กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ - บทที่ 269

กู้ชูหน่วนกล่าวว่า “ดังนั้น ผู้นำกองธงกล้วยไม้ต้องการที่จะฆ่าล้างหมู่บ้านเสี่ยวเหอตั้งแต่แรก”

เยี่ยเฟิงเดินโซซัดโซเซและแทบจะยืนไม่อยู่

เขารู้ดีว่าต่อให้เขาจะเอาระฆังวิญญาณสะบั้นกลับมาได้ ผู้นำกองธงกล้วยไม้ก็ไม่มีทางที่จะปล่อยเขาไป

ไม่ว่าวันนั้นเขาจะสามารถเอาระฆังวิญญาณสะบั้นกลับมาได้หรือไม่ ผู้นำกองธงกล้วยไม้ก็ต้องการที่จะฆ่าคนทั้งหมู่บ้านเสี่ยวเหออยู่แล้ว

ต้องโทษเขา……

ทั้งหมดเป็นความผิดของเขา เขาไม่ควรพาท่านยายมาที่หมู่บ้านเสี่ยวเหอ

หากเขาไม่มาที่หมู่บ้านเสี่ยวเหอ ก็คงจะไม่เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น

กู้ชูหน่วนมองดูสีหน้าที่อึมครึมของเยี่ยจิ่งหานและกล่าวต่อว่า “ดังนั้น ตอนที่ผู้นำกองธงกล้วยไม้ปรากฏตัวที่วัดไป๋อวิ๋น เยี่ยจิ่งหานก็สั่งให้คนรีบไปสนับสนุนและปกป้องหมู่บ้านเสี่ยวเหอแล้ว เพียงแต่ช้าไปหนึ่งก้าว”

เซี่ยวอวี่เซียนไม่รู้สถานการณ์มากนัก ดังนั้นเขาจึงกล่าวว่า “คนของเทพแห่งสงครามมาถึงตั้งแต่เมื่อวาน แต่น่าเสียดายที่สายเกินไปเสียแล้ว”

เปรี้ยงปร้าง……

ท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยเมฆดำ และฟ้าร้องเสียงดึงกึกก้อง

ราวกับว่ารู้อารมณ์ของพวกเขา สวรรค์หลั่งน้ำตา และฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก จนกระทบกับพื้นที่เต็มไปด้วยเลือด และยังกระทบจิตใจของเยี่ยเฟิงและคนอื่น ๆ ด้วย

น้ำฝนและเลือดไหลมารวมกันจนเป็นธารน้ำสายใหญ่ที่คดเคี้ยว

ชิงเฟิงกางร่มให้เยี่ยจิ่งหาน

เยี่ยจิ่งหานขยับมุมปาก เขาต้องการส่งร่มไปให้กู้ชูหน่วน แต่ฝูกวงเร็วกว่าเขาหนึ่งก้าว

ท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก ขาทั้งสองข้างของเยี่ยเฟิงอ่อนแรง เขาคุกเข่าลงตรงหน้าชาวบ้านที่ตายและร้องไห้ออกมา

เขารู้สึกผิดและโทษตัวเอง มือทั้งสองข้างของเขาสั่นเทา เขายกศพที่นอนจมกองเลือดขึ้นมาวางเรียงกัน

จากนั้นก็ขุดหลุมที่ทางเข้าหมู่บ้านด้วยตนเอง

นิ้วมือทั้งสิบของเขาเต็มไปด้วยเลือด แต่เยี่ยเฟิงไม่รู้อะไรทั้งสิ้น เขาเพียงแค่ขุดหลุมอย่างเฉื่อยชาและทำซ้ำ ๆ

เขาขุดหลุมในขณะที่ฝนตก ไม่นานก็ถูกน้ำฝนชะล้าง แต่เขากลับไม่เหน็ดเหนื่อย และทำซ้ำ ๆ ต่อไป ราวกับว่ามีเพียงการขุดหลุมเท่านั้นที่สามารถทำให้หัวใจที่เป็นรูพรุนของเขารู้สึกดีขึ้น

กู้ชูหน่วนและคนอื่น ๆ ต้องการจะช่วย แต่พวกเขาก็เยี่ยเฟิงถูกปฏิเสธ ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้เพียงมองดูเขาความดื้อรั้นของเขาท่ามกลางฝนที่ตกหนัก

เซี่ยวอวี่เซวียนกล่าวด้วยความเจ็บปวดใจ “ทำอย่างไรดี？ศพมากมายเช่นนี้ ลำพังเขาเพียงคนเดียวจะขุดหลุมทั้งหมดด้วยตนเองได้อย่างไร？”

กู้ชูหน่วนพลิกฝ่ามือและเข็มเงินก็มาอยู่ในมือของนาง นางค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเยี่ยเฟิง และกำลังจะฝังเข็มให้เขาสลบ

แต่ไม่คิดว่าเยี่ยเฟิงจะกระอักเลือดออกมา และเลือดสีแดงสดก็พุ่งลงไปในหลุม จนเกิดเป็นภาพที่น่าสยดสยอง

“อัก……”

เดิมทีร่างกายของเขาก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่แล้ว เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป และสลบไปตรงนั้น

เซี่ยวอวี่เซวียนเดินกะโผลกกะเผลกไปข้างหน้าและพูดอย่างหดหู่ใจ “เจ้าลงมือเบา ๆ หน่อยไม่ได้หรือ？”

กู้ชูหน่วนตะโกนว่า “ข้ายังไม่ได้ลงมือ เขาก็สลบไปก่อนแล้ว จะโทษข้าไม่ได้”

ในขณะที่กู้ชูหน่วนพูด นางก็ช่วยพยุงเยี่ยเฟิงขึ้นมา หลังจากนั้นก็จับชีพจรที่มือขวาของเขา สีหน้าของกู้ชูหน่วนดูไม่ค่อยดีนัก

“เลือดลมพลุ่งพล่าน ความโกรธเข้าโจมตีหัวใจ และวิตกกังวลมากเกินไป”

“หลังจากนั้นล่ะ……”

“หลังจากนั้นก็จะรักษาไม่ได้ และชีวิตของเขาก็จะจบสิ้นลง”

พวกเขายกเยี่ยเฟิงออกไปอย่างชุลมุนวุ่นวาย

คนของเยี่ยจิ่งหานฝังศพผู้คนในหมู่บ้านเสี่ยวเหออย่างรวดเร็ว

เมื่อเยี่ยเฟิงฟื้นขึ้นมา ก็ผ่านไปสองวันเต็มแล้ว

ข้าง ๆ หลุมฝังศพขนาดใหญ่ที่ทางเข้าหมู่บ้านเสี่ยวเหอ เยี่ยเฟิงขดตัวและกอดร่างอันผอมบางของตัวเองไว้แน่น แววตาของเขาดูหมองคล้ำ

เขานั่งอยู่ที่นี่เป็นเวลานานแล้ว และไม่พูดอะไรสักคำ เขายังคงเป็นเหมือนเดิม และไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

ในวันที่ฝังศพฝนตกหนักมาก

แต่วันนี้ท้องฟ้าปลอดโปร่ง

กู้ชูหน่วนถือร่มเพื่อบังแสงแดด และค่อย ๆ เข้าไปใกล้

ชายหนึ่งหญิงหนึ่ง คนหนึ่งนั่งและอีกคนหนึ่งยืน ช่างเป็นภาพที่สวยงาม