กำเนิดใหม่ราชันย์ปีศาจก็อบลิน - ตอนที่ 88
ตอนที่88
“ ถ้าคุณสร้างปราสาทเสร็จก่อนหรือถ้าฉันถูกตัดสิทธิ์คุณจะชนะ แค่นั้นแหละ แต่ถ้าหากฉันสร้างปราสาทเสร็จก่อนหรือถ้าคุณถูกตัดสิทธิ์หรือปราสาทของคุณรีเซ็ตคุณจะแพ้ รีเซ็ตห้าครั้ง; คุณต้องออกจากสวนแล้วลองอีกครั้งโดยคุณจะต้องจ่าย 100 เหรียญทองอีกครั้ง”
“ …แค่นั้นเอง?”
เธอหัวเราะ หัวใจของผมเต้นแรงด้วยเสียงหัวเราะเบา ๆ จากเธอราวกับว่าหัวใจของผมกำลังแหลกสลาย
“ ใช่นั่นคือทั้งหมด ตอนนี้ก็มานั่งลงได้แล้ว”
เธอพาผมไปที่เก้าอี้แล้วเราก็นั่งลง
เกมเริ่มทันที เธอเริ่มสร้างปราสาทอย่างสงบและผ่อนคลาย ผมหยุดจ้องมองความงามของเธอไม่ได้ เธอจับได้ว่าผมแอบดูอยู่และหัวเราะอีกครั้งราวกับว่าเธอรู้สถานการณ์ของผม
ไร้สาระ แต่ผมยังไม่ได้หยิบบล็อกขึ้นมาเลยแม้แต่บล็อกเดียว การปรากฏตัวที่สดใสของเธอดึงดูดความสนใจของผมไปทั้งหมดและดูเหมือนว่าผมจะไม่สามารถทำอะไรต่อหน้าเธอได้
เมื่ออยู่ในร่างของมอนสเตอร์ผมรู้ว่ารูปลักษณ์ที่ทรงพลังนั้นเป็นอย่างไร
ผมได้เรียนรู้ว่าการตัดสินคนเพียงแค่รูปร่างหน้าตาเป็นเรื่องโง่เขลาและถึงกระนั้นผมก็รู้ด้วยว่าทุกคนรวมถึงตัวผมเองก็ไม่สามารถเป็นอิสระจากอิทธิพลของรูปลักษณ์ภายนอกได้ ผมคิดว่าผมรู้ แต่ดูเหมือนว่าผมจะประเมินพลังของรูปลักษณ์ต่ำไป
เธอสวย
เมื่อมองไปที่ผิวซีดของเธอ จมูกเล็กๆ ของเธอ แก้มที่แดงเล็กน้อยของเธอ ริมฝีปากสีแดงของเธอ ดวงตาที่กลมโตและหูที่แหลมของเธอ ผมสีเข้มของเธอ แขนที่เรียบเนียนของเธอ หน้าอกที่บวมอย่างสวยงาม เอวบางของเธอ …
อ่า มันยากมากที่จะละสายตาจากเธอ สายตาของผมมองวนไปทั่วทุกส่วนของเธอ
ไม่เพียงแค่นั้น ร่างกายของเธอมีกลิ่นหอมที่น่าอัศจรรย์และดูเหมือนว่าจะมีลมพัดเข้ามารอบๆ ตัวเธอ ทั้งหมดของเธอหลอกหลอนผม มันยากที่จะหายใจเพียงแค่หันหน้าไปทางเธอ
ตอนนี้ผมเข้าใจคำพูดของเรนแล้ว การตรวจจับขั้นสูงเป็นพิษในสถานการณ์นี้ ยิ่งผมรู้สึกได้ถึงการปรากฏตัวของเธอมากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งไม่สามารถรวบรวมตัวเองได้
มีสติ
แค่จำไว้ว่าผมได้รับการปฏิบัติจากมนุษย์เพียงแค่เกิดใหม่เป็นมอนสเตอร์
ตระหนักว่าการตัดสินการดำรงอยู่ของคน ๆ หนึ่งด้วยความสวยงามเพียงอย่างเดียวนั้นโง่เขลา
“มันคืออะไร? เอาเลย” เธอชี้ไปที่บล็อกของผม น้ำเสียงไพเราะของเธอทำให้ผมหลุดจากความคิด
การทดสอบกับมอนสเตอร์ที่น่ากลัวกว่ามอนสเตอร์ที่ผมเจอในหอคอยจินม่า
ลืมเกี่ยวกับรูปลักษณ์ของเธอซะ
