กำเนิดใหม่ราชันย์ปีศาจก็อบลิน - ตอนที่ 180

ตอนที่180

(คุณได้รับ 298 ค่าประสบการณ์)

(คุณได้รับ 127 เหรียญทอง)

(คุณได้รับวิญญาณแห่งเลือดแดง)

เมื่อกลุ่มสุดท้ายของเลือดแดงถูกสังหาร วิหารก็เริ่มพังทลายลงรอบตัวพวกเขา ทันทีที่ผมกินร่างกาย ผมต้องจากไป ผิดหวังที่ผมไม่มีเวลาซาบซึ้งกับอาหาร เมื่อออกจากวิหารผมสังเกตว่าภูมิประเทศที่เป็นภูเขาสูงเมื่อ ผมเข้าไปนั้นเริ่มสลาย ถ้าผมไม่ออกไปเร็ว ๆ นี้ ผมคงถูกกลืนหายไป

ผมเพิ่มมานาของจินม่าสํารวจสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนแปลงไปของผมอย่างสิ้นหวัง ผมสัมผัสได้ว่ามานาของโลกเคลื่อนไหวด้วยจุดประสงค์เดียว นั่นคือเพื่อลบพื้นที่นี้และลดทุกอย่างภายในเป็นมานา ผมเคลื่อนไหวไปมารอบ ๆ สถานที่แห่งนี้ ในที่สุดก็พบว่าตัวเองอยู่ในที่ราบที่ไม่มีอะไรให้มองเห็นมีมอนสเตอร์มากมาย แต่ พวกมันไม่สามารถสัมผัสถึงผมได้ในขณะที่ผมซ่อนการมีอยู่ของผมไว้กับทักษะยมทูตในที่สุดเมื่อผมไปถึงจุดที่หายใจได้ ผมก็ประหม่ากับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นจนถึงตอนนี้

ผมเงยหน้าขึ้น นึกถึงสิ่งแรกที่ผมควรทําตอนนี้-ไข่โชคลาภ, ผมยังไม่ได้ตรวจสอบมันเลย ผมนํามันออกจากช่องเก็บของ โดยสังเกตว่ามันสว่างขึ้นกว่าเดิมเมื่อมองผ่านช่องเก็บของของผม ผมสังเกตเห็นว่าเห็นได้ชัดว่ามันดูดซับไอเท็มเลือดแดงที่ผมได้รับจากวิหาร

“ฮะ..” แสงที่เปล่งออกมานั้นรุนแรงขึ้นจริงๆ ฉันถูกไหม? คุณจะตอบสนองต่อสิ่งนี้หรือไม่” ผมดึงคริสตัลที่เป็นรูปปั้นออกมาปล่อยให้มันลอยขึ้นไปในอากาศไปยังไข่โชคลาภ มันถูกดูดซึมเข้าสู่ไข่อย่างรวดเร็ว ซึ่งเปลี่ยนเป็นสีแดงและเริ่มเปล่งแสงมากขึ้น

[!]

มันอยู่ที่นั่น หากคุณละเลยแสงนี้ คุณจะไม่เป็นมอนสเตอร์ ผมถอนหายใจและยกมือขึ้นวาดเส้นตรงในอากาศ ตามเส้นทางที่ผมวาดดอกกุหลาบสีดํารูปร่างเหมือนแสัยื่นออกมาดูแลมอนสเตอร์ที่แห่กันไปที่แสงเหมือนกับผีเสื้อกลางคืนที่ติดไฟ ผมใช้หินสีดําเสริมพลังแห่งการล่า มันฉีกเนื้อของศัตรูดูดซับมานาของพวกมันให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้น

ตอนนี้ ผมรู้สึกเหมือนกําลังใช้การล่าอย่างถูกต้อง ทักษะเหล่านี้เป็นส่วนหนึ่งของความสามารถของผม และใช้ร่วมกันได้อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้น นั่นก็เพื่อทักษะยมทูตเช่นกัน มันเป็นไปได้ที่จะทําการโจมตีที่ลอบเร้นและอันตรายมากขึ้นถ้าผมใช้ทักษะยมทูตในทักษะของผม

(คุณได้รับ 18 เหรียญทอง)

(คุณได้รับ 24 เหรียญทอง)

(คุณได้รับชิ้นส่วนแห่งความมืด)

