กำเนิดใหม่ราชันย์ปีศาจก็อบลิน - ตอนที่ 155

ตอนที่155

“วู้….” ผมถอนหายใจขณะที่พยายามจะคลุมศีรษะให้ทั่ว ปริมาณลดลงอย่างมาก แต่ผมบอกได้ว่าพลังเพิ่มขึ้นมากเท่าๆ กัน ผมสามารถเคลื่อนที่ได้เร็วยิ่งขึ้นและสร้างมานาคุณภาพสูงยิ่งขึ้นไปอีก วิธีที่มันยังคงอยู่หลังจากนั้นก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน การขยับร่างกายตอนนี้รู้สึกเหมือนขยับมานา และเวลาเปิดใช้งานที่จําเป็นสําหรับผมในการใช้มานาของผมก็ลดลงอย่างเห็นได้ชัด

มานาที่ไหลผ่านตัวผมถูกขยายและสร้างโดยหัวใจของผม อวัยวะที่ดําสนิทให้ความรู้สึกเหมือนอยู่บ้านในรูปแบบใหม่ของผม ตอนนี้สามารถทํางานเต็มกําลังโดยที่ร่างกายที่เปราะบางไม่ได้บีบบังคับอีกต่อไป ผมคิดว่าเป็นเรื่องปกติที่ร่างกายของจ่าม่าจะมีหัวใจที่มืดมิดเนื่องจากผมไม่สามารถหาทักษะสําหรับมันได้ แม้ว่าผมจะกลับมาที่ระดับ 1 แล้ว แต่ผมก็คิดว่าสิ่งมีชีวิตจากระบบย่อยจะสัมผัสผมได้ยาก ไม่ใช่ว่าผมควรติดตามพวกเขาเช่นกัน การล่าพวกมันไม่ได้ทําให้ผมแข็งแกร่งเหมือนเมื่อก่อน ตอนนี้ช่องว่างได้กว้างมากเกินไป

ตอนนี้ผมจะต้องสร้างตัวเองขึ้นมาเป็นตัวละครใหม่ในระบบที่สูงกว่านี้ ระดับของผม ทักษะของผม ไม่ใช่ว่าผมควรใช้ระดับใหม่ของผมเป็นเพียงระดับง่ายๆ ถึงกระนั้น ผมรู้สึกเหมือนสูญเสียส่วนหนึ่งของตัวเองไปในการได้รับพลังใหม่อันยิ่งใหญ่นี้ เหมือนผมกลายเป็นมนุษย์น้อยลง

“ความรู้สึกนี้” ผมคิดว่าผมมีหลายอย่างที่ต้องพิจารณานอกเหนือจากนั้น ทักษะและสถานะใหม่ของผม อัญมณีเหล่านี้ อดีตของผม…. แต่ก่อนที่ผมจะคิดออกทั้งหมด ผมต้องการอาหาร ผมมองลงไปที่ร่างของยักษ์นี้ อาหารเย็นนี้จะให้ประโยชน์แก่ตัวผมที่เหนือกว่า ร่างกายนี้ใหญ่โตจนน่าขัน ผมแทบไม่มีรอยบุบเลยในขณะรับประทานอาหาร แต่ตอนนี้ ผมสามารถเพลิดเพลินกับผลงานของผม การล่านี้อยู่ในสภาพที่ดีที่สุด

ควันดําลอยออกมาจากร่างกายของผม ดูเหมือนว่าความสามารถในการล่าของผมไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปโดยพื้นฐาน ดังนั้นผมจึงไม่มีปัญหาในการควบคุมมัน

“ขอบคุณสําหรับมื้ออาหาร” เนื้อของยักษ์ตัวนี้ทําให้ผมนึกถึงอาหารสําเร็จรูป พร้อมกันทั้งหวาน เค็ม และเผ็ด รู้สึกเหมือนเป็นหนึ่งในอาหารเหล่านั้นที่อัดแน่นไปด้วยแคลอรี เพียงพอที่จะทําให้คุณอ้วนได้ด้วยการกัดเพียงครั้งเดียว ในเวลาเดียวกัน ขณะที่ควันพุ่งเข้าไปในเนื้อ ผมก็ใช้ปากกัดเข้าไปด้วย ผมรู้สึกท่วมท้นกับความต้องการที่จะกินที่ไม่ง่ายอย่างความหิวโหย กลืนกินร่างกายนี้อย่างเต็มที่ อาจเป็นเพราะผมกินเป็นครั้งแรกในรูปแบบใหม่นี้

(เวทมนตร์ใหม่เพิ่มขึ้น 7)

(เวทย์จิตวิญญาณเพิ่มขึ้น 5)

