กำเนิดใหม่ราชันย์ปีศาจก็อบลิน - ตอนที่163
ตอนที่163
ผมไม่รู้ว่าตรรกะนั้นใช้ได้กับผมเท่านั้นหรือไม่ เป็นไปได้ทั้งหมด และอาจเป็นไปได้ว่าอัศวินแห่งเอเลคาตราตกอยู่ภายใต้ประเภทเดียวกันกับผม นั่นหมายความว่าสนามรบของมือใหม่มีจุดประสงค์อื่นมากกว่าเพียงเพื่อปกป้องพวกเอลฟ์ เพราะพวกเขายังคงอยู่ที่นั่นแม้จะสามารถออกไปได้ ไม่ใช่ว่าเป็นสิ่งที่ผมสามารถเข้าใจหรือควรกังวล ผมไม่สามารถแม้แต่จะเข้าสู่สนามรบได้อีกต่อไป ตอนนี้ผมไม่ใช่เอลฟ์ เป็นไปได้ที่มิเรนะจะทําได้ถ้าเธอเลือกที่จะไม่ผูกมัดผม ความคิดนั้นก็เพียงพอที่จะทําให้ผมหัวเราะ ‘มิเรนะ ไปต่อสู้กับอัศวินทั้งหมดด้วยตัวเอง’
“ทําไมฉันถึงกลายเป็นลูกน้องของเฟท…คุณหัวเราะเยาะฉันเหรอ?”
“ไม่…”
“อืม” เธอหยุดคิดขณะสังเกตผม
“ฉันคิดว่าฉันรู้แล้วว่าทําไมตอนนี้”
“ทําไม?”
“นั่นเป็นความลับ” มิเรอิน่าปฏิเสธที่จะตอบอย่างดื้อรั้น ผมจึงตัดสินใจปล่อยมันไป ถ้าเธอมั่นใจที่จะไม่บอกผม ผมก็คิดดีกว่าที่จะไม่ผลักไสเรื่องนี้ที่เกิดขึ้นกับผมเมื่อผมมองดูเธอ ชานยูยังไม่ได้เชื่อมต่อกับผมในฐานะผู้ใต้บังคับบัญชาของผม ผมมาที่นี่และคิดออกทั้งหมดก่อนที่จะมีโอกาสพบกับเขา ผมต้องกลับเข้าไปในดันเจี้ยน เพื่อเขา
“ฉันก็อยากไปเหมือนกัน”
“ถ้าคุณสามารถซ่อนตัวเองได้ ผมจะพาคุณไป เอลฟ์มักจะดึงดูดความสนใจมากเกินไป”
“ฉันไม่คิดว่าฉันจะทําได้”
“งั้นก็เฝ้าบ้าน”
“แล้วฉันต้องดูแลอะไร” มิเรนะตะโกนอย่างมีความสุข ผมคิดว่ามันไม่สําคัญ ปราสาทค่อนข้างใหญ่และมีผู้อยู่อาศัยเพียงไม่กี่คนเท่านั้น ผมกลับไปที่ดันเจี้ยน และดีใจที่เธอปลอดภัยในปราสาท
[คุณอยู่ที่ไหน?]
[ฉันเพิ่งมาถึงชั้น 7 ฉันเพิ่งเห็นข้อความที่คุณส่งมา บอสคุณจะมา?]
[ใช่ ผมเอง ผมจะให้รายละเอียดกับคุณสักหน่อย]
ผมไม่มีทักษะการตรวจจับแล้ว แต่ทักษะทั้งหมดเหล่านั้นได้รวมเข้ากับร่างกายของผม ทําให้การใช้ทักษะเหล่านี้เป็นธรรมชาติเหมือนกับการหายใจ ตอนนี้พื้นที่การตรวจจับของผมกว้างขึ้นอีก ใหญ่พอที่ผมจะพบชานยูได้ค่อนข้างเร็ว ผมไปข้างหน้าและทําความสะอาดดันเจี้ยนในขณะที่ผมไปกินมอนสเตอร์ พวกเขาไม่สามารถส่ง ผลกระทบต่อผมอีกต่อไปเนื่องจากวิวัฒนาการของผม แต่พวกเขาไม่คุ้มกับเวลาของผมจริงๆ ผมไม่สามารถรับประสบการณ์หรือทักษะจากพวกเขาได้ และการฟื้นตัวจากการล่าก็ไม่มากเช่นกัน ตอนนี้ผมเป็นจินม่า ความแข็งแกร่งและเวทย์มนตร์ของผมฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว แต่การล่าจะทํางานได้อย่างถูกต้องกับมอนสเตอร์ตัวอื่นๆ ในระบบที่สูงกว่านี้เท่านั้น ไม่มีประโยชน์ที่จะใช้มันกับมอนสเตอร์เหล่านี้
[โอ้ยยยยยย!]
