กำเนิดใหม่ราชันย์ปีศาจก็อบลิน - ตอนที่ 170

ตอนที่170

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร” หลังจากซื้อของเสร็จ ผมกับลีชานยูก็มุ่งหน้าไปยังบูคานซาน ที่ซึ่งที่ดินที่ผมได้มานั้นตั้งอยู่ มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ภูเขาแห่งนี้ได้รับการจัดการโดยรัฐบาลและเป็นสถานที่เดินป่ายอดนิยมแต่ถนนได้รับความเสียหายอย่างไม่สามารถแก้ไขได้เนื่องจากขาดการจัดการยุคฟิวชั่นได้เปลี่ยนภูมิประเทศให้กลายเป็นหินมากกว่าที่เคยเป็นมา

แต่ด้วยเหตุนี้ และการปรากฏตัวของมอนสเตอร์ไม่ได้หมายความว่าผู้คนจะหยุดไปที่นั่น กิลด์ขนาดใหญ่หลายแห่งรวมตัวกันที่ดันเจี้ยนภายในเทือกเขาบูคานซานเป็นที่ที่ดันเจี้ยนวังดําอยู่แต่ที่ดินที่ผมซื้ออยู่ค่อนข้างไกลจากที่นั้นเนื่องจากมันถูกยึดโดยกิลด์อื่นแล้วตอนแรกถูกเข้าใจผิดว่าเป็นดันเจี้ยนก็อบลินธรรมดาและไม่ได้รับความสนใจมากนักแต่ตอนนี้เป็นที่รู้จักสําหรับระดับความยากในภายหลังอย่างน้อยจนกว่าหน่วยรบขอ งกิลด์จะถูกทําลายโดยเอลฟ์”

พวกเขาตาบอดเพราะความเป็นไปได้ของรางวัลและล้มเหลวในการฆ่าเอลฟ์ ดังนั้นมนุษย์จึงกังวลว่าจะสร้างศัตรูให้กับเผ่าพันธุ์เอลฟ์ทั้งหมดนอกจากนั้นกองกําลังพันธมิตรของกิลด์ขนาดใหญ่หลายแห่งได้ถูกทําลายล้างอย่างสมบูรณ์เป็นที่ชัดเจนว่าวังดําไม่ใช่สถานที่ประเภทที่สามารถพิชิตได้โดยกิลด์ใหญ่เพียงหนึ่งหรือสองกิลด์ และไม่มีการรับประกันว่าจะได้รับรางวัลในที่สุดการเผชิญหน้านั้นก็ผ่านไปด้วยดี ความเป็นศัตรูที่เพิ่มขึ้นระหว่าง มนุษย์และเอลฟ์หรือโดยเฉพาะอย่างยิ่งเอเลคาตรานั้นเป็นเรื่องปกติสําหรับผม

“มันอยู่ตรงกลางไม่มีที่ไหนเลยจริงๆ” ลีชานยูพึมพํากับตัวเอง กระจายมอนสเตอร์ที่เขาควบคุมเพื่อกวาดพื้นที่ให้สะอาดไกลออกไปในถิ่นทุรกันดารนี้ไม่มีผู้คนแต่มีมอนสเตอร์มากมาย

“แล้วทําไมถึงปฏิเสธการสร้างบ้านของเขา? คุณวางแผนที่จะสร้างกระท่อมด้วยตัวเองเหรอ?”

“เราไม่สามารถทิ้งบ้านให้คนนอกได้”

“งั้นพวกเรากําลังสร้างกระท่อม?”

“ไม่ใช่ ป้อมปราการ” ผมตัดเขาออกด้วยการยกมือขึ้น เปิดใช้คาถาเบลเคน่า ลมเริ่มพัดโค่นต้นไม้ ไฟไหม้เริ่มก่อตัวกินต้นไม้ทั้งต้นในขณะที่ดินแดนรอบๆตัวเราเริ่มเปลี่ยนไปกําแพงหินก็โผล่ออกมาชานยูจ้องมองไปข้างหน้าด้วยท่าทางที่ว่างเปล่า

“บอส…?”

“ไม่ใช่สิ่งที่ผมสามารถทําได้ในทันที ช่วยพามอนสเตอร์มาที่นี่หน่อยได้ไหม?”

“ไม่ มันเร็วมากแล้ว!” เขาเริ่มตะโกนสั่งมอนสเตอร์ของเขาในขณะที่ผมวางรากฐานสําหรับป้อมปราการใหม่ของเราด้วยมานาของผมเป็นเรื่องตลกสําหรับผมที่เกมที่ผมเล่นกับแอลช่วยผมได้ในตอนนี้

“มันค่อนข้างยุ่งยากกับภูมิประเทศ…”

“อย่างนั้นหรือ” ความผิดพลาดเริ่มทวีคูณขึ้นทีละน้อยเนื่องจากผมไม่คุ้นเคยกับมานาของแผ่นดินมันยากที่จะรักษาเวทย์มนตร์อย่างต่อเนื่อง

(คุรุรูรูระห์!]