หน้าต่างแจ้งเตือนสองบานนี้ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาผม ขณะที่ผมกินร่างกายที่ใหญ่พอที่จะเติมถ้ํานี้เสร็จ แสงอ่อนๆ ที่เปล่งออกมาจากผม ไม่มีการได้มาซึ่งทักษะใดๆ และค่าสถานะที่เพิ่มขึ้นก็ดูเล็กน้อย แต่ด้วยสถิติที่เริ่มต้นเพียงเล็กน้อย ผมรู้ว่านี่เป็นการเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสําคัญแม้จะมีตัวเลขที่ต่ํา

“ยังรู้สึกเหมือนผมเริ่มต้นใหม่จากศูนย์” ผมพูดกับตัวเองด้วยรอยยิ้มขมขื่น ความคิดที่ผมได้เลื่อนออกไปกลับมาอยู่ในใจของผมอัญมณีเพลคาเดียซึมซับในตัวผม และถ้าไม่มีพวกมัน ผมคงไม่กลายเป็นเบลคานาชนชั้นสูงในหมู่ปีศาจ รูปแบบที่ผมได้รับจากอัญมณี พวกเขาเตรียมผมให้พร้อมสําหรับวิวัฒนาการนี้ตั้งแต่เริ่มต้น หรือนี่จะเป็นผลลัพธ์สําหรับทุกคนที่บุกเข้าไปในวังดํา?

บางทีพวกเขาอาจให้คุณสมบัติเพื่อวิวัฒนาการ” พวกเขาเป็นเพียงส่วนหนึ่งของการทดลองมากมายที่ผมทําเพื่อไปถึงจุดนี้ อัญมณีอาจเป็นเพียงสื่อกลางในการขยายอํานาจของผู้ที่รวบรวมพวกเขา ผมสงสัยว่าดันเจี้ยนนี้เป็นสถานที่เดียวในโลกอันกว้างใหญ่ที่มีสิ่งประดิษฐ์เหล่านี้เช่นกัน เมื่อผมเริ่มต้นที่นี่ในฐานะก็อบลินและกลายเป็นเบลเคนา ผมต้องพิจารณาถึงความเป็นไปได้ที่ผู้พิชิตดันเจี้ยนอื่นๆ จะเกิดใหม่อย่างที่ผมเป็น ยังมีคนที่แต่เดิมเป็นหน่วยงานระดับสูงที่ต้องพิจารณาเช่นกัน ซึ่งได้สร้างอันดับของพวกเขาในฐานะหน่วยงานที่เหนือกว่ามานานก่อนที่ผมจะกลายเป็นหนึ่ง ด้วยความคิดนั้น ผมรู้สึกราวกับว่าผมเพิ่งเริ่มก้าวแรก

“ความทรงจําเหล่านั้น…” ผมไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าผมเป็นคนที่คุยกับเรนและแอล แม้ว่าผมจะไม่สามารถกู้คืนความทรงจําเหล่านั้นทั้งหมดได้ ทุกอย่างที่ผมรู้ผิดหรือเปล่า? ผมมาจากเฮทเทอร์ไม่ใช่โลก? เสียงนั้นบอกว่าเด็กคนนั้นถูกพบเมื่อตอนที่เขาอายุห้าหรือหกขวบ แต่ถึงกระนั้นยุคฟิวชั่นก็เกิดขึ้นเมื่อผมอายุยี่สิบปี ผมย้ายจากเฮทเทอร์มาที่โลก เมื่อผมยังเป็นเด็กหรือไม่? มันไม่ได้ทําให้ผมตกใจอย่างที่ผมคิด ผมมีคําถามมากมายเกี่ยวกับที่มาของผมในช่วงเวลาที่ผมเป็นมอนสเตอร์ แม้ว่าผมจะไม่ใช่มนุษย์ตั้งแต่แรก สิ่งที่ผมคิดได้ก็คือ โอ้ อย่างนั้นเหรอ”

มันอาจจะเป็นไปไม่ได้สําหรับผมที่จะเอาชนะมันได้ ถ้าผมได้เรียนรู้เรื่องนี้เมื่อตอนที่ยังเป็นก็อบลิน แต่ตอนนี้ผมทําได้แค่กลบเกลื่อนมัน สิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์ หรือแม้แต่สิ่งมีชีวิตของโลกมีครอบครัวที่ไม่เกี่ยวข้องกับผมด้วยสายเลือด ไม่มีอะไรเทียบได้กับสิ่งที่ผมได้ผ่านมาจนถึงตอนนี้ แต่ผมยังคงมีคําถาม แล้วชะตากรรมของเกษตรกรที่เป็นคู่หูผมล่ะ? และทําไมผมถึงเสียชีวิตในวันฟิวชั่น? ทําไมผมถึงไปโลกตั้งแต่แรก? มันต้องมีเหตุผล แต่ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร และที่สําคัญกว่าปัญหาเหล่านั้น