เมื่อผมไล่ตามศัตรูที่อยู่รอบตัวผม ผมสัมผัสได้ว่าแสงข้างหลังเริ่มค่อยๆ จางลง ผมกางมานาออกทุกทิศทุกทาง ตั้งโล่ แล้วหันหลังกลับ มีรอยแตกขนาดใหญ่บนไข่โชคลาภและไม่มีแสงออกมาจากมันอีกต่อไปไข่แตกออกด้วยเสียงฟ้าร้องดังสนั่นกลางอากาศ แมงมุมสีแดงตัวเล็กคลานออกมา มันดูแตกต่างจากแมงมุมยักษ์ในไดชินจอนเล็กน้อย

“มัย” มันค่อนข้างน่าอึดอัดใจที่มันไม่ใช่เสียงที่แมงมุมสามารถทําได้ แต่มันก็เป็นเด็กน้อยที่น่ารัก มีเพียงสองตามีหยดสีดําหลายจุดบนตัวสีแดงเหมือนลายเปลวไฟขาหน้าของมันคมราวกับใบหอก เช่นเดียวกับตระกูลเลือดแดง มันดูดซับแก่นแท้ของตระกูลเลือดแดงแต่ผมรู้สึกว่าอิทธิพลของผมแสดงออกมามากขึ้น

“มัย”

“มันสืบทอดทุกเส้นทางที่ผมเดินมาจนถึงตอนนี้หรือเปล่า” ผมอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าร่องรอยของเส้นทางที่ผมเดินตั้งแต่ได้มามีอยู่ในตัวเขาหรือไม่ มันอาจดูเหมือนแมงมุมตัวน้อยที่ไร้สาระ แต่ผมก็ภูมิใจที่ในที่สุดผมก็ฟักมันออกมาแน่นอน ผมยังรู้สึกได้ แมงมุมตัวน้อยตัวนี้ก้องกังวานกับผมก่อนที่มันจะเกิดด้วยซ้ํา มันมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับผมมากกว่าแค่ในฐานะผู้ใต้บังคับบัญชา

ความรู้สึกที่ไม่เป็นชิ้นเป็นอันของแมงมุมไหลเข้ามาในหัวของผม ความรู้สึกของความสุขและความไร้เดียงสามันไม่เหมาะกับผมมากจนรอยยิ้มขมมาที่ริมฝีปากของผม แต่ผมไม่คิดว่ามันแย่มากสําหรับผมผู้ซึ่งเพิ่งถูกฆ่าตั้งแต่เกิดใหม่ในฐานะมอนสเตอร์การได้ช่วยชีวิตใหม่นี้ให้เข้ามาในโลกนี้ทําให้ผมสบายใจ

“แล้วผมจะตั้งชื่อคุณว่า…โซลาส”

“มัย!” มันเป็นเสียงร้องที่มีความหมายในเชิงบวก มันคลานขึ้นไปในอากาศและตกลงบนไหล่ของผม แต่ผมทําได้แค่กระพริบตา สิ่งที่แมงมุมเพิ่งทํา… พลังงานที่เล็ดลอดออกมาจากโซลาส มันคือมานาของจินม่า ร่างเล็กๆ ของแมงมุมตัวนี้เต็มไปด้วยพลังงานนั้น เขาเกิดเป็นบุคคลที่เหนือกว่าตั้งแต่เริ่มแรก ผมรู้สึกอิจฉามันที่เกิด มาโชคดีไปชั่วขณะ แต่ผมเตือนตัวเองว่ามันเป็นผลมาจากความพยายามของผมเมื่อคิดอย่างนั้น ผมก็กลับไปที่ ปราสาทพร้อมกับโซลาสบนไหล่

“คุณกลับมาแล้วเฟท”

“คุณรอผมอยู่เหรอ”

“ผมไม่ใช่ศาสดาพยากรณ์ แน่นอนว่าผู้อยู่อาศัยในโลกนี้ไม่ใช่คนโง่ และมีความสามารถในการเตรียมตัวสําหรับอนาคตแต่ผมดีใจที่คุณได้รับผลลัพธ์ที่ดี”

“มัย” โซลาสนั่งอยู่ที่นั่น มองดูเรนมันกําลังหมุนใยเล็กๆ ที่มีขาหน้าออกมา

“ผมคิดว่าผมจะออกไปข้างนอกผมหลงทางมานานกว่าที่คิด”

“ผมมีเรื่องจะปรึกษานายก่อน”

“มันคืออะไร?” ใบหน้าของเรนเริ่มจริงจัง