“เขาเอาอาหารมา”

“กรุณาพาพวกเขาไปด้วย” จํานวนมอนสเตอร์ที่ชานยูสะสมนั้นไม่ใช่เรื่องตลก แต่ประสิทธิภาพในการฟื้นฟูมานาของผมลดลง แม้ว่าผมจะดูดซับพวกมันทั้งหมด แต่มันก็ไม่ได้ฟื้นฟูมากนักผมต้องมุ่งเน้นไปที่การปรับระดับในไม่ช้า

“ผมต้องไปขโมยของบางอย่างจากวังดํา”

“หนึ่งในกิลด์ที่ใหญ่กว่าได้มันมา ระวังตัวด้วย”

“ผมรู้ ขอบคุณ” ผมต้องต่อสู้กับหน่วยงานระดับสูงอื่น ๆ ถ้าผมไปที่ที่ห่างไกลซึ่งมนุษย์ไม่กล้าเหยียบผมจะต้องพบกับมอนสเตอร์ที่อาจคุกคามแม้กระทั่งผมอย่างไม่ต้องสงสัยมันจะเป็นสถานที่ที่เหมาะสมในการฝึกฝนให้ห่างไกลจากสายตาที่แยบยลของเอเลคาตราเช่นกันแต่มีที่ฝึกที่ดีกว่าในถิ่นทุรกันดาร

หลังจากที่ผมทําที่นี่เสร็จแล้ว ผมจะต้องกลับไปที่นั่น” ผมบรรลุเป้าหมายในทางเทคนิคแล้วในการหาครอบครัวของผมพ่อแม่ของผมตายและน้องสาวของผมก็ไม่อยู่ในฐานะที่จะรู้ว่าผมเป็นใคร เมื่อผมสร้างฐานในสังคมมนุษย์เสร็จแล้วผมก็ต้องกลับไปยังที่ที่ผมต้องการนั่นคือหอคอยของจินม่าที่ซึ่งแอลและเอติดอยู่มันไม่ใช่ป้อมปราการแห่งเดียวในโลกนั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่าจะมีสิ่งข้างในที่อาจคุกคามและช่วยให้ผมเติบโตได้มือของผมไม่หยุดในขณะที่ความคิดของผมคลี่คลายและจัดเรียงใหม่ เช่นเดียวกับผู้ควบคุมวงออร์เคสตราผมจัดการซิมโฟนีแห่งมานาที่ไหลเวียนอยู่ในอากาศด้วยมือของผมลมกลายเป็นไฟและความกดดันหล่อหลอมแผ่นดินให้เป็นเสาหินสูงตระหง่าน

“บอส คุณเรียนสถาปัตยกรรมมาจากไหน”

“คณเป็นสถาปนิกหรือเปล่า” ผมไม่ได้โต้กลับลีชานย ใน ณะที่ผมยังคงสร้างป้อมปราการต่อไปเวลาผ่านไปค่ําคืนก็มาถึง แต่ผมยังคงควบคุมมานาของผมต่อไปโดยไม่ขยับแม้แต่นิ้วเดียวเนื่องจากไม่มีประโยชน์ที่จะดูผมทํางานชานยูจึงท่องไปทั่วบริเวณที่ทําอย่างอื่นรากฐานเสร็จสมบูรณ์แล้วและโครงสร้างหลักของปราสาทถูกสร้างขึ้นจนถึงชั้นหนึ่งผมได้จัดการตกแต่งภายในไว้แล้วเช่นกัน

แม้ว่าผมจะทําทั้งหมดนี้ด้วยตัวเองแล้ว แต่ก็ไม่ใช่งานที่ผมสามารถทําได้ภายในวันเดียวแต่ถ้าระดับของผมและระดับของทักษะเบลเคน่าของผมเพิ่มขึ้นผมอาจจะทํางานได้เร็วกว่านี้ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ผมจึงหยุดงาน ผมรู้ สึกว่ามีคนเดินเข้ามาจากระยะไกล แต่ตัดสินใจยืนตรงนั้นโดยไม่ปิดบังเนื่องจากผมได้เคลียร์ต้นไม้ในบริเวณนี้ แล้ว ผมจึงเห็นมันมาจากด้านข้างคือคนที่ผมเจอเมื่อวานน้องสาวของผมเมื่อวานผมไม่ได้ดูเธอเลย แต่ตอน นี้ผมเห็นว่าเธอโตขึ้นมากแล้วหนึ่งปีครึ่งที่ผมไม่ได้เจอเธอส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่สําคัญสําหรับเธอมากกว่าที่ผมคิด

“เจอกันอีกแล้วนะ” ผมไม่ได้แสดงใบหน้าของผมให้เธอเห็น ดังนั้นผมไม่คิดว่าเธอจะจําผมได้แต่ผมคิดว่าการหลอกคนที่มีเลเวล 150 นั้นไม่ง่ายนัก