่อาจกระทำอะไรได้เลยแม้แต่น้อย ระหว่างกำลังดิ้นรนถุงบางสิ่งอย่างก็ล่วงหล่น

หล่นลงมาที่พื้น ด้วยความสงสัยใคร่รู้ชายหนุ่มเลยเดินขยับเข้าไปใกล้ พร้อมใช้ฝ่ามือของตนยื่นเข้าไปหยิบจับเจ้าถุงปริศนา และเมื่อเปิดดูดวงตาก็ปรากฎร่องรอยขยะแขยง

เป็นความขยะแขยงที่ยากจะขจัดจากจิตใจ

“หืม?”

“…”

“นิ้ว?”

เป็นนิ้วมือของมนุษย์

และที่สำคัญยิ่งกว่าก็คือ มันเป็นนิ้วที่พึ่งถูกตัดขาดพึ่งแยกตัดขาดออกจากเจ้าของ หัวคิ้วขมวดพลันเกิดรู้สึกคลื่นไส้กับคนป่าพวกนี้ไม่น้อย นี่ตัดนิ้วกันเป็นงานอดิเรกเหรอ

คนป่าที่ถูกรัดคอก็ยังกรีดร้องไม่พอใจเหมือนเดิม

“…”

“อูมมมมมมม!”

“…”

เอาเถอะเรื่องรสนิยมเป็นยังไงเขาไม่สนอยู่แล้ว

สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้หาใช่เข้าไปยุ่งวุ่นวายกับใครคนอื่น แต่เป็นการเพิ่มเติมเพิ่มพลังของตัวเอง เพิ่มพูนความแข็งแกร่งแข็งกร้าวให้มากกว่านี้ ฝ่ามือกระชับด้ามดาบ

พร้อมเสียบแทงเข้าไปตรงตำแหน่งหัวใจ

“…”

“!!!”

“…”

ดวงตาคนป่าเบิกกว้าง

ร่างเนื้อที่ถูกแขวนลอยเหนือพื้นดิ้นรนดิ้นไปมาอยู่หลายวินาที ก่อนจะแน่นิ่งไปในที่สุด พอเห็นอีกฝ่ายตกตายเป็นที่เรียบร้อย ปลายดาบก็ถูกดึงกระชากออกจากร่างเนื้อ

และเป็นช่วงจังหวะเวลานั้นเองที่ข้อความหนึ่งปรากฎตรงหน้า

[ เลเวลอัพ! ]

—

กว่าจะเลเวลอัพเปลี่ยนจากหนึ่งเป็นสอง

นับว่าความยากเย็นเพิ่มเติมไปเป็นสิบเท่าตัวจากเดิม เป็นความยากเย็นที่ยกระดับแปรเปลี่ยนได้น่าขนลุกจนถึงขีดสุด จากเดิมที่ใช้หนึ่งตัวเข้าสู่เวลหนึ่งตอนนี้กับต้องใช้ถึงสิบตัว

เพื่อให้แปรเปลี่ยนกลายเป็นเวลสอง

“…”

อัพเดทเพิ่มเติมสำหรับตัวเขาในตอนนี้

หลังจากก้าวขึ้นมายังเลเวลสอง ตัวเขาก็ได้แต้มสำหรับใช้อัพสกิลมาหนึ่งแต้ม โดยเขาสามารถอัพสกิลอันไหนก็ได้หากเงื่อนไขพร้อมสำหรับอัพเกรด แต่จากเท่าที่ดู

เงื่อนไข [ หัวใจเยือกเย็น ] กับไม่มีปรากฏให้เห็นเหมือนจะถูกปิดบังเอาไว้ ทำให้เขาไม่สามารถเพิ่มเติมอัพเกรดได้ แต่ไม่ใช่สำหรับสกิลติดตัดความถนัดด้านอาวุธอย่าง [ ดาบ ]

เมื่อเปิดทางให้อัพเกรดเขาก็ไม่พลาดโอกาสเพิ่มเวลไปอีกหนึ่งเวล ทำให้ความถนัดด้านอาวุธเพิ่มเติมแปรเปลี่ยนจากเวลหนึ่งเป็นเวลสองเป็นที่เรียบร้อย โดยเงื่อนไขการเพิ่มเลเวล

ก็ไม่ใช่สิ่งง่ายดายที่จะทำตามใจต้องการได้ เพราะมันต้องออกล่าสิ่งมีชีวิตต่างโลกในกรณีนี้ก็คงไม่พ้นต้องเป็นคนป่า อย่างน้อยทั้งหมดสิบคน ซึ่งเป็นจำนวนไม่น้อยเลย

แต่มันก็ไม่ยากเกินเลยสำหรับเขาในตอนนี้

ดาบ LV 1 → 2

“…”

ก็เหมือนกับตอนแรกเริ่ม

เหมือนตอนที่เขาได้รับสกิล [ ดาบ ] มาพออัพเพิ่มเติมเปลี่ยนกลายเป็นเลเวลสอง มันก็ทำใช้งานใช้การดาบได้ดีขึ้นอย่างน้อยก็ดีกว่าตอนเวลหนึ่ง เขามั่นใจได้เลยว่าตัวเขาในตอนนี้

หากจะจัดการกับคนป่าด้วยการดวล หนึ่งต่อหนึ่ง ย่อมไม่ใช่ปัญหา รอยยิ้มปรากฎมุมปากยกขึ้นยิ่งเขาแข็งแกร่งมากขึ้นเท่าไหร่ เป้าหมายการตามแก้แค้นเหล่าเศษเดนทั้งหลาย