ลี ชานยูกําลังไล่ล่ามอนสเตอร์ระดับสูงด้วยหมาล่านรกของเขา ตัวหนึ่งฉีกคอของนกฮูกทันทีที่ผมมาถึง
“บอส” ทันทีที่การต่อสู้จบลง เขาก็หันมาหาผม ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความกลัวและเขาก็ก้าวถอยหนี
“เปลี่ยนอีกแล้วเหรอ?”
“รูปแบบใหม่นี้เป็นอย่างไรบ้าง? ดีขึ้นไหม” ผมเปลี่ยนผิวของผมให้ดูเหมือนมนุษย์มากขึ้นผ่านไอเทมมายาความปั่นป่วนของเขาลดลงเหมือนที่ผมทํา
“มันดีกว่า”
“มีอะไรเกิดขึ้นมากมาย แต่ก่อนหน้านั้น” ผมเอื้อมมือไปหาเขา ความเข้าใจของเขาเกิดขึ้นทันทีเมื่อเขาเปล่งเสียงชื่นชม
“ตอนนี้เป็นไปได้ไหม”
“ผมไม่มีความปรารถนาที่จะบังคับให้คุณเป็นลูกน้องของผม คุณจะยอมไหม?”
“ฉันบอกคุณแล้วว่าคําตอบของฉันเหมือนเดิมตั้งแต่เราพบกันครั้งแรก“เขายักไหล่และจับมือผมโดยไม่ลังเล ในตอนนี้ผมรู้สึกได้ถึงสายสัมพันธ์ที่ไม่มีวันแตกสลายระหว่างเรา เช่นเดียวกับที่ผมมีกับมิเรนะตอนนี้เขาเป็นพันธมิตรของผมและผมจะให้กําลังแก่เขาเป็นการตอบแทน นั่นคือพลังของทักษะการครอบงําของผม ซึ่งเป็นผลมาจากการพัฒนาที่เหนือกว่าความเป็นผู้นําระดับบนสุด
ในเวลาเดียวกันหมาล่านรกภายใต้การควบคุมของเขาก็เริ่มวิวัฒนาการเช่นกัน ด้วยพลังแห่งมานาของผมที่ไหลผ่านลีชานยู ตอนนี้พวกเขาถึงระดับขั้นสูงแล้ว
“ดูเหมือนว่าพวกเขาจะแข็งแกร่งกว่าคุณในตอนนี้”
“หุบปาก” ดูเหมือนว่าพลังที่ผมมีจะส่งผลต่อผู้ติดตามของเขา แต่ไม่ใช่กับเขา บางที่ตอนนี้เขาสามารถก้าวข้ามขีดจํากัดของตัวเองได้แล้วตอนนี้ที่เขาผูกมัดผมไว้ ไม่ใช่แค่ผ่านขีดจํากัดของการเป็นมอนสเตอร์ระดับสูงเท่านั้น แต่อาจจะผ่านระบบที่เขาอยู่ด้วยก็ได้?
“ถ้าคุณอยู่กับบอส.. “ลีชานยูพึมพํากับตัวเองราวกับว่าเขากําลังคิดเรื่องเดียวกัน เขาเข้าไปในห้องบอสบนชั้น 7 เงาดําที่ทอดยาวออกไปสู่ภายนอกยังคงอยู่ภายใน เขากลับสู่ร่างมนุษย์ กล้ามเนื้อตึงเครียดขณะมองไปยังประตูมิติแห่งความมืด
“บอส ไม่เป็นไร? เราออกไปแบบนี้ได้ไหม” “ผมเดาว่ามันปลอดภัยตั้งแต่บอสถูกปราบ“ใครก็ตามที่มายังดันเจี้ยนนี้เพื่อแสวงหารางวัลจะต้องผิดหวังอย่างมาก
“ฉันง่วงแล้ว”
“ไป” สําหรับลีชานยู มันเป็นการกลับมา สําหรับผม มันเป็นครั้งแรกที่ผมได้เผชิญหน้ากับโลกภายนอกตั้งแต่กลายเป็นมอนสเตอร์ ความวิตกกังวล ความกลัว และความคาดหวังหมุนวนอยู่ภายในตัวผม
“รอสักครู่บอส ฉันยังไม่พร้อมทางจิตใจ…” ผมซ่อนความวิตกกังวลและกระโดดไปที่เงามืด จับลีชานยูขณะที่ผมไป ความกดดันล้นหลาม ดันเจี้ยนเคลื่อนออกจากใต้พวกเรา ไม่นานเราก็อยู่ในป่าทึบที่เต็มไปด้วยต้นไม้ อากาศสดชื่น แตกต่างจากดันเจี้ยนมาก ความหนาแน่นของมานาก็เบาลงเช่นกัน ทําให้หายใจได้ง่ายขึ้น ในขณะที่อากาศในสนามรบมีความสดชื่น ผมไม่สามารถเขย่าความรู้สึกของสายลมแห่งยูตินัสได้ในขณะที่ผมอยู่ที่นั่น ตอนนี้ผมสามารถหายใจได้อย่างสบาย