ผมจ่ายราคา 100 เหรียญทองเพื่อมาที่นี่ ถ้าผมไม่เอาชนะเธอ ผมก็ไม่สามารถพัฒนาได้ ผมจะไม่สามารถก้าวต่อไปได้
ไม่ว่าเธอจะสวยแค่ไหนเธอก็เป็นศัตรูของผม
ดังนั้นคุณต้องมุ่งเน้น อย่าหวั่นไหวกับรูปลักษณ์ของเธอ เป็นการดูหมิ่นตัวเองที่รอดชีวิตมาได้อย่างดุเดือดจนถึงวินาทีนี้
ความต้านทานผิดปกติ มันเป็นทักษะเดียวที่ผมเปิดใช้งานในขณะนี้และผมก็เพิ่มขีดจำกัด
ลมสดชื่นที่พัดพากลิ่นหอมของดอกไม้ค่อยๆบรรเทาลง
การปรากฏตัวของเธอค่อยๆเลือนหายไปในหัวของผม
(ความต้านทานสิ่งผิดปกติระดับกลางกลายเป็น Lv10 และพัฒนาเป็นความต้านทานผิดปกติขั้นสูง คุณจะไม่ถูกยัดเยียดให้อยู่ในระดับกลางหรือต่ำกว่า มีความเป็นไปได้ที่จะต้านทานความผิดปกติของสถานะที่สูงขึ้นได้)
หลังจากนั้นผมก็เห็นจานต่อหน้าต่อตามันเต็มไปด้วยบล็อกไม้
“ …เอ่อ?”
เธอทำเสียงแผ่วเบาขณะที่เธอสังเกตเห็นว่าผมเริ่มต่อบล็อกไม้ ผมไม่สนใจเธอ การหลงใหลในเสียงของเธออาจถึงแก่ชีวิตได้
การสร้างปราสาทไม่ใช่เรื่องยาก ผมแค่ต้องสร้างเสากำแพงและหลังคา
เมื่อมือของผมเริ่มขยับส่วนที่เหลือก็ทำได้อย่างง่ายดายจนเกือบจะเป็นกลไก ผมรู้ว่าการทิ้งแม้แต่ชิ้นเดียวจะทำให้ปราสาทรีเซ็ตได้ดังนั้นผมจึงขยับอย่างระมัดระวัง
“ ตอนนี้รอสักครู่…” เธอพึมพำ
เนื่องจากรูปร่างที่แตกต่างกันอย่างมาก ผมจึงค่อยๆ ทำความคุ้นเคยกับส่วนที่ยากในการสร้างบล็อค นี่ไม่ใช่เกม ดูเหมือนเป็นการฝึกฟื้นฟูร่างกาย
เสียดายจังที่ต้องกลับไปร่างมอนสเตอร์ทีหลัง
“เฟทมองมาที่ฉัน”
ฐานปราสาทเสร็จสมบูรณ์ ผมกำลังเริ่มสร้างเสา ดูเหมือนว่าโต๊ะจะใหญ่ขึ้น ทุกครั้งที่บล็อกเข้าที่ความสมบูรณ์ที่ไม่รู้จักก็เติมเต็มหัวใจของผม
“ ยังไง…? ไร้สาระ นี่เป็นเรื่องไร้สาระ”
(ความต้านทานความผิดปกติขั้นสูงกลายเป็น Lv2 แล้ว)
วางเสาเพื่อรองรับตรงกลางและสร้างเสาอื่น ๆ ตามต้องการ ผมไม่ได้สนใจอะไรแบบนี้ แต่ตอนนี้มือของผมขยับอย่างไม่ลังเล เป็นเพราะผมปิดกั้นความรู้สึกทั้งหมดของตัวเองที่ทำให้ผมหมกมุ่นอยู่กับการสร้างปราสาทมากขึ้นหรือเปล่า? มันสนุกอย่างคาดไม่ถึง ผมพบว่าผมมีพรสวรรค์ในการดื่มด่ำกับสิ่งๆหนึ่ง
“ คุณทำสิ่งนี้ได้อย่างไร? มันคือใคร? ต้องมีคนบอกเฟท!”
ในขณะนั้นมือของผมหยุดลง ผมเกือบจะยกหัวขึ้นโดยสัญชาตญาณ แต่ผมก็สู้กลับด้วยการข่มใจไว้ ผมไม่รู้ว่าเธอทำได้ยังไง แต่แรงกระตุ้นที่หายไปกลับเข้ามาในหัวผมอีกครั้ง สัญชาตญาณที่ผมพยายามที่จะเพิกเฉย พยายามที่จะโฟกัสในการสร้างปราสาท
มันยากกว่าที่จะอดทนต่อเสน่ห์ของเธอ