ก็ยิ่งเข้าใกล้มากขึ้นเท่านั้น

…‘แต่ว่านะ—’

“…”

[ แต้มคงเหลือ 0 แต้ม]

พอมองดูแต้มที่หลงเหลือเป็นศูนย์

บวกกับความยากเย็นในการอัพเลเวลชายหนุ่มก็พลันถอนหายใจแผ่วเบา

“แต่ละแต้มได้มาจากเลเวลอัพ”

“…”

“กว่าจะขึ้นมาเวล 2 ได้ก็ต้องฆ่าพวกมัน 10 ตัว” หัวคิ้วขมวดเล็กน้อย “เป็นจำนวนที่เยอะจนน่าขนหัวลุก หากไม่เคยผ่านประสบการณ์ฆ่าคนมาก่อน นักเรียนทั่วไปคงทำไม่ได้แน่”

“หรือต่อให้ทำได้จริง”

ราคาที่ต้องจ่ายก็คงไม่พ้นเป็นสภาพจิตใจที่ต้องทนทุกข์ทรมาน

เขาหวนนึกถึงคนป่าที่ถูกฆ่าแขวนคอ มันคือศพสุดท้ายก่อนเขาของเขาจะก้าวข้ามไปถึงเวล 2 นับเป็นศพที่ 11 ถ้ารวมตัวแรกสุดที่เขาลงมือ

ต่อให้ผ่านพ้นการล่าฆ่าฟันมาแล้ว 11 ครั้ง การปะทะซึ่งหน้าระหว่างเขากับคนป่าก็ยังทำให้เขาตื่นเต้นไม่น้อยอยู่ดี อาจเพราะพละกำลังของมันกับความยาวของแขน

ทำให้การปะทะด้วยดาบจึงเป็นอะไรที่ค่อนข้างยากลำบากไม่น้อย ด้วยใบดาบของเขากว่าจะโดนมันก็จำต้องขยับเข้าไปใกล้มากพอ ส่วนมันขอเพียงยื่นแขนออกไปสักหน่อย

ก็ได้ระยะพร้อมทุบทำลายเขาตลอดเวลา

“…”

“เฮ้อ~” เวียร์ทอดถอนหายใจ “กว่าจะไปถึงเลเวล 3 ต้องสังเวยอีกกี่ชีวิต ต้องฆ่าฟันพวกมันไปอีกกี่ตัวกว่าจะอัพเลเวลได้ ต้องใช้ 20 ตัว หรือ 30 ตัว กันแน่นะ”

แม้ว่าจำนวน 20 หรือ 30 ตัวจะเป็นจำนวนที่มากมายมหาศาลในสายตามนุษย์ปรกติธรรมดา แต่สำหรับเขามันก็ขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้น ก่อนจะไปถึงเป้าหมายเลื่อนระดับอัพเวล

ทั้งหมดคงต้องขอบคุณโชคของเขาล่ะนะ ที่ทำให้เขาได้รับองค์ประกอบยอดเยี่ยมมากมาย จนสามารถเปล่งประกายในระยะเวลาอันสั้น หากขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งเป็นองค์ประกอบ

การพัฒนายอดเยี่ยมเฉกเช่นนี้คงยากจะเกิดขึ้นได้ง่ายดาย

“…”

“คงต้องบอกว่าโชคดีล่ะนะ” เวียร์ยิ้มหัวเราะแผ่วเบา “หากเราไม่เคยใช้ดาบมาก่อน หากเราไม่สามารถใจเย็นได้ทุกสถานการณ์ด้วยหัวใจเยือกเย็น หากเราไม่สามารถรื้อฟื้นความสามารถกลับมาได้ผ่านความสามารถสกิลติดตัว การจัดการกับพวกมันก็คงยากกว่านี้”

“ยากกว่านี้ไปอีกหลายเท่าตัว”

“…”

“นับว่าโชคดีไม่น้อยเลย”

เวลาทั้งหมดที่เหลือใช้ไปกับการเหวี่ยงดาบเหมือนเดิม

หลังจากใช้ระยะเวลาทั้งหมดในการทำความคุ้นชินกับสกิล [ ดาบ LV 2 ] ในที่สุดร่างเนื้อจิตวิญญาณของเขาก็ถูกดึงกระชากหวนคืนกลับสู่โลกความเป็นจริงอีกครั้ง

แม้จะผ่านประสบการณ์แบบนี้มาแล้ว แต่กว่าร่างกายหัวสมองจะปรับเนื้อปรับตัวได้สำเร็จเสร็จสิ้นก็คงต้องใช้ระยะเวลาอีกพักใหญ่เลยล่ะ เวียร์ยกนาฬิกาดูตอนนี้

เวลาตอนนี้อยู่ที่บ่าย 3 ครึ่ง

“…”

ซึ่งผ่านไปเพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้น

ครึ่งชั่วโมงเก็บกวาดคนป่าไปได้แล้วทั้งหมด 11 คน หนึ่งในองค์ประกอบยอดเยี่ยมคงไม่พ้นต้องเป็นการหยุดเวลาโลกปรกติและให้เวลาพักผ่อน 30 นาที ทำให้เขามีเวลาเตรียมการ

แผนการอย่างง่ายตอนนี้มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น คือการฆ่าล้างคนป่าอย่างบ้าคลั่งและเพิ่มขยายเลเวลของเขาให้สูงที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ด้วยเขาเป็นคนแรกที่ค้นพบระบบ

ย่อมไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้คนอื่นก้าวเท้านำหน้าไปได้

…‘เวลต้องมากกว่านี้!’